Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Paszkiewicz

Sędziowie: SSA Włodzimierz Brazewicz (spr.)

SSA Grażyna Świderska - Wandor

Protokolant: st. sekretarz sądowy Aleksandra Konkol

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Mirosława Kido

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2014 r.

sprawy

W. C.

oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w E.

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu

z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt II K 79/13

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie III. jako podstawę wymiaru kary grzywny przyjmuje art. 33 § 2 k.k.;

2. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 29 października 2013 roku W. C. został uznany za winnego tego, że w dniu 7 lutego 2013 roku w E. usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 321.072, 28 zł (...) sp. z o.o. w E. poprzez wprowadzenie w błąd polegający na przesłaniu drogą mailową skanu przerobionej i podrobionej w wyniku złożonych zabiegów fałszerskich umowy o dzieło pomiędzy (...) sp. z. o.o. a W. C. , datowanej na 28 października 2010 roku i żądaniu przez W. C. jako rzekomego wierzyciela wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu tej umowy w kwocie 321.072, 28 złotego od rzekomego dłużnika (...) sp.z o.o. , przy czym działa na szkodę (...) sp. z o.o. w E., co zakwalifikowane zostało jako przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 294 § 1 k.k. w zbiegu z art. 270 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. i za to wymierzono karę roku pozbawienia wolności.

W oparciu o art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 79 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo tytułem próby zawieszono na okres 3 lat.

W oparciu o art. 71 § 1 kk orzeczono kare grzywny w wysokości 100 stawek dziennych , przyjmując jedną stawkę jako równoważną grzywnie w wysokości 10 złotych.

Poza tym orzeczenie zawierało rozstrzygnięcie co do kosztów , oskarżonego obciążono wydatkami poniesionymi przez Skarb państwa, zwalniając jednocześnie jego od obowiązku ponoszenia opłaty.

Apelację od tego wyroku złożył oskarżyciel w zakresie dotyczącym błędnej podstawy prawnej wymierzenia oskarżonemu kary grzywny w punkcie III wyroku. Autor apelacji zarzucił orzeczeniu obrazę prawa materialnego w postaci art. 71 § 1 k.k. , który to przepis powołano jako podstawę wymierzonej kary grzywny, bowiem w sytuacji kiedy oskarżony działał z kierunkowym zamiarem bezpośrednim w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kara ta powinna być wymierzona w oparciu o art. 33 § 2 k.k. W konsekwencji tego zarzutu oskarżyciel wnosił o zmianę orzeczenia w pkt. III i powołanie jako podstawy kary grzywny art. 33 § 2 k.k.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest zasadna i zasługiwała na uwzględnienie .

Oskarżyciel nie kwestionował w środku zaskarżenia ani ustaleń Sądu I instancji co do winy oskarżonego jak i wymierzonej kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny.

Zmiana podstawy prawnej wymierzenia kary w niniejszej sprawie nie jest tylko technicznym zabiegiem, bowiem od tego na jakiej podstawie zostaje wymierzona kara grzywny uzależnione są jej granice. Kara grzywny wymierzona na postawie art. 33 § 2 k.k. może być orzekana w granicach od 10 do 540 stawek.

Kara grzywny wymierzona w oparciu o art. 71 § 1 k.k. nie może być wyższa od 270 stawek. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w sprawie I Kzp 12/00 orzeczenie grzywny na podstawie art. 71 § 1 k.k. jest niedopuszczalne wówczas, gdy zaistniały podstawy do jej wymierzenia określone w art. 33 § 2 k.k. albo w sankcji przepisu typizującego przestępstwo przewidziana jest kumulatywna kara grzywny.

W. C. dopuścił się przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści materialnej, orzeczono co do niego karę pozbawienia wolności, zachodzą więc wszystkie podstawy do wymierzenia kary grzywny w oparciu o art. 33 § 2 k.k. i okoliczności tej nie zmienia fakt, iż wykonanie kary pozbawienia wolności zostało warunkowo zawieszone. Przepis art. 71 § 1 k.k. , mający zastosowanie w wypadku orzekania kar z warunkowym zawieszeniem ich wykonania pozwala na orzekanie kar grzywny ( gdy tej kary nie można orzec na innej podstawie ) w celu wzmożenia represyjnego działania kary na sprawcy i spowodowania jej większej dolegliwości, co jest tym bardziej uzasadnione, kiedy sprawca przestępstwa nie musi odbywać kary pozbawienia wolności. Często spotkać można się z przekonaniem (także po stronie oskarżonych) że kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszenie wykonania nie jest karą wiążącą się z dolegliwościami dla skazanego.

Tak dzieje się w większości wypadków, kiedy sprawca przestrzega porządku prawnego, realizuje nałożone na niego powinności , co w konsekwencji skutkuje tym, iż orzeczona kara pozbawienia wolności nie zostaje wykonana. Aby takiego przekonania skazany nie żywił wprowadzono w art. 71 § 1 k.k. możliwość wymierzania kary o charakterze finasowym.

Celem kary grzywny , orzekanej w oparciu o art. 33 § 2 k.k. jest nałożenie dodatkowych obciążeń ekonomicznych w wypadkach gdy chęć zysku była celem naruszenia prawa przez sprawcę.

Kolejnym powodem dla którego nie jest bez różnicy, na jakiej podstawie kara grzywny zostanie orzeczona, jest przepis art. 71 § 2 kk. Wprowadza on bowiem dla skazanego inne niż w wypadku wymierzenia na podstawie art. 33 § 2 k.k. konsekwencje wykonania kary grzywny w sytuacji, gdy zostanie zarządzone wykonanie zawieszonej kary pozbawienia wolności. Przy wymierzeniu kary grzywny w oparciu o art. 71 § 1 k.k. grzywna nie podlega wykonaniu , a jeżeli została już uregulowana to kara pozbawienia wolności ulega skróceniu o ilość uregulowanych stawek dziennych.

W wypadku wymierzenia kary grzywny w oparciu o art. 33 § 2 k.k. wykonanie tej kary finansowej nie pozostaje w żadnej zależności od ewentualnego zarządzenia wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności.

Dlatego też Sąd Apelacyjny w Gdańsku, kierując się wyżej wskazanymi argumentami uznał apelację prokuratora za zasadną i zmienił zaskarżony wyrok w zakresie podstawy prawej , w oparciu o którą wymierzono W. C. karę grzywny.

W pozostałym zakresie, jako, iż nie miały do orzeczenia Sądu I instancji zastosowania żadne z przesłanek art. 439 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Jednocześnie kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.