Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

220/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z 19 listopada 2021r. w sprawie III K 15/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż działania B. J. dotyczące udziału w uzyskaniu kredytu przez J. P.(punkt IV aktu oskarżenia), J. S. (punkt V aktu oskarżenia), S. M. (punkt VI aktu oskarżenia), W. W. (punkt VII V), J. P. (1) (punkt VIII V aktu oskarżenia), A. P. (punkt IX aktu oskarżenia ), M. A. (punkt X aktu oskarżenia ), M. O. (punkt XIV aktu oskarżenia), Z. W. (punkt XV aktu oskarżenia), G. i R. W. (punkt XVI aktu oskarżenia), M. B. (punkt XVII aktu oskarżenia), N. G. (punkt XVIII aktu oskarżenia), K. H. (punkt XIX aktu oskarżenia), J. B. i A. L. (punkt XX aktu oskarżenia), S. S. (punkt XXI aktu oskarżenia), K. B. (punkt XXII aktu oskarżenia), A. i K. Ś. (punkt XXIII aktu oskarżenia), M. S. (punkt XXIV aktu oskarżenia), A. Ł. (punkt XXV aktu oskarżenia), D. W. (Punkt XXVI aktu oskarżenia), B. B. (punkt XXVII), J. S. (punkt XVIII aktu oskarżenia), R. I. ( punkt XXIX aktu oskarżenia), G. G. i A. T. (punkt XXX aktu oskarżenia), Z. W. (1) i P. P. (punkt XXXI aktu oskarżenia), W. P. (punkt XXXII aktu oskarżenia), G. N. ( punkt XXXIII aktu oskarżenia), D. Z.(XXX IV aktu oskarżenia), E. Z. (punkt XXXV aktu oskarżenia), A. K. (punkt XXXVI aktu oskarżenia), M. K. (punkt XXX VII aktu oskarżenia), M. G.(punkt XXXIX aktu oskarżenia), A. B. i M. K. (1) (punkt XL aktu oskarżenia), A. S. (punkt XLI aktu oskarżenia). M. S. (1) (punkt XLII aktu oskarżenia), M. Z. (punkt XLIII aktu oskarżenia), J. W.(punkt XLIV aktu oskarżenia), M. P. (punkt XLV aktu oskarżenia), M. Ż. (punkt XLVI aktu oskarżenia), S. K. (punkt XLVII aktu oskarżenia), M. S. (2) (punkt XLVIII aktu oskarżenia), Z. P. (punkt XLIX aktu oskarżenia), L. B. (punkt L aktu oskarżenia), R. Ż. (punkt LI aktu oskarżenia), G. Ś. ( punkt LII aktu oskarżenia), M. K. (2) (punkt LIII aktu oskarżenia), K. M. (2) (punkt LIV aktu oskarżenia), A. C. (punkt LV aktu oskarżenia), J. W. (1) (punkt LVI aktu oskarżenia), A. K. (1) ( punkt LVII aktu oskarżenia), C. M. (punkt LVIII aktu oskarżenia), J. Ł. (punkt LIX aktu oskarżenia), M. M. (punkt LX aktu oskarżenia), T. G. (punkt LXI aktu oskarżenia), F. M. (punkt LXII aktu oskarżenia), A. K. (2) (punkt LXIII aktu oskarżenia), M. Ż. (1) (punkt LXP^ aktu oskarżenia), E. P. i S. P. (punkt LV aktu oskarżenia), D. K. (punkt LXVI aktu oskarżenia), L. R. i D. K. (1) (punkt LXVII aktu oskarżenia), P. W.(punkt LXVIII aktu oskarżenia), T. K. (punkt LXIX aktu oskarżenia), C. K. (punkt LXX aktu oskarżenia), D. Z. (1) (punkt LXXI aktu oskarżenia), M. G. (1) (punkt LXXII aktu oskarżenia), T. S. (punkt LXXIII aktu oskarżenia), M. L. (1) (punkt LXXIV aktu oskarżenia), nie wypełniają znamion czynów kwalifikowanych z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k., oraz art. 65 § 1 k.k. co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia wyżej wymienionej popełnienia wskazanych czynów, podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych powyżej;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania B. J. dotyczące udziału w uzyskaniu kredytu przez I. S. (1) (punkt I aktu oskarżenia), E. K. (punkt II aktu oskarżenia) wyczerpały co prawda znamiona przestępstwa 297 § 1 k.k. ale stopień społecznej szkodliwości czynów jest znikomy w oparciu o art. 17 § 1 punkt 3 k.p.k., wyczerpały co prawda znamiona przestępstwa 297 § 1 k.k. ale stopień społecznej szkodliwości czynów jest znikomy w oparciu o art. 17 § 1 punkt 3 k.p.k., podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że nie zachodzą w sprawie okoliczności pozwalające na przyjęcie, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest znikomy, a zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych w art. 297§ 1 kk w zb. z art.286§1 kk i art.65§1 kk;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania J. K. z domu T. dotyczące udziału w udzielaniu kredytu dla M. M. (punkt LXXVII aktu oskarżenia), A. R. (punkt LXXVIII aktu oskarżenia), F. M. (punkt LXXX aktu oskarżenia), P. S. ( punkt LXXXI aktu oskarżenia), E. P. i S. P. (punkt LXXXIV aktu oskarżenia), J. N. (punkt LXXXV aktu oskarżenia), J. S. (1) (punkt LXXXVI aktu oskarżenia), D. K. (punkt LXXXVII aktu oskarżenia), L. R. i D. K. (1) (punkt LXXXVIII aktu oskarżenia), G. L. i P. R. (punkt XC aktu oskarżenia), T. K. (punkt XCI aktu oskarżenia), J. D. (punkt XC1I aktu oskarżenia), C. K. (punkt XCIII aktu oskarżenia), M. G. (1) (punkt XCV aktu oskarżenia), T. S. (punkt XCVIII aktu oskarżenia), nie wypełniają znamion czynów kwalifikowanych z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k., oraz art. 65 § 1 k.k. co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia wyżej wymienionej popełnienia wskazanych czynów, podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych powyżej;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania J. K. z domu T. w zakresie czynu związanego z ubieganiem się o kredyt przez R. P. (punkt LXVI aktu oskarżenia), T. G. punkt LXXIX aktu oskarżenia), A. K. (2) (punkt LXXXII aktu oskarżenia), M. Ż. (1) (punkt LXXXIII aktu oskarżenia), P. W. (punkt LXXXIX aktu oskarżenia), M. L. (1) (punkt XCVIII aktu oskarżenia), wyczerpały co prawda znamiona przestępstwa 297 § 1 k.k. ale stopień społecznej szkodliwości czynów jest znikomy w oparciu o art. 17 § 1 punkt 3 k.p.k., podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że nie zachodzą w sprawie okoliczności pozwalające na przyjęcie, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest znikomy, a zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych w art. 297§ 1 kk w zb. z art.286§1 kk i art.65§1 kk;

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania E. O. dotyczące udziału w udzielaniu kredytu dla Z. W. (1) i P. P. (punkt CI aktu oskarżenia), W. P. (punkt CII aktu oskarżenia), G. N. (punkt CIII aktu oskarżenia), A. K. (punkt CVI aktu oskarżenia), T. T. (punkt CVIII aktu oskarżenia), M. G. (punkt CIX aktu oskarżenia), A. B. ( punkt CX aktu oskarżenia), A. S. (punkt CXI aktu oskarżenia), M. S. (1) (punkt CXII aktu oskarżenia), M. P. (punkt CXVI aktu oskarżenia), S. K. (punkt CXVIII aktu oskarżenia), nie wypełniają znamion czynów kwalifikowanych z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia wyżej wymienionej popełnienia wskazanych czynów, podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinie^ doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych powyżej;

6.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania E. O. z w zakresie czynu związanego z ubieganiem się o kredyt przez G. G. i A. T. (punkt C aktu oskarżenia), D. Z. (punkt CIV aktu oskarżenia), E. Z. (punkt CV aktu oskarżenia), J. W. (punkt CXV aktu oskarżenia), wyczerpały co prawda znamiona przestępstwa 297 § 1 k.k. ale stopień społecznej szkodliwości czynów jest znikomy w oparciu o art. 17 § 1 punkt 3 k.p.k., podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że nie zachodzą w sprawie okoliczności pozwalające na przyjęcie, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest znikomy, a zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych w art. 297§ 1 kk w zb. z art.286§ 1 kk i art.65§ 1 kk;

7.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania H. M. dotyczące udziału w uzyskaniu kredytu przez W. K. (punkt CXXII aktu oskarżenia), M. W. (punkt CXXIII aktu oskarżenia), L. K. n podstawie wniosku z dnia 15 lipca 2008 roku (punkt CXXIV aktu oskarżenia), L. K. na podstawie wniosku z dnia 21 sierpnia 2008 roku (punkt CXXV aktu oskarżenia), Z. R. (punkt CXXVI aktu oskarżenia), M. N. na podstawie wniosku z dnia 26 maja 2008 roku (punkt CXXVII aktu oskarżenia), M. N. na podstawie wniosku z dnia 31 lipca 2008 roku (punkt CXXVIII aktu oskarżenia), M. K. (3)i R. K. na podstawie wniosku z dnia 17 czerwca 2008 roku (punkt CXXIX aktu oskarżenia), M. K. (3) i R. K. na podstawie 8 września 2008 roku (punkt CXXX aktu oskarżenia), J. P. (2) (punkt CXXXI aktu oskarżenia), R. M. (1) (punkt CXXXII aktu oskarżenia), I. D. (punkt CXXXV aktu oskarżenia), R. F. (punkt CXXXVI aktu oskarżenia), Z. B. (punkt CXXXVII aktu oskarżenia), A. D. (punkt CXXXVIII aktu oskarżenia), A. N. (punkt CXL aktu oskarżenia), J. K. (1) na podstawie wniosku (punkt CXLI aktu oskarżenia),A. C. (1) (punkt CXLIV aktu oskarżenia), K. M. (1) (punkt CXLV aktu oskarżenia), P. W. (1) na podstawie wniosku z dnia 24 czerwca 2008 roku (punkt CXLVII aktu oskarżenia), P. W. (1) na podstawie wniosku z dnia 28 lipca 2008 roku (punkt CXLVII1 aktu oskarżenia), V. A. (punkt aktu oskarżenia), nie wypełniają znamion czynów kwalifikowanych z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia wyżej wymienionej popełnienia wskazanych czynów, podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych powyżej;

8.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania H. M. dotyczące udziału w uzyskaniu kredytu przez J. B. (1) (punkt CXXXIII aktu oskarżenia), G. B. (punkt CXXXIV aktu oskarżenia), M. W. (1) (punkt CXXXIX aktu oskarżenia), J. J. (punkt CXLIII aktu oskarżenia), J. K. (2) (punkt CXLVI aktu oskarżenia), wyczerpały co prawda znamiona przestępstwa 297 § 1 k.k. ale stopień społecznej szkodliwości czynów jest znikomy w oparciu o art. 17 § 1 punkt 3 k.p.k., podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że nie zachodzą w sprawie okoliczności pozwalające na przyjęcie, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest znikomy, a zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych w art. 297§ 1 kk w zb. z art.286§1 kk i art.65§1 kk;

9.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania A. M. dotyczące udziału w uzyskaniu kredytu przez S. G. (punkt CLI aktu oskarżenia), S. K. (punkt CLII aktu oskarżenia), J. S. (2) (punkt CLIII aktu oskarżenia), S. D. (punkt CLIV aktu oskarżenia), L. H. (punkt CLV aktu oskarżenia), P. M. (punkt CLVI aktu oskarżenia), A. A. (punkt CLVII aktu oskarżenia), R. S. (punkt CLVIII aktu oskarżenia), J. D. (1) (punkt CLIX aktu oskarżenia), K. W. (punkt CLX aktu oskarżenia), D. P. (punkt CLXI aktu oskarżenia), A. M. (1) (punkt CLXII aktu oskarżenia), H. A. (punkt aktu oskarżenia), E. R. (punkt CLXIV aktu oskarżenia), D. Z. (2) (punkt CLXVII aktu oskarżenia), A. U. (punkt CLXVIII aktu oskarżenia), T. R. (punkt CLXIX aktu oskarżenia), B. B. (1) (punkt CLXXI aktu oskarżenia), L. D. i B. K. (punkt CLXXII aktu oskarżenia), G. S. ( punkt CLXXIII aktu oskarżenia), P. D. (punkt CLXXIV aktu oskarżenia), C. S. (punkt CLXXV aktu oskarżenia), J. K. (3) (punkt CLXXVI aktu oskarżenia), S. K. (1) (punkt CLXXVII aktu oskarżenia), M. W. (2) (punkt CLXXVIII aktu oskarżenia), nie wypełniają znamion czynów kwalifikowanych z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia wyżej wymienionej popełnienia wskazanych czynów, podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych powyżej;

10.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania A. M. dotyczące udziału w uzyskaniu kredytu przez A. W. (punkt CLXV aktu oskarżenia), K. U. (punkt CLXVI aktu oskarżenia), G. M. (punkt CLXX aktu oskarżenia), wyczerpały co prawda znamiona przestępstwa 297 § 1 k.k. ale stopień społecznej szkodliwości czynów jest znikomy w oparciu o art. 17 § 1 punkt 3 k.p.k., podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzi^ do wniosków przeciwnych a mianowicie, że nie zachodzą w sprawie okoliczności pozwalające na przyjęcie, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest znikomy, a zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych w art.297 § 1 kk w zb. z art.286 § 1 kk i art.65 § 1 kk;

11.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania M. L. dotyczące udziału w uzyskaniu kredytu przez G. Ś. (punkt CLXXX aktu oskarżenia), M. K. (2) (punkt CLXXXI aktu oskarżenia), K. M. (punkt CLXXXII aktu oskarżenia), A. C. (punkt CLXXXIII aktu oskarżenia), J. W. (1) (punkt CLXXXIV aktu oskarżenia),A. K. (1) (punkt CLXXXV aktu oskarżenia), C. M. (punkt CLXXXVI aktu oskarżenia), J. Ł. (punkt CLXXXVII aktu oskarżenia), nie wypełniają znamion czynów kwalifikowanych z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia wyżej wymienionej popełnienia wskazanych czynów, podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych powyżej;

12.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania D. M. dotyczące udziału w uzyskaniu kredytu przez B. J. (1) (punkt CXCIV aktu oskarżenia), L. O. i N. O. (punkt CXCV aktu oskarżenia), R. G. (punkt CXCVI aktu oskarżenia), A. D. (1) (punkt CXCVII aktu oskarżenia), Ł. G. (punkt CXCVIII aktu oskarżenia), I. Ś. (punkt CXCIX aktu oskarżenia), A. S. (1) (Punkt CC aktu oskarżenia), W. Ś. (punkt CCI aktu oskarżenia), B. D. (punkt CCII aktu oskarżenia), M. T. (punkt CCIII aktu oskarżenia),W. J. dotyczącego umowy kredytowej (...) (punkt CCIV aktu oskarżenia), W. J. dotyczącego umowy kredytowej (...) (punkt CCV aktu oskarżenia), J. B. (2) dotyczącego umowy kredytowej (...) (punkt CCVI aktu oskarżenia), J. B. (2) dotyczącego umowy kredytowej (...) (punkt CCVII aktu oskarżenia), nie wypełniają znamion czynów kwalifikowanych z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia wyżej wymienionej popełnienia wskazanych czynów, podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych powyżej;

13.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania Ł. K. dotyczące udziału w uzyskaniu kredytu przez I. M. (punkt CCIX aktu oskarżenia), M. K. (4)(punkt CCX aktu oskarżenia), I. H. (punkt CCXI aktu oskarżenia), P. C. (punkt CCXII aktu oskarżenia), S. T. (punkt CCXIII aktu oskarżenia), P. P. (1) (punkt CCXIV aktu oskarżenia), P. R. (1) (punkt CCXV aktu oskarżenia), nie wypełniają znamion czynów kwalifikowanych z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia wyżej wymienionej popełnienia wskazanych czynów, podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych powyżej;

14.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu iż działania R. M. dotyczące udziału w uzyskaniu kredytu przez R. I. (punkt CCXVII aktu oskarżenia) i W. R. (punkt CCXVIII aktu oskarżenia), nie wypełniają znamion czynów kwalifikowanych z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia wyżej wymienionej popełnienia wskazanych czynów, podczas gdy materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, prawidłowo oceniony powinien doprowadzić do wniosków przeciwnych a mianowicie, że zachowania te wyczerpują znamiona czynów opisanych powyżej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Ad.1. Apelacja w tym zakresie nie mogła zostać uznana za trafną. Na wstępie podkreślenia wymaga, że sąd odwoławczy jest związany granicami zaskarżenia wskazanymi we wniesionym środku odwoławczym, o czym stanowi przepis art.433 § 1 kpk. Zwłaszcza w apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego, gdyż wówczas w zasadzie nie może wyjść poza zakres zaskarżenia i podniesione zarzuty. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie stoi na stanowisku, że równie ważne jak podniesienie zarzutów jest ich argumentacja, zwłaszcza przy apelacjach wnoszonych przez podmioty profesjonalne. W powyższym kontekście godzi się wskazać, że w myśl art.427 § 2 kpk to po stronie skarżącego leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Kwestionowanie ustaleń Sądu I instancji nie może ograniczyć się jedynie do bardzo ogólnych stwierdzeń, czy też otwartego sformułowania zarzutu. Zauważyć należy, że skarżąca jest podmiotem profesjonalnym, toteż wymagania wobec niej dla poparcia podniesionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej.

Sąd odwoławczy zauważa przy tym, że zaprezentowane rozważania Sądu Okręgowego w odniesieniu do czynów opisanych w pkt. 1 apelacji są klarowne i logiczne, umożliwiające poddanie motywów, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia w omawianym zakresie kontroli instancyjnej i odtworzenie toku rozumowania Sądu orzekającego w pierwszej instancji. Skarżąca tymczasem nie wskazała, które elementy zaprezentowanej i szczegółowo omówionej przez Sąd Okręgowy oceny ustalonego w sprawie stanu faktycznego i prawnego w omawianym zakresie obarczone są błędem, skutkującym nieuprawionym uniewinnieniem oskarżonej B. J.. Tym samym skarżąca nie sprostała zasadom, wymaganym przy formułowaniu zarzutów, stanowiących element niezbędny środka odwoławczego wnoszonego i popieranego przed Sądem odwoławczym przez prokuratora jako podmiot kwalifikowany. Praktyka taka nie tworzy przy tym po stronie Sądu odwoławczego obowiązku poszukiwania w zaskarżonym rozstrzygnięciu wszelkich uchybień, jakie mogły zaistnieć w danej sprawie, a jedynie badanych z urzędu, o których mowa w art.439 kpk. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o „otwarte” sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Sąd odwoławczy nie może zatem „domyślać się” na czym skarżący opiera podniesiony zarzut. Argumentacja zarzutu winna zaś odnosić się do argumentacji przedstawionej przez Sąd, nie ograniczać się jedynie do ogólnikowego negowania stanowiska Sądu I instancji. A taką właśnie postać przybrała apelacja w omawianym zakresie. Sąd odwoławczy podziela wyrażone przez oskarżyciela publicznego poglądy co do znamion przestępstwa oszustwa oraz konstrukcji prawnej określonej w art.65 § 1 kk. Nie budzi również wątpliwości trafność stwierdzeń odnoszących się do sposobu funkcjonowania firmy (...), celów do jakich dążyli zatrudnieni w niej doradcy bankowi, stanowiska zajmowanego w niej przez oskarżoną B. J. (str.11 apelacji). Szerzej odniesie się do tego w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Uzasadnienie apelacji odnosi się łącznie do wszystkich podniesionych zarzutów i oskarżonych, choć ich sytuacja prawna nie jest tożsama i również wyrok Sądu odwoławczego nie jest wobec nich takich sam. W ocenie Sądu Apelacyjnego wskazuje to na brak dostrzeżenia przez skarżącą powodów, dla których Sąd I instancji wydał orzeczenie w zaskarżonej treści.

Przed przejściem do rozważań dotyczących omawianej części apelacji, tj. związanej z zarzutami odnoszącymi się do czynów, od których oskarżona B. J. została uniewinniona podkreślenia wymaga, że Sąd I instancji wykonał tytaniczną pracę, szczegółowo analizując okoliczności zawarcia każdej z umów wskazanych w zarzutach przedstawionych wszystkim oskarżonym. Takiej samej szczegółowości Sąd odwoławczy oczekiwał również od skarżącej, skoro kwestionowała trafność orzeczenie Sądu I instancji. Tymczasem apelacja w omawianym zakresie ogranicza się jedynie do ogólnikowych stwierdzeń co do roli oskarżonej B. J. w firmie (...). Stwierdzenie, że sporządzając wnioski o uzyskanie określonych kredytów oskarżeni jako doradcy bankowi działali „pod kierownictwem i ogromnym wpływem oskarżonej B. J.” żadną miarą nie stanowi skutecznej przeciwwagi dla wnikliwych i przekonujących rozważań Sądu I instancji co do tego, czy w konkretnej umowie będącej przedmiotem zarzutu można tej oskarżonej przypisać działanie wspólnie i w porozumieniu z określonym doradcą kredytowym. A dopiero potwierdzenie, że w konkretnej umowie kredytowej doszło do podania nieprawdziwych danych mający wpływ na uzyskanie kredytu i oskarżona B. J. miała tego pełną świadomość dałoby podstawę do postawienia jej zarzutu działania wspólnie i w porozumieniu w popełnieniu przestępstwa z art.286 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Okoliczność, że nie od wszystkich zarzutów oskarżona B. J. została uniewinniona, jak również argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia świadczy o tym, że Sąd I instancji rozważał te okoliczności. W odróżnieniu od skarżącej, która – jak już wyżej wskazano – ograniczyła się jedynie do ogólnych stwierdzeń nie odnosząc się do argumentacji Sądu Okręgowego wskazującej z jednej strony na to, że niektóre z przekazywanych do banku kredytującego przez pracowników firmy kierowanej przez oskarżoną B. J. informacji w pewnym zakresie (szczegółowo opisanym przez Sąd I instancji) były prawdziwe, niektóre nie miały znaczenia dla uzyskania kredytu, inne wręcz obniżały zdolność kredytową potencjalnego klienta banku, z drugiej zaś strony na brak dowodów na to, że w odniesieniu do konkretnej umowy oskarżona B. J. miała świadomość przekazywanych danych, a zatem że można jej przypisać działanie wspólnie i w porozumieniu z określoną osobą, która zajmowała się daną umową kredytową.

I tak przechodząc do zarzutów aktu oskarżenia, które zostały objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 1 apelacji wskazać należy, że skarżąca nie przedstawiła jakiejkolwiek argumentacji dla obalenia popartych rzeczową argumentacją ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że w zakresie pkt.: IV (str.12-23 uzasadnienia wyroku), V (str.23-27 uzasadnienia wyroku), VI (str.28-33 uzasadnienia wyroku), X (str.44-47 uzasadnienia wyroku), XIV (str.62-65 uzasadnienia wyroku), XV (str.65-69 uzasadnienia wyroku), XIX (str.80-85 uzasadnienia wyroku), XX (str.85-89 uzasadnienia wyroku), XXI (str.89-93 uzasadnienia wyroku), XXIV (str.102-105 uzasadnienia wyroku), XXVII (str.113-116 uzasadnienia wyroku), XXVIII – umowa dotycząca J. S., zapewne na skutek oczywistej omyłki pisarskiej wskazana jako opisana w pkt XVIII aktu oskarżenia (str.116-123 uzasadnienia wyroku), XXX (str.131-138 uzasadnienia wyroku), XXXIV (str.150-154 uzasadnienia wyroku), XXXV (str.154-157 uzasadnienia wyroku), XXXVII (str.161-165 uzasadnienia wyroku), XLIII (str.184-188 uzasadnienia wyroku), XLIV (str.188-191 uzasadnienia wyroku), XLVI (str.195-198 uzasadnienia wyroku), LXI (str.259-263 uzasadnienia wyroku), LXIII (str.267-271 uzasadnienia wyroku), LXIV (str.271-274 uzasadnienia wyroku), LXVI (str.279-283 uzasadnienia wyroku), LXVIII (str.286-290 uzasadnienia wyroku), LXXI (str.297-300 uzasadnienia wyroku), LXXII (str.300-304 uzasadnienia wyroku) aktu oskarżenia brak jest podstaw do uznania, że oskarżona B. J. miała świadomość jakie dane istotne dla uzyskania kredytu w sposób nieprawdziwy podają osoby zajmujące się konkretną umową. Ponownie podkreślenia w tym miejscu wymaga, że nie jest wystarczające do przypisania winy odwołanie się jedynie do funkcji jaką w firmie (...) pełniła oskarżona oraz do instrukcji jakie przekazywała swoim pracownikom w ramach szkolenia. Dla uznania winy koniecznym jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do konkretnej umowy oskarżona miała świadomość lub wręcz nakazywała swoim podwładnym przekazywanie nieprawdziwych informacji mających znaczenie dla pozyskania kredytu.

Podobnie żadnych rzeczowych zarzutów nie ma w odniesieniu do poprzedzonych wnikliwą analizą dowodów ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że w zakresie czynów opisanych w pkt.: VII (str.33-36 uzasadnienia wyroku), VIII (str.37-40 uzasadnienia wyroku), XVI (str.69-74 uzasadnienia wyroku), XVIII (str.78-80 uzasadnienia wyroku), XXII (str.93-97 uzasadnienia wyroku), XXIII (str.97-102 uzasadnienia wyroku), XXXI (str.138-141 uzasadnienia wyroku), XXXII (str.141-146 uzasadnienia wyroku), XXXVI (str.157-161 uzasadnienia wyroku), XL (str.173-177 uzasadnienia wyroku), XLI (str.177-180 uzasadnienia wyroku), XLII (str.180-184 uzasadnienia wyroku), LXV(str.276-279 uzasadnienia wyroku), LXVII (str.283-286 uzasadnienia wyroku) aktu oskarżenia dane podawane przez doradców bankowych albo nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu (uznanie ich zatem za nieprawdziwe nie mogło prowadzić do uznania, że doszło do wypełnienia znamienia przestępstwa z art.286 § 1 kk lub z art.297 § 1 kk; szerzej do tej kwestii Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia) albo – wbrew zarzutom aktu oskarżenia - były prawdziwe, lub też wręcz zaniżały zdolność kredytową potencjalnych kredytobiorców przedstawiając ich sytuację finansową jako gorszą niż w rzeczywistości. To zaś powoduje, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej B. J. winy w zakresie ich popełnienia.

Ostatnią grupą czynów objętych omawianym zakresem apelacji są te, które łączą obie wskazane wyżej okoliczności, tj. dane podawane przez doradców były prawdziwe, nieistotne lub wręcz obniżały zdolność kredytową przyszłego kredytobiorcy, a nadto brak jest podstaw do uznania, że o informacjach tych, przekazywanych w związku z konkretną umową kredytową wiedziała oskarżona B. J.. Dotyczy to czynów opisanych w pkt.: XVII (str.74-77 uzasadnienia wyroku), XXV (str.105-109 uzasadnienia wyroku), XXVI (str.110-113 uzasadnienia wyroku), XXIX (str.123-131 uzasadnienia wyroku), XXXIII (str.146-150 uzasadnienia wyroku), XXXIX (str.169-173 uzasadnienia wyroku), XLV (str.191-195 uzasadnienia wyroku), XLVII (str.198-200 uzasadnienia wyroku), XLVIII (str.200-205 uzasadnienia wyroku), XLIX (str.206-210 uzasadnienia wyroku), L (str.210-213 uzasadnienia wyroku), LI (str.213-219 uzasadnienia wyroku), LII (str.219-225 uzasadnienia wyroku), LIII (str.226-230 uzasadnienia wyroku), LIV (str.230-234 uzasadnienia wyroku), LV (str.234-237 uzasadnienia wyroku), LVI (str.238-242 uzasadnienia wyroku), LVII (str.242-246 uzasadnienia wyroku), LVIII (str.246-250 uzasadnienia wyroku), LIX (str.251-255 uzasadnienia wyroku), LX (str.255-259 uzasadnienia wyroku), LXII (str.263-267 uzasadnienia wyroku), LXIX (str.290-293 uzasadnienia wyroku), LXX (str.293-297 uzasadnienia wyroku), LXXIII (str.304-308 uzasadnienia wyroku), LXXIV (str.308-311 uzasadnienia wyroku) aktu oskarżenia. Również i w tym zakresie skarżąca nie przedstawiła żadnej rzeczowej argumentacji mogącej stanowić skuteczną przeciwwagę dla rozważań Sądu Okręgowego.

Reasumując zatem – skarżąca w wywiedzionym środku odwoławczym nie przedstawiła zarzutów mogących skutecznie obalić ustalenia Sądu Okręgowego skutkujących uniewinnieniem oskarżonej B. J. od czynów wskazanych w pkt. 1 apelacji. Wobec braku szczegółowego odniesienia się przez skarżącą do argumentacji przedstawionej przez Sąd I instancji, Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej nie widząc potrzeby przytaczania jej w tym miejscu. Brak odniesienia się przez skarżącą do przedstawionej tam argumentacji zwalnia bowiem Sąd odwoławczy od konieczności czynienia szerszych rozważań w tym zakresie i pozwala na odwołanie się do wskazanych rozważań Sądu I instancji, które w pełni podziela. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje pogląd Sądu Najwyższego zwarty w postanowieniu z 2 marca 2022r. w sprawie II KK 58/22, zgodnie z którym dokonanie przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniach z: 28 kwietnia 2022r. sygn. akt III KK 133/22, 7 kwietnia 2022 sygn. akt IV KK 280/21, 15 marca 2022r. sygn. akt IV KK 14/22).

Wobec powyższego trafne co do zasady, oparte na orzecznictwie i poglądach komentatorów ogólne rozważania skarżącej co do zachowań mogących zostać uznane za wypełniające znamiona czynu z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk i działania w warunkach art.65 § 1 kk (str.12-15 apelacji) nie mogą przynieść oczekiwanego przez skarżącą rezultatu. Nie odnoszą się bowiem do realiów sprawy w zakresie omawianego pkt. 1 apelacji oskarżyciela publicznego.

Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że zakresem apelacji nie zostało objęte uniewinnienie oskarżonej B. J. od czynu zarzuconego jej w pkt. XXXVIII aktu oskarżenia oparte na ustaleniu, że dane przekazane bankowi przez doradcę E. O. nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu przez T. T. albo zaniżały wręcz jego zdolność kredytową, a dodatkowo brak było podstaw do uznania, że oskarżona B. J. miała świadomość treści informacji przekazywanej bankowi przez E. O. dotyczących tej konkretnej umowy (str.165-169 uzasadnienia wyroku).

Ad.2. Zarzut jest zasadny. Sąd odwoławczy nie podziela bowiem poglądu Sądu I instancji, że przypisane oskarżonej B. J. czyny związane z pozyskaniem kredytu przez I. S. (1) i E. K. cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości. Na wstępie wskazać należy, że ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu winna być dokonana w oparciu o całokształt okoliczności dotyczących określonego zachowania sprawcy, nie zaś o pojedyncze jego elementy (tak: Sąd Najwyższy w: wyrokach z: 27 lipca 2021r. w sprawie III KK 346/20, 10 lutego 2009r. w sprawie WA 1/09; postanowieniu z 15 czerwca 2016r. w sprawie V KK 104/16). Takiej kompleksowej oceny Sądu I instancji zabrakło w odniesieniu do omawianych zarzutów aktu oskarżenia.

Sąd Okręgowy ustalił, że B. J. nie przygotowała dokumentacji kredytowej tak aby obejść wymogi formalne banku, a nakazała P. L. wykonać plan przez nią samą stworzony po odrzuceniu go przez klientkę E. K. (str.5 apelacji). Sąd Apelacyjny absolutnie nie podziela poglądu Sądu Okręgowego, że rola B. J., tj. nie przygotowanie dokumentacji kredytowej niezgodnej z prawdą, a polecenie P. L. wykonania go stanowi o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej w pkt. II aktu oskarżenia; wręcz przeciwnie, zwiększa to stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu. Poza sporem pozostaje rola B. J. w funkcjonowaniu firmy (...) – była szefową pracującego tam zespołu, szkoliła podległych sobie pracowników, którzy pod wpływem jej wskazówek tworzyli niejednokrotnie niezgodne z prawdą dokumentacje kredytowe. Uniewinnienie oskarżonej B. J. od czynów, które dotyczyły przedstawiania niezgodnych z prawdą okoliczności mających wpływ na uzyskanie kredytu miało swoją podstawę w tym, że nie ustalono aby miała wiedzę o konkretnej, określonej w zarzucie dokumentacji kredytowej. W omawianym natomiast zarzucie oskarżona B. J. miała pełną świadomość, że dane określone w tej dokumentacji, a mające istotne znaczenie dla uzyskania kredytu są nieprawdziwe i nakazała je przedstawić bankowi. Sąd Okręgowy ustalił bowiem, że nakazała P. L. sfałszować podpis E. K., podobnie jak potwierdzenie innych istotnych dla uzyskania kredytu a nieprawdziwych informacji (str.3 uzasadnienia wyroku). Jej rola zatem – w ocenie Sądu Apelacyjnego – była znaczna, jeżeli nie decydująca. Biorąc bowiem pod uwagę rolę oskarżonej B. J. w funkcjonowaniu firmy (...), autorytet jakim cieszyła się wśród pracowników oraz to, że nakazała P. L. przedłożyć bankowi nierzetelną dokumentację wskazuje na to, że gdyby nie jej postawa, do popełnienia przestępstwa przez P. L. w zakresie umowy kredytowej E. K. mogłoby w ogóle nie dojść. Żadną miarą nie sposób zatem uznać aby stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej B. J. był znikomy. Sąd Apelacyjny nie podziela również poglądu Sądu I instancji co do tego, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej B. J. zarzutu wyłudzenia kredytu i prowizji. Dla uznania winy w zakresie czynu z art.286 § 1 kk bez znaczenia bowiem pozostaje czy pokrzywdzony realnie poniósł szkodę, w realiach przedmiotowej sprawy – że kredyt został spłacony. Jest to stanowisko utrwalone w orzecznictwie (postanowienia Sądu Najwyższego z: 29 kwietnia 2022r. w sprawie IV KK 111/22, 10 grudnia 2020r. w sprawie V KK 212/20; wyroki Sądu Najwyższego z: 17 czerwca 2020r. w sprawie II KK 21/19, 30 sierpnia 2000r. w sprawie V KKN 267/00), które w pełni podziela Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie. Jego zdziwienie budzi zatem podnoszenie tego argumentu przez posiadający duże doświadczenie orzecznicze Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym sprawę będącą przedmiotem kontroli instancyjnej. Tym bardziej podnoszona okoliczność pozostaje bez znaczenia dla przypisania winy w zakresie przestępstwa z art.297 § 1 kk. Sąd odwoławczy nie podziela również stanowiska Sądu I instancji, że oskarżonej nie można przypisać zarzutu wyłudzenia prowizji (str.5 uzasadnienia wyroku). Nie sposób bowiem zaakceptować poglądu, że działanie oskarżonych, w tym oskarżonej B. J. jako ich przełożonej pozostałych oskarżonych miało jedynie na celu podbicie statystyki banku. Oskarżeni bowiem nie działali charytatywnie; ich działania skutkujące podpisaniem umowy kredytowej związane były z pozyskaniem prowizji i taki był cel ich działania, co wynika zarówno ze zgromadzonego materiału dowodowego, jak i z zasad logicznego rozumowania. Skoro bowiem ich wynagrodzenie miało ścisły związek z ilością podpisanych umów kredytowych, oczywistym jest że w celu uzyskania prowizji dążyli do tego aby podpisywano ich jak najwięcej.

Tożsame stanowisko Sąd Apelacyjny zajmuje w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonej B. J. w pkt. III aktu oskarżenia. W tym przypadku nieprawdziwą informacją mającą istotne znaczenia dla uzyskania kredytu była ta dotycząca stanu cywilnego I. S. (1) , którą oskarżona B. J. poleciła P. L. zawrzeć w dokumentacji kredytowej przekazanej do banku (str.10 uzasadnienia wyroku). Opisana wyżej rola oskarżonej B. J. w firmie (...), jak i wydanie polecenia P. L. również pozwala na uznanie, że gdyby nie postawa oskarżonej B. J. do popełnienia przestępstwa przez P. L. w zakresie umowy kredytowej I. S. (1) mogłoby w ogóle nie dojść. Również zatem i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej B. J. w pkt. III aktu oskarżenia uznać należy za całkowicie chybiony. Podobnie jak w przypadku zarzutu z pkt. II aktu oskarżenia, także i w tym zakresie Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska Sądu I instancji, że oskarżonej nie można przypisać działania z zamiarem wyłudzenia kredytu i prowizji od niego (str.11 uzasadnienia wyroku). Rozważania poczynione wyżej w niniejszym uzasadnieniu zachowują aktualność również w omawianym zakresie i do nich Sąd II instancji odwołuje się nie widząc potrzeby ponownego przytaczania ich w tym miejscu.

Odnosząc się natomiast to tej części zarzutu aktu oskarżenia, w której zarzucono oskarżonej B. J. działanie w warunkach art.65 § 1 kk stwierdzić należy, że przy zakreślonym w apelacji zakresie zaskarżenia, biorąc jednocześnie pod uwagę treść wyroku Sądu odwoławczego w odniesieniu do tej oskarżonej (utrzymanie w mocy wyroku w zakresie uniewinniającym i uchylenie do ponownego rozpoznania orzeczenia w zakresie dwóch zarzutów, przy jednoczesnym nieskarżeniu przez Prokuratora wyroku w części skazującej oskarżoną B. J.), nie sposób uznać aby mogło dojść do ustalenia, że oskarżona z popełniania przestępstwa uczyniła sobie stałe źródło dochodu. Szerzej do przesłanek z art.65 § 1 kk Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia. W tym miejscu jedynie wskazać należy, że jeżeli po ponownym rozpoznaniu sprawy dojdzie do uznania winy oskarżonej B. J., będzie to dotyczyło jedynie dwóch zachowań (pkt. II i III aktu oskarżenia). Nie sposób zatem będzie uznać – w ocenie Sądu Apelacyjnego – że źródło dochodu miało charakter stały. Można by to rozważać, gdyby oskarżyciel publiczny zakresem apelacji objął czyny za które oskarżona B. J. została skazana (pkt 4 wyroku) oraz pkt 3 wyroku (nieskarżone umorzenie na znikomą społeczną szkodliwość czynu). Wówczas bowiem przedmiotem oceny w kontekście działania w warunkach z art.65 § 1 kk byłoby pięć zachowań wypełniających znamiona przestępstwa.

Ad.3. Zarzut jest częściowo zasadny, tj. w odniesieniu do czynów zarzuconych oskarżonej J. K.w pkt. LXXXVII i XCV aktu oskarżenia. W pozostałym nie zasługuje na aprobatę.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutów uznanych za bezzasadne. W tym zakresie pełną aktualność zachowują rozważania dotyczące zasad formułowania apelacji zawarte już w niniejszym uzasadnieniu przy omawianiu pkt. 1 zarzutów apelacyjnych. Również bowiem i w tej części apelacji skarżąca nie odniosła się do trafnych rozważań Sądu Okręgowego w zakresie tego, że niektóre z informacji przekazywanych przez oskarżoną J. K. nie były istotne dla podjęcia przez bank decyzji o kredytowaniu, część z nich – wbrew twierdzeniom skarżącej – była prawdziwa, część zaś wręcz obniżała zdolność kredytową potencjalnego kredytobiorcy.

I tak przechodząc do zarzutów aktu oskarżenia, które zostały objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 3 apelacji wskazać należy, że skarżąca nie przedstawiła jakiejkolwiek argumentacji dla popartych rzeczową argumentacją ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że w zakresie pkt.: LXXVII (str.321-326 uzasadnienia wyroku), LXXVIII (str.326-329 uzasadnienia wyroku), LXXX (str.334-338 uzasadnienia wyroku), LXXXI (str.339-343 uzasadnienia wyroku), LXXXIV (str.356-361 uzasadnienia wyroku), LXXXV (str.361-365 uzasadnienia wyroku), LXXXVI (str.365-369 uzasadnienia wyroku), LXXXVIII (str.375-379 uzasadnienia wyroku), XCI (str.390-395 uzasadnienia wyroku), XCII (str.395-398 uzasadnienia wyroku), XCIII (str.398-402 uzasadnienia wyroku) oraz umowy kredytowej T. S. objętej pkt XCVI aktu oskarżenia (str.410-415 uzasadnienia wyroku), nie zaś jak zapewne na skutek oczywistej omyłki pisarskiej pkt XCVIII – str.3 apelacji, aktu oskarżenia dane podawane przez oskarżoną J. K. nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu (uznanie ich zatem za nieprawdziwe nie mogło prowadzić do uznania, że doszło do wypełnienia znamion przestępstwa z art.286 § 1 kk lub z art.297 § 1 kk). To zaś powoduje, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej winy w ich zakresie. Wprowadzenie w błąd musi bowiem dotyczyć istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie decyzji o niekorzystnym rozporządzeniu mieniem. Wprowadzenie w błąd co do okoliczności nieistotnej, niemającej znaczenia dla podjęcia przez pokrzywdzonego decyzji o rozporządzeniu mieniem nie daje podstawy do przypisania przestępstwa oszustwa nawet jeżeli ostatecznie rozporządzenie to okazało się dla pokrzywdzonego niekorzystne (tak: J. Bafia (w): J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski, Kodeks karny, Komentarz, wyd. 1987r., s.265-266). W przypadku przestępstwa z art.297 § 1 kk istotność znaczenia okoliczności wynika wprost z treści przepisu. Określenie zaś jakie okoliczności mają znaczenie znajduje się w przepisach szczególnych określających warunki udzielenia kredytu; w przedmiotowej sprawie była nimi „Instrukcja kredytowania”.

Odmiennie rzecz się ma w przypadku zarzutów opisanych w pkt. LXXXVII i XCV aktu oskarżenia, objętych uniewinnieniem z pkt. 17 zaskarżonego orzeczenia. W tym zakresie Sąd Apelacyjny nie podziela bowiem w pewnym zakresie argumentacji Sądu I instancji znajdujących się odpowiednio na str.369-375 i 407-410 uzasadnienia wyroku.

Odnosząc się do umowy kredytowej D. K. (pkt LXXXVII aktu oskarżenia) Sąd I instancji trafnie uznał, że dane finansowe klienta za 2006 rok nie miały znaczenia dla kwestii udzielenia kredytu, co wynika z „Instrukcji kredytowania”; podobnie jak kwestia spisu głównych dostawców i odbiorców potencjalnego kredytobiorcy. Jako nieistotne dla udzielenia kredytu, biorąc pod uwagę jego wysokość trafnie również Sąd Okręgowy uznał podanie niezgodnej z prawdą informacji o stanie cywilnym D. K.. Okolicznością nieistotną dla pozyskania kredytu dla D. K. była również kwestia jego zobowiązań hipotecznych; nieujawnienie zatem tego obciążenia nie mogło stanowić wypełnienia znamion zarówno przestępstwa z art.286 § 1 kk, jak i z art.297 § 1 kk. Aprobatę Sądu odwoławczego zyskało również stanowisko Sądu I instancji co do znaczenia „Notatki z inspekcji” w kontekście wypełnienia znamion przestępstwa z art.271 § 1 kk (str.375 uzasadnienia wyroku); pogląd też podziela również skarżąca (str.12 apelacji). Sąd Apelacyjny nie podziela jednak stanowiska Sądu Okręgowego, że zatajenie informacji o innych zobowiązaniach finansowych D. K.nie miało wpływu na decyzję banku o udzieleniu mu kredytu. Argumentacja Sądu I instancji w tym zakresie (str.373 uzasadnienia wyroku) nie zyskała akceptacji instancji odwoławczej. Poza sporem pozostaje, że – wbrew informacji podanej przez oskarżoną we wniosku kredytowym – D. K. w inkryminowanym czasie miał kredyt w wysokości 30-40 tysięcy złotych. Dowolnym jest twierdzenie Sądu, że kwota raty nie rzutowała na sytuację finansową świadka. W ocenie Sądu Apelacyjnego, jeżeli bank przed udzieleniem kredytu żąda informacji o tego rodzaju zobowiązaniach kredytowych, których posiadanie zostało przez oskarżoną zatajone, jest to informacja istotna przy podejmowaniu decyzji o udzieleniu kredytu. Podkreślenia wymaga, na co Sąd Apelacyjny zwrócił już uwagę w niniejszym uzasadnieniu, że dla przypisania przestępstwa oszustwa bez znaczenia pozostaje czy finalnie pokrzywdzony poniósł szkodę; do przestępstwa dochodzi bowiem nawet wówczas gdy osoba, która pozyskała kredyt po uprzednim wprowadzeniu kredytobiorcy w błąd co do okoliczności istotnych dla jego uzyskania cały kredyt spłaci. Przy przestępstwie oszustwa bowiem istotne jest to czy pokrzywdzony rozporządziłby swoim mieniem gdyby wiedział jaki jest rzeczywisty stan rzeczy. (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 29 grudnia 2022r. w sprawie II AKa 258/22; wyrok Sądu Najwyższego z 3 marca 2021r. w sprawie V KK 609/19). Spłacenie kredytu może jedynie mieć wpływ na obniżenie społecznej szkodliwości czyni, nie ekskulpuje jednak oskarżonego i nie stanowi samo w sobie, że społeczna szkodliwość czynu jest znikoma. Akcentowana przez Sąd I instancji okoliczność dobrej sytuacji finansowej kredytobiorcy nie ma również znaczenia przy ocenie czy doszło do popełnienia przestępstwa z art.297 § 1 kk, skoro w tym przypadku penalizowane jest już samo przedłożenie, celem uzyskania kredytu, informacji nieprawdziwych, a mających znaczenie dla decyzji kredytodawcy. Rację ma również skarżąca wskazując (str.12 apelacji), że ustalenie, że „Notatka z inspekcji” nie stanowi dokumentu w rozumieniu art.271 § 1 kk nie implikuje uznania, że zawarcie w niej nieprawdziwych danych istotnych dla kwestii uzyskania kredytu i przedłożenie kredytodawcy nie wypełnia znamion przestępstwa z art.297 § 1 kk. Przepis ten nie wymaga bowiem przedłożenia dokumentu, a wypełnieniem jego znamion jest również nierzetelne pisemne oświadczenie (nawet jeżeli spisania dokonuje pracownik instytucji po złożeniu wobec niego ustnego oświadczenia; tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 30 listopada 2021r. w sprawie II AKa 307/20).

Tożsamy zarzut, tj. dowolne ustalenie, że zatajenie prawdziwej informacji pozostało bez wpływu na kwestię udzielenia kredytu przez pokrzywdzonego należy postawić Sądowi I instancji w odniesieniu do czynu opisanego w pkt. XCV aktu oskarżenia. W tym przypadku oskarżona J. K. podała w przekazanym pokrzywdzonemu wniosku kredytowym nieprawdziwą informację, że M. G. (1) jest właścicielem mieszkania przy ul. (...) w T.. Jest to okoliczność pozostająca poza sporem. Poza sporem pozostaje również, że przy kredycie 120.000 zł. o jaki ubiegał się M. G. (1) własność nieruchomości była jednym z kryteriów uzyskania kredytu, a więc miała istotne znaczenie. W świetle opisanych już w niniejszym uzasadnieniu znamion przestępstwa z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk bez znaczenia dla kwestii winy oskarżonej pozostaje czy M. G. (1) był właścicielem innej nieruchomości. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że okoliczność ta nie została w żaden sposób, w szczególności na etapie udzielania kredytu, zweryfikowana. Krótko mówiąc, należy ocenić, czy mając wiedzę o faktycznym statusie własnościowym mieszkania o jakim mowa we wniosku kredytowym (tj. że M. G. (1) nie jest jego właścicielem) bank udzieliłby mu kredytu, czy też nie. Sąd ponownie rozpoznający sprawę będzie musiał również ocenić, czy takie postąpienie oskarżonej J. K.wypełniło znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art.297 § 1 kk. Rację natomiast ma Sąd I instancji, że bez znaczenia dla kwestii pozyskania kredytu miały dane finansowe potencjalnego kredytobiorcy za 2006 rok, gdy – jak wynika z „Instrukcji kredytowania” - istotne były dane obejmujące rok poprzedzający ubieganie się o kredyt, a zatem dane za 2007 rok.

Na marginesie wskazać należy, że na rozprawie odwoławczej Prokurator cofnęła apelację w zakresie czynu zarzuconego oskarżonej J. K. w pkt XC aktu oskarżenia – k.12788 akt sprawy. W tym bowiem przypadku – wbrew treści zarzutu – doszło do skazania oskarżonej (pkt 12 zaskarżonego wyroku), nie zaś do jej uniewinnienia.

Ad.4. Zarzut jest trafny. Również bowiem i w tym zakresie Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu Sądu Okręgowego, że stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonej J. K. a związanych z pozyskaniem kredytu przez R. P., T. G., A. K. (2), M. Ż. (1) i P. W. jest znikomy. Sąd Apelacyjny w tym miejscu odwołuje się do poczynionych już wyżej rozważań natury ogólnej dotyczących znikomości stopnia społecznej szkodliwości czynu, które zachowują aktualność w omawianym zakresie zaskarżonego orzeczenia. Brak jest bowiem podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu.

W odniesieniu do kredytu o jaki ubiegał się R. P. Sąd Okręgowy ustalił, że J. K. podrobiła podpis jego żony, który to czyn zakwalifikował z art.270 § 2a kk. Poza sporem pozostaje, że podpis żony kredytobiorcy miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu, skoro – jak ustalił sąd Okręgowy – brak tego podpisu spowodował cofnięcie wniosku kredytowego przez bank (str.320 uzasadnienia wyroku). Nie sposób zatem podzielić stanowiska Sądu I instancji, który jednocześnie stwierdził, że klient z całą pewnością otrzymałby kredyt gdyby owego podpisu sfałszowanego przez oskarżoną J. K. nie było. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd winien mieć na uwadze, że skarżąca w pkt. 4 zarzutów apelacji zakwestionowała li tylko ustalenie Sądu I instancji, że czyny przypisane oskarżonej J. K. a wskazane w tym zarzucie cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości; nie kwestionując jednocześnie kwalifikacji prawnej czynu, która w omawianym przypadku uległa zmianie na art.270 § 2a kk. Również i w tym przypadku, z uwagi na ograniczenia związane z zakazem reformationis in peius Sąd ten nie będzie mógł czynić ustaleń wykraczających poza podniesione zarzuty, tj. będzie mógł jedynie ocenić czy przypisany oskarżonej w pkt. 7 zaskarżonego wyroku cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości. W zarzucie skarżąca bowiem kwestionuje przypisanie oskarżonej czynów z art.297 § 1 kk, podczas gdy w omawianym zakresie oskarżonej – co wydaje się umknęło uwadze skarżącej - przypisano popełnienie czynu z art.270 § 2a kk.

Sąd Apelacyjny nie podziela również poglądu Sądu Okręgowego co do tego, że wpisanie do wniosku kredytowego T. G. nieprawdziwej, a mającej istotne znaczenie dla uzyskanie kredytu informacji o fakcie własności nieruchomości, co zakwalifikowano z art.297 § 1 kk cechował znikomy stopień społecznej szkodliwości. Całkowicie chybionym jest przy tym odwoływanie się do braku – w ocenie Sądu Okręgowego – nawet hipotetycznego niebezpieczeństwa niespłacenia kredytu przez T. G., skoro nie jest to znamieniem czynu przypisanego oskarżonej J. K. w pkt. 8 zaskarżonego orzeczenia. Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien również rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. Zostało to bowiem objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 4 zarzutów (skarżąca zakwestionowała zarówno zasadność uznania stopnia społecznej szkodliwości czynu za znikomy, jak i przyjętą kwalifikację prawną, tj. art.297 § 1 kk uznając, że czyn oskarżonej wyczerpał znamiona z art.297 § 1 kk w zb. z art.286 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk). Sąd ponownie rozpoznający sprawę zobowiązany będzie rozważyć czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonej zarzutu wyłudzenia prowizji. Dla uznania winy w zakresie czynu z art.286 § 1 kk bez znaczenia bowiem pozostaje czy pokrzywdzony realnie poniósł szkodę, w realiach przedmiotowej sprawy – że kredyt został spłacony. Jest to stanowisko utrwalone w orzecznictwie, do czego Sąd Apelacyjny odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu. Tym bardziej podnoszona okoliczność pozostaje bez znaczenia dla przypisania winy w zakresie przestępstwa z art.297 § 1 kk. Jak już wskazano wyżej w niniejszym uzasadnieniu, do czego odwołuje się Sąd Apelacyjny w tym miejscu, prowizje pozyskiwane m.in. przez oskarżoną J. K. miały ścisły związek z ilością podpisanych za jej pośrednictwem umów kredytowych. Doprowadzając zatem do ich zawarcia poprzez przedkładanie nieprawdziwych a mających znaczenie dokumentów, działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Tożsame stanowisko Sąd Apelacyjny zajmuje w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonej J. K. w pkt. LXXXII aktu oskarżenia. W tym przypadku nieprawdziwymi informacjami mającymi istotne znaczenia dla uzyskania kredytu były te dotyczące danych finansowych A. K. (2) oraz oświadczenie o wysokości przychodów osiąganych z działalności gospodarczej (pkt 9 zaskarżonego wyroku). Również i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej uznać należy za całkowicie chybiony. Nie sposób za trafne uznać odwoływanie się do ogólnie dobrej sytuacji finansowej A. K. (2) (str.350 uzasadnienia wyroku) skoro nie ma to znaczenia dla kwalifikacji prawnej czynu z art.297 § 1 kk. Z powodów wskazanych już powyżej (objęcie zakresem zaskarżenia) Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. I w tym wypadku bowiem podpisana umowa kredytowa wiązała się z uzyskaniem prowizji.

Tożsame stanowisko Sąd Apelacyjny zajmuje w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonej J. K. w pkt. LXXXIII aktu oskarżenia. W tym przypadku nieprawdziwymi informacjami mającymi istotne znaczenia dla uzyskania kredytu były te dotyczące danych finansowych M. Ż. (1) oraz oświadczenie o wysokości przychodów osiąganych z działalności gospodarczej (pkt 10 zaskarżonego wyroku). Również i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej uznać należy za całkowicie chybiony. Podkreślenia wymaga, że opisane w zarzucie zachowanie oskarżonej nie miało charakteru incydentalnego, a stanowiło niejako wypracowany i utrwalony sposób wykonywania swoich obowiązków zawodowych i pozyskiwania kredytobiorców. W tym przypadku Sąd Okręgowy w żaden sposób nie uargumentował swojego poglądu o znikomej społecznej szkodliwości tego czynu stwierdzając jedynie, że przyjmuje takie ustalenie (str.355 uzasadnienia wyroku). Z powodów wskazanych już powyżej (objęcie zakresem zaskarżenia) Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. I w tym wypadku bowiem podpisana umowa kredytowa wiązała się z uzyskaniem prowizji.

Tożsame stanowisko Sąd Apelacyjny zajmuje w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonej J. K. w pkt. LXXXIX aktu oskarżenia. W tym przypadku nieprawdziwą informacją mającą istotne znaczenie dla uzyskania kredytu było nie zamieszczenie informacji o zadłużeniu P. W. (pkt 11 zaskarżonego wyroku). To również był powtarzający się element wykonywania przez oskarżoną obowiązków pracowniczych. Popełniając przestępstwa pozyskiwała prowizje związane z udzielonymi przez bank kredytami. Również zatem i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej uznać należy za całkowicie chybiony. Także i w tym przypadku Sąd Okręgowy w żaden sposób nie uargumentował swojego poglądu o znikomej społecznej szkodliwości tego czynu stwierdzając jedynie, że przyjmuje takie ustalenie (str.384 uzasadnienia wyroku). Z powodów wskazanych już powyżej (objęcie zakresem zaskarżenia) Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. I w tym wypadku bowiem podpisana umowa kredytowa wiązała się z uzyskaniem prowizji.

Odnosząc się do zarzutu obejmującego umowę kredytową M. L. (1) (pkt XCVIII aktu oskarżenia) podkreślenia wymaga, że w tym zakresie zapadł wyrok uniewinniający, nie zaś umarzający postępowanie z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu (pkt 17 zaskarżonego wyroku). Sąd Apelacyjny aprobuje to rozstrzygnięcie Sądu I instancji oraz jego uzasadnienie (str.420-424 uzasadnienia wyroku), do którego odwołuje się w tym miejscu wobec braku uzasadnienia zarzutu apelacji w tym zakresie. Wskazać jedynie należy, że podstawą uniewinnienia oskarżonej J. K. od tego zarzutu było to, że dane zawarte we wniosku kredytowym albo nie miały znaczenia w procesie ubiegania się o kredyt, albo były prawdziwe.

Sąd ponownie rozpoznający sprawę, w razie uznania, winy oskarżonej J. K. w zakresie w jakim sprawa został przekazana do ponownego rozpoznania winien również rozważyć, czy można przypisać oskarżonej działanie w warunkach art.65 § 1 kk, tj. uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu. Argumentację przedstawioną w tym zakresie przez skarżącą (str.11 apelacji) Sąd odwoławczy uznaje za trafną. Nadto stoi na stanowisku, że jeżeli sprawca, popełniając przestępstwo lub przestępstwa, zakłada, że będą one dla niego odpowiednio trwałym źródłem w miarę regularnych dochodów, nie określa żadnej cezury czasowej, w jakiej będzie czerpał dochód, to jest sprawcą, który z popełniania przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu w rozumieniu art.65 § 1 kk. Dla ustalenia, że sprawca działa w warunkach określonych w tym przepisie wykazać również należy, że dopuszcza się on przestępstw wielokrotnie, z pewną regularnością, czym systematycznie uzyskuje dochód (tak: Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyrokach z: 31 marca 2015r. w sprawie II AKa 34/15, 2 lipca 2014r. w sprawie II AKa 62/14; Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 26 marca 2013r. w sprawie II AKa 49/13). Wskazać nadto w tym miejscu należy, że zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym w orzecznictwie, które podziela Sąd Apelacyjny orzekający w niniejszej sprawie, „stałe źródło dochodu” o jakim mowa w tym przepisie nie musi być ani źródłem jedynym, ani najistotniejszym, ani największym; istotne bowiem jest aby było stałe, niezależnie od jego wysokości ani stopnia udziału w ogólnych dochodach oskarżonego (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 17 października 2022r. w sprawie II AKa 80/22; Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 7 lutego 2018r. w sprawie II AKa 94/17; Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 22 maja 2018r. w sprawie II AKa 24/18; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 12 lipca 2017r. w sprawie II AKa 143/17; Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyrokach: z 29 czerwca 2017r. w sprawie II AKa 124/17 oraz z 25 października 2016r. w sprawie II AKa 140/16; Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 3 listopada 2016r. w sprawie II AKa 211/16).

Jeżeli po ponownym rozpoznaniu sprawy dojdzie do uznania winy oskarżonej J. K. w zakresie w jakim doszło do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, przedmiotem oceny w omawianej kwestii będzie maksymalnie 7 zachowań oskarżonej. Skarżąca bowiem nie objęła zakresem wywiedzionej apelacji czynów, objętych wprawdzie skazaniem ale z pominięciem znamienia uczynienia sobie z popełnienia przestępstw stałego źródła dochodu w rozumieniu art.65 § 1 kk.

Ad.5. Zarzut nie jest zasadny. W tym zakresie pełną aktualność zachowują rozważania dotyczące zasad formułowania apelacji zawarte już w niniejszym uzasadnieniu przy omawianiu pkt. 1 zarzutów apelacyjnych. Również bowiem i w tej części apelacji skarżąca nie odniosła się do trafnych rozważań Sądu Okręgowego w zakresie tego, że niektóre z informacji przekazywanych przez oskarżoną E. O. nie były istotne dla podjęcia przez bank decyzji o kredytowaniu, część z nich – wbrew twierdzeniom skarżącej – była prawdziwa, część zaś wręcz obniżała zdolność kredytową potencjalnego kredytobiorcy.

I tak przechodząc do zarzutów aktu oskarżenia, które zostały objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 5 apelacji wskazać należy, że skarżąca nie przedstawiła jakiejkolwiek argumentacji dla popartych rzeczową argumentacją ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że w zakresie pkt.: CI (str.437-441 uzasadnienia wyroku), CII (str.441-445 uzasadnienia wyroku), CIII (str.445-449 uzasadnienia wyroku), CVI (str.458-462 uzasadnienia wyroku), CVIII (str.466-471 uzasadnienia wyroku), CIX (str.471-475 uzasadnienia wyroku), CX (str.475-478 uzasadnienia wyroku), CXI (str.478-482 uzasadnienia wyroku), CXII (str.483-488 uzasadnienia wyroku), CXVI (str.505-509 uzasadnienia wyroku), CXVIII (str.512-515 uzasadnienia wyroku) aktu oskarżenia dane podawane przez oskarżoną E. O. nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu (uznanie ich zatem za nieprawdziwe nie mogło prowadzić do uznania, że doszło do wypełnienia znamienia przestępstwa z art.286 § 1 kk lub z art.297 § 1 kk). To zaś powoduje, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej winy w ich zakresie. Jest to stanowisko utrwalone w orzecznictwie, do którego Sąd Apelacyjny odwoływał się już w niniejszym uzasadnieniu i do poczynionych tam rozważań odsyła nie widząc podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu.

Ad.6. Zarzut jest trafny. Również bowiem i w tym zakresie Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu Sądu Okręgowego, że stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonej E. O. a związanych z pozyskaniem kredytu przez G. G. i A. T., D. Z., E. Z. i J. W. jest znikomy. Sąd II instancji w tym miejscu odwołuje się do poczynionych już wyżej rozważań natury ogólnej dotyczących znikomości stopnia społecznej szkodliwości czynu, które zachowują aktualność w omawianym zakresie zaskarżonego orzeczenia. Brak jest zatem podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu.

W odniesieniu do kredytu o jaki ubiegali się G. G. i A. T. Sąd Okręgowy ustalił, że E. O. podała nieprawdziwą informację mającą istotne znaczenia dla uzyskania kredytu dotyczącą stanu cywilnego G. G.. To również był powtarzający się element wykonywania przez oskarżoną obowiązków pracowniczych. Popełniając przestępstwa pozyskiwała prowizje związane z udzielonymi przez bank kredytami. Również zatem i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej uznać należy za całkowicie chybiony. Także i w tym przypadku Sąd Okręgowy w żaden sposób nie uargumentował swojego poglądu o znikomej społecznej szkodliwości tego czynu stwierdzając jedynie, że przyjmuje takie ustalenie (str.436-437 uzasadnienia wyroku). Z powodów wskazanych już powyżej (objęcie zakresem zaskarżenia) Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. I w tym wypadku bowiem podpisana umowa kredytowa wiązała się z uzyskaniem prowizji.

W odniesieniu do kredytu o jaki ubiegał się D. Z. Sąd Okręgowy ustalił, że E. O. podrobiła jego podpis na oświadczeniu o własności nieruchomości, które to oświadczenie nie miało wpływu na uzyskanie kredytu z uwagi na jego wysokość; czyn zakwalifikował z art.270 § 2a kk. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji o braku znaczenia oświadczenia o własności nieruchomości dla uzyskania kredytu w wysokości 50.000 zł. Wynika to bowiem z „Instrukcji kredytowania”, a nadto nie zostało w żaden sposób skutecznie zakwestionowane w apelacji oskarżyciela publicznego. Jednocześnie jednak Sąd Okręgowy w żaden sposób nie uzasadnił swojego poglądu, że czyn ten cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości. W ocenie Sądu Apelacyjnego, jeżeli penalizowane zachowania oskarżonej kilkukrotnie powtarzały się, oskarżona fałszowała dokumenty, z których część miała istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i przedstawiała je bankowi, jej zachowanie w kontekście stopnia społecznej szkodliwości należy traktować globalnie, nie jedynie przez pryzmat pojedynczych zachowań. O ile bowiem przedłożenie ze sfałszowanym podpisem jednego dokumentu, który nie miał wpływu na decyzję banku o udzieleniu kredytu można by uznać ewentualnie za znikomo społecznie szkodliwy, o tyle przedstawienie w 10 przypadkach nierzetelnych dokumentów, przy czym w większości dokumenty te miały znaczenie dla uzyskania kredytu (w związku z pięcioma umowami doszło do uznania winy i wymierzenia kary) za znikomo szkodliwe uznać nie sposób. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd winien mieć na uwadze, że skarżąca w pkt. 6 zarzutów apelacji zakwestionowała li tylko ustalenie Sądu I instancji, że czyny przypisane oskarżonej E. O.a wskazane w tym zarzucie cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości; nie kwestionując jednocześnie kwalifikacji prawnej czynu, która w omawianym przypadku uległa zmianie na art.270 § 2a kk. Sąd Apelacyjny aprobuje tę kwalifikację; w istocie bowiem sfałszowany dokument nie miał znaczenia dla uzyskania kredytu, a zatem nie mogło dojść do popełnienia przestępstwa z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk.

W odniesieniu do kredytu o jaki ubiegała się E. Z. Sąd Okręgowy ustalił, że E. O. podrobiła jej podpis na wniosku kredytowym, który to czyn zakwalifikował z art.270 § 2a kk i uznał za znikomo społecznie szkodliwy wskazując, że E. Z. nie poniosła żadnej szkody, gdyż chciała uzyskać kredyt (str.458 uzasadnienia wyroku). Jest to argumentacja całkowicie chybiona. Przestępstwo z art.270 kk jest bowiem przestępstwem przeciwko wiarygodności dokumentów i pokrzywdzonym nie jest osoba, której podpis podrobiono, a karalności czynu nie wyłącza nawet jej zgoda na podrobienie podpisu (tak: postanowienia Sądu Najwyższego z: 26 stycznia 2021r. w sprawie III KK 400/20, 26 czerwca 2019r. w sprawie IV KK 338/18, 21 czerwca 2007r. w sprawie III KK 122/07). Z uwagi na wskazany wyżej zakrojony na szerszą skalę proceder fałszowania dokumentacji kredytowej, omawianego zachowania oskarżonej nie sposób uznać za znikomo społecznie szkodliwy. Sąd Apelacyjny nie podziela również poglądu Sądu Okręgowego co do tego, że przedłożenie wniosku kredytowego z podrobionym podpisem kredytobiorcy nie miało znaczenia dla uzyskania kredytu. Wydaje się bowiem oczywiste, że brak podpisu na wniosku kredytowym skutkowałby odrzuceniem go przez bank i w konsekwencji nieudzieleniem kredytu. Stanowisko to jednak nie może wpłynąć na zmianę kwalifikacji prawnej czynu przy ponownym rozpoznaniu sprawy, z uwagi na ograniczenia związane z zakazem reformationis in peius. Sąd ponownie rozpoznający sprawę nie będzie bowiem mógł czynić ustaleń wykraczających poza podniesione zarzuty, tj. będzie mógł jedynie ocenić czy przypisany oskarżonej w pkt. 20 zaskarżonego wyroku cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości. W zarzucie skarżąca bowiem kwestionuje przypisanie oskarżonej czynów z art.297 § 1 kk, podczas gdy w omawianym zakresie oskarżonej przypisano popełnienie czynu z art.270 § 2a kk.

Sąd Apelacyjny nie podziela również poglądu Sądu Okręgowego co do tego, że wpisanie do wniosku kredytowego J. W. nieprawdziwych, a mających istotne znaczenie dla uzyskania kredytu informacji o fakcie własności nieruchomości oraz o stanie cywilnym, co zakwalifikowano z art.270a § 2 kk w zw. (powinno być w zb. – uwaga SA) z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk cechował znikomy stopień społecznej szkodliwości. Całkowicie chybionym jest przy tym odwoływanie się do spłaty kredytu oraz do tego, że kredytobiorca posiadał inną nieruchomość. Rozważania natury ogólnej co do braku wpływu takich okoliczności na odpowiedzialność karną znajdują się już w niniejszym uzasadnieniu i do nich Sąd Apelacyjny odsyła nie widząc potrzeby ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien również rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. W tym zakresie bowiem zostało to objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 6 zarzutów (skarżąca zakwestionowała zarówno zasadność uznania stopnia społecznej szkodliwości czynu za znikomy, jak i przyjętą kwalifikację prawną, tj. art.297 § 1 kk uznając, że czyn oskarżonej wyczerpał znamiona z art.297 § 1 kk w zb. z art.286 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk. Sąd ponownie rozpoznający sprawę zobowiązany będzie rozważyć czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonej zarzutu wyłudzenia prowizji. Dla uznania winy w zakresie czynu z art.286 § 1 kk bez znaczenia bowiem pozostaje czy pokrzywdzony realnie poniósł szkodę, w realiach przedmiotowej sprawy – że kredyt został spłacony. Jest to stanowisko utrwalone w orzecznictwie, do którego Sąd Apelacyjny odnosił się już szczegółowo w niniejszym uzasadnieniu i do poczynionych tam rozważań odsyła nie widząc podstaw do powtarzania ich w tym miejscu. Tym bardziej podnoszona okoliczność pozostaje bez znaczenia dla przypisania winy w zakresie przestępstwa z art.297 § 1 kk. Jak już wskazano wyżej w niniejszym uzasadnieniu, do czego odwołuje się Sąd Apelacyjny w tym miejscu, prowizje pozyskiwane m.in. przez oskarżoną E. O. miały ścisły związek z ilością podpisanych za jej pośrednictwem umów kredytowych. Doprowadzając zatem do ich zawarcia poprzez przedkładanie nieprawdziwych a mających znaczenie dla uzyskania kredytu dokumentów, działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że zakresem apelacji nie zostało objęte umorzenie postępowania wobec E. O. z uwagi na uznanie czynu zarzuconego jej w pkt. CXIV aktu oskarżenia za znikomo społecznie szkodliwy. Brak jest zatem podstaw prawnych aby Sąd odwoławczy oceniał trafność tego rozstrzygnięcia, skoro nie zachodzą w tym przypadku bezwzględne przyczyny odwoławcze.

Sąd ponownie rozpoznający sprawę, w razie uznania, winy oskarżonej E. O. w zakresie w jakim wyrok został uchylony a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania winien również rozważyć, czy można przypisać oskarżonej działanie w warunkach art.65 § 1 kk, tj. uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu. Sąd odwoławczy w tym miejscu odwołuje się do rozważań natury ogólnej poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, a dotyczących wskazanego przepisu, które zachowują aktualność odniesieniu do oskarżonej E. O. nie dostrzegając potrzeby ponownego przedstawiania ich w tym miejscu. Jeżeli bowiem po ponownym rozpoznaniu sprawy dojdzie do uznania winy oskarżonej E. O. w zakresie w jakim doszło do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, przedmiotem oceny w omawianej kwestii będzie maksymalnie 7 zachowań oskarżonej. Skarżąca bowiem nie objęła zakresem wywiedzionej apelacji czynów, objętych wprawdzie skazaniem ale z pominięciem znamienia uczynienia sobie z popełnienia przestępstw stałego źródła dochodu w rozumieniu art.65 § 1 kk.

Ad.7. Zarzut jest częściowo zasadny, tj. w odniesieniu do czynów zarzuconych oskarżonej H. M. w pkt. CXXII i CXLIX aktu oskarżenia. W pozostałym nie zasługuje na aprobatę.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutów uznanych za bezzasadne. W tym zakresie pełną aktualność zachowują rozważania dotyczące zasad formułowania apelacji zawarte już w niniejszym uzasadnieniu przy omawianiu pkt. 1 zarzutów apelacyjnych. Również bowiem i w tej części apelacji skarżąca nie odniosła się do trafnych rozważań Sądu Okręgowego w zakresie tego, że niektóre z informacji przekazanych przez oskarżoną H. M. nie były istotne dla podjęcia przez bank decyzji o kredytowaniu, część z nich – wbrew twierdzeniom skarżącej – była prawdziwa, część zaś wręcz obniżała zdolność kredytową potencjalnego kredytobiorcy.

I tak przechodząc do zarzutów aktu oskarżenia, które zostały objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 7 apelacji wskazać należy, że skarżąca nie przedstawiła jakiejkolwiek argumentacji dla popartych rzeczową argumentacją ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że w zakresie pkt. CXXIII (str.534-538 uzasadnienia wyroku), CXXIV i CXXV (str.538-544 uzasadnienia wyroku), CXXVI (str.544-548 uzasadnienia wyroku), CXXVII i CXXVIII (str.548-553 uzasadnienia wyroku), CXXIX i CXXX (str.553-560 uzasadnienia wyroku), CXXXI (str.560-564 uzasadnienia wyroku), CXXXII (str.564-569 uzasadnienia wyroku), CXXXV (str.580-584 uzasadnienia wyroku), CXXXVI (str.584-589 uzasadnienia wyroku), CXXXVII (str.589-593 uzasadnienia wyroku), CXXXVIII (str.593-597 uzasadnienia wyroku), CXL (str.602-607 uzasadnienia wyroku), CXLI (str.607-611 uzasadnienia wyroku), CXLIV (str.617-622 uzasadnienia wyroku), CXLV (str.622-627 uzasadnienia wyroku), CXLVII i CXLVIII (str.632-638 uzasadnienia wyroku) aktu oskarżenia dane podawane przez oskarżoną H. M. nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu (uznanie ich zatem za nieprawdziwe nie mogło prowadzić do uznania, że doszło do wypełnienia znamienia przestępstwa z art.286 § 1 kk lub z art.297 § 1 kk). To zaś powoduje, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej winy w ich zakresie. Sąd odwoławczy odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących znamion czynu z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk.

Odmiennie rzecz się ma w przypadku zarzutów opisanych w pkt. CXXII i CXLIX aktu oskarżenia, objętych uniewinnieniem w pkt. 31 zaskarżonego orzeczenia. W tym zakresie Sąd Apelacyjny nie podziela bowiem w pewnym zakresie argumentacji Sądu I instancji znajdujących się odpowiednio na str.528-534 i 638-643 uzasadnienia wyroku.

Odnosząc się do umowy kredytowej W. K. (pkt CXXII aktu oskarżenia) Sąd I instancji trafnie uznał, że dane finansowe klienta za 2006 rok nie miały znaczenia dla kwestii udzielenia kredytu, co wynika z „Instrukcji kredytowania” wielokrotnie przywoływanej w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Trafnie również wskazał Sąd Okręgowy, że dysponowanie własnością nieruchomości na zasadzie wspólności majątkowej ustawowej małżeńskiej nie oznacza, że jest się właścicielem jedynie 50% owej nieruchomości i należycie swoje stanowisko uargumentował (str.423 uzasadnienia wyroku). Aprobatę Sądu odwoławczego zyskało również stanowisko Sądu I instancji co do znaczenia „Notatki z inspekcji” w kontekście wypełnienia znamion przestępstwa z art.271 § 1 kk (str.533 uzasadnienia wyroku). Sąd Apelacyjny nie podziela jednak stanowiska Sądu Okręgowego, że zatajenie informacji o innych zobowiązaniach finansowych W. K. nie miało wpływu na decyzję banku o udzieleniu mu kredytu. Argumentacja Sądu I instancji w tym zakresie (str.532 uzasadnienia wyroku) nie zyskała akceptacji instancji odwoławczej. Poza sporem pozostaje, że – wbrew informacji podanej przez oskarżoną we wniosku kredytowym – W. K. w inkryminowanym czasie miał kredyt w wysokości 60.000 zł. Całkowicie chybioną jest argumentacja Sądu Okręgowego oparta na twierdzeniu, że analityk finansowy miał obowiązek weryfikowania danych poprzez bazy zewnętrzne, a skoro tego nie uczynił, to znaczy, że była to pozycja dla banku nieistotna. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem, które podziela Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie brak aktywności pokrzywdzonego w weryfikowaniu wiarygodności oświadczeń składanych przez oskarżonego pozostaje bez wpływu na to czy dochodzi do przestępstwa oszustwa (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 27 września 2022r. w sprawie II AKa 52/21; wyrok Sądu Najwyższego z 3 marca 2021r. w sprawie V KK 609/19; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 20 stycznia 2020r. w sprawie II AKa 159/19). W ocenie Sądu Apelacyjnego podobnie jest w przypadku przestępstwa z art.297 § 1 kk.

Tożsamy zarzut, tj. dowolne ustalenie, że zatajenie prawdziwej informacji pozostało bez wpływu na kwestię udzielenia kredytu przez pokrzywdzonego należy postawić Sądowi I instancji w odniesieniu do czynu opisanego w pkt. CXLIX aktu oskarżenia. W tym przypadku oskarżona H. M. podała w przekazanym pokrzywdzonemu wniosku kredytowym nieprawdziwą informację, że V. A. jest właścicielką mieszkania przy ul. (...) w miejscowości G.. Jest to okoliczność pozostająca poza sporem. Poza sporem pozostaje również, że przy kredycie w wysokości 200.000 zł. o jaki ubiegała się V. A. własność nieruchomości była jednym z kryteriów uzyskania kredytu, a więc miała istotne znaczenie. W świetle opisanych już w niniejszym uzasadnieniu znamion przestępstwa z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk bez znaczenia dla kwestii winy oskarżonej pozostaje czy V. A. była właścicielką innej nieruchomości. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że okoliczność ta nie została w żaden sposób, w szczególności na etapie udzielania kredytu, zweryfikowana. Krótko mówiąc, należy ocenić, czy mając wiedzę o faktycznym statusie własnościowym mieszkania o jakim mowa we wniosku kredytowym (tj. że V. A. nie jest jego właścicielką) bank udzieliłby jej kredytu, czy też nie. Sąd ponownie rozpoznający sprawę będzie musiał również ocenić, czy takie postąpienie oskarżonej H. M. wypełniło znamiona zarzucanego jej przestępstwa z art.297 § 1 kk. Rację natomiast ma Sąd I instancji, że bez znaczenia dla kwestii pozyskania kredytu miały dane finansowe potencjalnego kredytobiorcy za 2006 rok, gdy – jak wynika z „Instrukcji kredytowania” - istotne były dane obejmujące rok poprzedzający ubieganie się o kredyt, a zatem dane za 2007 rok.

Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że zakresem apelacji nie zostało objęte uniewinnienie oskarżonej H. M. od czynu zarzuconego jej w pkt. CXLII aktu oskarżenia oparte na ustaleniu, że dane przekazane bankowi nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu przez J. K. (1) na podstawie wniosku z 4 września 2008r.

Ad.8. Zarzut jest trafny. Również bowiem i w tym zakresie Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu Sądu Okręgowego, że stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonej H. M. a związanych z pozyskaniem kredytu przez J. B. (1), G. B., M. W. (1), J. J. i J. K. (2) jest znikomy. Sąd Apelacyjny w tym miejscu odwołuje się do poczynionych już wyżej rozważań natury ogólnej dotyczących znikomości stopnia społecznej szkodliwości czynu, które zachowują aktualność w omawianym zakresie zaskarżonego orzeczenia. Brak jest bowiem podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Wskazać również należy, że oskarżona 5-krotnie złożyła sfałszowaną dokumentację kredytową, co nie pozostaje bez wpływu na ocenę stopnia społecznej szkodliwości jej zachowań.

W odniesieniu do kredytu o jaki ubiegał się J. B. (1) Sąd Okręgowy ustalił, że H. M. podała nieprawdziwą informację o jego stanie cywilnym, który to czyn zakwalifikował z art.297 § 1 kk. Poza sporem pozostaje, że miało to istotne znaczenie dla uzyskania kredytu (str.572-573 uzasadnienia wyroku). Nieprzekonująca dla Sądu odwoławczego jest argumentacja, że żona kredytobiorcy godziła się na zaciągnięcie kredytu przez niego. Okoliczność ta sama w sobie nie może bowiem świadczyć o znikomej społecznej szkodliwości czynu, zwłaszcza wobec tego, że zachowanie oskarżonej nie było incydentalne, a stanowiło element szerszego procederu fałszowania dokumentacji kredytowej. Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien również rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. W tym zakresie bowiem zostało to objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 8 zarzutów (skarżąca zakwestionowała zarówno zasadność uznania stopnia społecznej szkodliwości czynu za znikomy, jak i przyjętą kwalifikację prawną, tj. art.297 § 1 kk uznając, że czyn oskarżonej wyczerpał znamiona z art.297 § 1 kk w zb. z art.286 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk. Sąd ponownie rozpoznający sprawę zobowiązany będzie rozważyć czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonej zarzutu wyłudzenia prowizji. Dla uznania winy w zakresie czynu z art.286 § 1 kk bez znaczenia bowiem pozostaje czy pokrzywdzony realnie poniósł szkodę, w realiach przedmiotowej sprawy – że kredyt został spłacony. Jak już wyżej wskazano w niniejszym uzasadnieniu, jest to stanowisko utrwalone w orzecznictwie. Wskazać również należy, że podnoszona okoliczność pozostaje bez znaczenia dla przypisania winy w zakresie przestępstwa z art.297 § 1 kk. Jak już wskazano wyżej w niniejszym uzasadnieniu, do czego odwołuje się Sąd Apelacyjny w tym miejscu, prowizje pozyskiwane m.in. przez oskarżoną H. M. miały ścisły związek z ilością podpisanych za jej pośrednictwem umów kredytowych. Doprowadzając zatem do ich zawarcia poprzez przedkładanie nieprawdziwych, a mających znaczenie dokumentów, działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Tożsame stanowisko Sąd Apelacyjny zajmuje w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonej H. M. w pkt. CXXXIV aktu oskarżenia. W tym przypadku nieprawdziwą informacją mającą istotne znaczenia dla uzyskania kredytu była ta u stanie cywilnym G. B. (pkt 26 zaskarżonego wyroku). Również i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej uznać należy za całkowicie chybiony z argumentacją tożsamą jak przedstawiona powyżej a dotyczące kredytu uzyskanego przez J. B. (1). Również i w tym zakresie Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien również rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. W tym zakresie bowiem zostało to objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 8 zarzutów (skarżąca zakwestionowała zarówno zasadność uznania stopnia społecznej szkodliwości czynu za znikomy, jak i przyjętą kwalifikację prawną, tj. art.297 § 1 kk uznając, że czyn oskarżonej wyczerpał znamiona z art.297 § 1 kk w zb. z art.286 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk. Sąd ponownej rozpoznający sprawę zobowiązany będzie rozważyć czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonej zarzutu wyłudzenia prowizji. Dla uznania winy w zakresie czynu z art.286 § 1 kk bez znaczenia bowiem pozostaje czy pokrzywdzony realnie poniósł szkodę, w realiach przedmiotowej sprawy – że kredyt został spłacony. Jak już wyżej wskazano w niniejszym uzasadnieniu, jest to stanowisko utrwalone w orzecznictwie. Wskazać również należy, że podnoszona okoliczność pozostaje bez znaczenia dla przypisania winy w zakresie przestępstwa z art.297 § 1 kk. Jak już wskazano wyżej w niniejszym uzasadnieniu, do czego odwołuje się Sąd Apelacyjny w tym miejscu, prowizje pozyskiwane m.in. przez oskarżoną H. M. miały ścisły związek z ilością podpisanych za jej pośrednictwem umów kredytowych. Doprowadzając zatem do ich zawarcia poprzez przedkładanie nieprawdziwych a mających znaczenie dokumentów, działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Tożsame stanowisko Sąd Apelacyjny zajmuje w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonej H. M. w pkt. CXXXIX aktu oskarżenia. W tym przypadku nieprawdziwą informacją mającą istotne znaczenia dla uzyskania kredytu było wskazanie, że M. W. (1) w inkryminowanym czasie miał kredyt na samochód. Również i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej uznać należy za całkowicie chybiony. Podkreślenia wymaga, że opisane w zarzucie zachowanie oskarżonej nie miało charakteru incydentalnego, a stanowiło niejako wypracowany i utrwalony sposób wykonywania swoich obowiązków zawodowych i pozyskiwania kredytobiorców. W tym przypadku Sąd Okręgowy wskazał, że nie to zatajone zobowiązanie zdecydowało o niespłaceniu w całości kredytu (str.600 uzasadnienia wyroku). Wobec braku wpływu powstania rzeczywistej szkody na przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu z art.286 § 1 kk lub art.297 § 1 kk, okoliczność ta nie może – w ocenie Sądu Apelacyjnego – stanowić podstawy do uznania, ze stopień społecznej szkodliwości omawianego czynu jest znikomy. Z powodów wskazanych już powyżej (objęcie zakresem zaskarżenia) Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. I w tym wypadku bowiem podpisana umowa kredytowa wiązała się z uzyskaniem prowizji.

Tożsame stanowisko Sąd Apelacyjny zajmuje w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonej H. M. w pkt. CXLIII aktu oskarżenia. W tym przypadku nieprawdziwą informacją mającą istotne znaczenia dla uzyskania kredytu była informacja o stanie cywilnym J. J. (pkt 29 zaskarżonego wyroku). To również był powtarzający się element wykonywania przez oskarżoną obowiązków pracowniczych. Popełniając przestępstwa pozyskiwała prowizje związane z udzielonymi przez bank kredytami. Także zatem i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej uznać należy za całkowicie chybiony. Podobnie jak w wypadku kredytów pozyskiwanych przez J. B. (1) i G. B. (Sąd Apelacyjny odsyła do tej części niniejszego uzasadnienia), instancja odwoławcza nie podziela poglądu Sądu I instancji (str.616 uzasadnienia), że okoliczność ta sama w sobie świadczy o znikomym stopniu społecznej szkodliwości czynu. Z powodów wskazanych już powyżej (objęcie zakresem zaskarżenia) Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. I w tym wypadku bowiem podpisana umowa kredytowa wiązała się z uzyskaniem prowizji.

Tożsame stanowisko Sąd Apelacyjny zajmuje w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonej H. M. w pkt. CXLVI aktu oskarżenia. W tym przypadku nieprawdziwymi informacjami mającymi istotne znaczenia dla uzyskania kredytu były te dotyczące danych finansowych J. K. (2) za 2007 rok (pkt 30 zaskarżonego wyroku). Również i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej uznać należy za całkowicie chybiony. Podobnie jak przedstawiona argumentacja, tj. możliwość zweryfikowania tego przez pokrzywdzonego oraz spłacenie kredytu (str.630 uzasadnienia wyroku). Sąd w tym miejscu odwołuje się do poczynionych już w tym zakresie w niniejszym uzasadnieniu rozważań co do tego, że okoliczności te pozostają irrelewantne dla prawnokarnej oceny zachowania oskarżonej w kontekście wypełnienia znamion przestępstwa z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk. Podkreślenia jednocześnie wymaga, że opisane w zarzucie zachowanie oskarżonej nie miało charakteru incydentalnego, a stanowiło niejako wypracowany i utrwalony sposób wykonywania swoich obowiązków zawodowych i pozyskiwania kredytobiorców. Z powodów wskazanych już powyżej (objęcie zakresem zaskarżenia) Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. I w tym wypadku bowiem podpisana umowa kredytowa wiązała się z uzyskaniem prowizji.

Sąd ponownie rozpoznający sprawę, w razie uznania, winy oskarżonej H. M. w zakresie w jakim sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania winien również rozważyć, czy można przypisać oskarżonej działanie w warunkach art .65 § 1 kk, tj. uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu. Sąd odwoławczy w tym miejscu odwołuje się do rozważań natury ogólnej poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, a dotyczących wskazanego przepisu, które zachowują aktualność odniesieniu do oskarżonej H. M. nie dostrzegając potrzeby ponownego przedstawiania ich w tym miejscu.

Jeżeli po ponownym rozpoznaniu sprawy dojdzie do uznania winy oskarżonej H. M. w zakresie w jakim doszło do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, przedmiotem oceny w omawianej kwestii będzie maksymalnie 7 zachowań oskarżonej. Skarżąca bowiem nie objęła zakresem wywiedzionej apelacji czynów, objętych wprawdzie skazaniem ale z pominięciem znamienia uczynienia sobie z popełnienia przestępstw stałego źródła dochodu w rozumieniu art.65 § 1 kk.

Ad.9. Zarzut jest częściowo zasadny, tj. w odniesieniu do czynów zarzuconych oskarżonej A. M. w pkt. CLXII i CLXXV aktu oskarżenia. W pozostałym nie zasługuje na aprobatę.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutów uznanych za bezzasadne. W tym zakresie pełną aktualność zachowują rozważania dotyczące zasad formułowania apelacji zawarte już w niniejszym uzasadnieniu przy omawianiu pkt. 1 zarzutów apelacyjnych. Również bowiem i w tej części apelacji skarżąca nie odniosła się do trafnych rozważań Sądu Okręgowego w zakresie tego, że niektóre z informacji przekazanych przez oskarżoną A. M.nie były istotne dla podjęcia przez bank decyzji o kredytowaniu, część z nich – wbrew twierdzeniom skarżącej – była prawdziwa, część zaś wręcz obniżała zdolność kredytową potencjalnego kredytobiorcy.

I tak przechodząc do zarzutów aktu oskarżenia, które zostały objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 9 apelacji wskazać należy, że skarżąca nie przedstawiła jakiejkolwiek argumentacji dla popartych rzeczową argumentacją ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że w zakresie pkt.: CLI (str.643-650 uzasadnienia wyroku), CLII (str.650-654 uzasadnienia wyroku), CLIII (str.654-659 uzasadnienia wyroku), CLIV (str.659-663 uzasadnienia wyroku), CLV (str.663-667 uzasadnienia wyroku), CLVI (str.667-671 uzasadnienia wyroku), CLVII (str.671-676 uzasadnienia wyroku), CLVIII (str.676-679 uzasadnienia wyroku), CLIX (str.680-684 uzasadnienia wyroku), CLX (str.684-688 uzasadnienia wyroku), CLXI (str.688-692 uzasadnienia wyroku), CLXIII (str.697-701 uzasadnienia wyroku), CLXIV (str.701-706 uzasadnienia wyroku), CLXVII (str.720-723 uzasadnienia wyroku), CLXVIII (str.723-728 uzasadnienia wyroku), CLXIX (str.728-732 uzasadnienia wyroku), CLXXI (str.737-741 uzasadnienia wyroku), CLXXII (str.741-745 uzasadnienia wyroku), CLXXIII (str.746-749 uzasadnienia wyroku), CLXXIV (str.749-753 uzasadnienia wyroku), CLXXVI (str.756-760 uzasadnienia wyroku), CLXXVII (str.760-764 uzasadnienia wyroku), CLXXVIII (str.764-767 uzasadnienia wyroku) aktu oskarżenia dane podawane przez oskarżoną A. M. nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu (uznanie ich zatem za nieprawdziwe nie mogło prowadzić do uznania, że doszło do wypełnienia znamienia przestępstwa z art.286 § 1 kk lub z art.297 § 1 kk). To zaś powoduje, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej winy w ich zakresie. Sąd odwoławczy odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących znamion czynu z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk.

Odmiennie rzecz się ma w przypadku zarzutów opisanych w pkt. CLXII i CLXXV aktu oskarżenia, objętych uniewinnieniem w pkt. 35 zaskarżonego orzeczenia. W tym zakresie Sąd Apelacyjny nie podziela bowiem w pewnym zakresie argumentacji Sądu I instancji znajdujących się odpowiednio na str.692-697 i 753-756 uzasadnienia wyroku.

Odnosząc się do umowy kredytowej A. M. (1) (pkt CLXII aktu oskarżenia) Sąd I instancji trafnie uznał, że dane finansowe klienta za 2006 rok nie miały znaczenia dla kwestii udzielenia kredytu, co wynika z „Instrukcji kredytowania” wielokrotnie przywoływanej w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Trafnie również wskazał Sąd Okręgowy, że podane przez oskarżoną A. M. dane finansowe kredytobiorcy za rok 2007 i 2008 były zgodne z prawdą. Sąd Apelacyjny nie podziela jednak stanowiska Sądu Okręgowego, że zatajenie informacji o tym, że A. M. (1) nie jest właścicielką domu na ul. (...) w B. nie miało wpływu na decyzję banku o udzieleniu jej kredytu. Argumentacja Sądu I instancji w tym zakresie (str.696 uzasadnienia wyroku) nie zyskała akceptacji instancji odwoławczej. Poza sporem pozostaje również, że przy kredycie w wysokości 120.000 zł. o jaki ubiegała się A. M. (1) własność nieruchomości była jednym z kryteriów uzyskania kredytu, a więc miała istotne znaczenie. Całkowicie chybioną jest argumentacja Sądu Okręgowego oparta na twierdzeniu, że bank nie żądał od przyszłego kredytobiorcy dokumentacji potwierdzającej tytuł prawny do lokalu. Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, brak aktywności pokrzywdzonego w weryfikowaniu wiarygodności oświadczeń składanych przez oskarżonego pozostaje bez wpływu na to czy dochodzi do przestępstwa oszustwa czy też przestępstwa z art.297 § 1 kk.

Tożsamy zarzut, tj. dowolne ustalenie, że zatajenie prawdziwej informacji pozostało bez wpływu na kwestię udzielenia kredytu przez pokrzywdzonego należy postawić Sądowi I instancji w odniesieniu do czynu opisanego w pkt. CLXXV aktu oskarżenia. W tym przypadku oskarżona A. M. podała w przekazanym pokrzywdzonemu wniosku kredytowym nieprawdziwą informację, że C. S. jest właścicielem mieszkania przy ul. (...) w B.. Jest to okoliczność pozostająca poza sporem. Poza sporem pozostaje również, że przy kredycie w wysokości 120.000 zł. o jaki ubiegał się C. S. własność nieruchomości była jednym z kryteriów uzyskania kredytu, a więc miała istotne znaczenie. W świetle opisanych już w niniejszym uzasadnieniu znamion przestępstwa z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk bez znaczenia dla kwestii winy oskarżonej pozostaje czy C. S. był właścicielem innych nieruchomości. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że okoliczność ta nie została w żaden sposób, w szczególności na etapie udzielania kredytu, zweryfikowana. Krótko mówiąc, należy ocenić, czy mając wiedzę o faktycznym statusie własnościowym mieszkania o jakim mowa we wniosku kredytowym (tj. że C. S. nie jest jego właścicielem) bank udzieliłby jej kredytu, czy też nie. Sąd ponownie rozpoznający sprawę będzie musiał również ocenić, czy takie postąpienie oskarżonej A. M.wypełniło znamiona również zarzucanego jej przestępstwa z art.297 § 1 kk.

Ad.10. Zarzut jest trafny. Również bowiem i w tym zakresie Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu Sądu Okręgowego, że stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonej A. M. a związanych z pozyskaniem kredytu przez A. W., K. U. i G. M. jest znikomy. Sąd Apelacyjny w tym miejscu odwołuje się do poczynionych już wyżej rozważań natury ogólnej dotyczących znikomości stopnia społecznej szkodliwości czynu, które zachowują aktualność w omawianym zakresie zaskarżonego orzeczenia. Brak jest bowiem podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu.

W odniesieniu do kredytu o jaki ubiegał się A. W. Sąd Okręgowy ustalił, że A. M.podała nierzetelne dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla weryfikacji wniosku kredytowego w postaci danych finansowych za 2007 rok wraz z podrobionym zeznaniem podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu w 2007 roku, co zakwalifikowano z art.297 § 1 kk. Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu Sądu Okręgowego co do tego, że było to zachowanie o znikomym stopniu społecznej szkodliwości. Całkowicie chybionym jest przy tym odwoływanie się do spłacenia kredytu skoro brak spłaty nie jest znamieniem czynu przypisanego oskarżonej A. M. w pkt. 32 zaskarżonego orzeczenia. Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien również rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. W tym zakresie bowiem zostało to objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 4 zarzutów (skarżąca zakwestionowała zarówno zasadność uznania stopnia społecznej szkodliwości czynu za znikomy, jak i przyjętą kwalifikację prawną, tj. art.297 § 1 kk uznając, że czyn oskarżonej wyczerpał znamiona z art.297 § 1 kk w zb. z art.286 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk. Sąd ponownie rozpoznający sprawę zobowiązany będzie rozważyć czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonej zarzutu wyłudzenia prowizji. Dla uznania winy w zakresie czynu z art.286 § 1 kk bez znaczenia – jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu bowiem pozostaje czy pokrzywdzony realnie poniósł szkodę, w realiach przedmiotowej sprawy – że kredyt został spłacony. Tym bardziej podnoszona okoliczność pozostaje bez znaczenia dla przypisania winy w zakresie przestępstwa z art.297 § 1 kk. Jak już wskazano wyżej w niniejszym uzasadnieniu, do czego odwołuje się Sąd Apelacyjny w tym miejscu, prowizje pozyskiwane m.in. przez oskarżoną J. K. miały ścisły związek z ilością podpisanych za jej pośrednictwem umów kredytowych. Doprowadzając zatem do ich zawarcia poprzez przedkładanie nieprawdziwych a mających znaczenie dokumentów, działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Bez znaczenia zatem pozostaje czy równocześnie jej motywacją były względy towarzyskie i ambicjonalne (str.714 uzasadnienia wyroku), gdyż oskarżona była klientką zakładu fryzjerskiego żony A. W. (str.711 uzasadnienia wyroku).

Tożsame stanowisko Sąd Apelacyjny zajmuje w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonej A. M. w pkt. CLXVI aktu oskarżenia. W tym przypadku nieprawdziwymi informacjami mającymi istotne znaczenia dla uzyskania kredytu były te dotyczące danych finansowych K. U. za 2007 rok (pkt 33 zaskarżonego wyroku). Również i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej uznać należy za całkowicie chybiony. Nie sposób za trafne uznać odwoływania się do spłaty kredytu (str.718 uzasadnienia wyroku) skoro nie ma to znaczenia dla kwalifikacji prawnej czynu z art.297 § 1 kk. Z powodów wskazanych już powyżej (objęcie zakresem zaskarżenia) Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. I w tym wypadku bowiem podpisana umowa kredytowa wiązała się z uzyskaniem prowizji.

Tożsame stanowisko Sąd Apelacyjny zajmuje w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonej A. M. w pkt. CLXX aktu oskarżenia. W tym przyp0adku nieprawdziwą informacją mającą istotne znaczenia dla uzyskania kredytu była ta dotycząca stanu cywilnego G. M. (pkt 33 zaskarżonego wyroku). Również i w tym zakresie pogląd Sądu Okręgowego o znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej uznać należy za całkowicie chybiony. Podkreślenia wymaga, że opisane w zarzucie zachowanie oskarżonej nie miało charakteru incydentalnego, a stanowiło niejako wypracowany i utrwalony sposób wykonywania swoich obowiązków zawodowych i pozyskiwania kredytobiorców. W tym przypadku Sąd Okręgowy w żaden sposób nie uargumentował swojego poglądu o znikomej społecznej szkodliwości tego czynu stwierdzając jedynie, że przyjmuje takie ustalenie (str.736-737 uzasadnienia wyroku) podkreślając jednocześnie, że informacja o stanie cywilnym kredytobiorcy miała bardzo ważne znaczenie w procesie kredytowania (str.735 uzasadnienia). Z powodów wskazanych już powyżej (objęcie zakresem zaskarżenia) Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien rozważyć zasadność przyjętej w omawianym punkcie zaskarżonego orzeczenia kwalifikacji prawnej czynu. I w tym wypadku bowiem podpisana umowa kredytowa wiązała się z uzyskaniem prowizji.

Sąd ponownie rozpoznający sprawę, w razie uznania, winy oskarżonej A. M. w zakresie w jakim sprawa został przekazana do ponownego rozpoznania winien również rozważyć, czy można przypisać oskarżonej działanie w warunkach art .65 § 1 kk, tj. uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu. Sąd II instancji w tym miejscu odwołuje się do rozważań natury ogólnej poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, a dotyczących wskazanego przepisu, które zachowują aktualność odniesieniu do oskarżonej A. M. nie dostrzegając potrzeby ponownego ich przedstawiania.

Jeżeli po ponownym rozpoznaniu sprawy dojdzie do uznania winy oskarżonej A. M. w zakresie w jakim doszło do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, przedmiotem oceny w omawianej kwestii będzie maksymalnie 5 zachowań oskarżonej. Skarżąca bowiem nie objęła zakresem wywiedzionej apelacji czynów, objętych wprawdzie skazaniem ale z pominięciem znamienia uczynienia sobie z popełnienia przestępstw stałego źródła dochodu w rozumieniu art.65 § 1 kk.

Ad.11. Zarzut nie jest zasadny. Również i w odniesieniu do niego pełną aktualność zachowują rozważania dotyczące zasad formułowania apelacji zawarte już w niniejszym uzasadnieniu przy omawianiu pkt. 1 zarzutów apelacyjnych. Również bowiem i w tej części apelacji skarżąca nie odniosła się do trafnych rozważań Sądu Okręgowego w zakresie tego, że niektóre z informacji przekazanych przez oskarżoną M. L. nie były istotne dla podjęcia przez bank decyzji o kredytowaniu, część z nich – wbrew twierdzeniom skarżącej – była prawdziwa, część zaś wręcz obniżała zdolność kredytową potencjalnego kredytobiorcy.

I tak przechodząc do zarzutów aktu oskarżenia, które zostały objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 11 apelacji wskazać należy, że skarżąca nie przedstawiła jakiejkolwiek argumentacji dla popartych rzeczową argumentacją ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że w zakresie pkt.: CLXXX (str.767-774 uzasadnienia wyroku), CLXXXI (str.774-778 uzasadnienia wyroku), CLXXXII (str.779-782 uzasadnienia wyroku), CLXXXIII (str.782-785 uzasadnienia wyroku), CLXXXIV (str.785-790 uzasadnienia wyroku), CLXXXV (str.790-794 uzasadnienia wyroku), CLXXXVI (str.794-798 uzasadnienia wyroku), CLXXXVII (str.798-803 uzasadnienia wyroku) aktu oskarżenia dane podawane przez oskarżoną M. L. nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu (uznanie ich zatem za nieprawdziwe nie mogło prowadzić do uznania, że doszło do wypełnienia znamienia przestępstwa z art.286 § 1 kk lub z art.297 § 1 kk). To zaś powoduje, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej winy w ich zakresie. Sąd odwoławczy odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących znamion czynu z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk.

Ad.12. Zarzut nie jest zasadny. Również i w odniesieniu do niego pełną aktualność zachowują rozważania dotyczące zasad formułowania apelacji zawarte już w niniejszym uzasadnieniu przy omawianiu pkt. 1 zarzutów apelacyjnych. Również bowiem i w tej części apelacji skarżąca nie odniosła się do trafnych rozważań Sądu Okręgowego w zakresie tego, że niektóre z informacji przekazanych przez oskarżonego D. M. nie były istotne dla podjęcia przez bank decyzji o kredytowaniu, część z nich – wbrew twierdzeniom skarżącej – była prawdziwa, część zaś wręcz obniżała zdolność kredytową potencjalnego kredytobiorcy.

I tak przechodząc do zarzutów aktu oskarżenia, które zostały objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 12 apelacji wskazać należy, że skarżąca nie przedstawiła jakiejkolwiek argumentacji dla popartych rzeczową argumentacją ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że w zakresie pkt.: CXCIV (str.803-809 uzasadnienia wyroku), CXCV (str.809-815 uzasadnienia wyroku), CXCVI (str.815-820 uzasadnienia wyroku), CXCVII (str.820-826 uzasadnienia wyroku), CXCVIII (str.826-830 uzasadnienia wyroku), CXCIX (str.830-833 uzasadnienia wyroku), CC (str.834-839 uzasadnienia wyroku), CCI (str.839-842 uzasadnienia wyroku), CCII (str.843-847 uzasadnienia wyroku), CCIII (str.847-853 uzasadnienia wyroku), CCIV i CCV (str.853-859 uzasadnienia wyroku), CCVI i CCVII (str.859-866 uzasadnienia wyroku) aktu oskarżenia dane podawane przez oskarżonego D. M. nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu (uznanie ich zatem za nieprawdziwe nie mogło prowadzić do uznania, że doszło do wypełnienia znamienia przestępstwa z art.286 § 1 kk lub z art.297 § 1 kk). To zaś powoduje, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu winy w ich zakresie. Sąd odwoławczy odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących znamion czynu z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk. Wobec powyższego, tj. faktu, że dane o jakich mowa w omawianych zarzutach nie miały znaczenia dla uzyskania kredytu bez znaczenia dla odpowiedzialności karnego oskarżonego D. M. w przedmiotowej sprawie pozostaje, że Sąd Apelacyjny – co już wskazano w niniejszym uzasadnieniu – nie podziela stanowiska Sądu I instancji (str.824 uzasadnienia wyroku), że brak aktywności pracowników banku w weryfikowaniu otrzymywanych informacji ma wpływ na uznanie czy doszło do wyczerpania znamion przestępstw z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk.

Ad.13. Zarzut nie jest zasadny. Również i w odniesieniu do niego pełną aktualność zachowują rozważania dotyczące zasad formułowania apelacji zawarte już w niniejszym uzasadnieniu przy omawianiu pkt. 1 zarzutów apelacyjnych. Również bowiem i w tej części apelacji skarżąca nie odniosła się do trafnych rozważań Sądu Okręgowego w zakresie tego, że niektóre z informacji przekazanych przez oskarżonego Ł. K. nie były istotne dla podjęcia przez bank decyzji o kredytowaniu, część z nich – wbrew twierdzeniom skarżącej – była prawdziwa, część zaś wręcz obniżała zdolność kredytową potencjalnego kredytobiorcy.

I tak przechodząc do zarzutów aktu oskarżenia, które zostały objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 13 apelacji wskazać należy, że skarżąca nie przedstawiła jakiejkolwiek argumentacji dla popartych rzeczową argumentacją ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że w zakresie pkt.: CCIX (str.867-874 uzasadnienia wyroku), CCX (str.874-880 uzasadnienia wyroku), CCXI (str.880-886 uzasadnienia wyroku), CCXII (str.886-892 uzasadnienia wyroku), CCXIII (str.892-898 uzasadnienia wyroku), CCIV (str.898-904 uzasadnienia wyroku), CCXV (str.904-911 uzasadnienia wyroku) aktu oskarżenia dane podawane przez oskarżonego Ł. K. nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu (uznanie ich zatem za nieprawdziwe nie mogło prowadzić do uznania, że doszło do wypełnienia znamienia przestępstwa z art.286 § 1 kk lub z art.297 § 1 kk). To zaś powoduje, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu winy w ich zakresie. Sąd II instancji odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących znamion czynu z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk. Wobec powyższego, tj. faktu, że dane o jakich mowa w omawianych zarzutach nie miały znaczenia dla uzyskania kredytu bez znaczenia dla odpowiedzialności karnego oskarżonego Ł. K. w przedmiotowej sprawie pozostaje, że Sąd Apelacyjny – co już wskazano w niniejszym uzasadnieniu – nie podziela stanowiska Sądu I instancji (str.878 uzasadnienia wyroku), że brak aktywności pracowników banku w weryfikowaniu otrzymywanych informacji czy też fakt, że doszło do spłaty kredytu mają wpływ na uznanie czy doszło do wyczerpania znamion przestępstw z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk.

Ad.14. Zarzut nie jest zasadny. Również i w odniesieniu do niego pełną aktualność zachowują rozważania dotyczące zasad formułowania apelacji zawarte już w niniejszym uzasadnieniu przy omawianiu pkt. 1 zarzutów apelacyjnych. Także bowiem i w tej części apelacji skarżąca nie odniosła się do trafnych rozważań Sądu Okręgowego w zakresie tego, że niektóre z informacji przekazanych przez oskarżonego R. M. nie były istotne dla podjęcia przez bank decyzji o kredytowaniu, część z nich – wbrew twierdzeniom skarżącej – była prawdziwa, część zaś wręcz obniżała zdolność kredytową potencjalnego kredytobiorcy.

I tak przechodząc do zarzutów aktu oskarżenia, które zostały objęte zakresem zaskarżenia w pkt. 14 apelacji wskazać należy, że skarżąca nie przedstawiła jakiejkolwiek argumentacji dla popartych rzeczową argumentacją ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że w zakresie pkt.: CCXVII (str.867-874 uzasadnienia wyroku) i CCXVIII (str.874-880 uzasadnienia wyroku) aktu oskarżenia dane podawane przez oskarżonego R. M. nie miały znaczenia dla pozyskania kredytu (uznanie ich zatem za nieprawdziwe nie mogło prowadzić do uznania, że doszło do wypełnienia znamienia przestępstwa z art.286 § 1 kk lub z art.297 § 1 kk). To zaś powoduje, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu winy w ich zakresie. Sąd odwoławczy odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących znamion czynu z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk. Wobec powyższego, tj. faktu, że dane o jakich mowa w omawianych zarzutach nie miały znaczenia dla uzyskania kredytu bez znaczenia dla odpowiedzialności karnego oskarżonego R. M. w przedmiotowej sprawie pozostaje, że Sąd Apelacyjny – co już wskazano w niniejszym uzasadnieniu – nie podziela stanowiska Sądu I instancji (str.922 uzasadnienia wyroku), że spłata kredytu ma wpływ na uznanie czy doszło do wyczerpania znamion przestępstw z art.286 § 1 kk i art.297 § 1 kk.

Wnioski

1.  uchylenie wyroku w części zaskarżonej i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania

2.  utrzymanie w mocy wyroku w pozostałym zakresie.

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Częściowa trafność zarzutów apelacyjnych.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Okręgowego poza częścią uchyloną do ponownego rozpoznania.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów apelacyjnych w tym zakresie, brak przesłanek z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Częściowa zasadność zarzutów apelacyjnych. Szczegółowo Sąd odwoławczy odniósł się do tego w rubryce 3.

Sprawa w odniesieniu do uchylonej części zaskarżonego orzeczenia została przekazana do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy jako właściwego do jej rozpoznania na aktualnym etapie. Pierwotnie właściwość Sądu Okręgowego determinował zarzut działania w zorganizowanego grupie przestępczej oraz fakt, że w wysokość szkody w jednym z zarzutów (pkt CCIII aktu oskarżenia) przekroczyła kwotę 200.000 zł., co implikowało kwalifikację prawną również z art.294 § 1 kk. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy po raz pierwszy rozpoznający niniejszą sprawę (sygn. akt III K 245/12) wyrokiem z 6 listopada 2017r. uniewinnił oskarżoną B. J. od zarzutu z art.258 § 3 kk, pozostałych zaś oskarżonych od zarzutu z art.258 § 1 kk i orzeczenie w tym zakresie nie zostało zaskarżone (patrz: str.196 uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 29 listopada 2018r. w sprawie II AKa 183/18). Właściwość Sądu Okręgowego przy ponownym rozpoznaniu sprawy determinował zatem jedynie fakt, że jeden z zarzuconych czynów zakwalifikowany był również z art.294 § 1 kk (pkt CCIII aktu oskarżenia). Sąd Okręgowy w orzeczeniu będącym aktualnie przedmiotem kontroli instancyjnej uniewinnił oskarżonego D. M. od tego czynu - pkt 37 zaskarżonego wyroku, który w tym zakresie został utrzymany w mocy. Na obecnym zatem etapie postępowania sądem właściwym do rozpoznania sprawy jest Sąd Rejonowy w Bydgoszczy.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Zostały przedstawione w rubryce 3. Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien mieć na względzie wskazania i zapatrywania prawne Sądu odwoławczego, zgodnie z treścią art.442 § 3 kpk.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym orzeczono w oparciu o przepisy art.626 § 1 kpk i art.636 § 1 kpk.

Zgodnie z treścią art.626 § 1 kpk, o kosztach procesu orzeka się w orzeczeniu kończącym postępowanie. W zakresie w jakim wyrok został uchylony, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania nie zapadło orzeczenie kończące postępowanie, a zatem w tym zakresie nie było podstawy prawnej orzekania o kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym.

W zakresie w jakim zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy zastosowanie miał natomiast przepis art.636 § 1 kpk, zgodnie z którym w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego wyłącznie przez oskarżyciela publicznego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

1PODPISY

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana