Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 240/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego wB. z 17 maja 2023r. w sprawie III K 216/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka kompensacyjnego

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżeni

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. K.

P. P.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. K.

2. P. P.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

obraza przepisów postępowania karnego mająca istotny oraz bezpośredni wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia - a mianowicie regulacji norm art. 4, art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK - poprzez przyjęcie na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, na skutek przekroczenia przez Sąd meriti granic swobodnej oceny dowodów, iż rzeczeni wyżej oskarżeni M. K. i P. P. działając wspólnie i w porozumieniu, każdy z nich z zamiarem bezpośrednim spowodowania u M. B. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, oblali go żrącą cieczą w postaci kwasu siarkowego, w wyniku czego u pokrzywdzonego wystąpiły, opisane w pkt 1 sentencji zaskarżonego orzeczenia, obrażenia, trwałe istotne zeszpecenie, a także epizod depresyjny - podczas gdy ze zgromadzonego w przedmiotowym postępowaniu materiału dowodowego płyną wnioski odmienne - prowadzące do uprawnionej, pod względem procesowym, konstatacji, iż oskarżeni K. i P., działając wspólnie i w porozumieniu, w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego M. B., usiłowali dokonać jego zabójstwa poprzez oblanie tegoż wysokostężoną żrącą substancją w postaci kwasu siarkowego po ważkich, z witalnego punktu widzenia, częściach ciała, w postaci głowy i twarzy, jednakże celu swojego nie osiągnęli, powodując u rzeczonego M. B. szereg obrażeń, w tym trwałe istotne zeszpecenie (opisane w pkt 1 sentencji zaskarżonego orzeczenia )

w konsekwencji

naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 13 par. 1 w zw. z art. 148 par. 1 KK w zb. z art. 156 par. 1 pkt 2 KK w zw. z art. 11 par. 2 KK - poprzez dokonanie przez Sąd I Instancji niewłaściwej wykładni przytoczonych wyżej norm prawnokarnych, a w rezultacie ich niewłaściwe niezastosowanie na kanwie okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, a tym samym niezasadne uznanie, iż działanie oskarżonych wypełniło li tylko znamiona przestępstwa z art. 156 par. 1 pkt 2 KK - podczas gdy pozostawało ono, w przekonaniu remonstrującego, w rzeczywistości, pod względem prawidłowej tegoż kwalifikacji, per se działaniem w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego M. B., a więc czynu kwalifikowanego z art. 13 par. 1 w zw. z art. 148 par. 1 ( w zb. z art. 156 par. 1 pkt 2 KK w zw. z art. 11 par. 2 KK ) - jak to postulował zresztą oskarżyciel publiczny we wniesionym akcie oskarżenia inicjującym przedmiotowe postępowanie jurysdykcyjne.

rażąca niewspółmierność orzeczonej, w pkt 3 sentencji zaskarżonego przedmiotową apelacją wyroku, przez Sąd I Instancji względem współoskarżonych M. K. oraz P. P. nawiązki w kwocie 40.000 złotych względem rzeczywistych, negatywnych konsekwencji działań w/w współoskarżonych, z którymi zmuszony jest borykać się na co dzień pokrzywdzony M. B.. Konsekwencje owe dotyczą nie tylko kondycji psychicznej pokrzywdzonego, która pozostaje, na kanwie ujawnionych w toku przedmiotowego postępowania dokumentów formalnych, nader niekorzystna, ale także skali doznanego przezeń, w związku z przebytym zdarzeniem, cierpienia, bólu i krzywdy. Również ważka w powyższej mierze pozostaje skala obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego, w tym ilość interwencji specjalistycznych, przebytych zabiegów, a nadto ich złożony charakter - powodując zasadność orzeczenia tejże nawiązki w kwocie 175.000 złotych.

Apelacja oskarżyciela publicznego

obraza przepisów postępowania w postaci art. 7 kpk, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, polegającą na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów z opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej w korelacji z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, a w szczególności opinią biegłego z zakresu chemii i zeznaniami M. B., co doprowadziło do dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych, tj. przyjęciu, że zachowanie oskarżonych wyczerpało jedynie znamiona czynu z art. 156§1 pkt. 2 kk, podczas gdy ocena wskazanych dowodów, przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, prowadzi do wniosku, że ich zachowanie winno to być kwalifikowane kumulatywnie z art. 13§ 1 kk w zw. z art. 148§ 1 kk w zb. z art. 156§ 1 pkt. 2 kk w zw. z art. 11 §2kk,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, a polegający na dokonaniu przez Sąd I instancji błędnych ustaleń co do zamiaru P. P. i M. K., wyrażających się w przyjęciu, iż zamiarem oskarżonych było jedynie dokonanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego i trwałego, istotnego zeszpecenia go, podczas gdy właściwa ocena materiału dowodowego, w szczególności w postaci opinii biegłych oraz zeznań pokrzywdzonego, prowadzi do wniosku, iż oskarżeni działali w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia M. B. - usiłowali pozbawić go życia, a skutkiem ich działania było trwałe, istotne zeszpecenie go w rozumieniu art. 156§ 1 pkt. 2 kk,

alternatywnie, w wypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów:

rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonym przy przyjęciu, iż dopuścili się oni czynu z art. 156§1 pkt. 2 kk, poprzez wymierzenie P. P. kary 7 lat pozbawienia wolności, a M. K. kary 5 lat pozbawienia wolności, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścili i stopień zawinienia oskarżonych w powiązaniu z motywacją, którą się kierowali i sposobem ich zachowania, przemawiają za wymierzeniem im kar w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy oskarżonych

obraza przepisów prawa, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 6 ust. 1 i 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie w dn. 4 listopada 1950 r. wyrażającej się oparciem skazania oskarżonych za popełnienie zarzucanego mu czynu na jednym dowodzie jakim były zeznana świadka M. B.

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.: art. 4, art. 7 oraz art. 366 i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, z nieuwzględnieniem zasad logiki, prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego:

w zakresie oceny zeznań świadka M. B. i dopasowaniu ich do z góry przyjętej przez Sąd wersji zdarzenia, w sytuacji gdy świadek bezzasadnie pomawia oskarżonych, a jego słowa nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym,

poprzez wydanie wyroku wyłącznie w oparciu o wewnętrznie sprzeczne zeznania jednego świadka, które to zeznania nie znajdują potwierdzenia w żadnym innym dowodzie,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż oskarżeni w dniu 29 grudnia 2021r w N. przy ul. (...) , działając wspólnie i w porozumieniu , każdy z nich z zamiarem bezpośrednim spowodowania u pokrzywdzonego M. B. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu , oblali go cieczą zawierającą żrącą substancję w postaci kwasu siarkowego, w wyniku czego u pokrzywdzonego wystąpiły epizod depresyjny umiarkowany, stan po chemicznym oparzeniu spojówek i rogówki oka lewego, skutkujący obecnością blizn w obrębie rogówki oka lewego , zmiany po oparzeniu chemicznym skóry II i III stopnia w postaci blizn na plecach, kończyny górnej lewej, kończynach dolnych , na szyi i twarzy, asymetria wargi dolnej i opadanie kącika ust po stronie lewej z zaburzeniem czucia , co stanowi trwałe, istotne zeszpecenie ciała, czym dopuścili się przestępstwa z art. 156§ 1 pkr 2 kk, podczas gdy wnikliwa analiza całości zebranego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż brak jest dowodów ich sprawstwa.

Z ostrożności, na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd II Instancji powyższych zarzutów

rażąca niewspółmierność kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych jako wymierzonych na skutek niepełnego rozważenia dyrektyw wymiaru kary z art. 53 § 2 kk. i z art. 54§ 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Obrońca oskarżonych oraz oskarżyciel publiczny nie złożyli wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie wniesionych przez nich środków odwoławczych.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

Ad. (1) Zarzut nie zyskał aprobaty Sądu II instancji.

Na wstępie wskazać należy, że o ile argumentacja podniesiona w wywiedzionym środku odwoławczym stanowi uzasadnienie podniesionego zarzutu obrazy art.7 kpk, skarżący kwestionuje bowiem dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wiarygodności dowodów, o tyle w żaden sposób nie wskazał argumentów na poparcie podniesionego zarzutu obrazy art.4 kpk. Poza rozważaniami natury ogólnej (str.7-8 apelacji) nie odniósł się w jakimkolwiek stopniu do realiów rozpoznawanej sprawy. Nie wykazał bowiem w czym upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy określonej w art.4 kpk zasady obiektywizmu/bezstronności, która stanowi rozwinięcie normy zawartej w art. 45 Konstytucji RP, gwarantującej prawo m.in. do rozpoznania sprawy przez bezstronny sąd oraz zobowiązania przyjętego przez Polskę w art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Tymczasem wykazanie, że w toku postępowania doszło do naruszenia zasady obiektywizmu (art.4 kpk) wymaga wskazania uchybień konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady (tak: orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 grudnia 2022r. w sprawie II AKa 22/22, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 grudnia 2019r. w sprawie II AKa 559/19). Podkreślenia również wymaga, że bezstronność to kierowanie się przez sędziego obiektywizmem, nie stwarzając korzystniejszej sytuacji dla żadnej ze stron czy żadnemu z uczestników postępowania, w trakcie zarówno toczącej się przed sądem sprawy, jak i orzekania. Traktuje on zatem uczestników postępowania równorzędnie (bezstronność subiektywna). Bezstronność obiektywna to niezależność sędziego polegająca na tym, że - jak stanowi art. 178 ust. 1 i 3 Konstytucji RP - działa on wyłącznie na podstawie prawa, zgodnie ze swoim sumieniem i wewnętrznym przekonaniem. Elementem zasady obiektywizmu jest też zakaz przyjmowania przez organ procesowy kierunkowego nastawienia do sprawy, dopasowywanie czynności procesowych do z góry przyjętego na wstępie wyniku lub oddalanie wniosków dowodowych jednej tylko strony, gdy dążą one do ustaleń sprzecznych z przyjętym na wstępie założeniem. Ale ocena materiału dowodowego z daniem wiary jednym z dowodów, nie stanowi naruszenia tej zasady (tak też: Sąd Najwyższy w postanowieniu z 9 sierpnia 2017r. w sprawie II KK 206/17). Nie jest bowiem naruszeniem art. 4 k.p.k. stan będący rezultatem przeprowadzonego przez sąd procesu dowodzenia, w wyniku którego dokonano selekcji zgromadzonego materiału dowodowego i oparto ustalenia faktyczne o dowody niekorzystne dla strony niezadowolonej z takiego stanu rzeczy. Dlatego właśnie ustrojową prerogatywą sądów jest możliwość ustalania w granicach swobody ocen prawdy materialnej będącej pierwszorzędnym celem procesu karnego (art. 2 § 2 k.p.k.). Swobodna ocena dowodów ograniczona jest zaś jedynie powinnością przedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia rozumowania, które doprowadziło skład orzekający do dokonanego wyboru. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy temu zadaniu w pełni sprostał. W sporządzonym uzasadnieniu szczegółowo przedstawił, jakim dowodom, w jakim zakresie i z jakich względów dał wiarę, bądź też wiarygodności tej odmówił.

Analizując zarzut autora apelacji przez pryzmat powyżej przedstawionych uwag Sąd Apelacyjny – po zapoznaniu się z przebiegiem procesu oraz uzasadnieniem zaskarżonego orzeczenia - stwierdza, że skarżący nie zdołał wykazać, a Sąd odwoławczy nie stwierdza aby Sąd I instancji sprzeniewierzył się zasadzie obiektywizmu, to jest aby naruszył przepisy mające zapewnić jej realizację, w konsekwencji aby doszło do naruszenia przez sąd orzekający tej zasady w zakresie ustalenia zamiaru z jakim w inkryminowanym czasie działali oskarżeni.

Podobnie rzecz się ma z zarzutem obrazy art.410 kpk. Również bowiem i w tym przypadku skarżący nie odniósł rozważań natury ogólnej (str.9 apelacji) do realiów rozpoznawanej sprawy. Obowiązek wynikający z treści przepisu art.410 kpk związany jest z tym, że sąd rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej, nawet jeżeli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych (por.: wyroki: Sąd Apelacyjnego w Gdańsku z 24 marca 2022r. w sprawie II AKa 278/20, Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2006r. w sprawie IV KK 454/05; postanowienia Sądu Najwyższego: z 5 maja 2006r. w sprawie III KK 351/05, z 8 marca 2006r. w sprawie III KK 246/05). Przepis ten określa zatem podstawę dowodową wyroku. W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego uchybienie regułom art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (wyroki: Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 1 lutego 2023r. w sprawie II AKa 278/20, Sądu Najwyższego z 17 września 2004r., sygn. IV KK 102/04). Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (postanowienie Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2002r., sygn. akt V KKN 34/01), w tym także nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego (orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 grudnia 2022r. w sprawie II AKa 22/22). Wobec braku w omawianej apelacji konkretnych argumentów mających uzasadniać zarzut obrazy art.410 kpk, Sąd Apelacyjny nie może odnieść się zgodnie z treścią art.433 § 2 kpk, Sąd ten zatem ograniczy się do stwierdzenia, że Sąd Okręgowy orzekając w przedmiotowej sprawie ujawnił wszystkie istotne dowody i z pewnością nie oparł się na dowodach nieujawnionych. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji, nie pozwala także na stwierdzenie, że wyrok ten został wydany na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego.

Podnieść również należy, że treść zarzutu wskazuje, że podnosząc zarzut obrazy przepisów postępowania (art.438 pkt 2 kpk) skarżący kwestionuje również ustalony przez Sąd Okręgowy stan faktyczny w zakresie zamiaru z jakim działali oskarżeni w inkryminowanym czasie. Stoi bowiem na stanowisku, że oskarżeni działali w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego i usiłowali dokonać jego zabójstwa (str.2-3 apelacji). Podstawą apelacji winien być zatem również art.438 pkt 3 kpk.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie doszło również do naruszenia określonej w art.7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie ustalenia zamiaru z jakim działali oskarżeni w inkryminowanym czasie. W oparciu bowiem o prawidłowo zgromadzony i swobodnie oceniony materiał dowodowy Sąd I instancji trafnie ustalił, że oskarżeni działali z bezpośrednim zamiarem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, nie zaś jego zabójstwa. Jak już wyżej wskazano – subiektywne przekonanie skarżącego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje sposobność poczynienia ustaleń odmiennych niż to uczynił Sąd I instancji (str.11, 12 apelacji) nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania ustaleń Sądu za nietrafne, dopóty dopóki skarżący nie wykaże w sposób przekonujący, że Sąd naruszył i to w stopniu mającym wpływ na treść orzeczenia przepisy procesowe. Skarżący w przedmiotowej sprawie takich uchybień Sądu Okręgowego nie zdołał wykazać.

Za całkowicie dowolne, sprzeczne z niekwestionowaną przez skarżącego kompleksową opinią biegłych lekarzy E. B., D. F. i A. S. z (k.1111v-1112v akt sprawy), w której nie kwestionując doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń stwierdzono jednoznacznie, że pokrzywdzony na skutek działań oskarżonych nie był narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia. Podkreślenia wymaga, że opinia ta uwzględnia wszelkie aspekty zdarzenia, również zatem podnoszoną przez skarżącego (str.12 apelacji) kwestię rodzaju cieczy jaką został oblany pokrzywdzony, wysokiego stopnia stężenia kwasu jakiego użyli oskarżeni. Wskazane wyżej biegłe jednoznacznie stwierdzili, że bez obrażeń wstrząsorodnych usytuowanych na większej powierzchni ciała i o większym stopniu, których nie stwierdzono u pokrzywdzonego, bez objawów wstrząsu pooparzeniowego i obrażeń błony śluzowej nosa skutkujących możliwością zablokowania dróg oddechowych, czego również nie stwierdzono u pokrzywdzonego, nie był on narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia. Wobec powyższego wskazywanie przez skarżącego (str.13, 14 apelacji) na uszkodzenia odzieży, siedziska w samochodzie, na oblanie przez sprawców głowy pokrzywdzonego nie mogą przynieść oczekiwanego przezeń rezultatu, tj. uznania, że oskarżeni usiłowali dokonać zabójstwa pokrzywdzonego. Podobnie za całkowicie subiektywne, nie znajdujące oparcia we wskazanej wyżej opinii biegłych uznać należy dywagacje skarżącego, że pokrzywdzony mógł zachłysnąć się żrącą substancją, którą został oblany w inkryminowanym czasie. Skutku oczekiwanego przez skarżącego w ramach omawianego zarzutu nie może również przynieść odwoływanie się do niekwestionowanej okoliczności odjazdu oskarżonych z miejsca zdarzenia i pozostawienie pokrzywdzonego bez pomocy. Okoliczność ta trafnie została poczytana jako obciążająca przy wymiarze kary (str.21, 22 uzasadnienia wyroku). W świetle wskazanej wyżej opinii biegłych nie może jednak stanowić podstawy do uznania, że oskarżeni działali w zamiarze zabójstwa pokrzywdzonego.

W zasadniczej dla omawianego zarzutu apelacji kwestii, tj. zamiaru z jakim działali oskarżeni, istotnym jest, że nie było jakichkolwiek przeszkód aby oskarżeni – gdyby działali z zamiarem zabójstwa pokrzywdzonego – zamiar ów zrealizowali. W tym miejscu podkreślenia również wymaga, mając na względzie przewagę liczebną oskarżonych nad pokrzywdzonym, element zaskoczenia z jakim działali oraz miejsce inkryminowanego zdarzenia (odludne, otoczone lasem, nieoświetlone), nie było żadnych przeszkód ku temu aby oskarżeni dokonali zabójstwa pokrzywdzonego, gdyby z takim zamiarem działali.

Wobec bezzasadności zarzutów obrazy prawa procesowego, za niezasadny został również uznany oparty na nim zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (str.2 apelacji) w zakresie zamiaru z jakim działali oskarżeni w inkryminowanym czasie.

Ad. (2) Z uwagi na niezasadność zarzutów o charakterze procesowym niezasadnym jest mający stanowić ich konsekwencję zarzut obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonym.

Z tożsamych względów bezprzedmiotowym jest odnoszenie się przez Sąd odwoławczy do rozważań skarżącego (str.14-15 apelacji) dotyczących możliwości zaistnienia usiłowania w zamiarze ewentualnym.

Ad. (3) Wobec bezzasadności zarzutów związanych z kwalifikacją prawną czynu, Sąd odwoławczy nie będzie odnosił się do zarzutu rażącej niewspółmierności kar orzeczonych wobec oskarżonych. Zarzut ten opiera się bowiem jedynie na postulacie przyjęcia surowszej kwalifikacji prawnej popełnionego przez nich czynu, tj. usiłowania zabójstwa i nie zawiera żadnej innej argumentacji. Sąd odwoławczy wprawdzie podwyższył kary orzeczone wobec obu oskarżonych ale w ramach przyjętej przez Sąd I instancji kwalifikacji prawnej czynu popełnionego na szkodę M. B.. Skarżący bowiem oskarżyciel publiczny podniósł zarzut w tym zakresie.

Aprobatę Sądu odwoławczego zyskał natomiast zarzut rażącej niewspółmierności (łagodności) nawiązki orzeczonej solidarnie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego. Na wstępie wskazać należy, że w odniesieniu do kwestii orzekania tego środka kompensacyjnego treść przepisu art.56 kk wyraźnie wskazuje, że stosuje się tu także odpowiednio dyrektywy wymiaru kary oraz okoliczności związane z wymiarem kary, o których mowa w art.53 § 2 kk. Przepis ten wyłącza jedynie możliwość odpowiedniego stosowania dyrektyw wymiaru kary z art.53 kk do obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 10 listopada 2021r. w sprawie V KK 673/19). Rację ma skarżący podnosząc, że w realiach rozpoznawanej sprawy nawiązka w wysokości 40.000 zł. jest zdecydowanie za niska, nawet biorąc pod uwagę to, że – jak wskazał Sąd Okręgowy (str.23 uzasadnienia wyroku) – orzeczenie nawiązki było skutkiem trudności w precyzyjnym ustaleniu należnego pokrzywdzonemu zadośćuczynienia. Okoliczności sprawy bowiem, ustalone po przeprowadzeniu postępowania dowodowego pozwalają, nawet bez przeprowadzania precyzyjnego postępowania dowodowego w tym zakresie, w pełni pozwalają na orzeczenie nawiązki w wyższym wymiarze. Wskazać jednakże również należy, że żądana przez skarżącego kwota 175.000 zł. nie znajduje uzasadnienia w realiach sprawy. Na wstępie podkreślenia wymaga, że do „rażącej łagodności” (w tym wypadku nawiązki) może dojść zarówno na skutek niedostrzeżenia istniejących okoliczności obciążających lub poczytanie na korzyść okoliczności, które za łagodzące zostać uznane nie mogą, jak i na skutek nieprzydania należytej wagi dostrzeżonym okolicznościom obciążającym lub przydanie nadmiernej wagi trafnie ustalonym okolicznościom łagodzącym. W realiach przedmiotowej sprawy Sąd Okręgowy określając wysokość nawiązki nie przydał należytej wagi trafnie dostrzeżonym okolicznościom obciążającym. Doznanie bowiem przez pokrzywdzonego cierpień zarówno fizycznych, jak i psychicznych, brak perspektyw przywrócenia stanu swojego organizmu, w szczególności twarzy, do stanu sprzed inkryminowanego zdarzenia, czyli trwałe jego zeszpecenie, wpływ tych okoliczności na życie prywatne pokrzywdzonego i jego perspektywy spowodowały, że w toku kontroli instancyjnej podniesiona została wysokość nawiązki do kwoty 100.000 zł. W ocenie Sądu Apelacyjnego jest to kwota spełniająca sądowe dyrektywy wymiaru nawiązki o jakiej mowa w art.46 § 2 kk.

Wnioski

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż zachowanie współoskarżonych M. K. i P. P. wyczerpało znamiona czynu opisanego w art. 13 par. 1 w zw. z art. 148 par. 1 KK ( w zb. z art. 156 par. 1 pkt 2 w zw. z art. 11 par. 2 KK) - w ten sposób, iż w/w działając wspólnie i w porozumieniu, a nadto działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia M. B., usiłowali dokonać jego zabójstwa poprzez oblanie tegoż wysokostężoną żrącą substancją w postaci kwasu siarkowego po ważkich, z witalnego punktu widzenia, częściach ciała, w postaci głowy i twarzy, jednakże celu swojego nie osiągnęli, powodując u rzeczonego M. B. szereg obrażeń, w tym istotne trwałe zeszpecenie ( opisane w pkt 1 sentencji zaskarżonego orzeczenia j - a w konsekwencji wymierzenie każdemu z nich kary 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności,

zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 3 jego sentencji poprzez podwyższenie wysokości orzeczonej od współoskarżonych na rzecz M. B. nawiązki do kwoty 175.000 zł ( stu siedemdziesięciu pięciu tysięcy złotych ) w ramach nałożonego przez Sąd I Instancji na M. K. i P. P. solidarnego obowiązku jej uiszczenia na rzecz wspomnianego pokrzywdzonego.

względnie zaś:

uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części, a w konsekwencji przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania Sądowi właściwemu pod względem miejscowym oraz rzeczowym.

Apelacja oskarżyciela publicznego

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż P. P. i M. K. swoim zachowaniem dopuścili się popełnienia czynu z art. 13 §1 kk w zw. z art. 148§ 1 kk w zb. z art. 156§ 1 pkt. 2 kk w zw. z art. 11 §2 kk, i w efekcie tak poczynionych ustaleń wymierzenie im kar po 15 lat pozbawienia wolności,

w przypadku nieuwzględnienia zarzutów opisanych w pkt. I i II środka odwoławczego i ograniczenia rozpoznania apelacji prokuratora wyłącznie do zarzutu wskazanego w pkt. III - o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie P. P. i M. K. za popełnienie czynu z art. 156§ 1 pkt. 2 kk kar po 10 lat pozbawienia wolności,

w pozostałym, niezaskarżonym zakresie, o utrzymanie wyroku w mocy.

Apelacja obrońcy oskarżonych

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanego im czynu opisanego w punkcie I,

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Ad. 1. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Ad. 2. Częściowa zasadność zarzut apelacyjnego.

Ad. 3. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

Apelacja oskarżyciela publicznego

Ad. 1. Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

Ad. 2. Częściowa zasadność zarzutu apelacyjnego.

Ad. 3. Zasadność wniosku.

Apelacja obrońcy oskarżonych

Ad. wniosek o uniewinnienie. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Ad. wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżąca nie wskazała okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok poza dokonanymi zmianami.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność pozostałych zarzutów apelacyjnych, brak przesłanek z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt 1. co do wysokości orzeczonych kar.

Pkt 2. co do wysokości orzeczonej nawiązki.

Pkt 5. co do zaliczenia okresów tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności.

Pkt 6. co do opłaty.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak w rubryce nr 3.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 6, art.10 ust.1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonym opłaty za obie instancje w wysokości po 600 zł. oraz obciążył każdego z nich ½ wydatków postępowania odwoławczego. Uznał bowiem, że brak jest podstaw do zwolnienia ich od obowiązku ich ponoszenia.

PODPISY

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 240/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego wB. z 17 maja 2023r. w sprawie III K 216/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka kompensacyjnego

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżeni

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. K.

P. P.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. K.

2. P. P.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

obraza przepisów postępowania karnego mająca istotny oraz bezpośredni wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia - a mianowicie regulacji norm art. 4, art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK - poprzez przyjęcie na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, na skutek przekroczenia przez Sąd meriti granic swobodnej oceny dowodów, iż rzeczeni wyżej oskarżeniM. K. i P. P. działając wspólnie i w porozumieniu, każdy z nich z zamiarem bezpośrednim spowodowania u M. B. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, oblali go żrącą cieczą w postaci kwasu siarkowego, w wyniku czego u pokrzywdzonego wystąpiły, opisane w pkt 1 sentencji zaskarżonego orzeczenia, obrażenia, trwałe istotne zeszpecenie, a także epizod depresyjny - podczas gdy ze zgromadzonego w przedmiotowym postępowaniu materiału dowodowego płyną wnioski odmienne - prowadzące do uprawnionej, pod względem procesowym, konstatacji, iż oskarżeni K. i P., działając wspólnie i w porozumieniu, w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego M. B., usiłowali dokonać jego zabójstwa poprzez oblanie tegoż wysokostężoną żrącą substancją w postaci kwasu siarkowego po ważkich, z witalnego punktu widzenia, częściach ciała, w postaci głowy i twarzy, jednakże celu swojego nie osiągnęli, powodując u rzeczonego M. B. szereg obrażeń, w tym trwałe istotne zeszpecenie (opisane w pkt 1 sentencji zaskarżonego orzeczenia )

w konsekwencji

naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 13 par. 1 w zw. z art. 148 par. 1 KK w zb. z art. 156 par. 1 pkt 2 KK w zw. z art. 11 par. 2 KK - poprzez dokonanie przez Sąd I Instancji niewłaściwej wykładni przytoczonych wyżej norm prawnokarnych, a w rezultacie ich niewłaściwe niezastosowanie na kanwie okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, a tym samym niezasadne uznanie, iż działanie oskarżonych wypełniło li tylko znamiona przestępstwa z art. 156 par. 1 pkt 2 KK - podczas gdy pozostawało ono, w przekonaniu remonstrującego, w rzeczywistości, pod względem prawidłowej tegoż kwalifikacji, per se działaniem w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego M. B., a więc czynu kwalifikowanego z art. 13 par. 1 w zw. z art. 148 par. 1 ( w zb. z art. 156 par. 1 pkt 2 KK w zw. z art. 11 par. 2 KK ) - jak to postulował zresztą oskarżyciel publiczny we wniesionym akcie oskarżenia inicjującym przedmiotowe postępowanie jurysdykcyjne.

rażąca niewspółmierność orzeczonej, w pkt 3 sentencji zaskarżonego przedmiotową apelacją wyroku, przez Sąd I Instancji względem współoskarżonych M. K. oraz P. P. nawiązki w kwocie 40.000 złotych względem rzeczywistych, negatywnych konsekwencji działań w/w współoskarżonych, z którymi zmuszony jest borykać się na co dzień pokrzywdzony M. B.. Konsekwencje owe dotyczą nie tylko kondycji psychicznej pokrzywdzonego, która pozostaje, na kanwie ujawnionych w toku przedmiotowego postępowania dokumentów formalnych, nader niekorzystna, ale także skali doznanego przezeń, w związku z przebytym zdarzeniem, cierpienia, bólu i krzywdy. Również ważka w powyższej mierze pozostaje skala obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego, w tym ilość interwencji specjalistycznych, przebytych zabiegów, a nadto ich złożony charakter - powodując zasadność orzeczenia tejże nawiązki w kwocie 175.000 złotych.

Apelacja oskarżyciela publicznego

obraza przepisów postępowania w postaci art. 7 kpk, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, polegającą na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów z opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej w korelacji z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, a w szczególności opinią biegłego z zakresu chemii i zeznaniami M. B., co doprowadziło do dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych, tj. przyjęciu, że zachowanie oskarżonych wyczerpało jedynie znamiona czynu z art. 156§1 pkt. 2 kk, podczas gdy ocena wskazanych dowodów, przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, prowadzi do wniosku, że ich zachowanie winno to być kwalifikowane kumulatywnie z art. 13§ 1 kk w zw. z art. 148§ 1 kk w zb. z art. 156§ 1 pkt. 2 kk w zw. z art. 11 §2kk,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, a polegający na dokonaniu przez Sąd I instancji błędnych ustaleń co do zamiaru P. P. i M. K., wyrażających się w przyjęciu, iż zamiarem oskarżonych było jedynie dokonanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego i trwałego, istotnego zeszpecenia go, podczas gdy właściwa ocena materiału dowodowego, w szczególności w postaci opinii biegłych oraz zeznań pokrzywdzonego, prowadzi do wniosku, iż oskarżeni działali w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia M. B. - usiłowali pozbawić go życia, a skutkiem ich działania było trwałe, istotne zeszpecenie go w rozumieniu art. 156§ 1 pkt. 2 kk,

alternatywnie, w wypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów:

rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonym przy przyjęciu, iż dopuścili się oni czynu z art. 156§1 pkt. 2 kk, poprzez wymierzenie P. P. kary 7 lat pozbawienia wolności, a M. K. kary 5 lat pozbawienia wolności, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścili i stopień zawinienia oskarżonych w powiązaniu z motywacją, którą się kierowali i sposobem ich zachowania, przemawiają za wymierzeniem im kar w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy oskarżonych

obraza przepisów prawa, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 6 ust. 1 i 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie w dn. 4 listopada 1950 r. wyrażającej się oparciem skazania oskarżonych za popełnienie zarzucanego mu czynu na jednym dowodzie jakim były zeznana świadka M. B.

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.: art. 4, art. 7 oraz art. 366 i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, z nieuwzględnieniem zasad logiki, prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego:

w zakresie oceny zeznań świadka M. B. i dopasowaniu ich do z góry przyjętej przez Sąd wersji zdarzenia, w sytuacji gdy świadek bezzasadnie pomawia oskarżonych, a jego słowa nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym,

poprzez wydanie wyroku wyłącznie w oparciu o wewnętrznie sprzeczne zeznania jednego świadka, które to zeznania nie znajdują potwierdzenia w żadnym innym dowodzie,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż oskarżeni w dniu 29 grudnia 2021r w N. przy ul. (...) , działając wspólnie i w porozumieniu , każdy z nich z zamiarem bezpośrednim spowodowania u pokrzywdzonego M. B. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu , oblali go cieczą zawierającą żrącą substancję w postaci kwasu siarkowego, w wyniku czego u pokrzywdzonego wystąpiły epizod depresyjny umiarkowany, stan po chemicznym oparzeniu spojówek i rogówki oka lewego, skutkujący obecnością blizn w obrębie rogówki oka lewego , zmiany po oparzeniu chemicznym skóry II i III stopnia w postaci blizn na plecach, kończyny górnej lewej, kończynach dolnych , na szyi i twarzy, asymetria wargi dolnej i opadanie kącika ust po stronie lewej z zaburzeniem czucia , co stanowi trwałe, istotne zeszpecenie ciała, czym dopuścili się przestępstwa z art. 156§ 1 pkr 2 kk, podczas gdy wnikliwa analiza całości zebranego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż brak jest dowodów ich sprawstwa.

Z ostrożności, na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd II Instancji powyższych zarzutów

rażąca niewspółmierność kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych jako wymierzonych na skutek niepełnego rozważenia dyrektyw wymiaru kary z art. 53 § 2 kk. i z art. 54§ 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Uzasadnienie wyroku Sądu odwoławczego w odniesieniu do apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zostało już sporządzone. Oskarżyciel publiczny nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie wniesionych przez niego środka odwoławczego. W związku z tym niniejsze uzasadnienie będzie się odnosić jedynie do apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonych.

Apelacja obrońcy oskarżonych.

Ad. 1. Zarzut nie jest trafny. Na wstępie Sąd Apelacyjny odniesie się do rozważań skarżącej dotyczącej pomówienia. Rację ma apelująca twierdząc, że dowód taki wymaga wnikliwej oceny; pogląd taki jest zgodny z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. Ocena pomówienia winna być wielostronna i wieloaspektowa, a przede wszystkim pełna, by nie pozostawić jakichkolwiek wątpliwości, co do tego, że Sąd orzekający uczynił wszystko by nie dopuścić do sytuacji by ustalenia faktyczne były niezgodne z prawdą. Sądowi Apelacyjnemu w niniejszym składzie znane jest cytowane w omawianym środku odwoławczym orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 7 października 1998r. w sprawie II AKa 187/98. Nie podziela jednak w pełni jego tez. Nadto nie sposób w przy ocenie owych kryteriów nie uwzględnić realiów rozpoznawanej sprawy i procesowej roli pomawiającego. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie konsekwentnie stoi na stanowisku, że pierwsze z wymienionych przez skarżącą kryteriów weryfikacji dowodu z pomówienia (str.5 apelacji) nie jest tym, które winno służyć ocenie wiarygodności tego dowodu. Jeżeli bowiem pomówiony przyznałby informacje uzyskane przez pomawiającego, nie byłoby konieczności odwoływania się do pomówienia, gdyż sąd dysponowałby dowodem w postaci wyjaśnień pomówionego oskarżonego przyznającego się do winy. Warto zatem już w tym miejscu – przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy - podkreślić, że zeznania pokrzywdzonego znalazły potwierdzenie np. w przesłanej do niego przez oskarżonego P. P. (ps. (...)) wiadomości tekstowej na platformie (...). (k.1092v akt sprawy). Wynika z nich jednoznacznie, że w dniu zdarzenia oskarżony potwierdzał spotkanie z oskarżonym o godz.21 przy (...) „ z tym co ci wczoraj pisałem”. Dowód ten (którego wiarygodność nie została zakwestionowana w wywiedzionej apelacji) potwierdza zeznania pokrzywdzonego tak co do spotkania z oskarżonym P. P. (który przybył z oskarżonym M. K.), miejsca spotkania, jak i co do transakcji zakupu środków odurzających, do jakiej miało tam dojść. Ta ostatnia okoliczność znalazła potwierdzenie w wynikach oględzin miejsca zdarzenia, gdzie ujawniono środki o jakich zeznawał pokrzywdzony (k.2v akt sprawy) oraz w zeznaniach funkcjonariuszy Policji, świadków: T. K. (k.121v-122, k.1062v-1063 akt sprawy) i K. Z. (k.123v-124, 1062 akt sprawy). Zeznania pokrzywdzonego co do planowanego spotkania z (...) 29 grudnia 2021r. potwierdziła w swoich zeznaniach (również niekwestionowanych co do swej wiarygodności w tym zakresie) świadek R. S. (k.69v-70v, 1063v-1064 akt sprawy). Kwestionowanie przez skarżącą zeznań świadka R. S. co do stanu zdrowia w jakim znajdował się pokrzywdzony w czasie przejazdu do szpitala (str.6-7 apelacji) nie mogą przynieść oczekiwanego skutku, gdyż stan zdrowia pokrzywdzonego został ustalony na podstawie niekwestionowanych przez skarżącą co do swej wiarygodności opinii biegłych. Podobnie jak odwoływanie się do zeznań matki pokrzywdzonego. Poza sporem bowiem pozostaje, że D. B. nie znała okoliczności zdarzenia, nie wiedziała nawet, że do niego doszło; jej zeznania dotyczą jedynie jego skutków, tak w sferze zdrowia fizycznego i psychicznego pokrzywdzonego, jak i strat materialnych. Niekwestionowane jest również to, że oskarżony P. P. poruszał się samochodem marki P. o nr rej. (...) (str.6 apelacji). Okoliczność ta w połączeniu z faktem zakupu tego samochodu przez pokrzywdzonego (k.603 akt sprawy) potwierdza jego zeznania (k.606v-607 akt sprawy), że samochód ten użytkował oskarżony P. P.. Poza sporem pozostaje, że nagranie z monitoringu przed gościńcem (...) nie pozwala na zidentyfikowanie numerów rejestracyjnych samochodów, jakimi poruszali się wówczas oskarżeni i pokrzywdzony. Całokształt wskazanych wyżej dowodów potwierdza jednak wiarygodność zeznań pokrzywdzonego co do spotkania z oskarżonymi w inkryminowanym czasie. Dowodu niewinności oskarżonych, w szczególności oskarżonego P. P. nie może również stanowić podnoszona przez skarżącą okoliczność, że nie miał on uszkodzenia skóry na rękach. Biegły z zakresu chemii – D. W. wskazał bowiem (czego skarżąca nie kwestionuje w wywiedzionej apelacji), że kwas siarkowy może zarówno nie rozpuścić butelki plastikowej, w której się znajduje, jak i przy jego przelewaniu może nie dojść do poparzenia (k.1161v-1162 akt sprawy).

Odnosząc się do kwestii konsekwencji w zeznaniach pokrzywdzonego, w kontekście oceny jego wiarygodności, nie ma racji skarżąca twierdząc, że pokrzywdzony będąc w szpitalu nie chciał złożyć dokładnych zeznań. Prawdą jest, że nie chciał podać sprawców bez konsultacji z adwokatem, ale mówił co zaszło na miejscu zdarzenia (co wynika z zeznań świadków: T. K. i K. Z.). Nie sposób jednak pominąć przy ocenie takiej postawy pokrzywdzonego faktu, że w owym czasie był on aktywny w procederze obrotu substancjami odurzającymi. Oczywistym zatem jest, że wyjawienie okoliczności sprawy, w szczególności przebiegu zdarzenia i osób sprawców wiązałoby się z narażeniem się przez pokrzywdzonego na odpowiedzialność karną. Jak wynika z akt sprawy (protokół złożenia wyjaśnień w sprawie 3006-1-Ds 10.2022 Prokuratury Okręgowej w B., w której M. B. został postawiony m.in. zarzut z art.258 § 1 kk - k.1056v-1057 akt sprawy) powodem spotkania były bowiem, wedle ustaleń Sądu I instancji poczynionych po dokonanej w sposób swobodny ocenie dowodów, rozliczenia za zakupione środki narkotyczne między oskarżonym P. P. (dłużnikiem), a pokrzywdzonym (wierzycielem) oraz dokonanie kolejnej transakcji – sprzedaży przez pokrzywdzonego oskarżonemu P. P. tzw. kryształu (znalezionego na miejscu zdarzenia). Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść odwoływanie się do złożonych na rozprawie zeznań świadka T. K., który podał, że pokrzywdzony nie wspominał o dwóch napastnikach. Apelująca bowiem zdaje się nie dostrzegać zeznań drugiego z funkcjonariuszy rozmawiających z pokrzywdzonym w szpitalu dzień po zdarzeniu – świadka K. Z., który odnosząc się do relacji pokrzywdzonego złożonej w szpitalu podał, że pokrzywdzony nie chciał podać bez konsultacji z adwokatem kto go zaatakował ale powiedział, że jeden z nich (podkreślenie SA) oblał go znienacka substancją (k.123v-124 akta sprawy). Jednoznacznie świadczy to o tym, że pokrzywdzony od pierwszej, pozaprotokolarnej relacji o inkryminowanym zdarzeniu mówił o więcej niż jednym sprawcy. Relację w tym zakresie konsekwentnie prezentował w kolejnych przesłuchaniach.

Podkreślenia również wymaga, że brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania (nie przedstawia ich również skarżąca) jaką motywacją miałby się kierować pokrzywdzony aby wskazać właśnie na oskarżonych, jako sprawców. Kwestia rzekomego konfliktu jaki miał zaistnieć między pokrzywdzonym a oskarżonym M. K. na tle rejestracji samochodu A. została dostrzeżona przez Sąd Okręgowy (str.14-15 uzasadnienia wyroku). Skarżąca w żaden sposób nie odniosła się do niej w wywiedzionej apelacji, co pozwala Sądowi II instancji na ograniczenie się do stwierdzenia, że w pełni aprobuje ocenę dokonaną w tym zakresie przez Sąd I instancji. Sąd II instancji nie podziela zatem sugestii skarżącej, że pokrzywdzony nie podał od razu danych oskarżonych aby mieć czas na uknucie intrygi przeciwko oskarżonym. Jak już wyżej wskazano bowiem, brak jest argumentów dla uznania dlaczego akurat P. P. i M. K. oskarżony miałby bezpodstawnie pomawiać o popełnienie przestępstwa na jego szkodę. Skutku oczekiwanego przez skarżąca nie mogą przynieść dywagacje co do tego, że w ten sposób pokrzywdzony chciał skierować podejrzenia na „swojego wroga” – D. W. (1) jako osobę zlecającą zamach (str.7 apelacji). D. W. (1) nie postawiono bowiem zarzutów w tej sprawie. Postawienie w stan oskarżenia P. P. nie wpłynęło zatem w jakikolwiek sposób na sytuację prawno – karną D. W. (1). Całkowicie dowolne jest twierdzenie skarżącej (str.7 apelacji), że „wedle świadka B. oskarżony P. P. był prawą ręką (…) D. W. (1)”. Wprawdzie pokrzywdzony był przekonany o tym, że oskarżony działał na zlecenie D. W. (1) (i stanowisko w tej sprawie argumentował), w żadnych jednak depozycjach (tak zeznaniach w tej sprawie, jak i wyjaśnieniach w sprawie 3006-1.Ds 10.2022 Prokuratury Okręgowej w B. nie podał aby P. P. był jego „prawą ręką”. W swoich zeznaniach podał, że P. P. pracuje dla D. W. (1) (k.16-18 akt sprawy), że D. W. (1) jest szefem P. P. (k.1059v-1061v akt sprawy), zaś w wyjaśnieniach, że przez zamach na niego P. być może miał wykazać swoją lojalność wobec W. (k.1056v-1057 akt sprawy). Z żadnej z tych depozycji nie wynika zatem aby P. był prawą ręką W.. Podnoszenie zatem przez skarżącą (str.7 apelacji), że pokrzywdzony był zły na D. W. (1), który miał na niego „donosić na Policję”, nie implikuje uznania, że bezpodstawnie obciążał P. P.. Jak już wyżej wskazano w niniejszym uzasadnieniu, apelująca nie zdołała skutecznie podważyć wiarygodności zeznań pokrzywdzonego, który podał, że nie doszło do zarejestrowania samochodu A. na M. K. z przyczyn, ogólnie rzecz ujmując, technicznych, nie zaś z powodu braku zgody oskarżonego na tę rejestrację. Przedstawiona zatem przez skarżącą (str.7 apelacji) argumentacja dotycząca tego oskarżonego również nie może przynieść oczekiwanego przez nią rezultatu.

Całkowicie chybione jest odwoływanie się przez skarżącą do czwartego ze wskazanych kryteriów oceny dowodu z pomówienia. Na wstępie Sąd Apelacyjny pragnie podkreślić, że również i w tym zakresie nie podziela tak jednoznacznego stanowiska wyrażonego w cytowanym w apelacji orzeczeniu Sądu Apelacyjnego w Krakowie. Na wstępie wskazać należy, że „nieposzlakowana opinia” sama w sobie nie jest – w ocenie Sądu II instancji -kryterium wiarygodności depozycji. Zwłaszcza, jeżeli – tak jak w przedmiotowej sprawie - dotyczy to zeznań świadka. Zeznania pokrzywdzonego żadną miarą nie mogą bowiem negatywnie wpłynąć na jego sytuację procesową, czy też skutkować odpowiedzialnością karną w tej sprawie. Nie ma zatem żadnego znaczenia dla oceny wiarygodności jego zeznań czy jest on osobą o „nieposzlakowanej opinii”, czy też „przestępcą obeznanym w procedurze karnej”. Na marginesie zatem jedynie (gdyż pomawiający nie jest współoskarżonym, a świadkiem) wskazać należy, że zgodnie z ugruntowaną już po wydaniu cytowanego przez skarżącą orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Krakowie linią orzecznictwa, którą podziela Sąd II instancji w niniejszym składzie, zamiar skorzystania przez składającego depozycje z instytucji prawa karnego skutkującej złagodzeniem jego odpowiedzialności karnej sam w sobie nie osłabia wiarygodności tych depozycji. „Z niczego nie wynika to, że osoba pomawiająca innego sprawcę o dokonanie określonych czynów musi czynić to całkowicie bezinteresownie. Z istoty swojej, składanie tego typu wyjaśnień, wiąże się z jakąś "premią" w procesie karnym, choćby jest okolicznością łagodzącą braną pod uwagę przy wymiarze kary. Tak więc to nie bezinteresowność jest tu kryterium, które podlega wprost ocenie sądu, lecz wiarygodność tych wyjaśnień.” ( postanowienie Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2018 r. w sprawie V KK 92/18).

Sądu odwoławczego nie przekonuje argumentacja przestawiona na str. 8 omawianej apelacji, jakoby zeznania obciążające oskarżonych miały na celu wyeliminowanie tzw. grupę W. z rynku handlu narkotykami. Jest to rozumowanie całkowicie dowolne, nie znajdujące oparcia w przeprowadzonych i ocenionych w sposób swobodny dowodach. Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, pokrzywdzony konsekwentnie wskazywał na oskarżonych jako sprawców, to z oskarżonym P. P. był umówiony 29 grudnia 2021r. o godz. 21, a nadto brak jest podstaw do uznania aby oskarżeni byli ważnymi osobami dla istnienia tzw. grupy W.. Nie było zadaniem sądu w przedmiotowej sprawie ustalanie czy D. W. (1) nadal zajmuje się handlem narkotykami, natomiast ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (zeznania D. B., M. B. i jego wyjaśnienia złożone w postępowaniu 3006-1.Ds 10.2022 Prokuratury Okręgowej w B. wynika, że to pokrzywdzony zaprzestał tego procederu.

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie przyniosło wychwytywanie najdrobniejszych różnic w kolejno składanych przez pokrzywdzonego depozycjach (str.8-11 apelacji). Cytowane wypowiedzi świadka znajdują potwierdzenie w protokołach jego przesłuchań. Sąd Okręgowy odniósł się do tych różnic wskazując, którym z zeznań w zakresie tego, co w inkryminowanym czasie robił każdy z oskarżonych przydał walor wiarygodności (str.5 uzasadnienia wyroku). Dokonana przez Sąd I instancji ocena i przywołana na jej poparcie argumentacja zyskała, jako w pełni logiczna, aprobatę Sądu odwoławczego. Podnosząc okoliczność czasu zdarzenia (29 grudnia po godz.21), braku lamp ulicznych na jego miejscu skarżąca zdaje się nie dostrzegać, że zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonego, których w tym zakresie apelująca nie kwestionuje, samochody którymi przyjechali oskarżeni i pokrzywdzony miały włączone silniki, a oskarżeni i pokrzywdzony stali przy swoich samochodach (k.16-18, 1112v akt sprawy). Nie są to zatem okoliczności, w których nie sposób było dostrzec butelki, w której – jak ustalono - znajdował się kwas siarkowy, którym pokrzywdzony został oblany. Jednocześnie nie sposób uznać aby to, że pokrzywdzony nie potrafił jej dokładnie opisać (co akcentuje skarżąca na str. 10 apelacji) deprecjonowało wiarygodność jego zeznań w najistotniejszej spornej kwestii, tj. zachowania napastników. Podobnie podważenia wiarygodności zeznań pokrzywdzonego nie może przynieść wskazywanie przez skarżącą na podawane przez pokrzywdzonego motywy działania oskarżonych. Na wstępie podkreślenia wymaga, że w ustaleniach faktycznych sąd nie określił motywacji działania oskarżonych; nie jest to postąpienie błędne. Ustalenie motywu działania nie stanowi bowiem warunku sine qua non przypisania sprawcy winy. Zatem brak ustalenia w tym zakresie W żadnym stopniu nie dyskwalifikuje zaskarżonego orzeczenia, gdyż motyw i cel, którym kierował się sprawca grają rolę uzupełniającą i drugoplanową, o ile w myśl specjalnej dyspozycji ustawy nie należą do znamion czynu przestępnego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Wskazać w tym miejscu godzi się, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, w sprawie może w ogóle nie dojść do ustalenia motywu działania sprawcy (patrz: wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku: z 24 marca 2022r. w sprawie II AKa 13/22, z 9 grudnia 2010r. w sprawie II AKa 309/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 30 maja 2007r. w sprawie II AKa 84/07; wyroki Sądu Najwyższego: z 5 października 1981r. w sprawie I KR 149/81; z 3 czerwca 1974r. w sprawie I KR 419/73). W realiach przedmiotowej sprawy pokrzywdzony zamach na swoją osobę wiązał konsekwentnie z D. W. (1) i konfliktem jaki miał między nimi istnieć. Skoro – jak wyżej wskazano – jako okoliczność nieistotna dla rozpoznania sprawy nie znalazła się ona w ustaleniach faktycznych (jak również nie jest elementem okoliczności jakie brał pod uwagę Sąd Okręgowy kształtując wymiary kar orzeczonych wobec oskarżonych) bez znaczenia dla oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonego pozostaje w czym upatrywał on źródła tego konfliktu.

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść odwoływanie się do braku logiki i niezgodności z zasadami doświadczenia życiowego w tym, że sprawcy nie przyjechali na miejsce zdarzenia z butelką napełnioną żrącą substancją, a przelewali ją do niej na miejscu zdarzenia. Na wstępie wskazać należy, że doświadczenie orzecznicze Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie pozwala na stwierdzenie, że niejednokrotnie zachowania sprawców przestępstw cechuje brak logiki i sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego; nie implikuje to jednak uznania, że nie można przypisać im winy. Wskazać należy, że – jak wynika z opinii biegłego chemika, kwas siarkowy ciecz może znajdować się w plastikowej butelce nie rozpuszczając jej, przez krótki czas (zeznania D. W. – k.1161v-1162 akt sprawy). Nadto, nie bez znaczenia – w ocenie Sądu II instancji – pozostają ustalone przez Sąd Okręgowy okoliczności zdarzenia. Otóż, do spotkania oskarżonych z pokrzywdzonym doszło z powodu – jak mniemał pokrzywdzony – zrealizowania transakcji narkotykowej oraz spłaty długu przez oskarżonego P. P.. Dla zrealizowania swojego zamiaru oblania pokrzywdzonego żrącą substancją oskarżeni musieli stworzyć warunki, które z jednej strony gwarantowałyby realizację owego zamiaru, a z drugiej - nie wzbudziłyby w pokrzywdzonym jakichkolwiek podejrzeń co do jego istnienia. Stąd zmiana pierwotnego miejsca spotkania – z dysponującego monitoringiem i oświetleniem parkingu na znajdującą się w zalesionym miejscu i nie oświetloną lampami ulicznymi pętlę autobusową. Realizacji tego zamiaru miało również – w ocenie Sądu Apelacyjnego – służyć rzekome oczekiwanie na osobę, która miała posiadać pieniądze, zarówno na zakup tzw. kryształu, jak i na spłatę długu. Jak wynika z uznanych przez Sąd za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego, przebieg spotkania do momentu ataku nie wzbudzała w nim jakiegokolwiek niepokoju. Służyć temu miały również – jak trafnie ocenił Sąd Okręgowy (str.18 uzasadnienia wyroku) rozmowy prowadzone pomiędzy oskarżonymi, a pokrzywdzonym. Abstrahując od toku rozumowania oskarżonych (nie sposób było go ustalić wobec skorzystania przez nich ze wskazanych wyżej praw procesowych), oczywistym jest, że sposobem odciągnięcia uwagi pokrzywdzonego i utwierdzeniem go w przekonaniu o braku jakiegokolwiek zagrożenia ze strony oskarżonych było posłużenie się zwykłą plastikową butelką, którą napełniono żrącą substancją bezpośrednio przed atakiem na pokrzywdzonego. Gdyby bowiem oskarżeni zbliżyli się do pokrzywdzonego z innym przedmiotem, w którym kwas siarkowy mógłby dłużej się znajdować, mogłoby to wzbudzić w nim podejrzenia co do zamiaru oskarżonych i przeszkodzić w jego realizacji. Z drugiej zaś strony – przechowywanie przez dłuższy czas kwasu siarkowego w plastikowej butelce mogłoby doprowadzić do jej uszkodzenia jeszcze przed atakiem na pokrzywdzonego, co skutkowałoby również zniweczeniem zamiaru oszpecenia pokrzywdzonego. Opisane zatem przez skarżącą omawiane zachowanie oskarżonych nie pozostaje w sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania, a w realiach rozpoznawanej sprawy gwarantowało lub co najmniej w wysokim stopniu uprawdopodabniało realizację ustalonego w zaskarżonym orzeczeniu zamiaru sprawców.

Ad. 2. Zarzuty nie są trafne. Na wstępie wskazać należy, że o ile argumentacja podniesiona w wywiedzionym środku odwoławczym stanowi uzasadnienie podniesionego zarzutu obrazy art.7 kpk, skarżąca kwestionuje bowiem dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wiarygodności dowodów, a w zasadzie jedynie jednego z nich – zeznań pokrzywdzonego, o tyle w żaden sposób nie wskazała argumentów na poparcie podniesionego zarzutu obrazy art.4 kpk, nie wykazała zatem w czym upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy określonej w art.4 kpk zasady obiektywizmu/bezstronności, która stanowi rozwinięcie normy zawartej w art. 45 Konstytucji RP, gwarantującej prawo m.in. do rozpoznania sprawy przez bezstronny sąd oraz zobowiązania przyjętego przez Polskę w art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Tymczasem wykazanie, że w toku postępowania doszło do naruszenia zasady obiektywizmu (art.4 kpk) wymaga wskazania uchybień konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 grudnia 2022r. w sprawie II AKa 22/22, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 grudnia 2019r. w sprawie II AKa 559/19). Podkreślenia również wymaga, że bezstronność to kierowanie się przez sędziego obiektywizmem, nie stwarzając korzystniejszej sytuacji dla żadnej ze stron czy żadnemu z uczestników postępowania, w trakcie zarówno toczącej się przed sądem sprawy, jak i orzekania. Traktuje on zatem uczestników postępowania równorzędnie (bezstronność subiektywna). Bezstronność obiektywna to niezależność sędziego polegająca na tym, że - jak stanowi art. 178 ust. 1 i 3 Konstytucji RP - działa on wyłącznie na podstawie prawa, zgodnie ze swoim sumieniem i wewnętrznym przekonaniem. Elementem zasady obiektywizmu jest też zakaz przyjmowania przez organ procesowy kierunkowego nastawienia do sprawy, dopasowywanie czynności procesowych do z góry przyjętego na wstępie wyniku lub oddalanie wniosków dowodowych jednej tylko strony, gdy dążą one do ustaleń sprzecznych z przyjętym na wstępie założeniem. Ale ocena materiału dowodowego z daniem wiary jednym z dowodów, nie stanowi naruszenia tej zasady (tak też: Sąd Najwyższy w postanowieniu z 9 sierpnia 2017r. w sprawie II KK 206/17). Nie jest bowiem naruszeniem art.4 kpk stan będący rezultatem przeprowadzonego przez sąd procesu dowodzenia, w wyniku którego dokonano selekcji zgromadzonego materiału dowodowego i oparto ustalenia faktyczne o dowody niekorzystne dla strony niezadowolonej z takiego stanu rzeczy. Dlatego właśnie ustrojową prerogatywą sądów jest możliwość ustalania w granicach swobody ocen prawdy materialnej będącej pierwszorzędnym celem procesu karnego (art. 2 § 2 kpk). Swobodna ocena dowodów ograniczona jest zaś jedynie powinnością przedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia rozumowania, które doprowadziło skład orzekający do dokonanego wyboru. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy temu zadaniu w pełni sprostał. W sporządzonym uzasadnieniu przedstawił, jakim dowodom, w jakim zakresie i z jakich względów dał wiarę, bądź też wiarygodności tej odmówił. Analizując zarzut autorki apelacji przez pryzmat powyżej przedstawionych uwag Sąd Apelacyjny – po zapoznaniu się z przebiegiem procesu oraz uzasadnieniem zaskarżonego orzeczenia - stwierdza, że skarżąca nie zdołała wykazać, a Sąd odwoławczy nie stwierdza aby Sąd I instancji sprzeniewierzył się zasadzie obiektywizmu, to jest aby naruszył przepisy mające zapewnić jej realizację, w konsekwencji aby doszło do naruszenia przez sąd orzekający tej zasady w zakresie ustalenia zamiaru z jakim w inkryminowanym czasie działali oskarżeni.

Podobnie rzecz się ma z zarzutem obrazy art.410 kpk. Również bowiem i w tym przypadku skarżąca, poza gołosłownym i sprzecznym z treścią uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia stwierdzeniem, że Sąd I instancji pominął okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych (str.11 apelacji) nie wskazała które to okoliczności zostały pominięte przez Sąd Okręgowy w ocenie dowodów. Argumentacja zaprezentowana w tej części apelacji sugeruje natomiast niezrozumienie istoty zarzutu obrazy art.410 kpk. Wskazać zatem należy, że obowiązek wynikający z treści przepisu art.410 kpk związany jest z tym, że sąd rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej, nawet jeżeli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych (por. wyroki: Sąd Apelacyjnego w Gdańsku z 24 marca 2022r. w sprawie II AKa 278/20, Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2006r. w sprawie IV KK 454/05; postanowienia Sądu Najwyższego: z 5 maja 2006r. w sprawie III KK 351/05, z 8 marca 2006r. w sprawie III KK 246/05). Przepis ten określa zatem podstawę dowodową wyroku. W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego uchybienie regułom art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (wyroki: Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 1 lutego 2023r. w sprawie II AKa 278/20, Sądu Najwyższego z 17 września 2004r., sygn. IV KK 102/04). Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (postanowienie Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2002r., sygn. akt V KKN 34/01), w tym także nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego (orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 grudnia 2022r. w sprawie II AKa 22/22). Wobec braku w omawianej apelacji konkretnych argumentów mających uzasadniać zarzut obrazy art.410 kpk, Sąd Apelacyjny nie może odnieść się do niej zgodnie z treścią art.433 § 2 kpk, Sąd ten zatem ograniczy się do stwierdzenia, że Sąd Okręgowy orzekając w przedmiotowej sprawie ujawnił wszystkie istotne dowody i z pewnością nie oparł się na dowodach nieujawnionych. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji nie pozwala także na stwierdzenie, że wyrok ten został wydany na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy orzekając w przedmiotowej sprawie ujawnił wszystkie istotne dowody i z pewnością nie oparł się na dowodach nieujawnionych. Podnosząc ten zarzut skarżąca w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę dowodów, w szczególności zeznań pokrzywdzonego, co – jak wyżej wskazano – nie może stanowić podstawy zarzutu obrazy art.410 kpk; podstawą zarzutu kwestionowania oceny dowodów dokonanej przez Sąd jest bowiem art.7 kpk.

Omawiana apelacja nie zawiera również żadnych argumentów mających uzasadnić zarzut obrazy art.366 kpk. Wobec tego Sąd Apelacyjny nie może odnieść się do niego zgodnie z treścią art.433 § 2 kpk. Sąd ten zatem, po zapoznaniu się z aktami sprawy w części dotyczącej rozprawy głównej ograniczy się do stwierdzenia, że przewodniczący składu orzekającego prawidłowo wypełnił swoją rolę, zgodnie z dyrektywami zawartymi w przepisie art.366 kpk.

Odnosząc się do podniesionego w tej części apelacji zarzutu obrazy art.7 kpk na wstępie podkreślenia wymaga, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art.7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy(art.2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011r. w sprawie III KK 382/2010r.; z 7 lipca 2010r. w sprawie II KK 147/2010; z 13 czerwca 2007r. w sprawie V KK 5/2007; z 25 września 2002r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996r. w sprawie II KRN 199/95; 9 listopada 1990r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003r., s. 255 - 259).

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że Sąd Okręgowy dokonał rzetelnej, zgodnej z dyrektywami określonymi w art.7 kpk oceny dowodów, co znalazło odzwierciedlenie w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia. Sąd Apelacyjny odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu do oceny zeznań pokrzywdzonego i do poczynionych tam rozważań odwołuje się w tym miejscu nie stwierdzając potrzeby ponownego przytaczania przedstawionej tam argumentacji. Wskazać jednak godzi się, że skarżąca argumentuje odnosząc się wybiórczo do przeprowadzonych dowodów, co do których prezentuje odmienne stanowisko. Tymczasem o poprawności dokonanej oceny poszczególnych dowodów nie sposób wnioskować tylko w odniesieniu do każdego z nich z osobna, lecz należy uwzględniać wszystkie wzajemne powiązania pomiędzy dowodami, a zatem ich całościowe znaczenie. Sąd Okręgowy, odmiennie niż apelująca, uwzględnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, we wzajemnych ich powiązaniach i uwarunkowaniach. Warto też podnieść, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2021r., V KK 342/20).

Chybiony jest również zarzut związany z formą zjawiskową czynu przypisanego oskarżonym, tj. uznania, że działali oni wspólnie i w porozumieniu. Podzielając w pełni poglądy sądów powszechnych i Sądu Najwyższego zawarte w powołanych na str.12-13 omawianej apelacji judykatach Sąd Apelacyjny stwierdza, że nie mają one odniesienia do realiów rozpoznawanej sprawy. Ustalony bowiem w sprawie stan faktyczny w pełni wskazuje na działanie obu oskarżonych w ramach współsprawstwa. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że ustalenie to Sąd Okręgowy poczynił nie tylko – jak wskazuje skarżąca na str.12 apelacji – w oparciu o ustalenie, że oskarżony M. K.przybył wraz z oskarżonym P. P. na spotkanie z pokrzywdzonym. Wynika to z części motywacyjnej wyroku, w której wskazuje na przesłanki uznania, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu (str.18-19 uzasadnienia). Z uwagi na fakt, że skarżąca nie odniosła się do tej argumentacji, Sąd Apelacyjny ograniczy się do stwierdzenia, że rozważania Sądu I instancji w omawianym zakresie w pełni aprobuje. Sąd odwoławczy dokonując kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji może bowiem poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021r. w sprawie II KK 170/21). Brak jest zatem podstaw do uznania, że w odniesieniu do oskarżonego M. K. zastosowanie winien mieć przepis art.18 § 3 kk.

Ad. 3. Wobec bezzasadności zarzutów obrazy prawa procesowego, za niezasadny został również uznany oparty na nim zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonych.

Ad. 4. Zarzut nie jest trafny. Kary orzeczone bowiem wobec oskarżonych nie noszą cech rażącej surowości, wręcz przeciwne, uznane zostały przez Sąd odwoławczy za rażąco łagodne, co skutkowało ich podwyższeniem, wobec wniesienia w tym zakresie apelacji na niekorzyść oskarżonych przez oskarżyciela publicznego.

Na wstępie wskazać należy, że kara to środek przymusu państwowego wyrażający potępienie zarówno popełnionego czynu, jak i jego sprawcy, stosowany przez Sąd, a więc organ państwowy o konstytucyjnie zagwarantowanej niezawisłości, w regulowanym przez prawo karne postępowaniu, w którym zapewnione są prawa osoby postawionej w stan oskarżenia (w tym możliwość obrony) i zapewniona jest bezstronność rozstrzygnięć (nulla poena sine iudicio). Wyrazem aktualnej filozofii karania jest systematyka obecnie obowiązującego Kodeksu karnego, a jej istotę w największym skrócie ująć można następująco: „traktuj karę jako środek ostateczny (ultima ratio) i bacz, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, a po surowszy środek represji karnej sięgaj tylko wtedy, gdy za pomocą łagodniejszego nie da się osiągnąć w stosunku do sprawcy przestępstwa zapobiegawczych i wychowawczych celów kary bądź zadośćuczynić należycie potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa”. (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 lipca 2019r. w sprawie II AKa 178/19). Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowaniu wymiaru kary. Rolą zaś Sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt.4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Przepis art.53 kk określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary.

Pierwszą z nich jest dyrektywa winy - Sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary, której dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary.

Kolejną dyrektywą sądowego wymiaru kary wymienioną w art.53 § 1 kk jest uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Na ocenę zaś stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art.115 § 2 kk i są to okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu - jak wynika to z treści art.115 § 2 kk - okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu.

Trzecią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych lub wychowawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę.

Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczone kary mają bowiem za zadanie wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra.

Skarżąca podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kar orzeczonych wobec oskarżonych odwołuje się do dwóch przesłanek. W odniesieniu do oskarżonego P. P. – statusu młodocianego, w odniesieniu do oskarżonego M. K. – uprzedniej niekaralności.

Odnosząc się do pierwszej z wyżej wskazanych podkreślenia wymaga, że w przepisie art.54 § 1 kk zawarta jest szczególna dyrektywa wymiaru kary, wprowadzająca prymat dyrektywy prewencji szczególnej, a w jej ramach - oddziaływania wychowawczego na sprawcę. Nie znosi jednak obowiązku stosowania ogólnych dyrektyw wymiaru kary sformułowanych w art.53 kk. Nie jest zatem dopuszczalne pominięcie którejś z dyrektyw z art.53 kk tylko z tego względu, że taka właśnie kara spełniałaby najlepiej cele wychowawcze wobec młodocianego. Nie oznacza też konieczności pobłażliwego traktowania takich sprawców (patrz: postanowienia Sądu Najwyższego z: 21 maja 2021r. w sprawie III KK 116/21, 26 lutego 2020r. w sprawie V KK 382/19). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych odnoszącym się do przestępców młodocianych czynnikiem wiodącym przy orzekaniu kary są warunki i właściwości osobiste a ustalenie, że sprawca wykazuje wysoki stopień demoralizacji może wskazywać - nie rezygnując z wychowawczej roli kary - na konieczność długotrwałego oddziaływania na niego w toku wykonywania kary pozbawienia wolności. „Z faktu, iż sprawca jest młodociany nie wynika obowiązek jego łagodnego traktowania. Na eksponowanie tej okoliczności mogą liczyć tylko młodociani nie zdemoralizowani. W stosunku do młodocianych sprawców groźnych przestępstw, których stopień demoralizacji jest znaczny, zgodnie z dyrektywą art.51 kk (obecnie art.54 § 1 kk) i art.50 kk (obecnie art.53 kk) należy orzekać kary surowe, pozwalające na prowadzenie długotrwałego procesu wdrażania do przestrzegania porządku prawnego, pozwalające na doprowadzenie procesu wychowania sprawcy do pozytywnego rezultatu” (orzeczenie składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 17 lipca1985r. w sprawie V KRN 284/85). Podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 12 listopada 2003r. w sprawie II AKa 255/03).

Odnosząc się natomiast do kwestii uprzedniej niekaralności oskarżonego M. K. fakt, że oskarżony w stosunkowo młodym wieku dopuścił się tak groźnego przestępstwa świadczy o jego głębokiej demoralizacji, czego nie zmienia fakt jego uprzedniej niekaralności.

Wobec braku innej argumentacji omawianego zarzutu Sąd Apelacyjny nie będzie czynił dalszych rozważań w tym zakresie. Z uwagi na fakt, że oskarżyciel publiczny, którego apelacja w zakresie wnioskowania o podwyższenie orzeczonych wobec oskarżonych kar okazała się częściowo zasadna nie złożył wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu odwoławczego, Sąd ten ograniczy się w tym miejscu do stwierdzenia, że orzeczone wobec oskarżonych kary nie cechuje rażąco surowość, a są rażąco łagodne, co skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie. Mając bowiem na uwadze dyrektywy wymiaru kar wskazane w art.53 kk i art.54 kk Sąd odwoławczy uznał, że orzeczenie wobec oskarżonego P. P. kary 10 lat pozbawienia wolności, zaś wobec oskarżonego M. K. kary 8 lat pozbawienia wolności odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez nich czynu, a nadto spełni funkcję kary, tak w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej.

Wnioski

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż zachowanie współoskarżonych M. K. i P. P. wyczerpało znamiona czynu opisanego w art. 13 par. 1 w zw. z art. 148 par. 1 KK ( w zb. z art. 156 par. 1 pkt 2 w zw. z art. 11 par. 2 KK) - w ten sposób, iż w/w działając wspólnie i w porozumieniu, a nadto działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia M. B., usiłowali dokonać jego zabójstwa poprzez oblanie tegoż wysokostężoną żrącą substancją w postaci kwasu siarkowego po ważkich, z witalnego punktu widzenia, częściach ciała, w postaci głowy i twarzy, jednakże celu swojego nie osiągnęli, powodując u rzeczonego M. B. szereg obrażeń, w tym istotne trwałe zeszpecenie ( opisane w pkt 1 sentencji zaskarżonego orzeczenia j - a w konsekwencji wymierzenie każdemu z nich kary 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności,

zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 3 jego sentencji poprzez podwyższenie wysokości orzeczonej od współoskarżonych na rzecz M. B. nawiązki do kwoty 175.000 zł ( stu siedemdziesięciu pięciu tysięcy złotych ) w ramach nałożonego przez Sąd I Instancji na M. K. i P. P. solidarnego obowiązku jej uiszczenia na rzecz wspomnianego pokrzywdzonego.

względnie zaś:

uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części, a w konsekwencji przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania Sądowi właściwemu pod względem miejscowym oraz rzeczowym.

Apelacja oskarżyciela publicznego

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż P. P. i M. K.swoim zachowaniem dopuścili się popełnienia czynu z art. 13 §1 kk w zw. z art. 148§ 1 kk w zb. z art. 156§ 1 pkt. 2 kk w zw. z art. 11 §2 kk, i w efekcie tak poczynionych ustaleń wymierzenie im kar po 15 lat pozbawienia wolności,

w przypadku nieuwzględnienia zarzutów opisanych w pkt. I i II środka odwoławczego i ograniczenia rozpoznania apelacji prokuratora wyłącznie do zarzutu wskazanego w pkt. III - o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie P. P. i M. K. za popełnienie czynu z art. 156§ 1 pkt. 2 kk kar po 10 lat pozbawienia wolności,

w pozostałym, niezaskarżonym zakresie, o utrzymanie wyroku w mocy.

Apelacja obrońcy oskarżonych

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanego im czynu opisanego w punkcie I,

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Ad. 1. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Ad. 2. Częściowa zasadność zarzutu apelacyjnego.

Ad. 3. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

Apelacja oskarżyciela publicznego

Ad. 1. Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

Ad. 2. Częściowa zasadność zarzutu apelacyjnego.

Ad. 3. Zasadność wniosku.

Apelacja obrońcy oskarżonych

Ad. wniosek o uniewinnienie. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Ad. wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżąca nie wskazała okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok poza dokonanymi zmianami.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność pozostałych zarzutów apelacyjnych, brak przesłanek z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt 1. co do wysokości orzeczonych kar.

Pkt 2. co do wysokości orzeczonej nawiązki.

Pkt 5. co do zaliczenia okresów tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności.

Pkt 6. co do opłaty.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak w rubryce nr 3.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 6, art.10 ust.1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonym opłaty za obie instancje w wysokości po 600 zł. oraz obciążył każdego z nich ½ wydatków postępowania odwoławczego. Uznał bowiem, że brak jest podstaw do zwolnienia ich od obowiązku ich ponoszenia.

PODPISY

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina, wysokość kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kwalifikacja prawna, wysokość kary, wysokość środka kompensacyjnego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana