Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Zbigniew Merchel
Sędziowie:	SA Dorota Gierczak SA Małgorzata Zwierzyńska (spr.)
Protokolant:	stażysta Agata Karczewska

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w G.

o zobowiązanie do udzielenia informacji

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 24 marca 2014 r. sygn. akt I C 719/13

I.  prostuje oczywistą omyłkę pisarską w zaskarżonym wyroku w oznaczeniu firmy pozwanego wpisując każdorazowo prawidłowo w odpowiednim przypadku: „ Stowarzyszenie (...) „ w miejsce: Stowarzyszenie (...) ” oraz w oznaczeniu siedziby pozwanej poprzez wpisanie każdorazowo: „z siedzibą w G.” w miejsce: „z/s w G.”.

II.  oddala apelację;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt I ACa 681/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 marca 2014 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku w punkcie pierwszym zobowiązał pozwaną (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w G. do udzielenia powodowi Stowarzyszeniu (...) w W. w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku, informacji:

a) jakie programy telewizyjne, zawierające utwory słowne, muzyczne, słowno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne, w tym wykorzystywane w utworach audiowizualnych, pozwana reemitowała w sieciach kablowych, w okresie od 1 stycznia 2004 roku do dnia 30 kwietnia 2013 roku ze wskazaniem dla poszczególnych programów w poszczególnych miesiącach: liczby abonamentów będących osobami fizycznymi i liczby gniazd abonenckich abonentów będących osobami prawnymi lub jednostkami organizacyjnymi nie mającymi osobowości prawnej,

b) jakie programy radiowe, zawierające utwory słowne, muzyczne, słowno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne, w tym wykorzystywane w utworach audiowizualnych, pozwana reemitowała w sieciach kablowych, w okresie od 1 stycznia 2004 roku do dnia 30 kwietnia 2013 roku ze wskazaniem dla poszczególnych programów w poszczególnych miesiącach: liczby abonamentów będących osobami fizycznymi i liczby gniazd abonenckich abonentów będących osobami prawnymi lub jednostkami organizacyjnymi nie mającymi osobowości prawnej (pkt 1).

W punkcie drugim wyroku Sąd Okręgowy oddalił powództwo w pozostałej części, w punkcie trzecim zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 6 367 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd Okręgowy ustalił, że powód Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W. jest organizacją zrzeszającą autorów (twórców) między innymi w celu ochrony praw autorskich, w tym wykonywania zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Decyzją z dnia 28 lutego 2003 r. Minister Kultury zmienił decyzję Ministra Kultury i Sztuki z dnia 1 lutego 1995 r. zmodyfikowaną decyzją z dnia 23 października 1998 r. W wyniku dokonanej zmiany, działając na podstawie art. 104 ust. 3 PrAut, Minister Kultury udzielił powodowi zezwolenia na zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi do utworów: słownych, muzycznych, słowno-muzycznych, choreograficznych, pantomimicznych oraz słownych, muzycznych, słowno-muzycznych i choreograficznych w utworze audiowizualnym, na następujących polach eksploatacji: a) utrwalanie, b) zwielokrotnianie, c) wprowadzanie do obrotu, d) wprowadzanie do pamięci komputera, e) publiczne wykonanie, f) publiczne odtwarzanie, g) wyświetlanie, h) wystawianie, i) użyczenie i najem, j) nadanie za pomocą wizji lub fonii przewodowej albo bezprzewodowej przez stację naziemną, k) nadanie za pośrednictwem satelity, l) reemisja, m) publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

Powód zarządza prawami autorskimi na podstawie powierzenia w zbiorowe zarządzanie praw autorskich przez poszczególnych autorów oraz w oparciu o umowy zawarte z zagranicznymi organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Jako organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi do utworów wskazanych w zezwoleniu Ministra Kultury w zakresie wymienionych tam pól eksploatacji, powód zawiera umowy upoważniające inne podmioty do korzystania z tych praw, którymi zarządza. Na podstawie takich umów powód pobiera wynagrodzenie za eksploatację przez te podmioty praw, które pozostają w jego zarządzie, w celu wypłaty należnych wynagrodzeń na rzecz uprawnionych autorów. Wysokość wynagrodzenia za udzielenie upoważnienia do korzystania z zarządzanych praw powód określa na podstawie opracowanych przez siebie tabel stawek wynagrodzeń autorskich.

W zakresie reemisji powód działa na podstawie dedykowanej temu polu eksploatacji "Tabeli stawek wynagrodzeń autorskich Stowarzyszenia (...) za reemisję utworów", zatwierdzonej uchwałą Zarządu Stowarzyszenia (...) w dniu 28 lutego 2008 r. Według Tabeli, stawka wynagrodzenia za reemisję utworów była naliczana za dany miesiąc od jednego abonenta za każdy program, przy czym gdy abonentem była osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, stawka wynagrodzenia odnosiła się do każdego gniazda abonenckiego objętego umową z operatorem.

Pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. prowadzi działalność gospodarczą polegającą między innymi na nadawaniu programów telewizyjnych ogólnodostępnych i abonamentowych.

Pozwany oferuje i świadczy w sposób profesjonalny na rynku usługi polegające na dostarczaniu w sieciach kablowych podmiotom trzecim - odbiorcom programów telewizyjnych i radiowych, wykorzystujących utwory będące w repertuarze powoda, a nadawanych przez innych nadawców telewizyjnych i radiowych. Działalność na polu reemisji pozwana prowadzi od wielu lat, reemituje programy polskie i zagraniczne, które składają się, m.in. z utworów będących w repertuarze powoda - tak na podstawie powierzeń praw, jak i umów o wzajemnej reprezentacji z zagranicznymi stowarzyszeniami i agencjami.

Na podstawie umowy z dnia 28 grudnia 1999 r. zawartej z powodem, od dnia 1 stycznia 2000 r. z tytułu równoczesnego integralnego z nadaniem pierwotnym, nadawania w sieciach kablowych pozwanego utworów emitowanych przez inne organizacje radiowe i telewizyjne pozwany zobowiązany był wpłacać na rzecz powoda wynagrodzenie autorskie w wysokości 3,5% przychodów z abonamentów oraz innych przychodów uzyskanych przez pozwanego w związku z prowadzoną działalnością z wyłączeniem opłat za instalację sieci. Przy tym, w przypadku przychodów związanych z przekazywaniem sygnału stacji (...) podstawą wynagrodzenia była marża przypadająca z tego tytułu licencjobiorcy. Umowa została zawarta na czas nieoznaczony z możliwością jej rozwiązania przez każdą ze stron za 3-miesięcznym wypowiedzeniem.

W dniu 14 stycznia 2003 r. powód otrzymał pismo pozwanej z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy z dnia 28 grudnia 1999 r. za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia, tj. ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2003 r. Pozwana wskazała, że dotychczasowa stawka 3,5% została wynegocjowana w odmiennych realiach społeczno-gospodarczych i jest obecnie rażąco wygórowana, a wynagrodzenie na rzecz powoda za okres od dnia 1 stycznia 2003 r. winno wynosić 1,5% przychodów, przy czym kwota ta powinna być przeznaczona do podziału pomiędzy wszystkie uprawnione organizacje zbiorowego zarządzania.

Po rozwiązaniu umowy strony prowadziły korespondencję w sprawie zawarcia nowej umowy na reemisję, jednak nie mogły jednak dojść do porozumienia co do wysokości wynagrodzenie należnego na rzecz twórców reprezentowanych przez powoda oraz zasad jego naliczania. W związku z tym, w okresie od 1 stycznia 2004. do dnia 30 kwietnia 2013 r. pozwana reemitowała programy radiowe i telewizyjne, mimo braku zawarcia z powodem umowy, przy czym tytułem wynagrodzenia pozwana uiszczała na rzecz powoda kwoty w wysokościach wyliczonych we własnym zakresie, według ustalonej przez siebie stawki.

Powód nie dysponuje informacjami, jakie programy telewizyjne i radiowe, zawierające utwory słowne, muzyczne, słowno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne, w tym wykorzystywane w utworach audiowizualnych, pozwana reemitowała w okresie od dnia 1 stycznia 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2013 r.

Powód nie posiada danych o przypadającej na dany program (spośród reemitowanych przez pozwanego) w poszczególnych miesiącach liczbie abonentów będących osobami fizycznymi i liczbie gniazd abonenckich abonentów będących osobami prawnymi i jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej.

Powyższe informacje stanowią podstawę obliczenia przez powoda wysokości wynagrodzenia, zgodnie z tabelą stawek wynagrodzeń autorskich Stowarzyszenia (...) za reemisję utworów.

Powód wniósł do Komisji Prawa Autorskiego o zatwierdzenie tabeli stawek wynagrodzeń autorskich za reemisję utworów, jednak w związku cofnięciem wniosku, Komisja postanowieniem z dnia 26 stycznia 2012 r. umorzyła postępowanie.

W dniu 18 czerwca 2012 r. powód złożył wraz ze Stowarzyszeniem (...) kolejny wniosek o zatwierdzenie wspólnej tabeli wynagrodzeń za korzystanie z utworów i przedmiotów praw pokrewnych na polu eksploatacji reemisja, przewidującej wynagrodzenie z tytułu reemisji utworów oraz korzystania z wideogramów objętych tabelą w wysokości 3,3% wpływów netto użytkownika praw (bez podatku VAT) uzyskanych od abonentów w związku ze świadczeniem usług reemisji, bez jednorazowych opłat instalacyjnych i przyłączeniowych. Ze względu jednak na upływ sześciomiesięcznego terminu trwania postępowania przed zespołem orzekającym Komisji Prawa Autorskiego i brak zgody wszystkich uczestników postępowania na przedłużenie postępowania, postanowieniem z dnia 13 marca 2013 r. zostało ono umorzone. Następnie, we wniosku powoda i Stowarzyszenia (...) z dnia 8 maja 2013 r. skierowanym do Sądu Okręgowego w Poznaniu o zatwierdzenie wspólnej tabeli wynagrodzeń za korzystanie z utworów i przedmiotów praw pokrewnych na polu eksploatacji reemisja przewidziano wynagrodzenie z tytułu reemisji utworów oraz korzystania z wideogramów objętych tabelą w wysokości 3,3% wpływów netto użytkownika praw (bez podatku VAT) uzyskanych od abonentów w związku ze świadczeniem usług reemisji, bez jednorazowych opłat instalacyjnych i przyłączeniowych.

W dniu 28 czerwca 2013 r. pozwana wniosła do Sądu Okręgowego w Warszawie pozew przeciwko powodowi, żądając stwierdzenia, że powód ma obowiązek zawarcia z pozwaną umowy licencyjnej o treści wskazanej w pozwie.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd Okręgowy oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony w toku postępowania, mających w przeważającej mierze charakter dokumentów prywatnych. Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe pozwanego o przesłuchanie świadków J. K., M. D. oraz M. W., na okoliczności wskazane w odpowiedzi na pozew, jako nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd pierwszej instancji uznał, że powództwo zasługuje w części na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia za okres od dnia 1 stycznia 2004 r. do dnia 23 maja 2010 r. wskazał Sąd Okręgowy, że roszczenie z art. 105 ust. 2 PrAut ma majątkowy, a jednocześnie samoistny charakter, co z jednej strony uzasadnia zastosowanie do niego reguł przedawnienia określonych w art. 117 i n. k.c., a z drugiej strony wyklucza w tej mierze przyjęcie, iż podlega ono przedawnieniu na zasadach określonych dla innych samodzielnych roszczeń majątkowych oraz że jego realizacja uzależniona jest od wykazania istnienia tych innych roszczeń majątkowych.

W powyższym zakresie wyjaśnił Sąd a quo, że roszczenie z art. 105 ust. 2 PrAut. służy wyłącznie organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w zakresie jej działalności. Dochodzenie tego roszczenia nie wymaga wykazania lub uprawdopodobnienia naruszenia prawa autorskiego lub choćby zaistnienia zagrożenia naruszenia, nie zawiera również żadnego ograniczenia kręgu osób, do których omawiane obecnie roszczenie może być kierowane. Oznacza to, że można je kierować do każdego u kogo niezbędna informacja lub dokument się znajduje. Żądane informacje lub dokumenty mogą dotyczyć zaś zarówno wynagrodzeń, jak i opłat dochodzonych przez organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Roszczenie informacyjne, o którym mowa w art. 105 ust. 2 PrAut., służące ustaleniu należnego wynagrodzenia i opłat za wykorzystywanie utworów artystycznych, ma charakter majątkowy. W świetle przepisów art. 117 § 1 k.c. i art. 118 k.c. Sąd Okręgowy przyjął, że jeżeli nie można przyjąć, iż działalność powoda w zakresie realizacji danych mu ustawą uprawnień, zmierzających do wykonywania zarządu prawami autorskimi jest działalnością gospodarczą, to tym samym nie ma podstaw do przyjęcia, że roszczenie o udzielenie informacji ulega przedawnieniu w terminie lat trzech.

W ocenie Sądu meriti brak było podstaw do przyjęcia, iż przedmiotowe roszczenie pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, wskazał bowiem, że wyróżnia się dwie sytuacje uzasadniające zróżnicowanie poszczególnych segmentów możliwej działalności organizacji zbiorowego zarządzania: gdy organizacja taka działa w zakresie statutowym oraz, gdy działa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej, i jedynie w tym drugim zakresie organizacja może być uznana za przedsiębiorcę. W analizowanej sprawie nie budziło wątpliwości Sądu, że roszczenie informacyjne związane jest działaniem powoda w zakresie statutowym. Zatem roszczenie to, jako majątkowe, ulega przedawnieniu dziesięcioletniemu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, roszczenie to nie podlega terminowi przedawnienia określonemu w art. 442 ¹ k.c., który jak wskazuje się w judykaturze ma zastosowanie do roszczeń przewidzianych w art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b) PrAut., które przedawniają się tak jak roszczenia deliktowe. Natomiast w rozpoznawanej sprawie powód wykazał prawa do zbiorowego zarządzania prawami autorskimi na takich polach eksploatacji jak nadawanie za pomocą wizji lub fonii przewodowej albo bezprzewodowej przez stację naziemną, za pośrednictwem satelity lub reemisja.

Dalej Sąd meriti wskazał, że organizacja zbiorowego zarządzania dochodząc roszczenia informacyjnego obowiązana jest wykazać - obok wynikającego z udzielonego zezwolenia zakresu wykonywanego przez nią zbiorowego zarządzania - że żądane informacje lub dokumenty są "niezbędne" do określenia dochodzonych w ramach tego zakresu wynagrodzeń lub opłat.

W tym zakresie strona powodowa odwołała się do stawki określonej w niezatwierdzonej tabeli stawek wynagrodzeń autorskich Stowarzyszenia (...) za reemisję utworów, według której wylicza wysokość należności. Skoro więc, powód wykonując zbiorowy zarząd prawami autorskimi, działa w zakresie reemisji działa na podstawie dedykowanej temu polu eksploatacji tabeli stawek wynagrodzeń autorskich Stowarzyszenia (...) za reemisję utworów, zatwierdzonej uchwałą Zarządu Stowarzyszenia (...) w dniu 28 lutego 2008 r., to wynikające z niej kryteria ustalenia przez powoda wynagrodzenia można uznać za podstawę określenia informacji niezbędnych do określenia wysokości dochodzonych przez nią wynagrodzeń i opłat. W świetle powyższego, zakres żądanych przez powoda informacji należało zdaniem Sądu pierwszej instancji uznać za uzasadniony w świetle art. 105 ust. 2 PrAut.

Zważył także Sąd Okręgowy, iż nie stoi na przeszkodzie merytorycznemu rozstrzygnięciu sprawy ewentualne zatwierdzenie w przyszłości tabel Stowarzyszenia (...) przez powołany do tego organ, gdyż zatwierdzone tabele zbiorowego zarządzania mogą być stosowane i wywoływać skutki prawne dopiero od chwili, gdy uzyskały charakter decyzji ostatecznej. Wywierają więc skutek wyłącznie na przyszłość i nie mogą tym samym mieć znaczenia dla oceny analizowanego roszczenia obejmującego okres od dnia 1 stycznia 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2013 r. Z tych samych względów nie miało wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy ewentualne stwierdzenie przez obowiązku zawarcia umowy licencyjnej w postępowaniu toczącym się przed Sądem Okręgowym w Warszawie. Jak wskazał sąd pierwszej instancji, przedmiotem i celem niniejszego postępowania nie było ustalenie istnienia obowiązku zawarcia takiej umowy pomiędzy operatorem sieci kablowej a właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi ani określenie treści tej przyszłej umowy. W związku z tym Sąd na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. a contrario oddalił wniosek o zawieszenie postępowania.

Podnoszona okoliczność otrzymywania od pozwanego wynagrodzenia za korzystanie na polu reemisji z utworów z repertuaru (...), nie może pozbawiać powoda prawa do weryfikacji wysokości należnego mu wynagrodzenia, także w zakresie otrzymywanych od pozwanego należności, z kolei wydany w dniu 20 listopada 2012 r. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku dotyczy wysokości wynagrodzenia należnego powodowi za korzystanie z reprezentowanych przez pozwanego utworów na polu reemisji za okres nie objęty zakresem powództwa w rozpoznawanej sprawie. Bez wpływu na ocenę zasadności powództwa pozostają również podnoszone trudności natury technicznej w podaniu żądanych przez powoda danych.

W konsekwencji uznał Sąd Okręgowy, że dochodzone przez powoda roszczenie o zobowiązanie pozwanej do udzielenia informacji i dostarczenia dokumentacji pozwalającej na określenie wysokości żądanego przez powoda wynagrodzenia podlegało uwzględnieniu na podstawie art. 105 ust. 2 PrAut.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd ustalił, iż powód poniósł koszty w wysokości 6.367 zł, na które składają się: kwota 2.750 zł uiszczona z tytułu opłaty stosunkowej od pozwu oraz kwota 3.617 zł kosztów zastępstwa procesowego. Ponieważ powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 98 § 1 i 3, k.p.c., art. 100 zdanie drugie k.p.c. oraz § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu we wskazanej wysokości.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła pozwana, zaskarżając wyrok w części uwzględniającej powództwo, to jest w zakresie punków pierwszego i trzeciego wyroku, zarzucając naruszenie:

1.  art. 25 § 1 i 2 k.p.c., przez oddalenie wniosku pozwanej o sprawdzenie wartości przedmiotu sporu podanej przez powoda, zgłoszony przez pozwaną przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, podczas gdy wskazana przez Powoda jako wartość przedmiotu sporu kwota jest zaniżona i nie została należycie uzasadniona;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c, przez oddalenie wniosków pozwanej o przeprowadzenie dowodów z przesłuchania świadków: J. K., M. D. oraz M. W., na okoliczności wskazane w odpowiedzi na pozew, pomimo że wnioski te złożone zostały na okoliczności, mające w przedmiotowej sprawie istotne znaczenie;

3.  art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c., przez bezzasadne oddalenie wniosków pozwanej o zawieszenie postępowania;

4.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 230 k.p.c., poprzez błędne ustalenie, że okolicznością bezsporną między stronami jest, że żądane przez powoda informacje stanowią podstawę obliczenia przez niego wysokości wynagrodzenia zgodnie z Tabelą stawek wynagrodzeń autorskich Stowarzyszenia (...);

5.  art. 233 § 1 k.p.c. przez całkowite pominięcie w zaskarżonym wyroku istotnych okoliczności faktycznych, to jest że pozwana nie posiada żądanych przez powoda informacji za okres przypadający między 1 stycznia 2004 r. a 31 grudnia 2011 r.;

6.  art. 105 ust. 2 PrAut. , przez jego błędną interpretację polegającą na przyjęciu, że roszczenie informacyjne przewidziane w tym przepisie ma charakter samoistny, pomimo iż w rzeczywistości jest ono związane z roszczeniem o zapłatę, a także przez przyjęcie, że organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi nie jest zobowiązana do wykazania naruszenia autorskich praw majątkowych przez pozwanego, w sytuacji dochodzenia roszczenia wynikającego z tego przepisu;

7.  art. 105 ust. 2 PrAut., przez jego niewłaściwe zastosowanie i uwzględnienie roszczenia powoda, pomimo niespełnienia przez powoda przesłanek warunkujących uwzględnienie roszczenia tj. braku uprawdopodobnienia roszczenia o zapłatę, które miałoby przysługiwać powodowi przeciwko pozwanej;

8.  art. 105 ust. 2 PrAut. w związku z art. 6 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie zakresu informacji żądanych przez powoda za niezbędny do określenia dochodzonych przez powoda wynagrodzeń, pomimo że powód, w żaden sposób nie udowodnił, że zakres żądanych informacji jest niezbędny do osiągnięcia tego celu, podczas gdy miał taki obowiązek;

9.  art. 105 ust. 2 PrAut. w związku z art. 442 ¹ k.c. przez uwzględnienie roszczenia powoda za okres od 1 stycznia 2004 r. do dnia 23 maja 2010 r. , pomimo że uległo ono przedawnieniu;

10.  10. art. 105 ust. 2 PrAut. przez zasądzenie roszczenia powoda, pomimo że roszczenie to jest niewykonalne w związku z faktem nieposiadania przez pozwaną informacji, których domaga się powód, dotyczących okresu przypadającego między l stycznia 2004 r. a 31 grudnia 2011 r., jak również z uwagi na fakt, że wypełnienie sentencji wyroku jest technicznie niemożliwe w terminie wskazanym w wyroku.

Mając na uwadze powyższe zarzuty apelująca wniosła o zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku przez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nadto na podstawie art. 380 k.p.c. wniosła o rozpoznanie przez Sąd drugiej instancji postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 18 grudnia 2013 r. w przedmiocie oddalenia wniosku o sprawdzenie wartości przedmiotu sporu w przedmiotowej sprawie, a nadto postanowień z dnia 10 marca 2014 r. o oddaleniu wniosków dowodowych pozwanej o przesłuchanie w charakterze świadków J. K., M. D. oraz M. W. oraz postanowienia Sądu z dnia 18 grudnia 2013 r., w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania.

Dodatkowo skarżąca wniosła na podstawie art. 227 § 1 k.p.c. o przeprowadzenie w postępowaniu odwoławczym dowodów z zeznań świadków: J. K., M. D. oraz M. W., na okoliczności wskazane w odpowiedzi na pozew.

W przypadku uwzględnienia zarzutów związanych z oddaleniem wniosków o przesłuchanie świadków i uznanie, że wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, skarżąca w oparciu o art. 386 § 4 k.p.c. w związku z art. 108 § 2 k.p.c. wniosła o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w sprawie według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny aprobuje i podziela wszystkie ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, co w takim wypadku nie wymaga ponownego ich przytaczania, i ustalenia te czyni podstawą własnego rozstrzygnięcia. Ustalenie te – w świetle zarzutów apelacyjnych - wymagały jedynie uzupełnienia o okoliczności związane z zakresem danych dotyczących reemitowanych programów telewizyjnych będących w posiadaniu pozwanej i czasu potrzebnego na ich przygotowanie przez pozwaną. Na tę okoliczność Sąd przeprowadził dowód z zeznań świadka M. W.. Zeznania te nie wniosły jednak nic istotnego do sprawy i nie pogłębiły ustalonego przed Sądem pierwszej instancji stanu faktycznego, co zostanie szerzej omówione w dalszej części rozważań.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów natury procesowej, Sąd Apelacyjny wskazuje, iż w większości okazały się one nieuzasadnione, te zaś, które okazały się trafne, nie prowadziły do zmiany zaskarżonego wyroku.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut uchybienia przez Sąd meriti przepisowi art. 25 §1 i 2 k.p.c. w sytuacji, gdy wartość przedmiotu sporu ustalona na poziomie kwoty 55.000 zł w żaden sposób nie wyklucza możliwości wywiedzenia skargi kasacyjnej, a to z uwagi na brzmienie przepisu art. 398 ² §1 k.p.c, zgodnie z którym skarga ta jest niedopuszczalna w sprawach o prawa majątkowe jedynie wówczas, gdy wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 50.000 zł. Wartość przedmiotu zaskarżenia ustalona przez skarżącą w ślad za wartością przedmiotu sporu na kwotę 55.000 zł nie pozbawia zatem stron wywiedzenia skargi kasacyjnej w niniejszej sprawie.

Nie sposób uwzględnić także wniosku skarżącej o rozpoznanie postanowienia Sądu pierwszej instancji z dnia 18 grudnia 2013 r. o oddaleniu wniosku o sprawdzenie wartości przedmiotu sporu, gdyż w trybie art. 380 k.p.c. jest to możliwe jedynie wówczas, gdy postanowienie miało wpływ na rozstrzygnięcie sporu. W niniejszej sprawie skarżąca wpływu powyższego postanowienia na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy nie wykazała.

Całkowicie nietrafny jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. podnoszony w związku z zarzutami uchybienia także innych przepisów prawa procesowego. Przypomnieć należy, iż przepis ten reguluje jedynie kwestię oceny wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów, a nie poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków. Nie stanowi natomiast o uchybieniu tego przepisu zaniechanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, czy też pominięcia przez sąd przy wyrokowaniu określonej okoliczności faktycznej, nawet jeśli strona uważa ją istotną dla rozstrzygnięcia sprawy. Uchybienia w tym zakresie winny skonkretyzować się w zarzucie sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych z materiałem dowodowym (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 września 2014 r., II CSK 727/13, LEX nr 1537557, a także w wyroku z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02) .

W świetle powyższego skutecznie podniesienie zarzutu nieuwzględnienia przez Sąd meriti tej okoliczności, jakoby pozwana nie posiada informacji żądanych przez powoda za okres wskazany w wyroku, nie mogło nastąpić w ramach uchybienia przepisowi art. 233 §1 k.p.c.

Ponieważ jednak okoliczność ta rzutuje na kwestię możliwości wykonania wyroku, Sąd Odwoławczy jako sąd merytoryczny rozpoznający sprawę, i uznając, iż co do zasady trafnie Sąd Okręgowy przyjął, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie, rozważył prawidłowość rozstrzygnięcia także w kontekście powyżej podnoszonej okoliczności. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na pozwanej, bowiem to ona wywodziła z tych twierdzeń skutki prawne. Na tę okoliczność strona pozwana wnosiła o przesłuchanie świadka M. W.. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji wadliwie oddalił ten wniosek dowodowy niezasadnie uznając, iż nie ma on znaczenia dla rozstrzygnięcia.

W tym względzie zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. okazał się słuszny, a ponieważ skarżąca domagała się jednocześnie rozpoznania postanowienia o oddaleniu wniosku o przesłuchanie tego świadka w trybie art. 380 k.p.c., Sąd Odwoławczy odmiennie niż Sąd Okręgowy, uwzględnił wniosek strony pozwanej o przesłuchanie M. W..

Nietrafny jest natomiast zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków J. K. i M. D. zgłoszonych na okoliczności uiszczania przez pozwaną na rzecz powoda wynagrodzenia licencyjnego za korzystanie z utworów reprezentowanych przez powoda oraz przyczyn braku pisemnej umowy pomiędzy stronami.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym między innymi w postanowieniu z dnia 3 lutego 2014 r .,( I PK 263/13, LEX nr 1646076), do naruszenia art. 227 k.p.c. może dojść między innymi wówczas, gdy zostanie wykazane, że sąd odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, wadliwie oceniając , iż nie miały one takiego charakteru. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w tym wypadku Sąd Okręgowy trafnie ocenił, iż okoliczności, które miały być stwierdzone zeznaniami wskazanych wyżej świadków, nie były istotne dla rozstrzygnięcia. Spór między stronami nie dotyczył bowiem roszczenia o zapłatę, lecz roszczenia o udzielenie informacji, dla którego kwestia regulowania czy tez nieregulowania opłat za korzystanie z utworów nie jest istotna.

Szersze wywody na temat samodzielnego charakteru roszczenia informacyjnego i jego odrębności od ewentualnych roszczeń o zapłatę zostaną przedstawione w rozważaniach poświęconych zarzutom apelacji dotyczącym naruszenia prawa materialnego. W tym miejscu wystarczające jest wskazanie, iż powód w toku postępowania przed Sądem Okręgowym akcentował przede wszystkim kontrolną funkcję roszczenia, z którym wystąpił, nie kwestionując przy tym okoliczności, które miały być stwierdzone poprzez powyższe dowody, co tym bardzie czyniło zbędnym ich uwzględnianie.

Z tych zatem przyczyn nie było podstaw do uwzględniania wniosku skarżącej zgłoszonego w apelacji o przesłuchanie świadków J. K. i M. D..

Rozpoznając w trybie art. 380 k.p.c. postanowienie Sądu pierwszej instancji z dnia 18 grudnia 2013 r. oddalające wniosek o zawieszenie postępowania oraz odnosząc się w związku z tym do zarzutu naruszenia art. 177 §1 pkt 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny wskazuje, iż stanowisko Sądu meriti w tym zakresie zasługuje na aprobatę. Sąd ten trafnie wskazał, iż ani wynik sporu toczącego się przed Sądem Okręgowym w Warszawie o ustalenie obowiązku zawarcia umowy przez strony, ani sporu toczącego się przed Sądem Okręgowym w Poznaniu o zatwierdzenie tabeli stawek wynagrodzeń nie wpłynie na rozstrzygnięcie sprawy niniejszej. Sądowe ustalenie obowiązku zawarcia umowy wywrze skutki wyłącznie na przyszłość, podobnie jak i zatwierdzone tabele organizacji zbiorowego zarządzania mogą odnieść skutek jedynie do umów zawieranych przez tę organizację w przyszłości.

Tymczasem spór w niniejszej sprawie nie ma celu ustalenia wysokości należnego powodowi wynagrodzenia, tego bowiem powód będzie mógł dochodzić w odrębnym procesie. Obowiązek udzielenia informacji przewidziany w art. 105 ust. 2 PrAut. jest przy tym niezależny od obowiązku zawarcia umowy zgodnie z art. 21 ¹ PrAut. Jest on wyrazem przyznanego organizacji zbiorowego zarządzania uprawnienia do szerokiego zarządzania powierzonymi mu prawami autorskimi i pokrewnymi w celu sprawowania ich efektywnej ochrony.

Co do zarzutu naruszenia art. 230 k.p.c. to wskazać należy, iż istotnie w części faktograficznej uzasadnienia Sąd Okręgowy wskazał jako okoliczność bezsporną, iż informacje o przypadającej na dany program liczbie abonentów w poszczególnych miesiącach stanowią podstawę do obliczania przez powoda wysokości wynagrodzeń, zgodnie z tabelą stawek wynagrodzeń Stowarzyszenia (...) za reemisję utworów (str. 5-6 uzasadnienia, k. 3.199 -3.200 akt).

Wbrew zarzutom skarżącej, ustalenie to nie zostało poczynione z naruszeniem art. 230 k.p.c. Niewątpliwie bowiem w taki właśnie sposób powód nalicza swoje wynagrodzenie od remitentów, czego pozwana nie podważała, stąd usprawiedliwione było uznanie tej okoliczności przez Sąd meriti za bezsporną.

Odrębną natomiast kwestią jest, czy powód jest uprawniony do takiego a nie innego sposobu naliczania wynagrodzenia, i co do tego rzeczywiście strony zajmowały odmienne stanowiska. Lektura całego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wbrew twierdzeniom apelującej nie daje jednak podstaw do przyjęcia, iż Sąd Okręgowy przyjął, że obie strony aprobują powyższy sposób rozliczania, i że w tym zakresie ich stanowiska procesowe są zgodne.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się w istocie do kwestii prawnych.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy prawidłowo zastosował prawo materialne, nie dopuszczając się zarzucanego mu naruszenia art. 105 ust. 2 PrAut.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do najdalej idącego zarzutu naruszenia prawa materialnego, to jest naruszenia art. 442 ¹ k.c i nieuwzględnienia zarzutu przedawnienia roszczenia za pewien okres, Sąd Apelacyjny wskazuje, że zarzut ten jest całkowicie chybiony. Rozważenie tego zarzutu wymaga przesądzenia kwestii charakteru roszczenia informacyjnego , które niewątpliwie ma charakter majątkowy, czego skarżąca nie kwestionuje, oraz - jak trafnie podkreślił Sąd Okręgowy - ma charakter samoistny, odrębny od roszczenia o zapłatę.

W tej ostatniej kwestii skarżąca neguje stanowisko Sądu merit, akcentując w apelacji, iż zachodzi ścisły związek pomiędzy roszczeniem informacyjnym z roszczeniami o zapłatę przysługującymi powodowi wobec pozwanej. Skarżąca błędnie jednak domniemywa – bez żadnych ku temu przesłanek – iż wystąpienie przez powoda z roszczeniem informacyjnym na drogę sądową ma ścisły związek z ewentualnym deliktem, który można by zarzucić pozwanej korzystającej bez umowy licencyjnej z utworów z repertuaru powoda. Konsekwencją tego jest teza stawiana przez skarżącą, iż roszczenie o zapłatę, z którym w przyszłości może wystąpić powód, będzie oparte na treści art. 79 PrAut., dotyczącym odpowiedzialności deliktowej za naruszenie praw autorskich. W związku z tym zdaniem skarżącej, do roszczenia informacyjnego należy stosować trzyletni terminu przedawnienia, zgodnie z art. 442 ¹ k.c. , właściwy dla roszczeń z tytułu deliktów.

Z takim stanowiskiem skarżącej nie sposób się zgodzić. Roszczenie informacyjne przysługujące organizacji zbiorowego zarządzania na podstawie art. 105 ust. 2 PrAut. ma wprawdzie charakter pomocniczy względem roszczenia o zapłatę wynagrodzenia i służy uzyskaniu danych niezbędnych do określenia wysokości należnych wynagrodzeń ułatwiając w ten sposób dochodzenie innych roszczeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2013 r., I CSK 696/12, OSNC 2014/6/66, z dnia 17 września 2014 r., I CSK 621/13, LEX nr 1537547, z dnia 17 listopada 2011 r., III CSK 30/11, LEX nr 1129116), jednak niewątpliwie nie musi być powiązane z innym postępowaniem rozpoznawczym, gdyż może być wykorzystywane także do kontroli danych, które zostały wcześniej dobrowolnie przekazane lub do podziału świadczeń między uprawnionymi (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r. IV CSK 464/13, Biul.SN 2014/9/7).

Mając zatem powyższe na uwadze i uwzględniając jednocześnie, iż roszczenie informacyjne ułatwiając dochodzenia roszczeń o zapłatę nie musi być w tym celu wykorzystywane, nie sposób bronić tezy, jakoby to przyszłe roszczenie o zapłatę determinowało termin przedawnienia roszczenia informacyjnego.

Roszczenie to, jako samodzielne roszczenie majątkowe, przedawnia się wedle ogólnych zasad przewidzianych w kodeksie cywilnym, a zatem zgodnie z art. 118 k.c. i art. 120 §1 k.c. – w terminie 10 lat od dnia, kiery roszczenie stało się wymagalne. Ponieważ pozew wniesiony został w dniu 1 lipca 2013 r., a żądanie pozwu obejmowało informacje za okres od dnia 1 stycznia 2004 r. do 30 kwietnia 2013 r., to roszczenie powoda w żadnej części nie jest przedawnione. Ewentualne przedawnienie potencjalnego roszczenia powoda o zapłatę z tytułu czynu niedozwolonego nie oznacza automatycznie przedawnienia roszczenia informacyjnego dotyczącego tożsamego okresu.

Organizacja zbiorowego zarządzania wbrew zarzutom apelacji dla skutecznego dochodzenia roszczenia informacyjnego nie musi w związku z tym uprawdapadabniać roszczenia o zapłatę, które miałoby jej przysługiwać względem pozwanej. Następstwem pozyskania informacji wskazanych w sentencji zaskarżonego wyroku nie musi być powództwo o zapłatę skierowane przeciwko pozwanej – uzyskane informacje mogą bowiem powodowi posłużyć tylko do weryfikacji prawidłowości dotychczasowego rozliczenia, i w ten sposób uwypukli się jedynie walor kontrolny roszczenia informacyjnego.

Przechodząc natomiast do zarzutów apelacji kwestionujących zakres informacji, których obowiązana jest udzielić powodowi należy odwołać się do szeroko umotywowanego poglądu Sądu Najwyższego wyrażonego w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 listopada 2011 r. (III CSK 30/11, LEX nr 1129116), zgodnie z którym roszczenie z art. 105 ust. 2 PrAut., stanowiąc uprawnienie pomocnicze organizacji zbiorowego zarządzania, służy zapewnieniu realizacji uprawnienia zasadniczego w ramach tego samego stosunku zobowiązaniowego. Uzyskane informacje i udostępnione dokumenty będą stanowiły podstawę ustalenia wysokości świadczenia, bez względu na to, czy organizacja zamierza dochodzić go na drodze sądowej czy też nie. Dalej Sąd Najwyższy podkreślił, iż zgodnie z art. 104 ust. 1 PrAut. organizacja zbiorowego zarządzania zarządza prawami autorskimi i pokrewnymi, a efektywna ochrona powierzonych jej praw dotyczy obowiązku stworzenia struktur zezwalających na ustalenie rzeczywistego zakresu eksploatacji praw oraz podejmowania zmierzających do dochodzenia wynagrodzenia. Szeroko rozumiana ochrona praw twórców stałaby się iluzoryczna, gdyby organizacja została pozbawiona możliwości uzyskania wiedzy co do rzeczywistego zakresu korzystania przez zobowiązanego z chronionych utworów.

W jednym z dalszych orzeczeń Sąd Najwyższy wskazał także, iż na organizacji zbiorowego zarządzania spoczywa obowiązek wykazania niezbędności pozyskania określonych informacji i dokumentów, który należy interpretować w kontekście dochodzonych roszczeń i opłat (wyrok z dnia 17 września 2014 r., I CSK 621/13, LEX nr 1537547), aczkolwiek uwzględnić należy, iż wyrok ten zapadł w takim stanie faktycznym, w którym powód wystąpił zarówno z roszczeniem o zapłatę, jak i z roszczeniem informacyjnym, a zatem w tym wypadku roszczenie informacyjne równolegle miało posłużyć określeniu kwoty należnej powodowi z tytułu bezumownego korzystania z chronionych praw autorskich.

W niniejszej natomiast sprawie powód uzasadniając zakres żądanych od pozwanej informacji odwoływał się do tabeli stawek wynagrodzeń autorskich za reemisję utworów, które stosuje jednolicie we współpracy z innymi podmiotami. Stawki te określają kwoty należne za reemisję utworów z danej kategorii (program informacyjny, filmowy, ogólny, muzyczny), sposób ich pobierania i waloryzacji, a także stanowią, iż stawki te odnoszą się do każdego gniazda abonenckiego objętego umową z operatorem (tabela k. 57 – 59).

Okoliczność, iż tabele te nie zostały zatwierdzone przez Komisję Prawa Autorskiego, nie wyłącza prawa powoda do żądania informacji w oparciu o kryteria w nich wskazane. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, zakres żądanych informacji ustalony w oparciu o wspomniane tabele koreluje z treścią art. 110 PrAut., zgodnie z którym wysokość wynagrodzeń dochodzonych w zakresie zbiorowego zarządzania przez organizacje zbiorowego zarządzania powinna uwzględniać wysokość wpływów osiąganych z korzystania z utworów i przedmiotów praw pokrewnych, a także charakter i zakres korzystania z tych utworów i przedmiotów praw pokrewnych.

Należy mieć przy tym na uwadze, iż powód uzasadniając zakres zgłoszonego roszczenia wynikający z tabel zatwierdzonych uchwałą Zarządu Stowarzyszenia (...) z dnia 28 lutego 2008 r. wskazywał, iż zasady przewidziane w tych tabelach są obecnie elementem stałej oferty powoda kierowanej wobec wszystkich podmiotów, którym proponuje zawarcie umowy korzystania z utworów na danym polu eksploatacji, a tych twierdzeń strona pozwana nie zakwestionowała. W tym względzie powód wskazał na stałość tej oferty, jako gwarancji równego traktowania uprawnionych twórców i chronionych utworów oraz użytkowników nawiązujących relacje umowne z powodem (pisma procesowe z dnia 27 września 2013 r. i z dnia 14 grudnia 2013 r.).

Sąd Apelacyjny podzielając tę argumentację dodatkowo wskazuje – w nawiązaniu do niespornej okoliczności, iż pozwana wpłaca na rzecz powoda pewną kwotę ustaloną przezeń jako 0,6 % wpływów z tytułu reemisji - iż okoliczność ta nie wyłącza uprawnienia powoda zgłoszonego w niniejszym procesie. Wobec braku umowy dopiero informacje objęte zaskarżonym wyrokiem pozwolą ustalić, czy sumy wpłacane przez pozwaną są adekwatne do skali korzystania przez nią z utworów będących w repertuarze powoda – a więc czy odpowiadają one kryteriom wskazanym w art. 110 PrAut. Powód przy tym w toku całego postępowania przed Sądem pierwszej instancji wskazywał, iż sumy te są traktowane przez niego jako zaliczka na poczet bezumownej eksploatacji na polu reemisja, i akcentował kontrolny wymiar roszczenia, z którym wystąpił w niniejszym procesie.

Konkludując, należy zdaniem Sądu Odwoławczego przyjąć, iż powód należycie uzasadnił swoje prawo do uzyskania informacji w takim a nie innym zakresie; prawo to podyktowane jest potrzebą zapewnienia szeroko rozumianej ochrony praw twórców, którymi powód zarządza. Aby ochrona ta mogła być efektywna, konieczne jest zapewnienie organizacji zbiorowego zarządzania możliwości powzięcia rzetelnej informacji o faktycznym zakresie korzystania z utworów będących w jej repertuarze.

Sąd Apelacyjny wskazuje przy tym, iż skarżąca stawiając zarzut nieudowodnienia przez powoda, jakoby zakres żądanych informacji był niezbędny do określenia wysokości należnych powodowi wynagrodzeń, błędnie powołała się na naruszenie przez Sąd meriti art. 6 k.c. Art. 6 k.c. rozstrzyga bowiem o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki niewypełnienia obowiązku udowodnienia istnienia prawa. Do jego naruszenia dochodzi wówczas, gdy sąd orzekający przypisuje obowiązek dowodowy innej stronie niż ta, która z określonego faktu wywodzi skutki prawne. Okoliczność, czy określony podmiot wywiązał się ze swojego obowiązku udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne, nie należy już do materii objętej dyspozycją art. 6 k.c., a stanowi aspekt mieszczący się w domenie przepisów procesowych (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 kwietnia 2014 r., II CSK 405/1, LEX nr 14801316). Tymczasem strona pozwana podnosząc zarzuty naruszenia prawa procesowego, w tym art. 233 §1 k.p.c. nie podniosła w ich ramach zarzutu wadliwej oceny dowodów co do zasadności uzyskania przez powoda takich a nie innych informacji.

Nie sposób zgodzić się także z zarzutami apelacji kwestionującymi faktyczną możliwość przedstawienia powodowi tak szerokiego zakresu informacji jak wynika to z wyroku Sądu pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny, widząc potrzebę uzupełnienia postępowania dowodowego w tym zakresie , dopuścił dowód z zeznań świadka M. W., który jednak nie pozwolił na ustalenie okoliczności podnoszonych przez skarżącą. Świadek nie jest bowiem pracownikiem pozwanej spółki, nie zajmowała się żadnymi rozliczeniami, jedynie współpracuje z pozwaną jako pośrednik przygotowujący rekomendacje co do reemisji poszczególnych programów od nadawców. Świadek nie miała żadnych informacji na temat umów zawieranych przez spółkę z abonentami i chociaż twierdziła, iż wedle jej wiedzy umowy dotyczące reemitowanych programów przechowywane są nie dłużej niż dwa – trzy lata, to nie orientowała się, jak długo są przechowywane umowy z abonentami. Twierdziła przy tym, iż wiedzę taką mogą mieć osoby zatrudnione w dziale sprzedaży, dziale bilingu czy też dziale obsługi klienta, co jednak znamienne, pozwana nie wystąpiła z wnioskami o przesłuchanie żadnego świadka zatrudnionego w takiej właśnie komórce.

Niezależnie od powyższego, zauważyć należy, iż pozwana jest jednym z największym podmiotów działającym na polu reemisji i na polu tym działa na szeroką skalę od wielu lat, w związku z tym świadoma jest obowiązku uiszczania opłat na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania, na tym też tle toczyły się i toczą liczne procesy między stronami . W ocenie Sądu Odwoławczego, wszystko to nakłada na pozwaną, jako profesjonalistę, obowiązek zabezpieczenia takich danych, aby umożliwiły jej sprostanie wymogowi uiszczenia wynagrodzenia na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania w sposób zgodny z kryteriami wskazanymi w art. 110 PrAut, który stanowi nie tylko o wpływach osiąganych z korzystania z utworów, ale także o charakterze i zakresie tego korzystania.

Z tych samych względów nie zasługuje na uwzględnienie argument kwestionujący możliwość udzielenia informacji w terminie wskazanym w wyroku, a dodatkowo wskazać należy, iż niezależnie od podniesionych powyżej okoliczności związanych z profesjonalnym profilem działalności pozwanej, kilkumiesięczne postępowanie toczące się przed Sądem pierwszej instancji nakazywało pozwanej liczyć się z możliwością przegrania sporu i podjęcie stosownych działań przez właściwe służby pozwanej, aby było możliwe wykonanie orzeczenia na wypadek uwzględnienia powództwa, tym, bardziej że w pozwie wskazano nawet krótszy okres – czternastu dni na udostępnienie wskazanych w nim informacji.

W tym stanie rzeczy nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Odwoławczy na mocy art. 385 k.p.c. oddalił ją jako bezzasadną. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c i art. 108 §1 k.p.c. oraz § 6 pkt 6 i § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).