Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 55/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 22 grudnia 2020 r., sygn. akt II K 60/20

1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.1.3. Granice zaskarżenia

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia I

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.2.1. Ustalenie faktów

1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.2. Ocena dowodów

1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty 1 i 2,

1. Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść tego orzeczenia - art. 413 § 1 pkt 6 i § 2 pkt 1 k.p.k. polegająca na braku przywołania w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. IV - art. 12 § 1 k.k., a tym samym wyraźnego wskazania, że została zastosowana przez sąd określona w tym przepisie instytucja tzw. czynu ciągłego, w sytuacji prawidłowego umieszczenia w opisie znamion czynu zabronionego.

2. Rażąca niewspółmierność kary jednostkowej pozbawienia wolności, orzeczonej za czyn IV, w sytuacji gdy oskarżony udzielił małoletniemu środka odurzającego kilkakrotnie, co waży w sposób negatywny na ocenie całości określonego w ten sposób czynu przestępnego i sprawia, że orzeczona w dolnej granicy ustawowego zagrożenia kara, po nadzwyczajnym jej złagodzeniu nie spełni celów wychowawczych wobec sprawcy i nie czyni zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

3. Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary łącznej
w wymiarze roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy znaczna ilość popełnionych przez oskarżonego zachowań w ramach przypisanych mu czynów i prowadzenie przestępczej działalności przez okres dziewięciu miesięcy, wskazują na bardzo wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, co sprawia, że kara ta jest rażąco niewspółmiernie łagodna.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut 1 – zasadny. Skarżący ma rację, że sąd a quo dopuścił się obrazy art. 413 § 1 pkt 6 i § 2 pkt 1 k.p.k., pomijając art. 12 § 1 k.k. w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie IV, mimo dokonania prawidłowego jego opisu: „w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”. Bezsprzecznie bowiem nie została w ten sposób dokładnie określona podstawa prawna rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy wskazał na tę okoliczność w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśniając, że tylko przez niedopatrzenie nie uzupełnił kwalifikacji prawnej o przepis art. 12 § 1 k.k. mimo umieszczenia w opisie znamion czynu ciągłego (s. 14 uzasadnienia). Wymagało to zatem dokonania stosownej zmiany zaskarżonego wyroku.

Zarzut 2 – niezasadny. Nie ma racji oskarżyciel publiczny, że Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu rażąco niewspółmierną karę pozbawienia wolności
za czyn przypisany mu w punkcie IV, przy uwzględnieniu konieczności dokonania rzeczonej zmiany, tj. zakwalifikowania tego czynu z art. 59 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Podkreślić trzeba bowiem to, że Sąd Okręgowy wskazał w części uzasadnienia dotyczącej wymiaru kary i środków karnych (s. 16-18) na okoliczności obciążające i łagodzące, które wziął pod uwagę przy wymiarze kary, a także wyjaśnił z jakich powodów zastosował nadzwyczajne złagodzenie kary. Skarżący nie kwestionował zastosowania tej instytucji, jednakże domagał się orzeczenia surowszej kary argumentując, że oskarżony udzielił małoletniemu środka odurzającego kilkakrotnie, a to sprawia, jego zdaniem, że kara roku pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmierna (łagodna), a cele kary spełni dopiero kara 2 lat pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy przywołaną przez oskarżyciela okoliczność, tj. że oskarżony udzielił małoletniemu środka odurzającego kilkakrotnie uwzględnił jako okoliczność obciążającą (na niekorzyść – s. 18 uzasadnienia). Z lektury uzasadnienia wynika też niezbicie, że sąd a quo uwzględnił działanie oskarżonego w warunkach czynu ciągłego,
a w związku z tym także i te okoliczności, na które powoduje się apelujący,
tj. że dopuszczenie się kilku zachowań waży negatywnie na ocenie całości określonego w ten sposób czynu przestępnego. Jakkolwiek autor apelacji przywołuje na poparcie swojej argumentacji orzeczenie z tezami częściowo już nieaktualnymi (postanowienie SN z dnia 3 października 2011 r., V KK 96/11, LEX nr 1044083), to jednak zgodzić się trzeba co do tego, że działania ponawiane w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, a więc popełnione w ramach materialnej jedności czynu (art. 12 § 1 k.k.), nie są obojętne dla kwestii winy, społecznej szkodliwości czynu, a w konsekwencji
- surowości represji karnej. Kwalifikacja czynu jako popełnionego w warunkach art. 12 § 1 k.k. nie zawsze musi być zatem dla sprawcy korzystniejsza (zob. postanowienie SN z dnia 14 maja 2020 r., II K 98/20, LEX nr 3275722). Wskazania płynące z treści tego judykatu sąd a quo miał na uwadze, skarżący zaś w swojej argumentacji nie wykazał, by sąd ten nie docenił należycie wagi okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego. Zarazem apelujący jakby nie dostrzegał wagi okoliczności łagodzących, których przewaga stała się powodem zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Na etapie postępowania odwoławczego sytuacja nie zmieniła się na niekorzyść oskarżonego, bowiem nadto należało jeszcze uwzględnić w ramach tych okoliczności pozytywne zachowanie się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, wyrażające się w kontynuowaniu nauki i podnoszeniu kwalifikacji zawodowych, podjęciu pracy zarobkowej, terapii indywidualnej
i dążeniu do usamodzielnienia się, co wynika z dokumentacji przedłożonej przez obrońcę oskarżonego (k. 941, 943-945, 946, 949, 952, 955, 959-960, 966). Tym bardziej zatem nie było powodów do podzielenia zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary.

O zasadności zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k. można bowiem mówić tylko wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Zachodzić musi więc wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (zob. np.: wyroki SN z dnia 22 października 2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073 i z dnia 9 stycznia 2019 r., VI KA 2/19, LEX nr 2643347; wyroki SA: w Katowicach z dnia 14 listopada 2019 r., II AKa 481/19, LEX nr 3405016 i w Warszawie z dnia 12 stycznia 2021 r., II AKa 121/20, LEX nr 3144342). Jak słusznie wskazano
w apelacji, chodzi zatem o dysproporcję znaczną, „bijącą wręcz w oczy” (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2018 r., II AKa 407/17, LEX nr 2490973). Z taką dysproporcją, wbrew temu co utrzymuje skarżący, nie mamy jednak w sprawie do czynienia. Bezsprzecznie też orzeczona kara pozostaje
w zgodzie z treścią art. 54 § 1 k.k., to jest z dyrektywą, że wymierzając karę młodocianemu sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować.

Sąd Apelacyjny podziela w konsekwencji stanowisko sądu meriti, że wymierzona oskarżonemu kara roku pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą, współmierną do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia winy oskarżonego. Czyni również zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Zarzut 3 – częściowo zasadny. Zgodzić się bowiem trzeba ze skarżącym, że przy wymierzaniu kary łącznej sąd a quo orzekł ją nadmiernie łagodną, choć nie w takim stopniu jak wnosił o to skarżący. Nie ulega wątpliwości, że sąd meriti wskazał trafnie na okoliczności, które zadecydowały o zastosowaniu
w sprawie zasady asperacji (s. 18 uzasadnienia), co Sąd Apelacyjny zasadniczo aprobuje, jednakże niezasadnie zastosował zbyt niski stopień redukcji kary, niemal tożsamy z zasadą absorpcji. Uzasadnienie w tej materii sprowadza się w zasadzie tylko do wnioskowania, że skoro nie ma podstaw do zastosowania zasady kumulacji ani zasady absorpcji, to mając nadto na uwadze cele kary łącznej należało zastosować zasadę asperacji. Rzecz jednak właśnie w tym, aby stopień redukcji kary przedstawiał się racjonalnie, a proces jego ustalenia był jak najbardziej wymierny. Temu zaś zadaniu, co słusznie zarzuca autor apelacji, sad a quo nie uczynił zadość.

Trzeba w tym miejscu wskazać nadto jeszcze na to, że Sąd Okręgowy nie zajął wyraźnego stanowiska co do przepisów, na których się w tej mierze opierał. Należy bowiem zauważyć, że z dniem 24 czerwca 2020 r. (ustawa z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz
o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku
z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U.2020.1086 z dnia 2020.06.23) nastąpiła zmiana art. 86 § 1 k.k. w ten sposób, że karę łączną wymierza się „powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy”,
a nie jak do tego czasu „od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy”.

Ponieważ przestępstwa przypisane oskarżonemu M. W. zostały przez niego popełnione przed datą 24.06.2020 r. (na dystansie od sierpnia 2019 r. do maja 2020 r.) zasadne stało się uwzględnienie ustawy obowiązującej poprzednio, gdyż jest ona względniejsza dla oskarżonego, wobec niższego progu umożliwiającego orzeczenie kary łącznej. Dlatego też Sąd Apelacyjny uzupełnił w punkcie VII podstawę prawną wymiaru kary łącznej o przepis art. 4 § 1 k.k.

Dokonując zaś ponownej oceny okoliczności, które należało brać pod uwagę przy wymiarze kary łącznej, Sąd Apelacyjny uwzględnił tożsame okoliczności
z tymi, które wziął pod uwagę sąd a quo, ale nadto także dane dotyczące dotychczasowej karalności oskarżonego (k. 196), informacje z wywiadu środowiskowego (k. 624-625), jak i przywołane już dokumenty przedłożone przez obrońcę oskarżonego w postępowaniu odwoławczym, dotyczące zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. Sąd Apelacyjny odniósł się krytycznie do stanowiska sądu a quo, podzielając po części w tej mierze stanowisko oskarżyciela publicznego, że „znaczna ilość popełnionych przez oskarżonego zachowań w ramach przypisanych mu czynów oraz fakt, że jego przestępcza działalność trwała aż 9 miesięcy” wprawdzie przemawiała przeciwko zastosowaniu zasady absorpcji, ale w istocie sąd meriti wymierzając mu karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności tylko minimalnie przekroczył granicę absorpcji. Nie sposób zaakceptować takiej skrajności w postąpieniu sądu a quo. Podzielając częściowo argumentację autora apelacji, podkreślić jeszcze trzeba, że w istocie w przypadku oskarżonego chodziło o 6 przestępstw, a nie tylko o zachowania stanowiące czyn ciągły, czego Sąd Okręgowy jakby nie dostrzegał. Istotne znaczenie ma więc także rozmiar przestępczej działalności oskarżonego. Rzecz zatem nie sprowadza się tylko do bliskiego związku miejscowego oraz podmiotowego
i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami. Oczywiście przedstawiała się przy tym kwestia uwzględnienia, z uwagi na status młodocianego, dyrektywy z art. 54 § 1 k.k., co jednak nie oznacza, że wynika
z niej nakaz łagodzenia kar wymierzanych młodocianym czy też łagodnego bądź pobłażliwego traktowania takich sprawców wbrew zwykłym zasadom wymiaru kary (por. postanowienia SN z dnia 21 maja 2021 r., III KK 116/21, LEX nr 3245410 i z dnia 26 lutego 2020 r., V KK 382/19, LEX nr 2946540).

Sąd Apelacyjny jest konsekwentny co do tego, że stosowanie zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej nie przedstawia się jako obowiązek sądu orzekającego, ani nie stanowi punktu wyjścia przy dokonywaniu oceny wymiaru kary łącznej. Nie działa zatem na zasadzie automatyzmu, a powinno być stosowane tylko wyjątkowo i dotyczyć sytuacji szczególnych, aby kara łączna nie była postrzegana jako forma premiowania popełniania przestępstw (zob. wyrok SA w Gdańsku z dnia 26 sierpnia 2019 r., II AKa 193/19, LEX nr 3039857). Taka sytuacja szczególna w realiach sprawy nie zachodzi. Zarazem trzeba mieć na uwadze to, że popełnienie kilku przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji (por. wyrok SA w Warszawie
z 12 lipca 2000 r., II AKa 171/00, OSA 2001/2/5, LEX nr 45323). Tym bardziej, że oskarżony popełnił aż 6 przestępstw, w każdym przypadku naruszając inny przepis ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W realiach sprawy Sąd Apelacyjny dysponował możliwością orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności od roku i 4 miesięcy do 3 lat i 6 miesięcy.
W konsekwencji wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Tak ukształtowana kara łączna jest zdaniem Sądu Apelacyjnego sprawiedliwa. Spełnia cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego, jak i też odpowiada potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczenie jej w wymiarze postulowanym przez autora apelacji (3 lata), w świetle przeprowadzonych rozważań byłoby nieuzasadnione, przy uwzględnieniu nadto i tego, że
w sprawie nie ma podstaw do zastosowania art. 91 § 2 k.k.

Wniosek

1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:

a) uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. IV o art. 12 § 1 k.k. w zakresie podstawy prawnej skazania;

b) wymierzenie oskarżonemu za czyn IV. kary 2 lat pozbawienia wolności - na podstawie art. 59 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k., po zastosowaniu art. 60 § 1 i § 6 pkt 2 k.k.;

c) wymierzenie na podstawie art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych w wyroku kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności.

☒ zasadny

☒ niezasadny

☒ częściowo zasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1a – zasadny, z przyczyn podanych przy omawianiu zarzutu 1.

Ad. 1 b – niezasadny, z przyczyn podanych przy omawianiu zarzutu 2 - wobec niewykazania przez skarżącego rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności

Ad. 1 c – częściowo zasadny. Przyczyny wskazano przy omawianiu zarzutu 3.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy w pozostałej części zaskarżony wyrok,

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność w pozostałej części zarzutów podnoszonych w wywiedzionej apelacji. Brak przy tym okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu (art. 439 § 1 k.p.k. i art. 440 k.p.k.).

1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

1a) w punkcie IV uzupełniono kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu o przepis art. 12 § 1 k.k.,

1b) w punkcie VII podstawę prawną wymiaru kary łącznej uzupełniono
o przepis art. 4 § 1 k.k., a orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności podwyższono do 2 lat,

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. 1a). Powody zmiany wyjaśniono przy omawianiu zarzutu 1.

Ad. 1b). Przyczyny zmiany wyjaśniono przy omawianiu zarzutu 3.

1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

3. Zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a wydatkami tego postępowania obciążono Skarb Państwa: od opłaty za postępowanie odwoławcze - na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624
§ 1 k.p.k., a od wydatków za postępowanie odwoławcze - na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. - z uwagi na jego sytuację materialną.

7.  PODPIS

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny – Prokurator Rejonowy w B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o karze

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana