Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 2/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

E. G. została oskarżona o to, że:

w okresie od 12.01.2017 r. do 13.12.2018 r. w Ł., woj. (...) przywłaszczyła piec termo olejowy, 9 pokładowy, 3 strefowy, model (...)o numerze fabrycznym (...) o wartości początkowej 600.000,00 zł. netto, powierzony jej na podstawie umowy dzierżawy z dnia 31.10.2014 r. zawartej pomiędzy (...) Spółka z o.o. z/s w B., a Przedsiębiorstwem Produkcyjno-Handlowo-Usługowym (...) Sp. J. z/s w Ł. , w wyniku czego powstały straty w wysokości 686.881,44 zł netto na rzecz (...) SA z/s w C. (1)jako poręczającego podmiot (...) Spółka z o.o. z/s w B. przy umowie leasingu nr (...) z dnia 20.11.2014 r. ww pieca zawartej z (...) Sp. z o.o. z/s w W., co stanowi mienie wielkiej wartości, tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wyrokiem z 20 października 2023r.:

1)  oskarżoną E. G., uznał za winną tego, że w III kwartale 2017r. w Ł. przywłaszczyła piec piekarniczy trzystrefowy, o wartości rynkowej 257 017 zł brutto, co stanowi mienie znacznej wartości, powierzony jej na podstawie umowy dzierżawy z dnia 31.10.2014 r. zawartej pomiędzy (...) Spółka z o.o. z/s w B. a Przedsiębiorstwem Produkcyjno-Handlowo-Usługowym (...) Sp. J. z/s w Ł., czym działa na szkodę (...) S.A. z/s w C. (1), to jest przestępstwa z art. 284§2 kk w zw. z art. 294§1 kk i za to na podstawie art. 294§1 kk wymierzył oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności;

2)  na podstawie art. 69§1 i 2 kk oraz art. 70 §1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat;

3)  na podstawie art. 72 §1 pkt 1 kk nałożył na oskarżoną obowiązek informowania sądu na piśmie o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy w okresie próby;

4)  na podstawie art. 46§1 kk nakłożył na oskarżoną E. G. obowiązek naprawiania szkody poprzez uiszczenia kwoty 257 017 zł. na rzecz pokrzywdzonego (...) S. A. z/s w C. (1);

5)  zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz obciążył opłatą w wysokości 180 zł.

1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

1.1.3. Granice zaskarżenia

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.2.1. Ustalenie faktów

1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżona

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

E. G.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżona

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

E. G.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

1.2.2. Ocena dowodów

1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

Apelacja obrońcy oskarżonej

1.  Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk poprzez dokonanie wybiórczej oceny dowodów, w sposób sprzeczny z zasadami logiki i życiowego doświadczenia, a przez to oparcie orzeczenia jedynie na części zgromadzonego materiału dowodowego, co przejawiło się:

a)  błędną oceną opinii biegłego T. L., co do rzeczywistego zamierzenia przedsięwzięcia gospodarczego stron, w sytuacji, gdy jak wynika z ekspertyzy od początku całość inwestycji zamówionej przez oskarżoną w firmie (...) obejmowała trzy piece wraz z pełnym oprogramowaniem i systemem załadowczym do ich obsługi, co miało być objęte umową sprzedaży nr (...);

b)  uznaniem za wiążące postanowień umowy dzierżawy pieca (jako urządzenia doświadczalnego) z dnia 31 października 2014 r., w sytuacji, gdy dowody i okoliczności towarzyszące zawarciu i wykonaniu tej umowy świadczą o jej pozorności, tj.:

-

zawarcie tego samego dnia (31 października 2014 r.) drugiej umowy, na dzierżawę powierzchni pod „urządzeniami doświadczalnymi” oraz „przekazywania wyników eksploatacji urządzenia”, zaś suma miesięcznego czynszu i wynagrodzenia za świadczoną przez spółkę oskarżonej usługę (16.000 zł netto) odpowiadała wysokości czynszu dzierżawnego, należnego (...) sp. z o. o. z tytułu dzierżawy pieca, co kompensować miało koszt jego posiadania;

-

(...) sp. z o. o. nie dochodził od spółki oskarżonej należnego czynszu z tytułu dzierżawy pieca, podobnie (...)sp. j. nie dochodziła czynszu i wynagrodzenia na podstawie umowy dzierżawy części powierzchni pod urządzenie doświadczalne i usługę przekazywania wyników badań;

-

(...) sp. z o. o. nie przeniósł praw z umowy dzierżawy na spółkę (...) SA,

co miało jedynie posłużyć do zalegalizowania posiadania przez oskarżoną rzeczonego pieca na wypadek kontroli z wykonania dotacji środków unijnych;

c)  uznaniem za wiarygodne zeznań świadków J. H. M. H. i J. G., co do wiedzy oskarżonej o leasingowaniu pieca przez (...) sp. z o. o., w sytuacji, gdy taka informacja do świadków pochodzić miała od J. B., osoby niewiarygodnej w swych zapewnieniach; a nadto byłoby to sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia (korzystniejsze i pewniejsze prawnie dla spółki oskarżonej byłoby wyleasingowanie urządzenia bezpośrednio przez (...) sp. j.; określona w umowie leasingu cena zakupu pieca znacznie przekraczała jego wartość).

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający na niego wpływ, polegający na uznaniu, że:

a)  oskarżona E. G. działała w przeświadczeniu o nieprzysługującym jej prawie do pieca, w sytuacji, gdy zgromadzone dowody pozwalają stwierdzić, że podsądna działa w przekonaniu o nabyciu prawa własności spornego pieca na podstawie umowy z dnia 27 czerwca 2014 r. nr (...), jako jednego z trzech pieców objętych porozumieniem ze spółką (...), co wynika zarówno z zeznań M. R., analizy dokumentów oraz opinii biegłego T. L.;

b)  oskarżona objęła w posiadanie piec termoolejowy trzystrefowy 9 półkowy, na podstawie umowy dzierżawy z dnia 31 października 2014 r., w sytuacji, gdy umowa ta była pozorna, o czym świadczą okoliczności jej zawarcia (równoległe zawarcie drugiej umowy niwelującej koszt dzierżawy pieca), jak też późniejszej jej realizacji (niedochodzenie czynszu, nieprzeniesienie praw z umowy na (...) SA);

c)  (...) sp. z o. o. poprzez zawarcie umowy z dnia 31 października 2014 r. dzierżawy pieca miał zapewnione finansowanie leasingu, w sytuacji gdy, ewentualny przychód z tytułu czynszu dzierżawnego kompensowany miał być kwotą czynszu i wynagrodzenia z tytułu dzierżawy powierzchni piekarni oskarżonej oraz świadczonej usługi monitorowania wyników pracy pieca.

A pelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Rażąca niewspółmierność kary odznaczająca się wymierzeniem oskarżonej kary zaledwie 1 (jednego) roku pozbawienia wolności przy jednoczesnym warunkowym zawieszeniu jej wykonania na okres próby 3 (trzech) lat, podczas gdy ustalone w sprawie okoliczności uzasadniają wymierzenie oskarżonej kary wyższej, niż w najniższym możliwym wymiarze przewidzianym w treści art. 294 § 1 KK.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Apelacja obrońcy oskarżonej

Ad. 1. Nie ma racji skarżący twierdząc, że w przedmiotowej sprawie doszło do obrazy przepisu art.410 kpk. Wskazać należy, że w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych uchybienie regułom art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (por. m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z 17 września 2004r., IV KK 102/04). Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (por.: postanowienie Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2002r., V KKN 34/01), w tym także nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie, KZS 2/07 poz. 42, postanowienie Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2002, V KKN 34/01). Obowiązek wynikający z treści przepisu art.410 kpk związany jest bowiem z tym, że sąd rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej, nawet jeżeli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych (por.: postanowienia Sądu Najwyższego z: 5 maja 2006r. III KK 351/05, 8 marca 2006r. III KK 246/05; wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2006r., IV KK 454/05). Całokształt okoliczności, jako podstawa wyroku, oznacza więc, że orzekający sąd rozstrzygając w sprawie rozważyć musi wszystkie okoliczności, jakie zostały ujawnione, zgodnie z prawem procesowym, w toku rozprawy, ocenić je zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k., a następnie dokonać ustaleń dotyczących okoliczności istotnych w sprawie, wynikających z dowodów uznanych przez siebie za wiarygodne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 26 sierpnia 1998r. IV KKN 324/98). Nie można zgodzić się z apelującym, że Sąd I instancji nie dopełnił obowiązku określonego w art.410 kpk, tj. wydania orzeczenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego. Sąd orzekając w przedmiotowej sprawie ujawnił bowiem wszystkie istotne dowody i nie oparł się na dowodach nieujawnionych. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji, nie pozwala także na podzielenie stanowiska skarżącego, że wyrok ten został wydany na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego skupiając się „wyłącznie na dowodach akcentowanych przez stronę oskarżenia” (str.4 apelacji). Skarżący formułując w tak ogólny sposób zarzut nie wskazał, których dowodów korzystnych dla oskarżonej nie ocenił Sąd I instancji (a Sąd odwoławczy uchybienia takiego nie stwierdza), a dopiero to mogłoby stanowić podstawę uznania zasadności zarzutu obrazy art.410 kpk; pod warunkiem uznania oczywiście, że miało to wpływ na treść orzeczenia. Wskazać w tym miejscu należy, że naruszenie art.410 kpk stanowi zarówno brak ujawnienia określonego dowodu, a w konsekwencji jego pominięcie, jak i oparcie się przez sąd na dowodach formalnie nieujawnionych i niezaliczonych w poczet materiału dowodowego (podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 17 stycznia 2013r., II AKa 256/12). Istotą przepisu art.410 kpk jest to, że sąd, ferując wyrok, nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają (patrz: wyroki Sądu Najwyższego z: 15 grudnia 2011r. II KK 183/11, 4 kwietnia 2006r. IV KK 454/05). Przepisy art.410 kpk, nie nakładają na sąd orzekający bezwzględnego obowiązku przywoływania w uzasadnieniu orzeczenia wszystkich bez wyjątku dowodów. Sąd bowiem, mając na uwadze całokształt przeprowadzonych dowodów, zgodnie z zasadą swobodnej ich oceny, ma prawo oprzeć się na jednych, a pominąć inne, gdy ich treści są zbieżne. W przypadku natomiast, gdy treści dowodów są wzajemnie sprzeczne, to powinnością sądu jest wskazanie dowodów, na których się oparł, oraz podanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 10 sierpnia 2011r., III KK 444/10). Warto podkreślić, że nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2018r., II AKa 418/18). Art.410 kpk nakazujący uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Jest to bowiem niemożliwe gdy z różnych dowodów wynikają sprzeczne okoliczności. Nie można więc zarzutu apelacyjnego opierać na tym, że pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeżeli sąd rozważył je i ocenił ich znaczenie w sposób określony w art.7 kpk (patrz: wyroki Sądu Najwyższego z: 26 marca 2014r. III KK 396/13, 15 grudnia 2011r. II KK 183/11, 26 sierpnia 1998r. IV KKN 324/98; postanowienia Sądu Najwyższego z: 19 lutego 2014r. II KK 17/14, 14 czerwca 2013 r. IV KK 82/13, 28 lutego 2013r. IV KK 389/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 6 marca 2014r., II AKa 279/13; Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego, art.410. Tom I. Komentarz aktualizowany, LEX/el.2022).

Mając na uwadze powyższe rozważania nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy art.410 kpk.

Omawiana apelacja nie zawiera również żadnych argumentów mających uzasadnić zarzut obrazy art.366 § 1 kpk. Wobec tego Sąd Apelacyjny nie może odnieść się do niego zgodnie z treścią art.433 § 2 kpk. Sąd ten zatem, po zapoznaniu się z aktami sprawy w części dotyczącej rozprawy głównej ograniczy się do stwierdzenia, że przewodniczący składu orzekającego prawidłowo wypełnił swoją rolę, zgodnie z dyrektywami zawartymi w przepisie art.366 kpk.

W istocie omawiany zarzut dotyczy – mającej zdaniem skarżącego miejsce - obrazy art.7 kpk; apelujący bowiem kwestionuje dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie. Przed przystąpieniem do szczegółowego rozważania argumentacji wskazanej w tej części apelacji Sąd odwoławczy poczyni kilka uwag natury ogólnej.

Na wstępie wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art.7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in.: wyroki Sądu Najwyższego z: 11 stycznia 2022r. I KA 10/21, 22 lutego 1996r. II KRN 199/95, 9 listopada 1990r. WRN 149/90; postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011r. III KK 382/2010r., 7 lipca 2010r. II KK 147/2010, 13 czerwca 2007r. V KK 5/2007, 25 września 2002r. II KKN 79/2000). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003r., s. 255 - 259). O poprawności dokonanej oceny poszczególnych dowodów nie sposób wnioskować tylko w odniesieniu do każdego z nich z osobna, lecz należy uwzględniać wszystkie wzajemne powiązania pomiędzy dowodami, a zatem ich całościowe znaczenie. Sąd Okręgowy, odmiennie niż apelujący, uwzględnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, we wzajemnych ich powiązaniach i uwarunkowaniach. Dokonane w rezultacie ustalenia faktyczne odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzeń. Nie sposób nie dostrzegać przy tym przejrzystości tych ustaleń, a zarazem wskazania w oparciu o jakie dowody zostały one poczynione. Warto też przypomnieć, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2021r., V KK 342/20).

Przenosząc te rozważania natury ogólnej na grunt rozpoznawanej sprawy, wskazując, że „od początku zamysłem oskarżonej był zakup trzech pieców piekarniczych” (str.4 apelacji) skarżący zdaje się nie dostrzegać wyjaśnień samej oskarżonej, która będąc przesłuchiwana 22 stycznia 2019r. podała, że pierwotnie miały być jej dostarczone dwa piece i tak się stało – zostały dostarczone dwa piece i dwa kotły i w sensie technologicznym są to dwa piece (k.376-379 akt sprawy). Będąc przesłuchiwana 17 maja 2019r. podała wręcz, że nie ma żadnego trzeciego pieca, podwójny piec to jeden piec i nie ma tego pieca o którym mówią przedstawiciele spółki (...) (k.489 akt sprawy). O trzecim piecu wspomina dopiero w toku rozprawy przy pierwszym rozpoznaniu sprawy przez Sąd I instancji twierdząc, że przedstawiciel spółki (...) proponował jej dostarczenie urządzenia doświadczalnego (k.578- 579v akt sprawy). Nie bez znaczenia pozostaje, czego zdaje się nie dostrzegać skarżący, że urządzenia zamontowane u oskarżonej posiadały trzy tabliczki znamionowe (w miejscach, których nie były znane oskarżonej i jej pracownikom). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść odwoływanie się do dokumentów związanych z uzyskaniem dotacji unijnych, skoro właśnie z uwagi na fakt, że jednym z warunków pozyskania tej dotacji był zakup dwóch pieców, co wynika wprost z § 2 ust.1 umowy z 19.12.2012r. o dofinansowanie, gdzie wskazano, że przedmiotem umowy jest dofinansowanie na realizację Projektu „(...)” (k.969-990 akt sprawy) w związku z Ogłoszeniem o zamówieniu: Dostawa, montaż i uruchomienie pieców termoolejowych, komory garowniczej, miesiarki do ciasta oraz fermentora – w ramach realizowanego projektu „(...)” z 29.05.2014r. (k.725 akt sprawy).

Całkowicie sprzeczne z logiką jest twierdzenie, że piec wartości kilkuset tysięcy złotych (wartości owego trzeciego pieca ustalonej przez biegłego T. L. skarżący bowiem nie kwestionuje) miałby oskarżonej przekazany jako „gratis”. Sąd Okręgowy trafnie ustalił, że trzeci, sporny piec nazwany był „urządzeniem doświadczalnym” aby oskarżona nie utraciła dotacji obejmującej jedynie dwa piece. Powołany przez skarżącego (str.5 apelacji) świadek M. H. istotnie składając zeznania 9 lutego 2018r. podał, że trzeci piec był inny niż dwa pozostałe ale nie potwierdził tezy skarżącego, że miał ona stanowić „gratis” dla oskarżonej. Wręcz przeciwnie, podał że był on wysokospecjalistyczny, kosztował 500.000 zł. i z uwagi na brak możliwości finansowych (...), firma ta zaproponowała współpracę (...), który piec ów wyprodukował a został on sfinansowany w drodze leasingu (k.145v akt sprawy). Do kwestii wartości tego pieca Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Odwołując się do zeznań świadka M. H. skarżący całkowicie pomija te z nich, w których świadek konsekwentnie przedstawia powody, dla których trzeci z pieców miał funkcjonować u oskarżonej na innych zasadach (tj. w oparciu o umowę dzierżawy) niż dwa pozostałe (k.410v-411, 663v-673 akt sprawy). Potwierdził również, że jako (...) rozmawiali z oskarżoną o dzierżawie trzeciego pieca (k.766 akt sprawy). Sam skarżący wskazuje, że pewne czynności podejmowane przez oskarżoną i przedstawicieli (...) miało jedynie posłużyć do zalegalizowania posiadania przez oskarżoną rzeczonego pieca na wypadek kontroli z wykonania dotacji środków unijnych” (str.2 apelacji). W ocenie Sądu Apelacyjnego stwierdzenie to w pełni oddaje tok rozumowania oskarżonej. Chciała jednocześnie posiadać trzy piece i skorzystać z dotacji unijnej. Dotacja jednak wykluczała zakup trzech pieców. W związku z tym na trzeci piec podpisała umowę dzierżawy, a korzystając z nieudolności reprezentującego (...) świadka J. B., który nie egzekwował należnego spółce czynszu dzierżawnego, nie regulowała go ani nie chciała wydać pieca uprawnionemu, wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa przywłaszczenia powierzonego mienia.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również odnieść odwoływanie się do zeznań świadka M. R. (str.5 apelacji). Sąd odwoławczy podziela pogląd zaprezentowany przez świadka, a wskazany w złożonym środku odwoławczym, że J. B. prezes (...) chcąc zyskać kontrakt z oskarżoną obiecywał jej „złote góry” i „proponował wszystko” nie licząc się z kosztami. Analiza akt sprawy daje podstawy do uznania, że J. B. nie był osobą, której z pełną odpowiedzialnością należałoby powierzać prowadzenie podmiotu gospodarczego (zeznania świadków A. C. - k.731-735 akt sprawy, J. G. - k.676v-681 akt sprawy, M. H. - k.410v-411, k.663v-673 akt sprawy, M. R. - k.681v-683 akt sprawy). Niemniej jednak czym innym są obietnice składane celem pozyskania kontrahenta (sam świadek M. R. wskazał, że było to umowa ustna i nie wie czy została spełniona - k.402v-403 akt sprawy), a nadto zeznał, że nie pamięta o co mu chodziło mówiąc o gratisie (k.431a akt sprawy), czym innym zaś podpisane umowy. Zgromadzone w sprawie i ocenione swobodnie przez Sąd I instancji dowody, w szczególności zeznania świadków i dokumenty (zwłaszcza umowa dzierżawy z 31 października 2014r.) wskazują natomiast jednoznacznie, że wysokospecjalistyczny, trzystrefowy piec nie stanowił „gratisu” dla oskarżonej, która miała płacić za jego użytkowanie czynsz dzierżawny, z którego miały zostać pokrywane koszty jego wyprodukowania.

Nietrafna jest również argumentacja odwołująca się do opinii biegłego T. L.. Na wstępie podkreślenia wymaga, że dowód z opinii biegłego został dopuszczony na etapie pierwszego rozpoznania sprawy przez Sąd II instancji i miał na celu ustalenie ile pieców zostało zamontowanych u oskarżonej (patrz: postanowienie z 22 lipca 2021r. – k.859-860 akt sprawy). Wówczas bowiem oskarżona utrzymywała, że faktycznie zamontowano u niej dwa piece, a o trzecim były tylko rozmowy i nie doszło do realizacji tej umowy. Twierdziła wręcz, że nie ma żadnego potwierdzenia zamontowania u niej trzeciego pieca (k.578- 579v akt sprawy). Biegły T. L. w swej opinii jednoznacznie wskazał, że u oskarżonej zainstalowano trzy piece (k.862-891 akt sprawy). Opinia ta potwierdziła znajdujące się już w aktach sprawy dowody z zeznań świadków: A. C. (k.136v, 334v-336, 731-735, 1054v-1056 akt sprawy), K. F. (k.142v, 286v-287v akt sprawy), J. G. (k.676v-681 akt sprawy), M. H. (k.145v, 410v-411, 663v-673, 766, 1047v-1048v akt sprawy), J. H. (k.103, 700v-706, 1043-1044v akt sprawy), A. I. (k.148v, 748v-749 akt sprawy), K. I. (k.151v, 746v-748v akt sprawy). M. I. (k.154v akt sprawy), J. Ś. (k.139v akt sprawy), którzy konsekwentnie wskazywali na montaż trzech pieców, na dowód czego wskazali trzy tabliczki znamionowe znajdujące się w miejscu, o którym oskarżona jako nabywca urządzeń nie wiedziała (oględziny pieców - k.338-339 akt sprawy); jedna bowiem z umieszczonych w widocznym miejscu została usunięta (protokół czynności serwisowych z 12.05.2017r. - k.78-80 akt sprawy). Odnosząc się natomiast to zarzutu błędnej oceny opinii biegłego „co do rzeczywistego przedsięwzięcia gospodarczego stron” (str.1 apelacji) podkreślenia wymaga, że ustalenie tej okoliczności jest wyłączną prerogatywą Sądu, nie zaś biegłego, który jedynie miał ocenić ile pieców zostało zainstalowanych u oskarżonej. Wskazać zatem w tym miejscu należy, że nie sposób uznać aby faktura obejmująca dwa piece wartości 245.000 zł. netto każdy (k.227 akt sprawy) w istocie dotyczyła trzech pieców, z których trzeci – sporny – w niekwestionowanej przez skarżącego opinii biegłego był wartości 208.957 zł. netto.

Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że oskarżona początkowo twierdziła, że zamontowano u niej dwa piece, za które zapłaciła. Kiedy opinia biegłego potwierdziła dowody wskazujące na montaż trzech pieców, jej narracja skierowana została w stronę tego, że zamontowane zostały trzy piece ale w cenie dwóch, czyli również całość należności została przez nią uiszczona. W tym zakresie skarżący odwołuje się do zeznań świadka M. R. (str.5 apelacji), które już były przedmiotem analizy w niniejszym uzasadnieniu i do poczynionych tam rozważań Sąd Apelacyjny odsyła w tym miejscu. Trafnie przy tym skarżący wskazuje, że jedynie dwa z trzech pieców zainstalowanych u oskarżonej zostały zgłoszone jako nabywane z dotacji unijnej. Jest to zgodne z ustaleniami Sądu Okręgowego, że warunkiem uzyskania dotacji był zakup dwóch pieców (str.2 uzasadnienia wyroku). Zatem w umowach między stronami unikano określenia „trzeci piec”, zastępując je określeniem „urządzenie doświadczalne”. O tym, że był to w istocie piec, nie zaś „urządzenie doświadczalne” świadczy nie tylko opinia biegłego T. L., który wskazał, że żaden z trzech zainstalowanych u oskarżonej pieców nie był urządzeniem nowatorskim (k.862-891 akt sprawy), ale również pismo z Urzędu Patentowego, w którym wskazano, że nie ma żadnego zgłoszenia takiego urządzenia od podmiotu (...) (k.633 akt sprawy). Jak już wyżej wskazano, niezgodne z zasadami logicznego rozumowania byłoby uznanie, że sprzedający piece zgodził się na pominięcie w ustalonej cenie kwoty 208.957 zł. netto, na taką bowiem wartość biegły (czego skarżący nie kwestionuje w wywiedzionej apelacji) wycenił wartość trzeciego, spornego pieca. Trafnie również Sąd Okręgowy wskazał na podpisanie przez oskarżoną umowy dzierżawy jako okoliczności świadczącej za uznaniem, że oskarżona miała świadomość, że cena za trzeci piec nie została przez nią uiszczona. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść powoływanie się na umowę dzierżawy powierzchni zajętej przez piec dostarczony na mocy umowy z 31 października 2014r. (k.1129-1130 akt sprawy) i argumentowanie nią tezy o pozorności umowy dzierżawy pieca (str.5-6 apelacji). Zgromadzony bowiem w sprawie materiał dowodowy (zeznania świadków: A. R. - k.133v, 764-766, 1041v-1043 akt sprawy; K. F. - k.142v, 286v-287v akt sprawy) wskazuje, że umowa dzierżawy opiewająca na kwotę 16.000 zł. miesięcznie miała zabezpieczyć płatności rat leasingowych wynoszących około 10.000zł. netto miesięcznie (zeznania świadka K. F. – k.286v-287v akt sprawy) i nie miała ona mieć charakteru pozornego. Umowa leasingu bowiem była niezbędna do sfinansowania budowy trzeciego pieca. Ustalenia takie są nadto zgodne z zasadami logicznego rozumowania. Odnosząc się do argumentacji, że firma (...) kierowana przez J. B. nie egzekwowała czynszu dzierżawnego wskazać należy na trafne ustalenia Sądu I instancji co do tego, że świadek ten bardzo nieudolnie kierował wskazaną firmą i to złe zarządzania doprowadziło ten podmiot do problemów finansowych. Jego zaś postawa zaprezentowana w toku postępowania w przedmiotowej sprawie istotnie wskazuje na uchylanie się od odpowiedzi na niewygodne dla niego pytania i zrzucanie odpowiedzialności za niepowodzenie projektu biznesowego jakim była firma (...) na inne osoby. Stąd okoliczność, że nie egzekwował on czynszu dzierżawnego od oskarżonej nie implikuje sama w sobie uznania – jak chce tego skarżący – że umowa dzierżawy trzeciego pieca była pozorna; jest to natomiast kolejny przykład nieudolności J. B. w kierowaniu spółką (...), która ostatecznie zakończyła się zaprzestaniem jej działalności. Wskazana wyżej postawa procesowa świadka J. B. nie pozwala również na stwierdzenie czemu miało służyć podpisanie z oskarżoną umowy dzierżawy powierzchni, na której posadowiono trzeci piec. Za całkowicie dowolne uznać zatem należy stwierdzenie skarżącego (str.6 apelacji), że zaniechanie egzekwowania należności było cichym przyznaniem zbycia spornego pieca w ramach umowy sprzedaży. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że również i oskarżona nie egzekwowała należności z niej wynikających. Nie jest jednak tak, że samo w sobie świadczy to o pozorności obu umów. Nie jest bowiem rzeczą sądów w przedmiotowej sprawie badanie powodów, dla których oskarżona nie egzekwowała wynikających z umowy należności. Reasumując – biorąc pod uwagę wskazane wyżej okoliczności dotyczące postawy procesowej oskarżonej, tj. początkowe zaprzeczanie przez oskarżoną aby miała zainstalowane trzy piece, następnie – po wykazaniu, że w istocie doszło do instalacji trzech pieców – twierdzenie, że uiszczona cena obejmowała wszystkie trzy piece, aby – odnosząc się do podpisanej umowy dzierżawy trzeciego pieca stwierdzić, że była to umowa pozorna, Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji, że oskarżona dopuściła się przywłaszczenia powierzonego jej mienia w postaci pieca piekarniczego trzystrefowego.

Kwestia czy oskarżona wiedziała o tym, że leasing jest formą finansowania produkcji trzeciego pieca pozostaje bez wpływu na jej odpowiedzialność karną w przedmiotowej sprawie. Oskarżoną bowiem wiązała umowa dzierżawy spornego pieca. Kwestia zaś w jakiej formie została sfinansowana jego produkcja (leasing jaki zawarł (...), a której poręczycielem było (...)) nie ma wpływu na sytuację procesową oskarżonej. Podkreślenia bowiem wymaga, czego zdaje się nie dostrzegać skarżący, że Sąd I instancji w ramach zdarzenia historycznego będącego przedmiotem niniejszego postępowania, dokonał zmiany opisu czynu; tak w zakresie czasu jego popełnienia, jak i wartości szkody wyrządzonej przestępstwem. Stąd odwoływanie się do dokonanej przez Sąd I instancji oceny zeznań świadków: J. H., M. H. i J. G. odnośnie wiedzy oskarżonej o leasingowaniu pieca nie może skutkować zmianą zaskarżonego orzeczenia w oczekiwanym przez skarżącego kierunku. Niezależnie od powyższego wskazać należy, że z zeznań świadka J. H. – wbrew twierdzeniom skarżącego – nie wynika aby oskarżona wiedziała o umowie leasingu przed jej zawarciem. Wynika z nich bowiem, że poinformowano ją o tym kiedy (...) przestał płacić raty leasingowe, co również wynika z dokonanej przez Sąd I instancji oceny tego dowodu (str.4 uzasadnienia wyroku). Również i świadek J. G. w swych zeznaniach podał, że nie wie czy oskarżona wiedziała o leasingu, co również wskazał Sąd Okręgowy (str.6 apelacji). Sąd ten także w swych rozważaniach nie wskazał aby świadek M. H. zeznał, że oskarżona wiedziała o leasingu przed jego zawarciem (str.5 uzasadnienia wyroku). Podkreślenia wymaga, że w zaskarżonym orzeczeniu wartość przywłaszczonego pieca określono zgodnie z wyceną biegłego, nie zaś w oparciu o umowę leasingową; stąd argumentacja zawarta w ostatnim akapicie na str.7 apelacji nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu. To również przemawia za tym, że kwestia podpisania umowy leasingowej jest w tym zakresie prawnie irrelewantna dla sytuacji prawnej oskarżonej w przedmiotowej sprawie. Stąd argumentacja skarżącego, że oskarżona nie wiedziała o umowie leasingu (str.7 apelacji) oraz że umowa leasingu obejmowała również finansowanie kotła (str.8 apelacji) nie może przynieść oczekiwanego przezeń rezultatu. Stąd również całkowicie chybioną jest argumentacja (str.7 apelacji), że gdyby oskarżona chciała w drodze leasingu finansować nabycie pieca sama zawarłaby bezpośrednio z firmą leasingową tę umowę. Rzecz bowiem w tym, że umowa leasingu nie została zawarta na zakup pieca przez oskarżoną, a na jego wyprodukowanie przez (...) na zlecenie spółki (...); zawarł ją bowiem (...) aby zapłacić spółce (...) za wytworzenie owego pieca. Umowa ta ma znaczenie jedynie w kwestii określenia podmiotu będącego obecnie beneficjentem zasądzonego obowiązku naprawienia szkody; prawa i obowiązki leasingobiorcy przejęła bowiem na mocy umowy z 11 maja 2017r. spółka (...) (k.192 akt sprawy). Pismem z 5 września 2017r. oskarżona została wezwana do wydania pieca (k.88-89 akt sprawy), czego nie uczyniła, a zatem trafnie Sąd Okręgowy uznał, że w III kwartale 2017r. doszło do popełnienia przez nią przestępstwa przywłaszczenia powierzonego mienia.

Ad. 2. Wobec bezzasadności zarzutów o charakterze procesowym, bezzasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, do którego – w ocenie skarżącego – miało dojść po wadliwie przeprowadzonym postępowaniu sądowym. W sytuacji bowiem gdy autor środka odwoławczego nie traktuje błędu w ustaleniach faktycznych jako samoistnego uchybienia w obszarze określenia podstawy odpowiedzialności karnej, zarzut takiego błędu wiąże się z obszarem procesowym, tj. wadliwą oceną materiału dowodowego (art.7 kpk). W takiej sytuacji błąd w ustaleniach faktycznych jest w istocie konsekwencją uchybień procesowych, jako pierwotnych; to one bowiem generują wadliwe ustalenia faktyczne. Chodzi przecież o to, że oceny i wnioski wyprowadzone z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadają zasadom logicznego rozumowania lub że nie przeprowadzono istotnych dowodów, które mogły mieć wpływ na treść ustaleń faktycznych. Zaistnienia tego rodzaju uchybień w przedmiotowej sprawie Sąd odwoławczy nie stwierdza.

A pelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Skarżący nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie tego środka odwoławczego.

Wnioski

Apelacja obrońcy oskarżonej

-

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu,

ewentualnie:

-

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy.

A pelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

-

zmiana zaskarżonego orzeczenia w pkt 1) poprzez wymierzenie oskarżonej kary pozbawienia wolności w wymiarze wyższym niż 1 rok,

-

uchylenie pkt 2) zaskarżonego orzeczenia, tj. rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wymierzonej kary, a w konsekwencji również o uchylenie pkt 3) zaskarżonego orzeczenia, tj. rozstrzygnięcia o obowiązku informowania sądu na piśmie o przebiegu okresu próby.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja obrońcy oskarżonej

Ad. tiret pierwsze. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Ad. tiret drugie. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kpk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kpk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

A pelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Okoliczności mające wpływ na wysokość zasądzonego obowiązku naprawienia szkody.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Z treści art.46 § 1 kk wynika, że do ustalania wysokości szkody będącej podstawą rozstrzygnięcia o obowiązku jej naprawienia, nie stosuje się tylko przepisów prawa cywilnego o przedawnieniu roszczeń oraz możliwości zasądzenia renty tymczasowej, a zatem wnioskując a contrario, w pozostałym zakresie mają one odpowiednie zastosowanie. Oznacza to, że poza tymi wyjątkami przepisy prawa cywilnego decydują o odszkodowaniu należnym za szkodę wywołaną przestępstwem, będącym w rozumieniu prawa cywilnego czynem niedozwolonym. Nie ma przy tym racjonalnych przyczyn do różnicowania charakteru orzeczenia o odszkodowaniu, jeżeli jest taka sama podstawa materialna orzeczenia, w zależności od tego, czy orzeczenie to wydał sąd karny, czy sąd cywilny. Nabywca towaru opodatkowanego podatkiem VAT obowiązany jest zapłacić zbywcy tak określoną należność, której elementem jest podatek VAT. Należność ta z punktu widzenia nabywcy stanowi cenę towaru (rzeczy). Miernikiem wysokości szkody polegającej na zniszczeniu rzeczy (także kradzieży, przywłaszczeniu, oszustwie) jest więc, co do zasady, cena określona w powyższy sposób (patrz: uchwała Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997r., III CZP 14/97). Powyższa zasada ulega jednak modyfikacji w przypadku, gdy pokrzywdzony jest podatnikiem podatku VAT. Zgodnie bowiem z treścią art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art.15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Skorzystanie przez podatnika z tego uprawnienia powoduje, że poniesiony przez niego wydatek na nabycie towaru w rzeczywistości odpowiada zapłaconej przez niego cenie nabycia tego towaru, pomniejszonej o podatek VAT mieszczący się w tej cenie. Ten to wydatek określa zatem rzeczywisty rozmiar szkody doznanej przez podatnika na skutek przestępstwa. Powyższe zasady ustalania wysokości szkody zostały utrwalone w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por.: uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 17 maja 2007r., III CZP 150/06; uchwały Sądu Najwyższego z: 15 listopada 2001r. III CZP 68/01, 16 października 1998r. III CZP 42/98, 22 kwietnia 1997r. III CZP 14/97). Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie podziela te poglądy. W realiach przedmiotowej sprawy oskarżyciel posiłkowy jest płatnikiem podatku VAT. W związku z tym wysokość zasądzonego na jego rzecz obowiązku naprawienia szkody winna odpowiadać cenie towaru pomniejszonej o podatek VAT. Opierając się zatem na opinii biegłego T. L. wskazującej na wartość pieca będącego przedmiotem przestępstwa w rozpoznawanej sprawie, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczony w pkt. 4) obowiązek naprawienia szkody obniżył do kwoty 208.957 zł.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że pozostaje to bez wpływu na określenie w opisie czynu wartości przedmiotu przestępstwa. W określonych stanach faktycznych, a z takim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, wartość mienia będącego przedmiotem przestępstwa może nie być równoznaczna z kwotą jaka winna zostać zasądzona tytułem obowiązku naprawnienia szkody (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 21 maja 2020r., III KK 313/19).

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

1.Zaskarżony wyrok poza częścią zmienioną.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacyjnych, brak przesłanek z art.439 § 1 kk i dalszych z art.440 kpk.

1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.1.Wysokość zasądzonego odszkodowania.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak w sekcji 4. niniejszego uzasadnienia.

1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy.

4.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy.

1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 3 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonej opłatę za drugą instancję w wysokości 180 zł. oraz obciążył ją wydatkami postępowania odwoławczego. Uznał bowiem, że brak jest podstaw do zwolnienia jej od obowiązku ich ponoszenia.

7.  PODPISy

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana