Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Maryla Domel-Jasińska (spr.)
Sędziowie:	SA Roman Kowalkowski SA Katarzyna Przybylska
Protokolant:	sekretarz sądowy Małgorzata Naróg

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2016 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa (...)

przeciwko A. F. (1) i A. F. (2)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 25 czerwca 2015 r. sygn. akt I C 91/15

I.  prostuje w zaskarżonym wyroku nazwisko pozwanej w ten sposób, że w miejsce słowa: (...) wpisuje słowo: (...);

II.  oddala apelację;

III.  zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy.

V ACa 811/15

UZASADNIENIE

Powód (...) pozwem w postępowaniu nakazowym domagał się nakazania pozwanym A. F. (1) i A. F. (2) aby zapłacili solidarnie na jego rzecz kwotę 180.579,99 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 grudnia 2014r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu.

Do pozwu powód dołączył oryginał weksla, który podpisali pozwani, wypełniony na kwotę dochodzoną pozwem. Powód wywodził, że pozwani w dniu 25 czerwca 2013r. wystawili i wręczyli mu weksel in blanco, jako zabezpieczenie zawartej umowy pożyczki na kwotę 210.000 zł. Pozwani zwrócili powodowi jedynie kwotę 30.000 zł, natomiast w deklaracji wekslowej wyrazili zgodę na wypełnienie przez powoda weksla na sumę nie przekraczającą 210.000 zł, opatrzenie go datą, miejscem wystawienia i datą płatności, jednak nie wcześniej niż 31 sierpnia 2014r.

Od wydanego w dniu 7 stycznia 2015r. przez Sąd Okręgowy w (...) nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym pozwani złożyli zarzuty, domagając się oddalenia powództwa i zasądzenie na ich rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu. Pozwani zarzucili, że udzieloną im przez powoda pożyczkę spłacili. Wskazali, że powód udzielił im dwóch pożyczek na zakup wyposażenia nieruchomości, którą kupili od niego w dniu 25 czerwca 2013r. Na dzień wniesienia pozwu do rozliczenia z tytułu tych pożyczek powstała kwota 5.000 zł, zatrzymana przez pozwanych w związku z ujawnieniem wad zakupionego od powoda budynku.

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2015r. Sąd Okręgowy w (...) utrzymał w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, wydany przez ten Sąd w dniu 7 stycznia 2015r. w sprawie o sygn. akt I Nc (...), czyniąc następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

W dniu 25 czerwca 2013r. powód i pozwani zawarli w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży, na podstawie której powód sprzedał pozwanym, do ich majątku wspólnego, zabudowaną nieruchomość, położoną w C. przy ul. (...), nr działki (...) o powierzchni 0,0166 ha, dla której Sąd Rejonowy w C. prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...) za cenę 2.100.000 zł, powiększoną o podatek od towarów i usług w stawce 23%, w kwocie 483.000 zł. Z umowy notarialnej wynikało, że w dniu jej zawarcia część ceny w kwocie 210.000 oraz należny od całej ceny podatek od towarów i usług w wysokości 23% w kwocie 483.000 zł kupujący już zapłacili. Pozostałą część ceny w kwocie 1.890.000 pozwani zobowiązali się spłacić z kredytu hipotecznego, do dnia 30 czerwca 2013r.

W dniu 25 czerwca 2013r. pozwani zawarli z powodem trzy umowy pożyczki: na kwotę 115.000 zł, na kwotę 210.000 zł i na kwotę 483.000 zł. Spłata wszystkich tych pożyczek została zabezpieczona trzema wekslami in blanco, wystawionymi przez pozwanych wraz z deklaracjami wekslowymi.

Kwotę 115.000 zł pozwani mieli spłacić w ratach po 5.000 zł miesięcznie, poczynając od 7 sierpnia 2013r. Weksel in blanco, zabezpieczający spłatę tej pożyczki, powód miał prawo wypełnić nie wcześniej niż 31 sierpnia 2015r.

Kwotę 210.000 zł pozwani mieli spłacać w ratach po 2.500 zł miesięcznie, poczynając od 7 sierpnia 2013r., zaś powód miał prawo wypełnić weksel in blanco, zabezpieczający spłatę tej pożyczki, nie wcześniej niż 31 sierpnia 2014r.

Z kolei kwotę 483.000 zł pozwani mieli spłacić jednorazowo, a powód miał prawo wypełnić weksel in blanco, zabezpieczający spłatę tej pożyczki, nie wcześniej niż 31 sierpnia 2013r.

W dniu 7 sierpnia 2013r. powód otrzymał od pozwanego A. F. (2) kwotę 237.500 zł. W dniu 26 sierpnia 2013r. Urząd Skarbowy w C. przelał na konto bankowe pozwanej A. F. (1) kwotę 470.765 zł tytułem zwrotu podatku VAT. W dniu 28 sierpnia 2013r. A. F. (1), prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...), przelała na konto A. F. (2) kwotę 470.000 zł. W dniu 28 sierpnia 2013r. pozwany A. F. (2) wypłacił ze swojego konta kwotę 470.000 zł.

W dniu 8 października 2013r. w siedzibie kancelarii radcy prawnego A. W. w S. – filii w C. odbyło się spotkanie powoda z pozwanym A. F. (2), w obecności radcy prawnego R. W.. Spotkanie dotyczyło zapłaty zaległych rat, wymagalnych z tytułu udzielonych przez powoda pozwanym małżonkom F. pożyczek w kwotach 210.000 zł i 115.000 zł. Strony na tym spotkaniu ustaliły, iż na dzień 7 września 2013r. i 7 października 2013r. przypadały do spłaty odpowiednio kwoty 2.500 zł oraz 5.000 zł z tytułu wskazanych wyżej pożyczek. Nadto strony stwierdziły, iż kwoty te w łącznej wysokości 15.000 zł nie zostały zapłacone na dzień 8 października 2013r. W pisemnym protokole ze spotkania z dnia 8 października 2013r. pozwany A. F. (2) oświadczył, że kwotę rat za miesiąc wrzesień 2013 pozwani zapłacą w dniu 9 października 2013r., zaś kwotę za październik 2013r. uregulują do dnia 17 października 2013r. Strony ustaliły także, że nie będą naliczane pozwanym odsetki ustawowe za opóźnienie pod warunkiem, że płatności zostaną uregulowane we wskazanych datach, zaś w przypadku wystąpienia jakichkolwiek opóźnień w płatnościach rat przypadających w przyszłości powód będzie uprawniony do naliczania odsetek. W razie zaległości w płatności co najmniej dwóch następujących po sobie rat powód będzie miał prawo wypowiedzenia umowy pożyczki ze skutkiem natychmiastowym, po uprzednim pisemnym wezwaniu do zapłaty i wyznaczeniu siedmiodniowego terminu do zapłaty należności.

W dniu 10 października 2013 r. pozwany A. F. (2) przekazał powodowi kwotę 7.500 zł, zaś w dniach 17, 24 i 28 października 2013r. przekazał pracownicy powoda K. C. odpowiednio kwoty: 4.000 zł, 2.500 zł i 1.000 zł. W listopadzie 2013r. pozwany A. F. (2) przekazał do rąk K. C. 5.000 zł (9 listopada 2013 r.) i 2.500 zł (12 listopada 2013 r.).

W grudniu 2013r. i styczniu 2014r. pozwany A. F. (2) przekazał K. C. po 7.500 zł, odpowiednio w dniu 9 grudnia 2013r. i 9 stycznia 2014 r. Kwotę 7.500 zł, przypadającą do spłaty w lutym 2014r., pozwany przekazał K. C. w 9 ratach, w okresie od 10 lutego 2014r. do 1 marca 2014r. Kwotę 7.500 zł, przypadającą do spłaty w marcu 2014r., pozwany spłacił w 6 ratach, w okresie od 12 marca 2014r. do 28 marca 2014r.

Kwotę 7.500 zł, przypadającą do spłaty w kwietniu 2014r., pozwany przekazał K. C. w dwóch ratach; 2.000 zł w dniu 25 kwietnia 2014r. i 5.500 zł w dniu 29 kwietnia 2014r. W maju i czerwcu 2014r. pozwany przekazał K. C. kwotę 7.500 zł jednorazowo, odpowiednio w dniach 21 maja 2014r. i 21 czerwca 2014r.

Wskazane wyżej kwoty K. C. przyjmowała od pozwanego z upoważnienia powoda. Po raz pierwszy K. C. odebrała pieniądze od pozwanego w październiku 2013r., zaś ostatni raz przyjęła kwotę 7.500 zł w lipcu 2014r. Ogółem pozwany przekazał K. C. kwotę 75.000 zł.

W dniu 15 września 2014r. powód za pośrednictwem swojego pełnomocnika radcy prawnego R. W. skierował do pozwanych wezwanie do uregulowania dwóch zaległych rat z tytułu spłaty pożyczki w kwocie 210.000 zł i pożyczki w kwocie 115.000 zł, w łącznej kwocie 15.000 zł, wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 7.500 zł od dnia 8 sierpnia 2014r. i od kwoty 7.500 zł od dnia 8 września 2014r. w terminie 7 dni, pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki.

W dniu 18 listopada 2014r. powód wypowiedział, oddzielnie każdemu z pozwanych, umowę pożyczki co do kwot 210.000 zł i 115.000 zł, ze skutkiem natychmiastowym, wzywając ich do zapłaty w terminie 7 dni pozostałych do spłaty kwot, tj. kwoty 180.000 zł i kwoty 55.000 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

Pismem z dnia 4 grudnia 2014r. powód poinformował pozwanych o wypełnieniu weksla in blanco zgodnie z deklaracją wekslową, wskazując iż termin płatności weksla został wyznaczony na dzień 11 grudnia 2014r. i jednocześnie wezwał pozwanych (każdego z osobna) do wykupu weksla wypełnionego na kwotę 180.576,99 zł w terminie do dnia 11 grudnia 2014r.

Powód na treści deklaracji wekslowej złożonej przez pozwanych wraz z wekslem in blanco, zawierającej zastrzeżenie prawa wypełnienia weksla przez powoda na kwotę 483.000 zł nie wcześniej niż 30 lipca 2013r., potwierdził otrzymanie kwoty 450.000 zł, po czym zwrócił pozwanym oryginał weksla in blanco i deklarację wekslową, upoważniającą go do wypełnienia weksla na kwotę 483.000 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd I instancji wskazał, że na dzień przekazania przez pozwanego A. F. (2) powodowi kwoty 237.500 zł, tj. na dzień 7 sierpnia 2013r. pozwani byli zobowiązani wobec powoda do spłaty należności z trzech zaciągniętych u powoda pożyczek. Spłata każdej pożyczki została zabezpieczona wystawionym przez pozwanych wekslem in blanco wraz z deklaracją wekslową. Na wystawionym pozwanemu przez powoda pokwitowaniu z dnia 7 sierpnia 2013r. na kwotę 237.500 zł żadna ze stron nie wskazała na poczet którego z trzech długów ma zostać zarachowana powyższa kwota. W takiej sytuacji, zgodnie z treścią art. 451 § 3 k.c. wpłacona przez pozwanego kwota podlegała zaliczeniu na poczet długu wymagalnego, tj. na spłatę zaciągniętej przez pozwanych pożyczki w kwocie 483.000 zł (w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na str. 7 dwukrotnie błędnie podano kwotę 468.000 zł).

Sąd Okręgowy zwrócił także uwagę, iż na spotkaniu stron w dniu 8 października 2013r., o czym świadczą zapisy dokonane w pisemnym protokole z tego spotkania, pozwany potwierdził, że przedmiotem spotkania jest kwestia zapłaty zaległości wymagalnych rat z tytułu udzielonych przez powoda pozwanym pożyczek kwot 210.000 zł i 115.000 zł. Nadto pozwany w protokole z dnia 8 października 2013r. zobowiązał się w imieniu własnym i pozwanej A. F. (1) do spłaty tych pożyczek w ratach i terminach tam ustalonych. W protokole brak jest jakiejkolwiek wzmianki, iż na poczet spłaty obu tych pożyczek A. F. (2) przekazał powodowi w dniu 7 sierpnia 2013r. jednorazowo kwotę 237.500 zł.

Brak było podstaw, w ocenie Sądu I instancji do podzielenia poglądu pozwanych, że protokół z dnia 8 października 2013r., dotyczył określenia sposobu spłat rat, z uwzględnieniem dokonanej przez pozwanego wpłaty z dnia 7 sierpnia 2013r. w kwocie 237.500 zł. Pozwani na taką okoliczność nie przedstawili żadnego dowodu. Za dowód taki nie mogła zostać uznana dokonana przez nich spłata do kwoty 450.000 zł pożyczki w kwocie 483.000 zł. Pozwani twierdzili, że pozwany A. F. (2) przekazał powodowi kwotę 450.000 zł jednorazowo, po otrzymaniu przez A. F. (1) w dniu 26 sierpnia 2013r. z Urzędu Skarbowego kwoty 470.765 zł tytułem zwrotu podatku VAT, o czym świadczą dowody w postaci pokwitowania przez powoda na deklaracji wekslowej uiszczenia kwoty 450.000 zł i podjęcie przez A. F. (2) z konta bankowego kwoty 470.000 zł, a także zwrócenie pozwanym przez powoda weksla in blanco zabezpieczającego spłatę pożyczki w kwocie 483.000 zł wraz z deklaracją wekslową.

Sąd Okręgowy uznał, że przedstawione przez pozwanych dowody potwierdzają jedynie fakt, iż pozwany A. F. (2) podjął ze swojego konta bankowego w dniu 28 sierpnia 2013r. kwotę 470.000 zł oraz to, że powód zwracając pozwanym deklarację wekslową i weksel in blanco zabezpieczający spłatę pożyczki w kwocie 483.000 zł potwierdził otrzymanie od pozwanych z tego tytułu kwoty 450.000 zł. Jedynie w oparciu o te dowody brak było wystarczających podstaw do ustalenia, że kwotę 450.000 zł pozwani wręczyli powodowi jednorazowo, po otrzymaniu zwrotu podatku VAT z Urzędu Skarbowego.

Objętą nakazem zapłaty kwotę 576,99 zł stanowią ustawowe odsetki za opóźnienie zapłaty należności z tytułu pożyczki za okres od 1 września 2014r. do 11 grudnia 2014r. W deklaracji wekslowej strony zastrzegły, że powód ma prawo wypełnić weksel na kwotę nie wyższą aniżeli 210.000 zł, nie wcześniej niż 31 sierpnia 2014r., co oznacza, że termin spełnienia świadczenia z umowy pożyczki w kwocie 210.000 zł przypadał na dzień 1 września 2014r. Od tej daty powód mógł domagać się odsetek z tytułu opóźnienia (art. 476 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i § 2 k.c.).

W związku z powyższym Sąd Okręgowy utrzymał w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym w oparciu o art. 496 k.p.c. i mając na uwadze art. 720 § 1 k.c.

Pozwany złożyli apelację od powyższego wyroku, skierowaną przeciwko całości rozstrzygnięcia, zarzucając:

1.  naruszenie prawa procesowego – art. 233 k.p.c. przez powierzchowną, wybiórczą i dowolną, a nie swobodną i kompleksową, ocenę zebranego materiału dowodowego, przejawiającą się w ustaleniu, że kwota 237.500 zł, wpłacona przez pozwanego 7 sierpnia 2013r., dotyczyła częściowego zwrotu pożyczki w kwocie 483.000 zł, a nie pożyczek kwot 210.000 zł i 115.000 zł, natomiast pokwitowanie otrzymania przez powoda kwoty 450.000 zł jest w istocie sumarycznym podsumowaniem kwot wpłaconych na poczet zwrotu pożyczki w kwocie 483.000 zł, podczas gdy przeczą temu same zeznania i twierdzenia powoda, dotyczące rozliczenia pożyczki kwoty 483.000 zł;

2.  nierozpoznanie istoty sprawy przez brak ujęcia rozliczenia wszystkich trzech pożyczek zawartych między stronami, co było niezbędne wobec twierdzeń powoda, dotyczących sposobu zarachowania kwoty 237.500 zł, wpłaconej 7 sierpnia 2013r., twierdzeń dotyczących okoliczności potwierdzenia otrzymania kwoty 450.000 zł przez powoda, wysokości pozostałych wpłat dokonanych przez pozwanego i braku dokładnego określenia przez strony na poczet jakiego konkretnie roszczenia rachowane są poszczególne wpłaty;

3.  braki w ustaleniach faktycznych, przejawiające się w pominięciu w tych ustaleniach faktu i treści odpowiedzi pozwanych na wypowiedzenie umów pożyczek oraz wezwań do wykupu weksli;

4.  naruszenie prawa procesowego – art. 328 § 2 k.p.c. przez nie odniesienie się do wskazywanych przez pozwanych wniosków dowodowych w postaci dokumentacji związanej z zakupem nieruchomości, „celem wykazania bezpodstawności uchylenia się powodów od zawarcia umowy przyrzeczonej”.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie nakazu zapłaty, oddalenie w całości powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych solidarnie zwrotu kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanych i zasądzenie od nich solidarnie na swoją rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja pozwanych nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż zgłoszone w niej zarzuty nie były zasadne.

Nie doszło do naruszenia art. 233 k.p.c., wbrew zarzutowi apelujących, bowiem Sąd Okręgowy należycie ocenił zebrane w sprawie dowody i ocena ta nie jest ani powierzchowna, ani wybiórcza i dowolna, lecz wszechstronna.

Sąd I instancji ustalił, co nie było sporne, że w dniu 25 czerwca 2013r. pozwani zawarli z powodem trzy umowy pożyczki: na kwotę 115.000 zł, na kwotę 210.000 zł i na kwotę 483.000 zł. Pożyczki te miały związek z zawartą przez strony w tym samym dniu umową sprzedaży przez powoda na rzecz pozwanych nieruchomości położonej w C. przy ul. (...). W umowie sprzedaży nieruchomości wskazano kwoty 483.000 zł i 210.000 zł, jako części ceny. Spłaty udzielonych pozwanym przez powoda pożyczek zostały zabezpieczone wystawionymi przez pozwanych wekslami in blanco wraz z deklaracjami wekslowymi z dnia 25 czerwca 2013r. Z deklaracji wekslowej, uprawniającej powoda do wypełnienia weksla in blanco, zabezpieczającego spłatę pożyczki w kwocie 483.000 zł, wynikało, że powód ma prawo wypełnić weksel na sumę nie większą niż 483.000 zł, jednak nie wcześniej niż 30 lipca 2013r. (k. 147). Z deklaracji wekslowej, uprawniającej powoda do wypełnienia weksla in blanco, zabezpieczającego spłatę pożyczki w kwocie 115.000 zł, wynikało, że powód ma prawo wypełnić weksel na sumę nie większą niż 115.000 zł, jednak nie wcześniej niż 31 sierpnia 2015r. (k. 113). Nadto w powyższej deklaracji pozwani zobowiązali się wpłacać powodowi na poczet kwoty 115.000 zł co miesiąc kwotę 5.000 zł.

Z kolei z deklaracji wekslowej, uprawniającej powoda do wypełnienia weksla in blanco, zabezpieczającego spłatę pożyczki w kwocie 210.000 zł, wynikało, że powód ma prawo wypełnić weksel na sumę nie większą niż 210.000 zł, jednak nie wcześniej niż 31 sierpnia 2014r. (k. 10). W deklaracji tej pozwani zobowiązali się wpłacać powodowi na poczet kwoty 210.000 zł co miesiąc kwotę 2.500 zł.

Z treści wskazanych wyżej deklaracji wekslowych jasno wynikało, że najwcześniej bo do dnia 30 lipca 2013r., miała zostać zwrócona powodowi pożyczka w wysokości 483.000 zł, natomiast pożyczka w kwocie 115.000 zł miała być spłacana w ratach po 5.000 zł miesięcznie, najpóźniej do 31 sierpnia 2015r., zaś pożyczka w kwocie 210.000 zł miała być spłacona w ratach po 2.500 zł miesięcznie, najpóźniej do 31 sierpnia 2014r.

Jeżeli zatem pozwani do dnia 30 lipca 2013r. nie spłacili powodowi pożyczki w kwocie 483.000 zł i kwota ta od 31 lipca 2013 była już wymagalna, a pozwany A. F. (2) w dniu 7 sierpnia 2013r. wpłacił powodowi kwotę 237.500 zł bez wskazania, który z długów chce zaspokoić, trafnie wpłata została zarachowana na poczet długu wymagalnego, tj. na poczet spłaty pożyczki w kwocie 483.000 zł, zgodnie z art. 451 § 3 k.c. (k. 48).

Zeznania powoda, wskazujące na spłatę pożyczki w kwocie 483.000 zł w dwóch ratach w sierpniu 2013r., są wiarygodne również w ocenie Sądu Apelacyjnego. Niezależnie od okoliczności, że pozwani uiścili powodowi na poczet spłaty pożyczki w kwocie 483.000 zł, łącznie kwotę 450.000 zł (k. 147), co powód potwierdził na deklaracji wekslowej, którą pozwanym zwrócił wraz z niewypełnionym wekslem in blanco, powód słuchany w charakterze strony stwierdził, że tę pożyczkę uważa za rozliczoną.

Słusznie Sąd Okręgowy nie dał wiary twierdzeniom strony pozwanej, że wpłata kwoty 237.500 zł w dniu 7 sierpnia 2013r. nie nastąpiła na poczet spłaty pożyczki w kwocie 483.000 zł lecz na poczet spłaty pożyczek w kwotach 115.000 zł i 210.000 zł, skoro pozwani nie zastrzegli w tej dacie na poczet jakich długów i w jaki sposób wpłacona suma ma zostać zaliczona, ani w protokole ze spotkania stron z dnia 8 października 2013r. (k. 11) nie zawarli stwierdzenia o zapłacie kwoty 237.500 na poczet obu długów i nie wskazali w jaki sposób i ewentualnie w jakich proporcjach kwota ta powinna zostać zaliczona na spłatę pożyczek w wysokości 115.000 i 210.000 zł.

Zważyć należy, że potwierdzona przez powoda wpłata kwoty 237.500 zł, gdyby faktycznie została uiszczona na poczet pożyczek w kwotach 210.000 zł i 115.000 zł, pozwoliłaby na całkowitą spłatę każdej z tych pożyczek, tj. pożyczki w kwocie 115.000 zł lub pożyczki w kwocie 210.000 zł, zaś ewentualna nadwyżka wpłaty mogłaby zostać zaliczona na poczet spłaty drugiej pożyczki i pozwani mogliby domagać się zwrotu weksla i deklaracji wekslowej, zabezpieczających spłatę tej pożyczki. Zwrotu tych dokumentów pozwani jednak nie żądali od powoda.

Potwierdzenie przez pozwanego A. F. (2) w protokole ze spotkania stron z dnia 8 października 2013r. obowiązku spłaty po stronie pozwanych ustalonych rat z tytułu obu pożyczek, bez jakiekolwiek wzmianki o zarachowaniu wpłaty kwoty 237.500 zł na poczet pożyczki w kwocie 210.000 zł, pożyczki w kwocie 115.000 zł lub obu tych pożyczek i do jakiej sumy, przeczy twierdzeniom pozwanych o zapłacie kwoty 237.500 zł na poczet spłaty pożyczek w kwotach 115.000 zł i 210.000 zł. Oceny tej nie zmienia okoliczność, że w omawianym protokole strony ustaliły spłaty rat z tytułu obu pożyczek za wrzesień i październik 2013r., a nie wskazały braku spłaty rat za sierpień 2013r.

Na okoliczność jednorazowej spłaty pożyczki w kwocie 483.000 pozwani przedłożyli deklarację wekslową, sporządzoną do weksla zabezpieczającego spłatę tej pożyczki, z potwierdzeniem przez powoda otrzymania kwoty 450.000 zł. Potwierdzenie to nie zawiera daty i nie wskazuje, że wpłaty tej kwoty dokonano jednorazowo. W związku z powyższym brak było podstaw do kwestionowania przez skarżących ustaleń faktycznych Sądu I instancji i ich oceny prawnej. Nie doszło do naruszenia prawa procesowego – art. 328 § 2 k.p.c., gdyż zarzut sformułowany w apelacji nie odnosi się do przedmiotu sprawy, którym nie była „bezpodstawność uchylania się powodów (?) od zawarcia umowy przyrzeczonej”.

Sąd Okręgowy przedstawił w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy faktyczne i prawne rozstrzygnięcia, umożliwiające w wystarczającym stopniu kontrolę instancyjną orzeczenia.

W tym stanie rzeczy należało apelację oddalić, w oparciu o art. 385 k.p.c. i orzec o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 k.p.c.