Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Teresa Sobolewska
Sędziowie:	SA Irma Kul SA Roman Kowalkowski (spr.)
Protokolant:	stażysta Joanna Trociewicz

po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2012 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa H. G.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w B.

o uchylenie uchwały

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w B.

z dnia 22 grudnia 2011 r. sygn. akt I C 360/10

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy.

VACa 515/12

UZASADANIE N I E

Wyrokiem z 22 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy w B. oddalił powództwo
H. G. o uchylenie uchwały nr (...) Wspólnoty Mieszkaniowej przy
ul. (...) w B. i orzekł o kosztach postępowania.

Sąd ten ustalił, że w uchwała nr (...) z dnia 18 czerwca 201 Or. pozwana nie
wyraziła zgody na zmianę przeznaczenia części nieruchomości wspólnej przez
wyłączenie jednego miejsca parkingowego do wyłącznego korzystania przez
powódkę. Za podjęciem uchwały głosowała powódka mająca (...) udziałów
w nieruchomości wspólnej, zaś przeciwko pozostali właściciele mający (...)
udziałów.

Powódka wynajmuje swoje lokale w spornej nieruchomości, a podwórze na którym
domagała się wydzielenia miejsca postojowego ma dojazd przez nieruchomość
sąsiednią, a poza tym jest nieutwardzone i przebiega przez podziemna instalacja
grzewcza. Garaże istniejące na spornej nieruchomości istniały na niej w chwili
wyodrębniania odrębnych własności lokali.

Oceniając zasadność powództwa argumentował, że z art. 25 ust.1 ustawy o
własności lokali wynika prawo do zaskarżenia uchwały wspólnoty mieszkaniowej
przysługujące każdemu z jej członków.

W jego ocenie glosowanie przeciwko podjęciu uchwały jest wyrazem stanowiska
przeciwników jej podjęcia co do kwestii jej podjęcia i ich oświadczeniem woli. Skoro
powódka zmierzała do przywrócenia stanu sprzed podjęcia uchwały to miała interes
prawny w jej zaskarżeniu.

Oceniając zaś merytorycznie żądanie pozwu wywodził, że interes powódki w
pozytywnym dla niej rozstrzygnięciu sprawy poddanej pod głosowanie nie da się
pogodzić z interesami pozostałych współwłaścicieli. Powierzchnia podwórza jest
bowiem niewielka i celowym jest dążenie pozostałych członków wspólnoty do
zachowania pasa zieleni na nim się znajdującego. Podwórze służy wypoczynkowi
wszystkich mieszkańców i wydzielenie miejsca parkingowego dla powódki
spowodowałoby, że samochód powódki parkowałby pod oknami sąsiadów.

Interes powódki zatem nie zasługuje na ochronę tym bardziej, że można parkować
samochód na ulicy przed domem.

W ocenie sądu nie są prawdziwe twierdzenia powódki, że jest gorzej traktowana od
innych właścicieli lokali, którzy dysponują garażami na wspólnej posesji. Jest tak
ponieważ uzyskali je w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości jako
przynależne do przyznanych im w wyniku zniesienia własności odrębnych lokali.

W apelacji od tego wyroku powódka zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń z
zebranymi dowodami przez przyjęcie, że wydzielenie miejsca parkingowego do
wyłącznego korzystania przez nią nie da się pogodzić z interesem pozostałych
członków wspólnoty. Wskazując na ten zarzut domagała się zmiany wyroku i
uwzględnienia powództwa.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, chociaż Sąd Apelacyjny nie podziela
zasadniczej argumentacji zaskarżonego wyroku odnoszącej się do istnienia uchwały
podlegającej zaskarżeniu.

Wypada przypomnieć, że przepisy ustawy o własności lokali w części dotyczącej
zaskarżenia uchwał wspólnoty (art. 25 ustawy) wiążą prawo zaskarżenia uchwały
wspólnoty z jej istnieniem. Wynika to przede wszystkim z redakcji ust. 1 art. 25
ustawy, w którym ustawodawca stanowiąc, że właściciel lokalu może zaskarżyć
uchwałę przesądził o konieczności jej istnienia. Zaskarżenie uchwały (prawo
zaskarżenia) jest zatem nierozerwalnie związane z istnieniem substratu zaskarżenia,
a tym jest uchwała formalnie podjęta przez wspólnotę. Jest tak ponieważ w ust. 2
tego przepisu ustalając termin zaskarżenia uchwały wiąże go z faktem jej podjęcia
ustalając początek biegu terminu na dzień jej podjęcia.

Wprawdzie Sąd Okręgowy podobnie rozumiał termin rozpoczęcia biegu tego terminu
to jednak przyjmował, że niepodjęcie pozytywnej proponowanej przez powódkę
uchwały jest w istocie rzeczy podjęciem uchwały negatywnej nie akceptującej
stanowiska wnioskodawczyni.

Chociaż można się zgodzić, że głosowanie przeciwko podjęciu uchwały jest wyrazem
dezaprobaty głosujących dla proponowanego w uchwale rozwiązania i w istocie
rzeczy wyrazem ich woli, to jednak formalnie jest przede wszystkim wyrazem woli nie

podjęcia uchwały o proponowanej treści. Konsekwencją takiego zachowania jest
niedojście do skutku proponowanej uchwały, która z woli większości głosujących nie
zostaje podjęta, gdyż głosują oni przeciwko jej podjęciu. Nie można jednak z
oczywistego faktu niepodjęcia uchwały o proponowanej treści ( z faktu jej odrzucenia)
wyprowadzać dalej idących wniosków, jak to uczynił Sąd Okręgowy, i przyjmować, że
można wobec tego dorozumiewać podjęcie uchwały - jak w tym wypadku - nie
zezwalającej powódce na zamierzone działania.

Wprawdzie jest możliwe podjęcie przez wspólnotę uchwały o treści negatywnej do
proponowanej, a więc zakazującej powódce podejmowania działań związanych z
wydzieleniem miejsca postojowego na wspólnej nieruchomości, to jednak taka
uchwała (także negatywna) musi zostać formalnie przegłosowana i większością
głosów podjęta. Tymczasem uchwały o takiej treści formalnie nie podjęto, bo w ogóle
jej nie głosowano. Oddanie zaś większości głosów przeciwko podjęciu uchwały
skutkuje bowiem jedynie tym, że uchwała podjęta nie zostaje.

Skoro zatem formalnie wspólnota nie podjęła w dniu 18 czerwca 201 Or. uchwały nr
(...) to nie ma przedmiotu zaskarżenia i z tej tylko przyczyny powództwo winno
było ulec oddaleniu.

Wprawdzie Sąd Okręgowy argumentował inaczej, ale jego wyrok oddalający
powództwo, z innym wszak uzasadnieniem, odpowiada prawu i dlatego apelację go
kwestionującą Sąd Apelacyjny oddalił, o czym orzekł na podstawie art. 385 kpc, zaś
o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 kpc.