II AKa 305/23 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Gdańsku z 2024-03-14
Sygn. akt II AKa 305/23
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 marca 2024 r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSA Włodzimierz Brazewicz
Sędziowie: SA Andrzej Czarnota
SA Dorota Rostankowska (spr.)
Protokolant: sekretarz sądowy Dagmara Liszewska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w G. A. R.
po rozpoznaniu w dniach 18 stycznia 2024 r. i 14 marca 2024r.
sprawy
A. B. s. Z., ur. (...) w B., oskarżonego z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.
D. B. c. A., ur. (...) w B., oskarżonej z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.
P. J. s. M., ur. (...) w G. (1), oskarżonego z art. 296 § 1, 2 i 3 k.k. i art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 § 1 k.k.; art. 233 § 1 k.k.; art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. z art. 12 § 1 k.k.; art. 77 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.; art. 218 § 1 a k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych
od wyroku Sądu Okręgowego w B. (41) z dnia 11 maja 2023 r., sygn. akt III K 57/21
I. przy zastosowaniu art.440 § 1 kk zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1. w pkt. 6. obniża zasądzony obowiązek naprawienia szkody do kwoty 2.317,62 (dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych sześćdziesiąt dwa grosze),
2. w pkt. 15. Obniża zasądzony obowiązek naprawienia szkody do kwoty 1.752.903,81 (jeden milion siedemset pięćdziesiąt dwa tysiące dziewięćset trzy złote osiemdziesiąt jeden groszy),
3. uchyla pkt 16.;
II. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;
III. zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:
- A. B. kwotę 1220 (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia) złotych,
- D. B. kwotę 1780 (jeden tysiąc siedemset osiemdziesiąt) złotych,
- P. J. kwotę 3300 (trzy tysiące trzysta) złotych
tytułem opłat za postępowanie odwoławcze oraz obciąża każdego z oskarżonych 1/3 wydatków tego postępowania.
UZASADNIENIE
UZASADNIENIE |
|||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 305/23 |
|
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2. |
||
|
1CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||
|
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|
1. 1. A. B. został oskarżony o to, że: I. w B. działając wspólnie i w porozumieniu z P. J. będącym zobowiązanym do zajmowania się działalnością (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), działając w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczył środki finansowe w ten sposób, że:
działając tym samym na szkodę (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa tj. o czyn z art. 284 § 1 k.k., w zw z art. 12 § 1 kk 2. 2. D. B. została oskarżona o to, że: II. w B., będąc komandytariuszem (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa oraz jedynym wspólnikiem (...) Spółka z o.o. będącym komplementariuszem (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, a także komandytariuszem (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa oraz jedynym wspólnikiem (...) Spółka z o.o. będącym komplementariuszem (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa w B., działając wspólnie i w porozumieniu z P. J. będącym zobowiązanym do zajmowania się działalnością (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), działając w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczyła środki finansowe w ten sposób, że:
działając tym samym na szkodę (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa tj. o czyn z art. 284 § 1 k.k., w zw. z art. 12 § 1 kk 3. P. J. został oskarżony o to, że: III. w okresie od 01 czerwca 2016 roku do grudnia 2017 roku, w B., będąc zobowiązanym na podstawie umowy zlecenia z dnia 1 czerwca 2016 roku do zajmowania się działalnością Spółki (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, zawiązanej dnia 07-03-2016 roku, oraz będąc zobowiązanym do zajmowania się działalnością (...) Sp z o.o. Spółka komandytowa, działając w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, poprzez niedopełnienie ciążących na nim obowiązków oraz nadużycie udzielonych mu uprawnień, wyrządził (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), wielką szkodę majątkową, w ten sposób, że:
tj. o czyn z art. 296 § 1, 2 i 3 kk i art. 284 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk i art. 12§1 kk IV. w dniu 15 czerwca 2018 roku, na posiedzeniu jawnym, przeprowadzonym w VIII Wydziale Gospodarczym Sądu Rejonowego w Bydgoszczy, do sprawy VIII GC 1096/18 UPR, po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, złożył nieprawdziwe zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym, co do sposobu otrzymywania wynagrodzenia w ramach wykonywania Zarządu w Spółce (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), od (...) Spółka z o.o. Sp. K. zeznając iż: „Nasze wynagrodzenie było wynagrodzeniem ryczałtowym. Wynosiło ono 5000 zł miesięcznie. Można powiedzieć, że ta kwota przysługiwała nam bez względu na to, ilu pracowników świadczyło pracę na rzecz pozwanej, ale musiał pracować jakiś pracownik, żeby wynagrodzenie przysługiwało", podczas gdy na podstawie dokumentów zabezpieczonych przez tymczasowego nadzorcę sądowego (...) Spółka z o. o. Spółka Komandytowa wynika, iż w/w rozliczenie było uzależnione od ilości godzin wypracowanych przez pracownika t.j. o czyn z art. 233 § l kk V. w okresie od dnia 1 czerwca 2016 roku do dnia 30 listopada 2017 roku, w B. będąc zobowiązanym na podstawie umowy zlecenia z dnia 1 czerwca 2016 roku do zajmowania się działalnością Spółki (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu przez Spółkę środków finansowych, w ten sposób, że dokonał przelewów z rachunku (numer (...)) bankowego Spółki (...) Sp. z o.o. Sp. K. środków pieniężnych, na rachunek bankowy (numer (...)) powadzony na jego rzecz, na łączną kwotę 22.377,12 zł, której to kwoty nie rozliczył – t.j. o czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. z art. 12 § 1 kk VI. w okresie od 01 czerwca 2016 roku do dnia 24 października 2017 roku, w B. będąc zobowiązanym na podstawie umowy zlecenia z dnia 1 czerwca 2016 roku do zajmowania się do zajmowania się działalnością Spółki (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), zawiązanej dnia 07-03-2016 roku, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim złożeniu deklaracji podatkowych z wyliczeniem podatku należnego, nie dokonał w terminie wpłat tego podatku, na rzecz (...) Urzędu Skarbowego w B. w zakresie: - podatku od towarów i usług za n/w okresy:
- podatku dochodowego od osób fizycznych od wynagrodzeń podatników za n/w okresy:
powodując tym samym, uszczuplenie należności publicznoprawnych wielkiej wartości w łącznej wysokości 1.163.658,34 zł t.j. o czyn z art. 77 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks V. w okresie od września 2016 roku do października 2017r. w B. będąc zobowiązanym na podstawie umowy zlecenia z dnia 1 czerwca 2016 roku do zajmowania się do zajmowania się działalnością Spółki (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), zawiązanej dnia 07-03-2016 roku, wykonując czynności z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uporczywie naruszał prawa pracowników wynikające z ubezpieczeń społecznych poprzez niedokonywanie wpłat z tytułu ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, dotyczących niżej wymienionych pracowników, w następujących okresach:
to jest w łącznej kwocie 1.311.240,06 zł, czym działał na szkodę wymienionych wyżej pracowników tj. o czyn z art. 218 § 1 a kk w zw. z art. 12 § 1 kk Wyrokiem z 11 maja 2023r. w sprawie III K 57/21 Sąd Okręgowy w Bydgoszczy: 1. oskarżonego A. B. uznał za winnego tego, że w B. działając wspólnie i w porozumieniu z P. J. będącym zobowiązanym do zajmowania się działalnością (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), działając w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczył powierzone P. J. środki finansowe spółki (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), w ten sposób, że: w okresie od listopada 2016r do 9 listopada 2017r. przyjął bez podstawy prawnej, w związku z fikcyjnymi umowami zlecenia, z (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, środki finansowe w kwocie 16.813,57 z których zwrócił na wezwanie Syndyka masy upadłościowej kwotę 16.433,27 zł, działając tym samym na szkodę (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, to jest przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r. za winnego popełnienia występku z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 284§ 2 k.k. i art. 33§ 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 130 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na 40 zł., 2. na podstawie art. 46§ 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r zasądził od oskarżonego A. B. na rzecz (...) sp. z o.o. sp.k w upadłości reprezentowanej przez (...) sp. z o.o. w B. kwotę 380,30 zł tytułem naprawienia szkody; 3. na podstawie art. 69§ 1 k.k. i art. 70§ 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r wykonanie orzeczonej w pkt. 1 wobec A. B. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat; 4. na podstawie art. 72§ 1 pkt. 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r zobowiązał oskarżonego A. B. do informowania sądu o przebiegu okresu próby; 5. oskarżoną D. B. uznał za winną tego, że w B., będąc komandytariuszem (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa oraz jedynym wspólnikiem (...) Spółka z o.o. będącym komplementariuszem (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, a także komandytariuszem (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa oraz jedynym wspólnikiem (...) Spółka z o.o. będącym komplementariuszem (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa w B., działając wspólnie i w porozumieniu z P. J. będącym zobowiązanym do zajmowania się działalnością (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), działając w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczyła powierzone P. J. środki finansowe spółki (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), środki finansowe w ten sposób, że: - w okresie od sierpnia 2016 roku do 12 października 2017 roku przyjęła w związku z fikcyjnymi umowami zlecenia, z (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, pieniądze w kwocie 54.361,56 zł, z których zwróciła na wezwanie Syndyka masy upadłościowej kwotę 52.043,94 zł, - we wrześniu 2016 przedłożyła w (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa fakturę za koszty naprawy swojego samochodu marki (...) nr. rej. (...) niebędącego składnikiem majątku (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, w wyniku czego doszło do niezasadnego przekazania kwoty 8758,70 zł na rzecz (...) Sp. z o.o. w B. działając tym samym na szkodę (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, to jest przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r za winną popełnienia występku z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 284§ 2 k.k. i art. 33§ 1, 2 i 3 k.k. wymierzył jej karę roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 200 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na 40 zł., 6. na podstawie art. 46§ 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r zasądził od oskarżonej D. B. na rzecz (...) sp. z o.o. sp.k. w upadłości reprezentowanej przez (...) sp. z o.o. w B. kwotę 11076,32 zł tytułem naprawienia szkody; 7. na podstawie art. 69§ 1 k.k. i art. 70§ 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r wykonanie orzeczonej w pkt. 5 wobec D. B. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat; 8. na podstawie art. 72§ 1 pkt. 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r zobowiązał oskarżoną D. B. do informowania sądu o przebiegu okresu próby; 9. oskarżonego P. J. uznał za winnego tego, że w okresie od sierpnia 2016 roku do 9 listopada 2017 roku, w B., będąc zobowiązanym na podstawie umowy zlecenia z dnia 1 czerwca 2016 roku do zajmowania się działalnością Spółki (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, zawiązanej dnia 07-03-2016 roku, oraz będąc zobowiązanym do zajmowania się działalnością (...) Sp z o.o. Spółka komandytowa, działając w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, poprzez niedopełnienie ciążących na nim obowiązków oraz nadużycie udzielonych mu uprawnień, wyrządził (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), wielką szkodę majątkową oraz przywłaszczył powierzone mu środki finansowe spółki, w ten sposób, że: - od 31 grudnia 2016 roku do 24 października 2017 roku nie podjął działań windykacyjnych w stosunku do dłużnika (...) Spółka z o.o. Sp. K. z siedzibą w B., przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), zmierzających do odzyskania wierzytelności przysługującej (...) Spółka z o.o. Sp. K., na kwotę 497.771,44 zł za rok 2016 oraz na kwotę 1.196.207,31 zł za rok 2017. -w okresie 01 grudnia 2016 roku do 24 października 2017 roku, pomimo braku takiego obowiązku, przejął na (...) Sp. z o.o. Sp. K., i dokonał spłaty z majątku tej spółki zobowiązań (...) Sp K. z siedzibą w B., na rzecz (...) SA w kwocie 3203,14 zł, (...) Sp zo.o. w kwocie 10270,5 zł i przelał na rzecz (...) Sp z o.o. Sp K pieniądze w kwocie 11000,00 zł, a następnie nie podjął żadnych działań zmierzających do odzyskania tych środków lub rozliczenia zobowiązań, na łączną kwotę 24.473,64 zł, -w okresie od sierpnia 2016 roku do 12 października 2017 roku działając wspólnie i w porozumieniu z D. B., w związku z fikcyjnymi umowami zlecenia, dokonał z majątku (...) Sp. z o.o. Sp. K., wypłaty w łącznej kwocie 54 361,56 zł, na rzecz D. B., przy czym następnie D. B. na wezwanie syndyka (...) Sp. z o.o. Sp. K., dokonała zwrotu części nienależnie otrzymanych środków finansowych w kwocie 52.043,94 zł, -w okresie od listopada 2016r do 9 listopada 2017r. działając wspólnie i w porozumieniu z A. B., w związku z fikcyjnymi umowami zlecenia, przekazał A. B. środki finansowe należące do (...) Sp. z o.o. Sp. K, w łącznej kwocie 16 813,57 zł, przy czym następnie A. B. na wezwanie syndyka (...) Sp. z o.o. Sp. K., dokonał zwrotu części nienależnie otrzymanych środków finansowych w kwocie 16.433,27 zł, - we wrześniu 2016r. działając wspólnie i w porozumieniu z D. B. zapłacił ze środków (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa fakturę za koszty naprawy samochodu marki (...) nr. rej. (...) niebędącego składnikiem majątku (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, w wyniku czego doszło niezasadnie do przekazania kwoty 8.758,70 zł na rzecz (...) Sp. z o.o. w B. - w okresie od lutego 2017 roku do 24 października 2017 roku udostępnił bezumownie lokal przy ul. (...) w B. stanowiący własność D. i S. R., a wynajmowany przez (...) Sp. z o.o. Sp. K na podstawie umowy najmu z dnia 01.06.2016r. na rzecz podmiotu (...) Spółka z o.o. jednocześnie przejmując całość kosztów najmu na (...) Sp. z o.o. Sp. K., powodując stratę w kwocie 25.752,72 zł to jest przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r za winnego popełnienia występku z art. 296§ 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 284§ 2 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k. w zw. z art. 12§ 1 k.k. i za to w myśl art. 11§ 3 k.k. na podstawie art. 296§ 3 k.k. i art. 33§ 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 100 zł.; 10. oskarżonego P. J. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego wyżej w pkt. IV, to jest przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r za winnego popełnienia występku z art. 233§ 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; 11. oskarżonego P. J. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego wyżej w pkt. V, to jest przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r. za winnego popełnienia występku z art. 284§ 2 k.k. w zw. z art. 12§ 1 k.k. i za to na podstawie art. 284§ 2 k.k. i art. 33§ 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 100 zł.; 12. oskarżonego P. J. uznał za winnego tego, że: w okresie od 21 listopada 2016 roku do dnia 24 października 2017 roku, w B. będąc zobowiązanym na podstawie umowy zlecenia z dnia 1 czerwca 2016 roku do zajmowania się do zajmowania się działalnością Spółki (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa, z siedzibą w B. przy ul. (...), REGON (...), KRS (...), zawiązanej dnia 07-03-2016 roku, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim złożeniu deklaracji podatkowych z wyliczeniem podatku należnego, nie dokonał w terminie wpłat tego podatku, na rzecz (...)Urzędu Skarbowego w B. w zakresie: - podatku od towarów i usług za n/w okresy: l.p. podatek okres rok Termin wpłaty KWOTA 1 VAT 6 2017 25.07.17 119 057.60 2 VAT 7 2017 25.08.17 161 891.00 3 VAT 8 2017 25.09.17 157 798.00 Suma: 438 746,60 zł - podatku dochodowego od osób fizycznych od wynagrodzeń podatników za n/w okresy: l.p. podatek okres rok Termin wpłaty KWOTA 1 PIT 10 2016 21.11.16 26.74 2 PIT 11 2016 20.12.16 12.00 3 PIT 1 2017 20.02.17 40 599.00 4 PIT 2 2017 20.03.17 37 468.00 5 PIT 3 2017 20.04.17 35 871.00 6 PIT 4 2017 22.05.17 47 730.00 7 PIT 5 2017 20.06.17 20 000.00 8 PIT 6 2017 20.07.17 44 957.00 9 PIT 7 2017 21.08.17 42 633.00 10 PIT 8 2017 20.09.17 53 426.00 11 PIT 9 2017 20.10.17 55 125.00 Suma: 342 847,74 zł powodując tym samym, uszczuplenie należności publicznoprawnych wielkiej wartości w łącznej wysokości 781 594,34 zł, to jest za winnego popełnienia występku z art. 77§ 1 k.k.s. w zw. z art. 6§ 2 k.k.s. i za to w myśl art. 77§ 1 k.k.s. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 100 zł.; 13. oskarżonego P. J. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego wyżej w pkt. VII, to jest przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r. za winnego popełnienia występku z art. 218§ 1a k.k. w zw. z art. 12§ 1 k.k. i za to na podstawie art. 218§ 1a k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności; 14. na podstawie art. 39§ 1 i 2 k.k.s. w zw. z art. 85§ 1 k.k. w zw. z art. 20§ 2 k.k.s. przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r połączył kary pozbawienia wolności wymierzone w pkt. od 9 do 13 oraz grzywny wymierzone w pkt. 9, 11 oraz 12 i wymierzył oskarżonemu P. J. karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 150 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na 100 zł.; 15. na podstawie art. 46§ 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r w związku z przypisaniem oskarżonemu P. J. przestępstwa w pkt. 9 wyroku zasądził od P. J. na rzecz (...) Spółka z o.o. Sp. K. w upadłości reprezentowaną przez (...) sp. z o.o. w B. kwotę 1 752 963,81 zł tytułem naprawienia szkody w części; 16. na podstawie art. 46§ 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. w brzmieniu ustawy kodeks karny na dzień 23.06.2020 r w związku z przypisaniem oskarżonemu P. J. przestępstwa w pkt. 11 wyroku zasądził od P. J. na rzecz (...) Spółka z o.o. Sp. K. w upadłości reprezentowaną przez (...) sp. z o.o. w B. kwotę 22 377,12 zł tytułem naprawienia szkody; 17. zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty od : - A. B. kwotę 1220 zł - D. B. kwotę 1780 zł - P. J. kwotę 3300 zł i obciążył każdego z nich kosztami postępowania w 1/3. |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
0.11.2. Podmioty wnoszące apelacje |
|
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|
☒ obrońcy |
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ inny |
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||
|
☐ |
co do kary |
|||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
|
☐ |
||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||
|
0.11.4. Wnioski |
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
Zmiana |
|
1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
|
0.12.1. Ustalenie faktów |
|
0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||||
|
Lp. |
Oskarżeni |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||
|
A. B. D. B. P. J. |
Brak spłacenia należności przysługujących (...) Sp. z o.o. Sp.K. wynikających z zapadłych orzeczeń |
Pismo syndyka masy upadłości |
2575 |
|||
|
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||
|
Lp |
Oskarżeni |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||
|
A. B. D. B. P. J. |
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów. |
|||||
|
0.12.2. Ocena dowodów |
|
0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|
Pismo syndyka masy upadłości |
Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot, w ramach przysługujących mu kompetencji. |
|
|
0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów. |
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów. |
|
|
1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
|
Lp |
Zarzuty |
|
|
Apelacja obrońcy oskarżonych: A. B. i D. B. 1. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 oraz art. 424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez brak poczynienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych w sprawie (w zakresie objętym zakresem apelacji), a w konsekwencji brak przeprowadzenia procesu ustalania faktów, przeprowadzenia procesu logicznego rozumowania oraz wnioskowania, których emanacją musiałyby być odpowiednie zapisy uzewnętrznione w postaci sporządzonego uzasadnienia orzeczenia, w szczególności w zakresie: a. tego, czy umowy zleceń, które były podstawą przepływu pieniędzy pomiędzy (...) Sp. z o.o. Sp. k. a oskarżonymi D. B. i A. B. były rzeczywiście fikcyjne; a. jakie były podstawy do uznania (skąd wynika ustalenie, na czym jest oparte), że umowy miały charakter fikcyjny (że nie zostały w ogóle zawarte, co należy odróżnić od sytuacji, że nie zostały zawarte w formie pisemnej); b. skąd wynikają konkluzje i na jakich dowodach oparto, ustalenie, że oskarżeni D. B. i A. B. nie spełniali świadczeń (nie realizowali jakichkolwiek czynności) na rzecz (...) Sp. z o.o. Sp. k. w ramach relacji prawnych z tym podmiotem; c. czy istnieje bezpośrednia, prawna relacja pomiędzy tym, że oskarżeni B.: d.i. nie udokumentowali (nie zawarli w formie pisemnej) faktu zawarcia w innej formie (ustnej, konkludentnej) umów stanowiących podstawę przepływu środków od (...) Sp. z o.o. Sp. k. na rzecz oskarżonych B.; d.ii. nie zawarli (nie doszło do nawiązania czynności prawnej), będących podstawą przepływu środków na ich rzecz od (...) Sp. z o.o. Sp. k., umów zlecenia; d.iii. nie wykonywali w ogóle świadczeń na rzecz (...) Sp. z o.o. Sp. k. w wykonaniu zawartej umowy z (...) Sp. z o.o. Sp. k.; d.iv. wykonywali świadczenie w innym zakresie niż umówiony, bądź wykonywali je w sposób nienależyty, niezgodnie z zawartymi umowami; a tym, że przyjęte od (...) Sp. z o.o. Sp. k. środki zostały przez nich przywłaszczone, tzn. że doszło do wypełnienia znamion czynu zabronionego stypizowanego w art. 284 § 2 kk (przywłaszczenia powierzonych środków), tj. innymi słowy, czy samego faktu (a tak wydaje się założono, a w każdym razie brak jest śladu refleksji w tym zakresie), że oskarżeni: d.v. nie nawiązali z (...) Sp. z o.o. Sp. k. ważnej relacji prawnej, względnie; d.vi. nawiązali ją, ale w sposób nie udokumentowany formą pisemną, względnie; d.vii. nie wykonali na podstawie zawartej (w formalny czy nieformalny umowy) świadczeń stanowiących ekwiwalent wypłaty im wynagrodzenia (przekazania środków), względnie; d.viii. wykonali te czynności w innym zakresie, częściowo lub wadliwie (niezgodnie z treścią zobowiązania); wynika, że oskarżonym należy przypisać popełnienie czynu stypizowanego w art. 284 § 2 kk; d. czy poczynienie ustaleń zawartych w pkt. 1 d) per se oznacza, że oskarżeni działali z zamiarem przywłaszczenia powierzonych oskarżonemu P. J. środków; e. z jakich okoliczności wynika, na jakich dowodach zostało oparte ustalenie, że oskarżeni B. działali wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym J.; f. jaka była treść tego porozumienia, w jaki sposób, na jakich warunkach i w jakim celu zostało zawarte; co prowadzi do konkluzji, że nie rozpoznano istoty sprawy, nie zbadano zasadności zarzutów stawianych oskarżonym i i nie przeprowadzono krytycznej ich weryfikacji z punktu widzenia domniemania niewinności i logicznej oceny dowodów (uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera choćby śladu takiego rozumowania), a tym samym, że nie jest możliwa kontrola instancyjna orzeczenia; 1. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk oraz art.424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych D. B., A. B. oraz P. J. (w zakresach wskazanych w pkt. 2.2 uzasadnienia (1.2.1; 1.2.2; 1.2.4), ale w rzeczywistości w całości, gdyż Sąd meriti nie uczynił podstawą Swoich ustaleń tych ich części, w których ich wyjaśnienia korespondowały z dowodami, którym przyznano walor wiarygodności, nie opierając (także opierając) na nich nawet tych ustaleń, które Sąd miał poczynić w oparciu o pozostały materiał dowodowy (brak zawarcia tych dowodów w części 2.1 uzasadnienia, w której oceniono dowody będące podstawą ustalenia faktów), co świadczy o tym, że w ogóle nie dokonano oceny wyjaśnień oskarżonych, nie rozpoznano istoty sprawy, nie zbadano zasadności zarzutów stawianych oskarżonym i nie przeprowadzono krytycznej ich weryfikacji z punktu widzenia domniemania niewinności i logicznej oceny dowodów (uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera choćby śladu takiego rozumowania), a tym samym, że nie jest możliwa kontrola instancyjna orzeczenia; 2. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4, 7, 5 § 1 , 410 i 424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez uznanie za niewiarygodne wyjaśnień złożonych przez oskarżonych D. B. i A. B., oraz P. J. w zakresie, w którym wskazali, że oskarżonych D. B. i A. B. łączyły relacje prawne (umowy zlecenie) z (...) Sp. z o.o. k., na rzecz tego podmiotu czynności faktyczne, za które otrzymali ekwiwalent w postaci należnego wynagrodzenie, że przekazane środki były im zatem należne oraz że nie mieli zamiaru ich przywłaszczenia; w sytuacji, w której wyjaśnienia te, stanowiące dowód w sprawie (sic!), nie zostały niczym zaprzeczone, a jednocześnie uzyskano potwierdzenie wykonywania przez oskarżonych czynności na rzecz (...) Sp. z o.o. Sp. k. (udzielanie porad prawnych, opiniowanie umów, konstruowanie umów, przygotowywanie zestawień i analiz prawnych i ekonomicznych - tak D. B.; pozyskiwanie nowych kontrahentów, negocjacje z kontrahentami, obsługa umów z kooperantami - tak A. B.), a nadto wyjaśnienia te, oprócz tego że nie zostały zaprzeczone znalazły potwierdzone zostały w pozostałych dowodach w postaci maile, zeznania rogala, itd., co prowadzi do wniosku, że nie da się (i tego nie dokonano), w świetle zgromadzonych dowodów, zaprzeczyć wersji podawanej przez oskarżonych i przypisać im sprawstwa; 3. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 kpk, art. 7 kpk oraz art. 410 kpk poprzez brak dokonania wzajemnej konfrontacji wniosków wynikających z jednoczesnego przypisania oskarżonym D. B. i A. B. odpowiedzialności za „sprzeniewierzenie" środków na szkodę d i uniewinnienia za „sprzeniewierzenie" środków na szkodę (...) Sp. z o.o. Sp. k. (wyeliminowanie z czynu działań na szkodę tego podmiotu); podczas gdy podstawa faktyczna tych rozstrzygnięć była jednakowa (za wyjątkiem zwrotu środków na wezwanie syndyka (...) Sp. z o.o. Sp. k., która to okoliczność zdaje się przesądzać o sprawstwie oskarżonych); 4. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4, art. 7, art. 410 i art. 424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez brak dokonania oceny dowodów: a. z zeznań świadka R. R. (45) (co do którego w ogóle się nie wypowiedziano), wynika że: „Z D. B. kontaktowałem się w sprawie umów z klientami. Jeśli były kwestie sporne to był kontakt z mojej strony z panią D. w kwestii poprawek w umowach. Chodziło też o doprecyzowanie umowy gdy spółka (...) chciała kupić spółkę. Wtedy też kontaktowałem się z D. B.", jak i również, że „Z panem B. kontaktowałem się jak chodziło o sprawy handlowe. Pan A. weryfikował firmy na rynku, podsyłał kontakty firm. Zależało nam na szybkim pozyskaniu klientów. Pan A. miał kontakty i udało się uzyskać dużych klientów przez znajomości. Jeżeli coś się działo z systemami, na których 2 pracowali handlowcy to zazwyczaj trzeba było to zgłaszać przez system, a pan A. miał kontakt z tymi spółkami, które obsługiwały nas i pomagało to w tym, że można było przyspieszyć pewne rzeczy"; b. z zeznań świadków: b.i. I. K., która podczas przesłuchania na etapie postępowania przygotowawczego wskazuje „Ja znam osobę A. B. był to główny szef, prezes"; b.ii. S. D., która podczas przesłuchania przed Sadem wskazała „Moim szefem pod koniec pracy był syndyk, natomiast wcześniej P. J., a jeszcze wcześniej chyba R. R. (45), z tym że A. B., z tego co wiem, to trzymał pieczę nad wszystkim w spółkach. Pojawiał się u nas w firmie. To nazwisko często się przewijało, było w wielu dokumentach. Nie rozmawiałam nigdy o spółce z panem B.. Mi się wydaje, że wszyscy prezesi tych spółek podlegali pod pana A."; b.iii. P. K. (1), który zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i postępowania jurysdykcyjnego wskazywał, że najczęściej kontaktował się z A. B. w kwestii współpracy, zaś sporadycznie kontaktowały się z nim inne osoby ze spółki (...) sp. z o.o. sp. k.; b.iv. S. F., który na etapie postępowania jurysdykcyjnego wskazuje, że „W ramach pracy w tej firmie miałem kontakt z A. B."; b. v. D. P., który zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i postępowania jurysdykcyjnego wskazywał, że najczęściej kontaktował się z A. B. w kwestii współpracy, zaś sporadycznie kontaktowały się z nim inne osoby ze spółki (...) sp. z o.o. sp. k.; b. vi. T. K., który na etapie postępowania przygotowawczego wskazywał, że w kwestiach współpracy z (...) Sp. z o.o. sp. k. rozmawiał z A. B., to on zlecał zadania do realizacji, składał nowe zamówienia, weryfikował je, a także to on był pomysłodawcą całego zleconego systemu, w konsekwencji czego nie sposób było podważać jego kompetencji; c. z dokumentów w postaci: c. i. umowy zlecenia z dnia 1 października 2016 roku, c. ii. wiadomości e - mail z dnia 6 marca 2017 roku c.iii. wiadomości e - mail z dnia 12 września 2017 rok c.iv. wiadomości e - mail z dnia 9 grudnia 2016 roku (k. 1936-1940), c.v. postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy w sprawie XV GUp 160/17 z dnia 21 listopada 2019 r. wraz z uzasadnieniem (załączonego do apelacji); c.vi. pozwu oraz wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia XIC C 3211/19 (załączonego do apelacji); które to dowody wskazywały (potwierdzały) na to, że oskarżeni D. B. i A. B. wykonywali na rzecz pokrzywdzonego konkretne, zlecone im czynności; 5. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk, poprzez uznanie, że dowodów: a. z odpisu z KRS; umowy zlecenia z dnia 01.06.2016; kopii przelewów; zeznań P. K. (2); opinii biegłej z dziedziny księgowości; kopii faktury; zeznań P. K. (2); opinii biegłej z dziedziny księgowości; kopii postanowienia w sprawie XV Gup 160/17; kopii przelewów; opinii biegłej z dziedziny księgowości wynika uzasadnienie dla przypisania oskarżonej D. B. (pkt. 1.1.1 uzasadnienia); b. a z odpisu z KRS; umowy zlecenia z dnia 01.06.2016; kopii przelewów, opinii biegłej z dziedziny księgowości, kopii przelewów wynika uzasadnienie dla przypisania oskarżonej A. B. sprawstwa (pkt. 1.1.2 uzasadnienia); podczas gdy takie ustalenia z tych dowodów nie mogą wynikać; a nadto przywołane twierdzenia w zakresie „faktów uznanych za udowodnione" (twierdzenia 1-4 w przypadku D. B. i twierdzenia 1-3 w przypadku A. B.), nawet przy przyjęciu, że zostały, w oparciu o dane dowody, udowodnione, nie pozostaje w relacji logicznej w zakresie stwierdzenia, czy zaistniały znamiona czynu zabronionego stypizowanego w art. 284 § 2 kk; 6. błąd w ustaleniach faktycznych (błąd braku), przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na nieustaleniu: a. czy oskarżeni D. B. i A. B. wykonywali na rzecz (...) Sp. z o.o. Sp. k. jakieś czynności faktyczne lub prawne; b. to jaki miały charakter wykonywane przez nich czynności w postaci: opiniowania umów, sporządzania umów, sporządzania analiz i zestawień (tak- D. B.); pozyskiwania kontrahentów, kontaktów z kooperantami, obsługa social mediów (tak A. B.); c. czy wykonywanie tych czynności następowało w wykonaniu zawartych umów świadczenia usług, a jeśli nie, to na jakiej podstawie; d. skąd wynika ustalenie, że oskarżeni mieli zamiar przywłaszczyć środki finansowe na szkodę (...) Sp. z o.o. Sp. k., nawet przy przyjęciu, że śladów wykonywania przez nich usług nie ma wcale bądź są nieznaczne; e. jaka czynność sprawcza oskarżonych D. B. i A. B. składa się na wypełnienie przez nich znamion strony przedmiotowej czynu stypizowanego w art. 284 § 2 kk, w szczególności, jak można popełnić czyn działając wspólnie i w porozumieniu z osobą zobowiązaną do zajmowania się interesami innej osoby, która przekazuje, jako ten reprezentant innej osoby, przywłaszczone przez siebie środki, a tym samym, w którym momencie następuje czynność sprawcza przywłaszczenia wobec oskarżonych D. B. i A. B., co prowadzi do wniosku o zasadniczej ułomności ustaleń faktycznych będących kanwą orzeczenia, oraz poczynienia ustaleń dla oskarżonych niekorzystnych, opartych właśnie o braki w poczynieniu koniecznych dla przesądzenia sprawstwa oskarżonych ustaleń; 7. obraza prawa materialnego, a mianowicie art. 296 § 1, 2, 3 kk w zw. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12§ 1 kk oraz 284 § 2 kk poprzez ich błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że możliwe jest jednoczesne: a. popełnienie czynu polegającego na przywłaszczeniu środków przez oskarżonych D. B. i A. B., powierzonych oskarżonemu P. J., działając z nim wspólnie i w porozumieniu, działając na szkodę (...) Sp. z o.o. Sp. k., którymi to środkami oskarżony P. J. dysponował będąc zobowiązany do zajmowania się działalnością (...) Sp. z o.o. Sp. k. (pkt 1, 5 wyroku), b. popełnienie czynu polegającego na przywłaszczeniu środków przez oskarżonego P. J., powierzonych oskarżonemu P. J., działającego wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymi D. B. i A. B., działając na szkodę (...) Sp. z o.o. Sp. k., poprzez ich wypłatę przez oskarżonego P. J. oskarżonym D. B. i A. B. (pkt 9 wyroku); podczas gdy są to różne zachowania składające się na różne czyny i mogące być popełnione w różnych momentach i na różnych płaszczyznach, 8. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na nieustaleniu, że wobec oskarżonej D. B. ewentualna wina i społeczna szkodliwość czynu nie były znaczne i zachodzi wobec niej pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca warunkowe umorzenie wobec niej postępowania karnego. Apelacja obrońcy oskarżonego P. J.: Błąd w ustaleniach faktycznych poprzez: 1/ - przyjęcie w pkt. 9 iż nie podjęcie działań windykacyjnych w okresie od sierpnia 2016 do 9 listopada 2017 skutkuje odpowiedzialnością karną w sytuacji gdy takie działania mógł podejmować syndyk po ogłoszeniu upadłości - w równolegle prowadzonym postępowaniu uznano że ogłoszenie nastąpiło w terminie, roszczenie nie było przedawnione a żaden przepis nie określa w jakim czasie czynności te winny być prowadzone - przyjęcie że umowy zawarte ze współwłaścicielką spółki D. B. były fikcyjne w sytuacji gdy łączyła ona status współwłaściciela z rzeczywistym świadczeniem usług na rzecz spółki jako radca prawny zaś zwrot kwoty 52.043,94 zł był jedynie następstwem prowadzonych negocjacji z syndykiem i gestem dobrej woli i nie może stanowić potwierdzenia tezy że świadczenie było nienależne a co dopiero stanowić przestępstwo - przyjęcie analogicznego rozumowania w przypadku pracy świadczonej przez A. B. w sytuacji gdy sam Sąd w innej części uzasadnienia przyznaje, że posiadał on stosowne doświadczenie i kontakty niezbędne dla funkcjonowania spółki - bezpodstawnego przyjęcia iż zarzuty związane ze spłatą na rzecz (...), naprawy samochodu (...) i pokrycie kosztów związanych z wynajęciem lokalu stanowiły przestępstwo z art 284 par 2 k.k. w sytuacji gdy powyższe wydatki miały charakter celowy, miały istotne znaczenie dla funkcjonowania spółki i mogły być jedynie przedmiotem rozliczeń cywilnoprawnych /świadczenie na rzecz osoby trzeciej jest instytucją prawa cywilnego a w przedmiotowej sprawie wszelkie czynności były dokumentowane 2/ w pkt. 10 poprzez przyjęcie iż oskarżony miał złożyć fałszywe zeznania w sytuacji gdy przedstawiał stan rzeczy zgodnie ze swoją wiedzą na moment składania zeznań które jak wynika z wielokrotnie przytaczanych przez Sąd cytatów - „ Nasze wynagrodzenie było wynagrodzeniem ryczałtowym. Wynosiło ono 5000 zł miesięcznie. Można powiedzieć , że kwota ta przysługiwała nam bez względu na to, ilu pracowników świadczyło pracę na rzecz pozwanej, ale musiał pracować jakiś pracownik, żeby wynagrodzenie przysługiwało”. Bez odpowiedzi pozostało pytanie co świadek miał na myśli mówiąc „ nam” oraz czyjego słowa zostały poprawnie zaprotokołowane albowiem sprawiają wrażenie pozbawionego sensu bełkotu a tym samym nie mogły stanowić podstawy dla sformułowania zarzutu, nie mówiąc już o wyroku skazującym 3/ w pkt. 11 poprzez przyjęcie iż oskarżony dokonał przywłaszczenia zaliczek i uznania że czyn ten stanowi przestępstwo w sytuacji gdy brak dokumentów rozliczeniowych był albo następstwem błędu albo niedopatrzenia i nie stanowi przestępstwa lecz wyłącznie podstawę dla rozliczeń cywilnoprawnych 4/ w pkt. 12 przyjęcie że brak świadczenia stanowi występek z art.77par. k.k.s. w sytuacji gdy nieuiszczenie należności publicznoprawnych było następstwem braku dostępnych środków i stanowiło jedną z podstaw zgłoszenia upadłości zaś oskarżonemu nie sposób przypisać winy 5/ w pkt. 13 poprzez przyjęcie iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 218 par la k.k. w sytuacji gdy w zachowaniu oskarżonego nie było żadnych cech uporczywości czy też złośliwości a brak regulacji był wyłącznie wynikiem sytuacji finansowej podmiotu. |
☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne |
||
|
Apelacja obrońcy oskarżonych: A. B. i D. B.: Ad.1. Zarzut nie jest trafny. Odnosząc się do zarzutu obrazy art.7 kpk wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art.7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in.: wyroki Sądu Najwyższego z: 11 stycznia 2022r. I KA 10/21, 22 lutego 1996r. II KRN 199/95, 9 listopada 1990r. WRN 149/90; postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011r. III KK 382/2010r., 7 lipca 2010r. II KK 147/2010, 13 czerwca 2007r. V KK 5/2007, 25 września 2002r. II KKN 79/2000). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021r., II KK 170/21). Przenosząc te rozważania na grunt omawianej apelacji, wskazać należy, że o poprawności dokonanej oceny poszczególnych dowodów nie sposób wnioskować tylko w odniesieniu do każdego z nich z osobna, lecz należy uwzględniać wszystkie wzajemne powiązania pomiędzy dowodami, a zatem ich całościowe znaczenie. Sąd Okręgowy, odmiennie niż apelujący, uwzględnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody. Dokonane w rezultacie ustalenia faktyczne odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzeń. Każde dowodowe twierdzenie wymaga bowiem uwiarygodnienia poprzez wykazanie realnie zaistniałych faktów poddających się obiektywnemu procesowemu poznaniu. W przeciwnym bowiem razie strona procesowa mogłaby zakwestionować wiarygodność każdego z przeprowadzonych dowodów i każde z poczynionych ustaleń faktycznych. Warto też przypomnieć, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2021r., V KK 342/20). Za chybiony Sąd II instancji uznał również zarzut obrazy art.424 kpk. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia spełnia bowiem wymogi określone ustawą i pozwala na prześledzenie toku rozumowania Sądu I instancji. Być może winno cechować się większą wnikliwością w zakresie oceny innych, poza wyjaśnieniami oskarżonych, dowodów, ale mimo to sprawa poddaje się kontroli instancyjnej. Na marginesie, gdyż nie ma to odniesienia do realiów rozpoznawanej sprawy, wskazać należy, że – co do zasady - nawet wadliwe uzasadnienie, jako sporządzone po wydaniu orzeczenia (wyroku), nie może mieć wpływu na treść rozstrzygnięcia. Wadliwość uzasadnienia nie spełnia zatem sama w sobie warunku z art. 438 pkt 2 k.p.k., od którego zależy dopuszczalność uchylenia lub zmiany orzeczenia. Zarzut taki może zostać uznany za słuszny tylko w razie stwierdzenia, że uzasadnienie wyroku rzeczywiście uniemożliwia dokonanie merytorycznej kontroli orzeczenia, a więc weryfikacji ustaleń faktycznych i oceny dowodów, mogących mieć wpływ na treść orzeczenia, gdyż wskazuje na niewłaściwy proces podejmowania przez sąd decyzji o winie lub niewinności oskarżonego, albo też, gdy zawiera ono takie braki, które mogą wskazywać, że w procesie wyrokowania lub na etapie gromadzenia dowodów doszło do uchybień, świadczących o takim stopniu wadliwości wyroku, który powoduje konieczność jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Tymczasem Sąd odwoławczy, mimo że uzasadnienie wyroku jest dość lakoniczne, takiej rangi uchybień w przedmiotowym dokumencie sprawozdawczym nie stwierdził. Nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że sąd nie poczynił ustaleń faktycznych w sprawie; uczynił to bowiem w sekcji 1.1., na str.1-10 uzasadnienia wyroku. W sekcji 1.2, na str.11-15 uzasadnienia wskazał fakty uznane za nieudowodnione, w tym: wykonanie umów zleceń na rzecz (...) sp. z o.o. S.K (dalej: spółka (...)) przez oskarżonych: D. B. i A. B. (pkt 1.a-c zarzutów apelacji), co miał być podstawą wypłat należności wskazanych w zaskarżonym orzeczeniu. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Okręgowy w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia dokonał oceny dowodów w sprawie i przedstawił stosowną argumentację (str.16-20 uzasadnienia wyroku). W szczególności odniósł się do podnoszonej w apelacji oceny wyjaśnień oskarżonych. Rozważania dotyczące tych kwestii zostały zawarte w sekcji 2.2 uzasadnienia wyroku, gdzie Sąd Okręgowy dokonał krytycznej oceny wiarygodności wyjaśnień wszystkich oskarżonych w przedmiotowej sprawie (str.19-20 uzasadnienia wyroku); podniesiony zatem w pkt 1.d zarzut apelacji uznać należy za chybiony. Przepis art.410 kpk, nie nakładają na sąd orzekający bezwzględnego obowiązku przywoływania w uzasadnieniu orzeczenia wszystkich bez wyjątku dowodów. Sąd bowiem, mając na uwadze całokształt przeprowadzonych dowodów, zgodnie z zasadą swobodnej ich oceny, ma prawo oprzeć się na jednych, a pominąć inne, gdy ich treści są zbieżne. Wbrew twierdzeniom skarżącego (pkt 1.e zarzutów apelacji) Sąd Okręgowy wskazał również na czym opiera uznanie oskarżonych: D. B. i A. B. za winnych popełnienia przestępstwa z art.284 § 2 kk (sekcja 3.1, str.21 uzasadnienia wyroku). Chybionym jest zatem zarzut nieprzeprowadzenia oceny dowodów oraz nieprzedstawienia toku rozumowania Sądu Okręgowego (str. 2 apelacji). Rację ma skarżący twierdząc (pkt 1.f, 1.g zarzutów apelacji), że Sąd Okręgowy w rozważaniach nad kwalifikacją prawną czynów przypisanych oskarżonym D. B. i A. B. nie odniósł się wprost do kwestii przyjętego w wyroku ustalenia, że każde z oskarżonych w ramach przypisanych im przestępstw działało wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P. J.. Nie skutkuje to jednak uznaniem, że zarzut w tym zakresie oraz wniosek o uniewinnienie oskarżonych D. B. i A. B. lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania zasługuje na uwzględnienie. Rolą Sądu odwoławczego jest bowiem nie tylko zapoznanie się z treścią wyroku, jego uzasadnieniem oraz wywiedzionym apelacjami ale również z aktami sprawy aby móc ocenić czy wydany wyrok znajduje oparcie w swobodnie ocenionych dowodach, zasadach logicznego rozumowania i czy jest trafny. Wynika to również pośrednio z treści art.437 § 2 zd. drugie kpk, w której wskazano podstawy orzeczenia kasatoryjnego sądu odwoławczego. Pomijając art.454 § 1 kpk i art.439 § 1 kpk, które nie mają zastosowania w rozpoznawanej sprawie, taką podstawą jest konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości. Sąd odwoławczy ma zatem obowiązek dokonać oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dopiero po stwierdzeniu, że prowadząc postępowanie sąd orzekający naruszył przepisy procesowe skutkujące uznaniem, że proces był nierzetelny może wydać orzeczenie kasatoryjne (patrz: wyroki Sądu Najwyższego z: 12 marca 2024 III KS 72/23, 12 marca 2024r., III KS 2/24, 7 marca 2024r., I KS 48/23, 8 lutego 2024r., V KS 36/23). Oznacza to zatem, że nawet przy niedostatkach uzasadnienia wyroku w zakresie oceny dowodów czy rozważań dotyczących przyjętej kwalifikacji czynu Sąd odwoławczy ma obowiązek dokonać samodzielnie tej oceny, a dopiero po stwierdzeniu, że mimo to zachodzi konieczność przeprowadzenia przewodu w całości, uchylić zaskarżony wyrok i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania. Mając powyższe na uwadze Sąd II instancji, po analizie akt sprawy stwierdza, że podniesione w omawianej apelacji zarzuty nie mogą skutkować uznaniem za zasadne przedstawionych wniosków apelacji. W przedmiotowej sprawie współsprawstwo oskarżonych (pkt 1.f zarzutów apelacji) ma specyficzny charakter, który wynika z roli jakie odgrywali w pokrzywdzonej spółce. Oskarżony P. J. jako zarządzający spółką (...) był dysponentem jej mienia. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że nadużywając swoich uprawnień i niedopełniając ciążących na nim obowiązków przywłaszczył powierzone mu środki finansowe spółki, m.in. poprzez działanie wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym A. B. w zakresie środków finansowych w kwocie 16.813,57 zł., które ten ostatni przyjął bez podstawy prawnej. Wobec braku szczegółowych zarzutów co do rozważań Sądu Okręgowego w tym zakresie, Sąd II instancji odwołuje się do rozważań poczynionych przez Sąd I instancji, które w pełni akceptuje, z powodów wskazywanych już w niniejszym uzasadnieniu. W tożsamym mechanizmie doszło do działania wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P. J. oskarżonej D. B.. Oskarżony P. J. nadużywając swoich uprawnień i niedopełniając ciążących na nim obowiązków przywłaszczył powierzone mu środki finansowe spółki poprzez działanie wspólnie i w porozumieniu z oskarżoną D. B. w zakresie tych środków w kwocie 54.361,56 zł., które oskarżona przyjęła bez podstawy prawnej oraz poprzez przyjęcie przedłożonej przez oskarżoną D. B. faktury za naprawę jej samochodu, a należność z niej wynikającą uregulowała spółka (...). Odnosząc się do kwestii porozumienia (pkt 1.g zarzutów apelacji) wskazać na wstępie należy na ugruntowany w orzecznictwie pogląd, że porozumienie jest niezbędnym elementem współsprawstwa, przy czym wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Co więcej, ustawa karna nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy tego porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany ( per facta concludentia). Ważny jest zamiar współdziałania z drugą osobą w wykonaniu czynu zabronionego. „ Współdziałający nie muszą się bezpośrednio kontaktować, natomiast muszą mieć świadomość wspólnego wykonania czynu zabronionego, a zatem przynajmniej wiedzieć o sobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowana czynność składa się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia” (wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2002r., III KKN 371/00). Też: wyroki Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z: 16 marca 2016r. II AKa 23/16, 17 listopada 2015r. II AKa 282/15, 29 marca 2012r. II AKa 73/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 28 kwietnia 2015r., II AKa 41/15; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 września 2007r., II AKa 280/07. W realiach przedmiotowej sprawy oskarżeni nie przyznają się do popełnienia przypisanych im czynów (do czego mają pełne prawo w ramach przyjętej taktyki procesowej i linii obrony), a zatem na podstawie ich wyjaśnień nie sposób ocenić na jakim etapie doszło między nimi do porozumienia skutkującego popełnieniem przestępstw wspólnie i w porozumieniu. Nie oznacza to jednak niemożności poczynienia ustaleń w tym zakresie. Wyjaśnienia oskarżonych bowiem nie są jedynym dowodem w sprawie, a nadto podlegają swobodnej ocenie sądu jak każdy inny dowód. Skoro zatem nie doszło do wykonania przez oskarżonych: D. B. i A. B. zleceń (czego oskarżony P. J. jako zarządzający spółką (...) miał świadomość), za które otrzymali wynagrodzenie, jak również brak było podstaw aby spółka (...) płaciła za naprawę samochodu nie stanowiącego jej własności, to najpóźniej w momencie przekazania wynagrodzenia i przyjęcia a następnie zrealizowania faktury za naprawę samochodu oskarżonej D. B. doszło między nimi do porozumienia co do przywłaszczenia mienia opisanego w pkt. 1 i 5 zaskarżonego wyroku. Chybione jest twierdzenie skarżącego, że Sąd I instancji nie przeprowadził krytycznej weryfikacji zarzutów z punktu widzenia domniemania niewinności. Brak jest bowiem podstaw do uznania, że doszło do naruszenia zasady określonej w art.5 § 1 k.p.k. Unormowana w nim zasada domniemania niewinności stanowi jedną z naczelnych zasad procesowych, a zatem nie nakazuje, ani nie zakazuje sądowi konkretnego sposobu procedowania. Stąd wykazanie, że w toku postępowania doszło do naruszenia zasady domniemania niewinności, wymaga wskazania konkretnych uchybień w zakresie procedowania lub rozumowania sądu. Samo odwołanie się do naruszenia przepisu o charakterze dyrektywy ogólnej nie może stanowić skutecznej podstawy apelacyjnej. Skarżący nie wskazał naruszenia innego przepisu w procedowaniu Sądu Okręgowego , które byłoby wykładnikiem naruszenia tej dyrektywy. Ad. 2., 3., 5. Zarzuty nie mogą zostać uznane za trafne. Przed przystąpieniem do rozważań nad ich treścią należy poczynić kilka uwag natury ogólnej dotyczących wskazanych przepisów postępowania jakie – w ocenie skarżącego – miały zostać naruszone w przedmiotowej sprawie, w szczególności w odniesieniu do oskarżonych: D. B. i A. B.. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady obiektywizmu unormowanej w przepisie art.4 kpk wskazać należy, że skarżący w żaden sposób go nie uargumentował. Tymczasem wykazanie, że w toku postępowania doszło do naruszenia zasady obiektywizmu, zwanej też zasadą bezstronności (art.4 kpk) wymaga wskazania uchybień konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 grudnia 2019r., II AKa 559/19). Zasada ta stanowi rozwinięcie normy zawartej w art.45 Konstytucji RP, gwarantującej prawo m.in. do rozpoznania sprawy przez bezstronny sąd oraz zobowiązania przyjętego przez Polskę w art.6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Ową bezstronność należy postrzegać jako stan, w którym sędzia w trakcie toczącej się przed sądem sprawy traktuje wszystkich uczestników postępowania równorzędnie, nie stwarzając korzystniejszej sytuacji dla żadnej ze stron czy żadnemu z uczestników postępowania, w trakcie zarówno toczącej się przed sądem sprawy, jak i orzekania (bezstronność subiektywna) oraz jako niezależność sędziego polegająca na tym, że - jak stanowi art.178 ust. 1 i 3 Konstytucji RP - działa on wyłącznie na podstawie prawa, zgodnie ze swoim sumieniem i wewnętrznym przekonaniem (bezstronność obiektywna). Elementem zasady obiektywizmu jest też zakaz przyjmowania przez organ procesowy kierunkowego nastawienia do sprawy, dopasowywanie czynności procesowych do z góry przyjętego na wstępie wyniku lub oddalanie wniosków dowodowych jednej tylko strony, gdy dążą one do ustaleń sprzecznych z przyjętym na wstępie założeniem. Ale ocena materiału dowodowego z daniem wiary jednym z dowodów, nie stanowi naruszenia tej zasady (tak też: Sąd Najwyższy w postanowieniu z 9 sierpnia 2017r., II KK 206/17). Powołanie się na naruszenie art.4 kpk nie może zatem stanowić samodzielnego zarzutu apelacyjnego, lecz musi być poparte wskazaniem naruszenia przepisów gwarantujących przestrzeganie tej zasady. Identyczne stanowisko konsekwentnie prezentuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, wystarczy chociażby przywołać postanowienie z 3 października 2011r., V KK 112/11 w którym to wskazano: „ Przepis art. 4 k.p.k. stanowiący o jednej z generalnych zasad procesu karnego - o zasadzie obiektywizmu, nie może być samoistną podstawą zarzutów odwoławczych. Jest on wszak kierowany do organów prowadzących postępowanie karne i nakłada na nich obowiązek badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Realizacji tej zasady przez te organy służą konkretne przepisy ustawy karnej procesowej. Chcąc zarzucić tym organom nieprzestrzeganie tej zasady procesowej, należy w środku odwoławczym te przepisy powołać, jako przez nich nie respektowane. Brak tego rodzaju odniesień czyni zarzut obrazy tylko art. 4 k.p.k. bezzasadnym”(patrz też: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 18 maja 2023r., II AKa 47/23; postanowienia Sądu Najwyższego z: 11 stycznia 2023r. IV KK 530/22, 22 listopada 2022r. IV KK 445/22, 20 stycznia 2022r. III KK 161/22; z 28 grudnia 2021r. II KK 561/21, 21 listopada 2012r. IV KK 244/12, 20 listopada 2012r. V KK 92/12, 3 kwietnia 2012r. V KK 338/11; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 22 września 2022 II AKa 61/22; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 stycznia 2022r. II AKa 362/21, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 26 czerwca 2013r. II AKa 181/13; B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego – komentarz, Warszawa 2013r., Tom I, s. 45; T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego – komentarz, Warszawa 2014r., Tom I, s. 60; P. Hofmanski, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego – komentarz, Warszawa 2011r., Tom I, s. 58). Nie jest przy tym naruszeniem art.4 kpk stan będący rezultatem przeprowadzonego przez Sąd I instancji procesu dowodzenia, w wyniku którego dokonano selekcji zgromadzonego materiału dowodowego i oparto ustalenia faktyczne o dowody niekorzystne dla strony niezadowolonej z takiego stanu rzeczy. Skarżący nie zdołał zatem wykazać, a Sąd odwoławczy nie stwierdza aby doszło w przedmiotowej sprawie do naruszenia przez sąd orzekający zasady obiektywizmu. Odnosząc się do zarzutu obrazy art.5 § 1 kpk, art.7 kpk i art.424 § 1 pkt 1 kpk, Sąd Apelacyjny odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań natury ogólnej dotyczących tych przepisów nie widząc powodów dla ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Okoliczność, że Sąd Okręgowy nie wskazał wyjaśnień oskarżonych w sekcji 2.1. uzasadnienia wyroku nie jest jednoznaczna z tym, że w całości nie dał wiary tym depozycjom. Wyraźnie wskazał bowiem te, które uznał za niewiarygodne (sekcja 2.2 uzasadnienia wyroku). Żadną miarą zatem nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że „w ogóle nie dokonano oceny wyjaśnień oskarżonych” (str.2 apelacji). Przepisy art.410 kpk, nie nakładają na sąd orzekający bezwzględnego obowiązku przywoływania w uzasadnieniu orzeczenia wszystkich bez wyjątku dowodów. Sąd bowiem, mając na uwadze całokształt przeprowadzonych dowodów, zgodnie z zasadą swobodnej ich oceny, ma prawo oprzeć się na jednych, a pominąć inne, gdy ich treści są zbieżne. Zbędnym było szerokie cytowanie wyjaśnień oskarżonych (str.7-9 apelacji); Sąd II instancji zna bowiem nie tylko treść wyroku, jego uzasadnienia oraz apelacji ale również akta sprawy, w tym wyjaśnienia oskarżonych. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść wskazanie na fakt, że oskarżeni złożyli wyjaśnienia przedstawiając w nich własną wersję wydarzeń, przeczącą ustalonemu przez Sąd Okręgowy stanowi faktycznemu w zakresie przypisanych im zarzutów. W polskim procesie karnym oskarżony nie ma bowiem obowiązku dostarczania dowodów swej winy, ma swobodę w kształtowaniu własnej linii obrony. Wyjaśnienia jego jednak, jak każdy inny dowód podlegają swobodnej ocenie sądu, również w odniesieniu do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Bezprzedmiotowym było odwoływanie się do zaprezentowanego przez Sąd Najwyższy w wyrokach z: 20 października 1984r. III KR 172/84, 14 lutego 1980r. I KR 10/10, 29 stycznia 1976r. Rw 684/75 i 23 grudnia 1976r. IV KR 245/76 (str. 7 i 9 apelacji) poglądu, że ocena dowodu z wyjaśnień oskarżonego nie może być dowolna. Wynika to bowiem z unormowanej w art.7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów. W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów zgodnej z dyrektywą określoną w art.7 kpk, tj. swobodnej, zgodnej z zasadami logicznego rozumowania. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść wskazywanie, że wyjaśnienia oskarżonych nie zostały niczym zaprzeczone. Udowodnienie bowiem jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono – jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła. Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji (str.19 uzasadnienia wyroku), że brak umów potwierdzających wykonanie przez oskarżonych: D. B. i A. B. czynności uzasadniających wypłacenie im wynagrodzenia przez oskarżonego P. J. jako zarządzającego spółką (...) jest istotną okolicznością świadczącą o braku ku temu podstaw; w tym zakresie nie podziela zatem poglądu zaprezentowanego przez skarżącego (str.10 apelacji). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do postanowienia Sąd Rejonowego w Bydgoszczy z 21 listopada 2019r. w sprawie XV GUp 160/17, którego kserokopia wraz z jego uzasadnieniem znajduje się w aktach sprawy (k.1787-1790); orzeczenie to było zatem znane Sądowi Okręgowemu. Wskazać tu jednak należy na określoną w art.8 § 1 kpk zasadę samodzielności jurysdykcyjnej sądów, zgodnie z którą sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu; przy czym w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyjątek od tej zasady określony w § 2 wskazanego przepisu. Okoliczność zatem, że sąd gospodarczy poczynił inne niż sąd karny ustalenia w zakresie podstaw do pokrywania przez spółkę (...) kosztów eksploatacji samochodu stanowiącego własność oskarżonej D. B. żadną miarą nie przesądza o błędności ustaleń Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie. Wobec braku dalszych zarzutów związanych z opisywanym fragmentem inkryminowanego zachowania oskarżonej, Sąd II instancji odwołuje się w tym miejscu do rozważań poczynionych zarówno przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jak i przez Sąd Apelacyjny w niniejszym uzasadnieniu. Z wyjaśnień oskarżonej D. B. wynika, że podstawę do otrzymania wynagrodzenia ze spółki (...) upatrywała w obsłudze prawnej spółki oraz nakładzie pracy związanym ze współpracą ze spółką (...). Odnośnie pierwszej ze wskazanych podstaw wypłaty środków pieniężnych oskarżonej D. B., tj. udzielania porad prawnych pracownikom spółki (...) – w ocenie Sądu Apelacyjnego – wyjaśnienia oskarżonej są wewnętrznie sprzeczne (k.1626-1630 akt sprawy). Z jednej strony bowiem wskazuje, że w ramach owej obsługi pracownicy spółki mogli korzystać z porad prawnych, których udzielała również za pośrednictwem komunikatora (...), z czego jednak zrezygnowała, bo pracownicy pisali do niej o 6 nad ranem. W czasie tego samego przesłuchania podała jednak, że w ten sposób udzielała porad prawnych głównie R. R. (45) i P. J.. Podała nadto, że zwykle doradcy personalni nie mieli do niej dostępu. Jest to relacja wewnętrznie sprzeczna. Oskarżona wszak miała udzielać porad prawnych właśnie pracownikom spółki (doradcy personalni również do nich należeli), a zrezygnowała z tego z uwagi na to, że pisali do niej we wczesnych godzinach rannych. Dokonywane na rzecz oskarżonej wypłaty za porady prawne nie znalazły potwierdzenia w wystawionych przez oskarżoną fakturach (co potwierdziła sama oskarżona w omawianych wyjaśnieniach z 27 maja 2020r.). Okoliczność ta również, w ocenie Sądu Apelacyjnego potwierdza słuszność stanowiska Sądu Okręgowego o fikcyjnym charakterze tej podstawy przekazania oskarżonej środków finansowych ze spółki (...). Brak jest również umowy zlecenia, w oparciu o którą – jak wyjaśniła oskarżona - było wypłacane jej wynagrodzenie za porady prawne. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że nie może nią być umowa zlecenia z 2 stycznia 2017r. (k.1434 akt sprawy). Po pierwsze – jest datowana na 2017r., podczas gdy – jak wynika z wyjaśnień oskarżonej (k.1626-1630 akt sprawy) porady prawne miała świadczyć już od około sierpnia 2016r. do lutego 2017r. Po wtóre, z treści tej umowy wynika, że dotyczy ona monitorowania i bieżącej analizy aspektów dotyczących funkcjonowania Agencji Pracy (...) na rynku krajowym i zagranicznym oraz stałego kontaktu z innymi Agencjami w tym zakresie. Żadną miarą zatem nie dotyczy porad prawnych udzielanych pracownikom (...). Jest to również okoliczność pozwalająca na twierdzenie, że wypłata oskarżonej należności z omawianego tytułu nie znajdowała żadnego uzasadnienia. Wobec powyższego skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do zeznań świadka R. R. (45) (str.3 apelacji), w których podał, że kontaktował się z oskarżoną w sprawach dotyczących poprawek w umowach. Odnośnie drugiej z podanych podstaw wypłaty oskarżonej D. B. środków pieniężnych, tj. nakładu pracy związanego z nawiązaniem współpracy ze spółką (...) podnieść należy, że wskazany przez oskarżoną i jej obrońcę zakres zaawansowania tej współpracy nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonych dowodach. Po pierwsze brak jest jakiejkolwiek umowy dokumentującej taką podstawę wypłaty należności oskarżonej. Po wtóre – z pisma nadesłanego przez spółkę (...) wynika, że kontakt ze spółką (...) ograniczył się do tego, że spółki podpisały dwie umowy o poufności w negocjacjach oraz spółka (...) otrzymała zestawienia, przy czym oryginały umów nie zostały zwrotnie odesłane. Spółka (...) nie otrzymała żadnych innych dokumentów i nie kontynuowała dalszych negocjacji (k.1752-1782 akt sprawy). Nie sposób zatem podzielić stanowiska skarżącego i oskarżonej, że gdyby nie zgłoszenie wniosku o upadłość spółki (...), umowa ze spółką (...) byłaby finalizowana. Wobec powyższego skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do zeznań świadka R. R. (45) (str.3 apelacji), w których podał, że kontaktował się z oskarżoną w sprawie doprecyzowania umowy w sprawie kupna spółki (...) przez spółkę (...). Za niewiarygodne zatem uznać należy wyjaśnienia oskarżonej D. B., że nawiązanie kontaktu ze spółką (...) skutkowało dużym, kilkumiesięcznym nakładem jej pracy. Całkowicie niewiarygodna jest argumentacja oskarżonej, że nie posiada dokumentów związanych z pracą związaną z (...), gdyż umowa zobowiązywała ich do zachowania tajemnicy. Zachowanie tajemnicy handlowej wiąże się bowiem – w ocenie Sądu Apelacyjnego – z relacjami z podmiotami zewnętrznymi, nie zaś z relacjami między stronami umowy. Skoro oskarżona – jak twierdzi – sporządzała dokumentację, za którą otrzymała należne wynagrodzenie, to logicznym wydaje się, że powinna ta dokumentacja znajdować się w posiadaniu oskarżonej lub spółki (...). Spółka (...) zaprzecza aby pozyskała taką dokumentację. Dysponowaniu tą dokumentacją zaprzecza zarówno sama oskarżona, jak i syndyk spółki (...), który przekonująco wskazał (k.1652v-1653 akt sprawy), że gdyby umowa o sprzedaż bazy danych spółce (...) istniała, to by ją zrealizował aby pozyskać środki finansowe na spłatę zobowiązań spółki (...). W ocenie Sądu Apelacyjnego jest to argumentacja ze wszech miar logiczna. Przedstawione wyżej stanowisko spółki (...) dotyczące etapu na jakim znajdowała się współpraca ze spółką (...) oraz przestawione stanowisko syndyka przeczy wiarygodności stanowiska oskarżonej D. B., że podpisanie umowy kupna – sprzedaży bazy danych było kwestią 2-3 tygodni. W obu przypadkach nie sposób uznać za wiarygodne, że oskarżona D. B. będąc wykwalifikowanym prawnikiem, pełniąca ważne funkcje w różnych podmiotach gospodarczych wykonuje określone, wymagające dużego nakładu pracy zadania bez uprzedniego zawarcia stosownych umów oraz bez wystawienia faktur za wykonane usługi. Wprawdzie bowiem oskarżona podała, że taka umowa na piśmie była sporządzona ale nie złożyła jej do akt sprawy, jak również taka umowa nie znajdowała się w dokumentacji spółki (...) (zeznania świadka P. K. (2) – k.1652v-1653 akt sprawy). W ocenie Sądu Apelacyjnego stanowi to dowód tego, że umowa taka nie istniała. Argumentem przeciwnym nie może być stanowisko skarżącej, że skoro było wypłacane wynagrodzenie to musiał być umowa, bo kadrowa była bardzo skrupulatna (k.1626-1630 akt sprawy). Owa kadrowa bowiem – świadek H. I. zeznała (k.1548v-1549 akt sprawy), że wypłaty realizowała na podstawie papierów lub wytycznych (podkreślenie SA). Nie jest zatem tak jak twierdzi oskarżona, że skoro była wypłata to musiała być umowa. Poza sporem pozostaje (podkreśla to bowiem sam skarżący w wywiedzionej apelacji), że osobami decyzyjnymi w spółce (...) byli oskarżeni D. B. i A. B., zaś formalnie nią zarządzającym - oskarżony P. J.. Trafnie również Sąd Okręgowy uznał (str.19 uzasadnienia wyroku), że potwierdzeniem istnienia podstaw do wypłat na rzecz oskarżonej D. B. nie mogą być przedłożone wydruki korespondencji @ (k.2380-2386 akt sprawy). Świadczą one bowiem jedynie o tym to co potwierdzali w swoich zeznaniach pracownicy spółki (...), że oskarżona D. B. podejmowała decyzje w spółce, co nie jest jednak jednoznaczne z tym, że istniały podstawy prawne do wypłat należności wskazanych w przypisanym jej przestępstwie. Wydruki znajdujące się na k.2380-2384 akt sprawy dotyczą przesyłanych oskarżonemu P. J. za pośrednictwem oskarżonej dokumentów od H. K. - księgowej w (...) firmy zajmującej się obsługą księgową spółki (...) i zobowiązań podatkowych oskarżonej oraz zaległości w realizacji zobowiązań spółki (...) na rzecz ZUS. Wydruki dotyczące współpracy ze spółką (...) (k.2385-2386 akt sprawy) nie potwierdzają natomiast podpisania w maju 2017r. umowy o jakiej w swoich wyjaśnieniach mówiła oskarżona (k.1626-1630 akt sprawy). Jak wyżej wskazano, przeczy temu stanowisko spółki (...). Sąd odwoławczy podziela również w pełni pogląd Sądu I instancji, że zwrot (częściowy) przez oskarżonych na wezwanie syndyka należności o jakich mowa w przypisanych im czynach potwierdza słuszność ustalenia o braku podstaw do ich wypłaty. Nie jest przekonująca w tym zakresie argumentacja skarżącego i oskarżonej. Oskarżona D. B. w toku postępowania przygotowawczego podała (k.1626-1630 akt sprawy), że nie kontaktowała się w tej sprawie z syndykiem po otrzymaniu wezwania, bo czekała na oficjalną informację. W czasie tego samego przesłuchania podała jednak również, że odpisała syndykowi na wezwanie, co jednak wskazuje na to – w ocenie Sądu Apelacyjnego – że otrzymała „oficjalną informację” wzywającą ją do zwrotu należności. Nie jest również przekonująca argumentacja, że dokonując zwrotu, którego teraz żałuje, chciała skrócić postępowanie upadłościowe, a gdyby wiedziała, że syndyk „zrobi z tego sprawę karną” to nie zwróciłaby pieniędzy (k. k.2169v-2170v akt sprawy). Wskazać w tym miejscu należy na postawę świadka R. R. (45), który wezwany przez syndyka w takim samym trybie jak oskarżeni D. B. i A. B., do zwrotu należności na rzecz spółki (...) nie uczynił tego i w czasie kiedy składał zeznania (22 maja 2020r.) toczył się w tej sprawie proces cywilny (k.1620v-1621v akt sprawy). Zasady logicznego rozumowania nakazują przyjąć, że gdyby oskarżeni uważali, że płatności te znajdują podstawy w istniejących umowach, również by ich nie uiścili na wezwanie syndyka; zwłaszcza, że były one o wiele wyższe niż należność żądana od świadka R. R. (45). W odniesieniu do oskarżonego A. B., aktualność zachowują poczynione wyżej w niniejszym uzasadnieniu uwagi co do tego, że brak umów poświadczających wykonanie określonych zadań stanowi przesłankę uznania, że należność opisana w przypisanym wymienionemu oskarżonemu przestępstwie nie znajdowała podstaw faktycznych i prawnych. Okoliczność zatem, że przez wskazanych w apelacji (str.3-4, 9-10) pracowników spółki (...) oskarżony A. B. był postrzegany jako: główny szef, prezes (świadek I. K.), trzymający pieczę nad wszystkim w spółkach (świadek S. D.), osoba decyzyjna stojąca nad wszystkimi (świadek J. N.), czuwający nad pracownikami, główna osoba w firmie, zarządzający i podejmujący najważniejsze decyzje (świadek A. M. (90)) nie jest jednoznaczna z istnieniem podstaw do wypłaty wskazanych w przypisanym mu czynie kwot na podstawie wskazanych rzekomych (uwaga SA) umów. Okoliczność, że oskarżony A. B. nie tylko był postrzegany ale również (razem z żoną – oskarżoną D. B.) faktycznie odgrywali decydujące role w funkcjonowaniu spółki (...) nie może skutkować jego uniewinnieniem w przedmiotowej sprawie. Zarzut bowiem dotyczy braku związku pomiędzy wypłaconą mu łącznie sumą, a umowami zlecenia mającymi stanowić podstawę prawną tych wypłat. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do zeznań przedstawicieli lub pracowników firm informatycznych, które współpracowały ze spółką (...), a którzy kontaktowali się z oskarżonym A. B. – świadków: P. K. (1), S. F., D. P. czy T. K. (str.4, 9, 10 apelacji). Brak jest bowiem w aktach sprawy dowodu na to aby kontakty te wynikały z umowy, która stanowiłaby podstawę do wypłacania oskarżonemu A. B. wynagrodzenia. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że świadek S. F. dopiero na rozprawie wskazał na kontakt z oskarżonym A. B. (k.2232 akt sprawy), w toku postępowania jurysdykcyjnego zeznając, że pamięta firmę (...) ale bez szczegółów (k.2023v akt sprawy). Świadek P. K. (1) wskazał jedynie na – pozostającą poza sporem – okoliczność, że oskarżony A. B. miał decydującą rolę w spółce (...) (choć ostateczne decyzje podejmowała D. B.) – k.1862-1863 akt sprawy. Świadek D. P. podał, że A. B. konsultował wszystko z D. B. oraz potwierdził niekwestionowaną – w ocenie Sądu Apelacyjnego – okoliczność, że oskarżony P. J. wykonywał polecenia oskarżonych B. (k.1891-1892 akt sprawy). Wskazane okoliczności dotyczące aktywności oskarżonego A. B. związanej ze spółką (...) nie mogą stanowić, bez skutecznego ku temu potwierdzenia w dokumentach, dowodu na to że to one stanowiły podstawę wypłacenia należności o jakiej mowa w przypisanym temu oskarżonemu zarzucie. Wobec powyższego również zeznania świadka R. R. (45), który wskazywał na kontakty oskarżonego A. B. ze spółkami, które obsługiwały systemy funkcjonujące w spółce (...) takiego dowodu stanowić nie mogą. Umowa z 1 października 2016r. (k.1432-1433 akt sprawy), na którą powołuje się skarżący (str.4 apelacji) wskazuje natomiast na zupełnie inny zakres obowiązków oskarżonego stanowiących podstawę do ewentualnej wypłaty wynagrodzenia (dyrektor ds. analizy rynku, rozwoju sprzedaży i kluczowych klientów). Nie sposób zgodzić się z apelującym, że Sąd I instancji nie dopełnił obowiązku określonego w art.410 kpk, tj. wydania orzeczenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego. Sąd orzekając w przedmiotowej sprawie ujawnił bowiem wszystkie istotne dowody i nie oparł się na dowodach nieujawnionych. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji, nie pozwala także na stwierdzenie, że wyrok ten został wydany na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. Wskazać w tym miejscu należy, że naruszenie art.410 kpk stanowi zarówno brak ujawnienia określonego dowodu, a w konsekwencji jego pominięcie, jak i oparcie się przez sąd na dowodach formalnie nieujawnionych i niezaliczonych w poczet materiału dowodowego (podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 17 stycznia 2013r., II AKa 256/12). Istotą przepisu art.410 kpk jest to, że sąd, ferując wyrok, nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają (patrz: wyroki Sądu Najwyższego z: 15 grudnia 2011r. II KK 183/11, 4 kwietnia 2006r. IV KK 454/05; postanowienia Sądu Najwyższego z: 5 maja 2006r. III KK 351/05, 8 marca 2006r. III KK 246/05). W przypadku natomiast, gdy treści dowodów są wzajemnie sprzeczne, to powinnością sądu jest wskazanie dowodów, na których się oparł, oraz podanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 10 sierpnia 2011r., III KK 444/10). Warto podkreślić, że nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2018r., II AKa 418/18). Art.410 kpk nakazujący uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Jest to bowiem niemożliwe gdy z różnych dowodów wynikają sprzeczne okoliczności. Podkreślenia zatem w tym miejscu wymaga, że Sąd Okręgowy odstąpił od szczegółowego omawiania zeznań świadków wskazanych w sekcji 6. uzasadnienia stwierdzając, że nie miały znaczenia dla oceny zasadności zarzutów stawianych oskarżonym (str.29 uzasadnienia wyroku). Ad. 4. Zarzut nie może zostać uznany za trafny. Przede wszystkim odwoływanie się do nieprzypisania oskarżonym: D. B. i A. B. działania na szkodę innej spółki – (...) Sp. z o.o. Sp. k. jest sprzeczne z kierunkiem zaskarżenia omawianej apelacji. Na marginesie wskazać należy, że nie doszło w tym zakresie do uniewinnienia, jak wskazał skarżący (str.3 apelacji), a do wyeliminowania z opisu czynów fragmentu zarzutów zawartych w akcie oskarżenia, gdyż oskarżonym przypisano działanie w warunkach czynu ciągłego z art.12 § 1 kk. Wobec braku jakiejkolwiek argumentacji tego zarzutu Sąd Apelacyjny odwołuje się do rozważań poczynionych w tym zakresie przez Sąd I instancji (str.22 uzasadnienia wyroku, które akceptuje. W myśl art.427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Nie jest bowiem rzeczą Sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o nieskonkretyzowane sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Zauważyć również wypada, że skarżący jest podmiotem profesjonalnym świadczącym usługi prawne w tym obronę, toteż wymagania wobec niego przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej, dla poparcia podniesionego zarzutu obrazy przepisów procesowych. Ad. 6. Zarzut nie jest trafny. Po raz kolejny wskazać należy, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dana okoliczność faktycznie wystąpiła. Wskazane przez skarżącego w tej części apelacji dowody ocenione we wzajemnym powiązaniu oraz w powiązaniu z pozostałymi uznanymi za wiarygodne, również tymi, do których Sąd odwoławczy odnosił się w niniejszym uzasadnieniu, dają pełną podstawę do uznania, że ustalenia faktyczne poczynione w sprawie dotyczące odpowiedzialności karnej oskarżonych: D. B. i A. B. są trafne. Wbrew twierdzeniom skarżącego, istnieje również logiczne ich powiązanie z przyjętą przez Sąd Okręgowy kwalifikacją czynów przypisanych tym oskarżonym. Wobec braku argumentacji dla tego twierdzenia skarżącego wystarczającym będzie odwołanie się w tym miejscu do rozważań poczynionych przez Sąd Okręgowy (str.21 uzasadnienia wyroku), które zyskały pełną akceptację Sądu II instancji. Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, że w myśl art.427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Ad. 7. Wobec bezzasadności zarzutów o charakterze procesowym, bezzasadny jest zarzut błędów w ustaleniach faktycznych, do których – w ocenie skarżącego – miało dojść po wadliwie przeprowadzonym postępowaniu sądowym, w konsekwencji obrazy przepisów procesowych. Na wstępie wskazać należy, że zarzut ten może zostać skutecznie podniesiony wyłącznie wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, bądź jest rezultatem oceny obarczonej nieuprawnioną dowolnością. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyroki: Sądu Apelacyjnego w Lublinie z: 27 lipca 2021r. II AKa 109/21, 30 grudnia 2019r. II AKa 55/19; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 22 kwietnia 2021r., II AKa 29/21; postanowienie Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 2008r., V KK 301/07; wyroki Sądu Najwyższego z: 10 maja 2005r. WA 10/05, 20 lutego 1975r. OSNPG 1975/9/84, 22 stycznia 1975r., OSNKW 1976/2/64). Nie jest przesądzającym o braku winy oskarżonych D. B. i A. B. okoliczność, że wykonywali na rzecz spółki (...) „jakieś” czynności faktyczne lub prawne (pkt 7.a., 7.b., 7.c. zarzutów apelacyjnych). Istotą bowiem przypisanych im zarzutów jest to, że brak jest podstaw do uznania, że wykonali czynności, za które otrzymali wynagrodzenie wskazane w zarzutach. Do kwestii przywłaszczenia przez nich mienia Sąd II instancji odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu omawiając zarzut podniesiony w pkt. 6. apelacji. Nadto wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 284 § 2 kk odpowiedzialności karnej podlega ten, kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Według wypracowanego w doktrynie i orzecznictwie stanowiska, które w pełni akceptuje Sąd Apelacyjny w przedmiotowej sprawie, przez „przywłaszczenie” od strony przedmiotowej rozumie się rozporządzenie rzeczą ruchomą jak swoją własnością, z wykluczeniem osoby uprawnionej. Sprawca zachowuje się wówczas jakby był właścicielem rzeczy lub posiadał jakiekolwiek inne do niej uprawnienie. W konsekwencji przyjmuje się, że warunkiem odpowiedzialności za przywłaszczenie jest spełnienie następujących warunków: 1) niebezprawne uprzednie posiadanie rzeczy ruchomej przez sprawcę i 2) podjęcie przez sprawcę uzewnętrznionego zachowania manifestującego się wobec osób trzecich przez rozporządzenie posiadaną rzeczą ruchomą lub inne zachowanie, jakby ta rzecz stanowiła własność sprawcy lub jakby przysługiwało mu do tej rzeczy ruchomej inne prawo (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 2 grudnia 2008r. III KK 221/08, z 4 sierpnia 1978r., Rw 285/78, 6 stycznia 1978r., V KR 197/77; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 3 grudnia 1998r., II AKa 176/98; W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny .., s. 614; O. Górniok (w:) System Prawa Karnego .., t.4, s. 409; M. Dąbrowska – Kardas, P. Kardas (w:) A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278 – 363, wyd. V, WK 2022, LEX/el.; Górniok (w:) Górniok i in., t. II, s. 401; Michalski (w:) Wąsek II, s. 911). Istotą przywłaszczenia jest więc zewnętrzne zachowanie się sprawcy – określane powszechnie jako rozporządzenie rzeczą ruchomą - przez włączenie jej do swojego majątku albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich. Natomiast znamię „powierzenia” polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą z zastrzeżeniem obowiązku jej późniejszego zwrotu (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 28 czerwca 2021r., II AKa 64/20, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 26 maja 2021r., II AKa 297/20; Górniok (w:) Górniok i in., t. II, s. 401). Stronę podmiotową przestępstwa sprzeniewierzenia stanowi zamiar bezpośredni, kierunkowy. W literaturze przedmiotu oraz w orzecznictwie podkreśla się także, że działaniu sprawcy musi od strony podmiotowej towarzyszyć określony cel jego działania, tzw. animus rem sibi habendi, to jest zamiar zatrzymania tej rzeczy dla siebie albo dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 24 kwietnia 2007r. IV KK 31/07, 9 grudnia 2003r. III KK 165/03, 6 stycznia 1978r. V KK 197/11 oraz Górniok (w:) Górniok i in., t. II, s. 400). Należy w pełni zgodzić się również ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z 28 maja 2002r., WA 28/02, że „Przestępstwo określone w art.284 kk jest przestępstwem materialnym, dla którego dokonania ustawa wymaga powstania skutku w postaci utraty przez właściciela (posiadacza) lub osobę posiadającą inne prawo do rzeczy tej rzeczy, w wyniku zachowania sprawcy lub utraty prawa majątkowego”. Przy czym o zamiarze sprawcy zawsze przesądza całokształt podmiotowych i przedmiotowych okoliczności sprawy, jeżeli wynika z nich niewątpliwie zamiar pozbawienia właściciela tej rzeczy przez sprawcę. Powodem tym może być jednak nie tylko wola włączenia rzeczy do swojego majątku, lecz także wola postępowania z nią jak z własną (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18 maja 2023r., II AKa 4/23; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 7 grudnia 2022r., II AKa 298/22; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 18 października 2022r., II AKa 3/22, wyrok Sądu Najwyższego z 23 czerwca 2022r. III KK 409/21; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 14 czerwca 2022r., II AKa 252/21; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 20 grudnia 2021r., II AKa 418/21, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 9 grudnia 2021r., II AKa 296/20). Przywłaszczeniem zatem jest jakikolwiek przejaw traktowania rzeczy jako swojej własnej. Zamiar przywłaszczenia ( animus rem sibi habendi) musi przy tym być powiązany ze świadomością sprawcy o braku tytułu prawnego ku temu (tak: Sąd Najwyższy w postanowieniu z 15 października 2020r., III KK 294/20; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 1 lutego 2022r., II AKa 246/20). Owe zamanifestowanie przywłaszczenia na zewnątrz musi przyjmować postać zachowania uniemożliwiającego osobie, której przysługuje odpowiednie prawo do rzeczy, swobodnego nią rozporządzania. Tym samym przywłaszczenie zostaje dokonane w momencie uzewnętrznienia przez sprawcę woli rozporządzenia cudzą rzeczą lub cudzym prawem majątkowym, jak własnym z wyłączeniem osoby uprawnionej. Nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego, że oskarżeni: A. B. i D. B. swoim zachowaniem wyczerpali znamiona przestępstwa z art.284 § 2 kk działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P. J.. Trafnie również Sąd Okręgowy wskazał na zaistnienie warunków z art.21 § 2 kk. Stąd nie jest trafny pkt 7.e. zarzutów apelacji. Oskarżeni: D. B. i A. B. wiedzieli o tym, że oskarżony P. J. jest osobą zobowiązaną do zajmowania się działalnością spółki (...) w rozumieniu art.296 kk (wydaje się, że ta okoliczność pozostaje poza sporem). Trafnie Sąd Okręgowy przypisał oskarżonym D. B. i A. B. działanie, w zakresie przypisanych im czynów, wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P. J.. Przedstawiając bardziej opisowo treść przypisanych im czynów: oskarżonemu P. J. powierzone były środki finansowe spółki (...) jako zobowiązanemu do zajmowania się jej działalnością, czego pełną świadomość mieli pozostali oskarżeni. Część z tych środków (w kwotach podanych w przypisanych oskarżonym D. B. i A. B.) poprzez przekazanie im ich bez żadnej podstawy prawnej wszyscy oskarżeni przywłaszczyli. Doszło zatem do wypełnienia przez nich znamion przestępstwa z art.284 § 2 kk. Sąd Okręgowy wskazał również czas popełnienia przez oskarżonych D. B. i A. B. przypisanych im przestępstw. Podkreślenia wymaga, że są one zgodne z tymi fragmentami opisu czynów przypisanych oskarżonemu P. J., które odnoszą się do działania wspólnie i w porozumieniu z oskarżoną D. B. i oskarżonym A. B.. Skutek stanowiący znamię sprzeniewierzenia powstaje zaś właśnie w chwili rozporządzenia rzeczą przez sprawcę z wyłączeniem osoby uprawnionej, a więc gdy wola rozporządzenia rzeczą zostaje uzewnętrzniona poprzez zachowanie sprawcy. Art.284 § 2 kk chroni zatem tylko przywłaszczenie powierzonej (cudzej) rzeczy ruchomej. Zgodnie z powszechnie panującymi poglądami w doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego termin „rzecz ruchoma” określający przedmiot przywłaszczenia rozumiany jest szerzej niż w prawie cywilnym. Wobec tego definicja pojęcia „rzecz ruchoma” zawarta w prawie karnym w art.115 § 9 kk każe przez „rzecz ruchomą” rozumieć także polski pieniądz. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie w pełni podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie zaprezentowane w wyroku z 19 września 2012r., II AKa 227/12, że zarówno właścicielem jak i posiadaczem mienia spółki jest właśnie ta spółka jako samodzielny podmiot gospodarczy. Dysponować nim mogą w granicach określonych przepisami organy spółki a więc zarząd i jego prezes. Zatem osoba, której powierzono prawo do dysponowania środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku bankowym, dokonując bezprawnie polecenia wypłaty pieniędzy z tego rachunku, dopuszcza się przywłaszczenia powierzonych jej pieniędzy w rozumieniu art.284 § 2 kk. Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, skarżący poddaje w wątpliwość zasadność przypisania oskarżonym: D. B. i A. B. działania z zamiarem przywłaszczenia i opiera ten pogląd na subiektywnym, sprzecznym z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi przez Sąd Okręgowy stanowisku, że istniały podstawy prawne do dokonania na rzecz oskarżonych wypłat kwot o jakich mowa w przypisanych im czynach. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który był już przedmiotem rozważań w niniejszym uzasadnieniu (do których Sąd II instancji odwołuje się w tym miejscu) przeczy trafności tego stanowiska. Nie budzi również wątpliwości Sądu odwoławczego pełna tego świadomość oskarżonych D. B. i A. B.. Trafnie skarżący wskazał (str.11 apelacji) na pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 3 października 2006r., II AKa 139/06, że o zamiarze sprawcy należy również wnioskować uwzględniając to kim jest, jakie ma możliwości intelektualne. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie wskazuje w tym zakresie nadto na wykształcenie i doświadczenie życiowe sprawcy, którego elementem jest doświadczenie zawodowe. Odnosząc ten pogląd do realiów rozpoznawanej sprawy w kontekście omawianej apelacji wskazać należy, że oboje oskarżeni są osobami wykształconymi, w tym oskarżona posiada wykształcenie prawnicze, jest czynnym radcą prawnym. Oboje mają doświadczenie w prowadzeniu działalności gospodarczej. Bez wątpienia zatem ich możliwości intelektualne w pełni pozwalały na ocenę prawną swojego inkryminowanego zachowania. Ad.8. Całkowicie chybionym jest podnoszenie w omawianej apelacji zarzutu obrazy art.296 § 1, 2, 3 kk zw. z art.284 § 2 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 § 1 kk, skoro oskarżonym: D. B. i A. B. nie przypisano takiego czynu. Przypisano im bowiem popełnienie przestępstwa z art.284 § 2 kk w zw. z art.12 § 1 kk, która to kwalifikacja w pełni odpowiada trafnym ustaleniom faktycznym poczynionym po dokonanej zgodnie z obowiązującymi przepisami, w szczególności art.7 kpk, ocenie dowodów zgromadzonych w sprawie. Sąd Apelacyjny odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu to kwestii wypełnienia przez oskarżonych D. B. i A. B. znamion przypisanego im przestępstwa i do poczynionych tam rozważań odwołuje się nie widząc konieczności ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Ad.9. Zarzut jest całkowicie chybiony. Na wstępie wskazać należy, że rolą sądu orzekającego jest czynienie (podkreślenie SA) ustaleń faktycznych, stąd zarzut „nieustalenia” jest z gruntu chybiony. Wobec braku jakiejkolwiek argumentacji wyrażonego przez skarżącego poglądu o nieznaczności winy oskarżonej i społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu Sąd odwoławczy ograniczy się do stwierdzenia, że poglądu tego nie podziela. Oskarżona (oraz jej mąż – oskarżony A. B.) – w ocenie Sądu Apelacyjnego - wykorzystała brak doświadczenia oskarżonego P. J. w zarządzaniu podmiotami gospodarczymi i wspólnie i w porozumieniu z nimi doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenie mieniem spółki w zakresie przypisanym jej w zaskarżonym orzeczeniu, w której faktycznie miała współdecydującą rolę. Wprawdzie nie zwalnia to od odpowiedzialności karnej oskarżonego P. J. ale taka postawa oskarżonej żadną miarą nie świadczy o nieznacznej społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu, a w konsekwencji nie zasługuje na skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania. Pozytywna prognoza kryminologiczna zachodząca wobec oskarżonej D. B., na którą wskazuje skarżący została uwzględniona poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec niej kary pozbawienia wolności. Apelacja obrońcy oskarżonego P. J.: Na wstępie podkreślenia wymaga, że skarżący w sposób nieprawidłowy sformułował zarzuty apelacji. Podniósł bowiem jedynie zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych. Wprawdzie we wstępnej części środka odwoławczego wskazał, że – w jego ocenie - było to skutkiem naruszenia przepisów postępowania karnego ale w tym zakresie nie podniósł żadnych konkretnych zarzutów. W szczególności nie wskazał, które – jego zdaniem przepisy postępowania zostały naruszone i jaki miało to wpływ na treść orzeczenia. Nie jest tutaj wystarczającym wskazanie na „ocenę materiału dowodowego” bez podania jakie konkretne dowody – jego zdaniem - zostały nieprawidłowo ocenione. Zwalnia to Sąd odwoławczy od czynienia szerszych rozważań w tym zakresie i pozwala na odwołanie się do części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia, w którym Sąd Okręgowy dokonał swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie i wskazał na podstawie których z nich poczynił ustalenia co do winy oskarżonego P. J., które Sąd II instancji podziela. Aprobuje bowiem w pełni pogląd Sądu Najwyższego zawarty w postanowieniu z 2 marca 2022r. w sprawie II KK 58/22, zgodnie z którym dokonanie przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji. W powyższym kontekście godzi się ponownie wskazać, że w myśl art.427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. W ocenie Sądu odwoławczego skarżący w żaden sposób nie wykazał, aby Sąd I instancji dopuścił się uchybień w trakcie orzekania w przedmiotowej sprawie, w szczególności w zakresie oceny zgromadzonych dowodów. Sąd odwoławczy zauważa przy tym, że zaprezentowane rozważania Sądu Okręgowego umożliwiają poddanie motywów, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia, w szczególności w omawianym zakresie kontroli instancyjnej i odtworzenie toku rozumowania Sądu orzekającego w pierwszej instancji. Skarżący tymczasem nie wskazał, które dowody zostały „nieprawidłowo” – jego zdaniem – ocenione, co miało skutkować błędami w ustaleniach faktycznych. Tym samym skarżący nie sprostał elementarnym zasadom, wymaganym przy formułowaniu zarzutów, stanowiących element niezbędny środka odwoławczego wnoszonego i popieranego przed Sądem odwoławczym przez obrońcę jako podmiot kwalifikowany. Podobna praktyka obrońcy nie tworzy przy tym po stronie Sądu odwoławczego obowiązku poszukiwania w zaskarżonym rozstrzygnięciu wszelkich uchybień, jakie mogły zaistnieć w danej sprawie, a jedynie badanych z urzędu, o których mowa w art.439 kpk. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o nieskonkretyzowane sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Zauważyć również wypada, że apelujący jest podmiotem profesjonalnym świadczącym usługi prawne w tym obronę, toteż wymagania wobec niego przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej, dla poparcia podniesionych zarzutów. Ad.1/ tiret pierwsze. Zarzut jest całkowicie chybiony. Skarżący wydaje się bowiem nie dostrzegać, że oskarżonemu P. J. nie przypisano popełnienia przestępstwa z art.586 ksh, tj. niezgłoszenia wniosku o upadłość spółki pomimo powstania ku temu warunków i w znacznej części uzasadnienia apelacji odwołuje się do upadłości spółki. Sam przy tym wskazuje, że ewentualna kwestia zbyt późnego zgłoszenia wniosku o upadłość nie była przedmiotem postępowania nawet na jego przygotowawczym etapie (str.6 apelacji). Stąd też dywagacje skarżącego co do terminu dla złożenia wniosku o upadłość nie mogą przynieść oczekiwanego przezeń rezultatu. Podejmowanie czynności celem wyegzekwowania należnych spółce (...) wierzytelności nie wymagało zgłoszenia upadłości, mogło (i winno to) być przedmiotem działania oskarżonego jako osoby odpowiedzialnej za działalność spółki. Oskarżonemu P. J. przypisano wypełnienie swoim zachowaniem znamion m.in. czynu z art.296 § 1, 2 i 3 kk. Jest to przestępstwo o charakterze indywidualnym, które może popełnić jedynie sprawca mający określone kwalifikacje ( delictum proprium) (por. wyroki Sądu Apelacyjnego w Warszawie z: 2 grudnia 2020r. II AKa 202/20, 1 sierpnia 2012r. II AKa 165/12; postanowienie Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 2001r., I KZP 7/01; wyroki Sądu Najwyższego z: 8 lutego 2000r. V KKN 557/99; 5 stycznia 2000r. V KKN 192/99). Ustawodawca przyjął, że w przypadku art.296 kk, tak kwalifikowanymi podmiotami są osoby, które są obowiązane w oparciu o jedno z wymienionych w nim źródeł, do zajmowania się sprawami majątkowymi określonych osób lub jednostek, rozumianego jako zobowiązanie lub uprawnienie do podejmowania decyzji należących do sfery zarządzania majątkiem, co wiąże się z faktycznym wpływem decyzyjnym na kształtowanie określonych wartości ekonomicznych zarządzanego mienia. Skarżący w wywiedzionej apelacji nie kwestionuje faktu, że oskarżony P. J. był osobą obowiązaną na podstawie umowy z 1 czerwca 2016r. do zajmowania się działalnością spółki (...). Postulat uniewinnienia oskarżonego opiera natomiast o twierdzenie, że nie miał on wiedzy o prawie i gospodarce, a zatem o prowadzeniu spółki. Tyle tylko, że nie ma to żadnego znaczenia dla jego odpowiedzialności z art.296 kk. Nie jest bowiem okolicznością ekskulpującą oskarżonego, że podjął się w spółce funkcji osoby nią zarządzającą nie mając ku temu odpowiednich kwalifikacji. Tym bardziej skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do funkcji jaką pełnił w spółce przed podpisaniem wskazanej wyżej umowy, ani okoliczności istniejących obecnie, a związanych z opieką nad niepełnosprawnych dzieckiem (str.5 apelacji). Od odpowiedzialności za przestępstwo z art.296 kk nie zwalnia również oskarżonego podnoszona przez skarżącego (str.5 apelacji) okoliczność, że spółka zatrudniała biuro rachunkowe, jak również że osoby wcześniej kierujące spółką nadal w niej były zatrudnione i podejmowały decyzje (str.6 apelacji), podobnie jak fakt, że inni pracownicy spółki wyrażali zdziwienie faktem powierzenia oskarżonemu funkcji prezesa. Podejmowanie przez inne podmioty określonych działań nie zwalnia od odpowiedzialności z art.296 kk (przy wypełnieniu pozostałych znamion tego przestępstwa) osoby, która jest formalnie zobowiązana do zajmowania się działalnością podmiotu gospodarczego (podobnie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 22 kwietnia 2022r., II AKa 93/21). Skarżący całkowicie pomija istotę sprawy, tj. odniesienie się do oceny dowodów i ustaleń dotyczących znamion przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art.296 § 1, 2 i 3 kk oraz art.284 § 2 kk. Zawiera natomiast całkowicie zbędne dywagacje dotyczące tego co uczynił syndyk, czym jest delikt, a czym przestępstwo. Odnosząc się do opisywanych przez skarżącego działań syndyka (str.5-6 apelacji) podkreślenia wymaga, że to nie syndyk decyduje o tym czy doszło do wypełnienia znamion przestępstwa, a prokurator, zaś ostatecznie sąd. Samo złożenie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa nie przesądza jeszcze o winie. Ad. 1/ tiret drugie, tiret trzecie, tiret czwarte. Brak jakiejkolwiek argumentacji dla subiektywnych poglądów skarżącego uniemożliwia Sądowi II instancji rzeczowe odniesienie się do tych zarzutów. Należy zatem odwołać się do rozważań Sądu Okręgowego w tym zakresie, które Sąd Apelacyjny aprobuje. Jednocześnie zwalnia to Sąd odwoławczy od czynienia dalszych rozważań, skoro skarżący jako podmiot profesjonalny nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku uargumentowania podniesionych zarzutów, co umożliwiłoby Sądowi odwoławczemu rzeczowe do nich odniesienie się. Ad. 2/ Zarzut jest całkowicie chybiony. Na wstępie podkreślenia wymaga, że Sąd Apelacyjny nie ma absolutnie żadnych trudności ze zrozumieniem sensu zacytowanej przez skarżącego wypowiedzi oskarżonego P. J. jaka miała miejsce w postępowaniu przed sądem gospodarczym, w szczególności nie uważa aby sprawiała wrażenie „ pozbawionego sensu bełkotu” (str.3 apelacji). Nie sposób również podzielić wątpliwości skarżącego co do tego czego dotyczyło określenie „nam”. Wszak oskarżony składał te depozycje w określonej roli – zarządzającego swego czasu spółką (...), która – co pozostaje okolicznością bezsporną – zajmowała się pośrednictwem w kontaktach między pracownikami a pracodawcami, w zakresie faktu, że za owo pośrednictwo spółce (...) przysługiwało wynagrodzenie od strony będącej pracodawcą. Istotą sprawy w kontekście przypisanego oskarżonemu zarzutu popełnienia przestępstwa z art.233 § 1 kk jest natomiast to, że występując 15 czerwca 2018r. w charakterze świadka na posiedzeniu przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy w sprawie VIII GC 1096/18 i po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań zeznał nieprawdę co do sposobu otrzymywania tego wynagrodzenia przez Spółkę. Zgromadzony bowiem w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków: pracowników spółki (...) (S. D. - k.1317-1318 akt sprawy, A. M. (90) - k.1311-1313 akt sprawy, J. N. - k.1290-1292 akt sprawy), dyrektora handlowego w spółce (...) R. R. (45) (k.1620v-1621v), syndyka – świadka P. K. (2), który tą wiedzę powziął od oskarżonego P. J. (k.584-587akt sprawy) oraz umów o współpracy z 2.05.2016r., 15.06.2016r., 29.06.2016r., 1.08.2016r., 1.10.2016r. 10.10.2016r., 2.12.2016r., 31.05.2017r., dotyczycących kierowania przez spółkę (...) do pracy tymczasowej u innych podmiotów (k.1381-1429 (zmieniona numeracja), tom 7 i 8 akt sprawy). Bez wątpienia wskazuje na to, że oskarżony złożył fałszywe zeznania w tym zakresie. Wynagrodzenie to bowiem było uzależnione od liczby pracowników i ilości przepracowanych przez nich godzin u określonego pracodawcy, nie zaś stanowiła określoną marżę, której wysokość nie była zależna od liczby pracowników i ilości przepracowanych przez nich godzin w okresie rozliczeniowym. Nie sposób uznać aby oskarżony jako osoba zajmująca się działalnością spółki nie miała świadomości tak istotnych, dla funkcjonowania spółki, a jednocześnie prostych w konstrukcji, okoliczności. Podkreślenia wymaga, że żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie potwierdził zeznań oskarżonego P. J. w tym zakresie, tj. co do pobierania ryczałtu. Nadto, gdyby oskarżony nie miał pewności co do tej okoliczności mógł wskazać niepamięć, nie zaś składać fałszywych zeznań. Ad.3/, 4/, 5/ Zarzuty nie mogą zostać uznane za trafne. Skarżący bowiem ograniczył się do niepopartego jakąkolwiek argumentacją subiektywną oceną. Jak wyżej wskazano w niniejszym uzasadnieniu, to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Skarżący i w tym zakresie nie sprostał elementarnym zasadom, wymaganym przy formułowaniu zarzutów, stanowiących element niezbędny środka odwoławczego wnoszonego i popieranego przed Sądem odwoławczym przez obrońcę jako podmiot kwalifikowany. Podobna praktyka obrońcy nie tworzy przy tym po stronie Sądu odwoławczego obowiązku poszukiwania w zaskarżonym rozstrzygnięciu wszelkich uchybień, jakie mogły zaistnieć w danej sprawie, a jedynie badanych z urzędu, o których mowa w art.439 kpk. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o nieskonkretyzowane sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Zauważyć również ponownie należy, że skarżący jest podmiotem profesjonalnie świadczącym usługi prawne w tym obronę, toteż wymagania wobec niego przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej, dla poparcia podniesionego zarzutu obrazy przepisów procesowych. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny odwołuje się w tym miejscu do rozważań Sądu Okręgowego poczynionych na str.21-24 uzasadnienia wyroku, które w pełni akceptuje. Okoliczności ujawnione w przedmiotowej sprawie pozwalają w pełni na stwierdzenie, że oskarżony P. J. jako zarządzający spółką (...) dowolnie dysponował majątkiem spółki; dokonywał z jej konta płatności bez podstaw prawnych, z drugiej strony nie dążył do wyegzekwowania kwot należnych spółce. Toteż twierdzenie skarżącego (pkt 3/ zarzutów apelacji), że nierozliczenie się z pobranych zaliczek, przy jednoczesnym braku dokumentów rozliczeniowych było następstwem błędu albo nie dopatrzenia i nie stanowi przestępstwa. Jest to subiektywna, niepoparta jakąkolwiek argumentacją ocena skarżącego i jako tak nie może stanowić podstawy skutecznego zarzutu apelacyjnego. Odnosząc się do pkt. 5/ zarzutów apelacji wskazać należy, że znamię uporczywości naruszania praw pracownika zakłada dwa elementy: złą wolę sprawcy i długotrwałość jego zachowania. Uporczywość przejawia się w natrętności, sekwencyjności czy powtarzalności zachowań, przy czym uporczywe jest takie zachowanie, które polega na naruszenia praw pracownika co najmniej trzy razy. (G. Łabuda – Kodeks karny – Komentarz, LEX 2014, teza 16 do art. 218). Znamię uporczywości obejmuje również świadomość niweczenia możliwości osiągnięcia stanu założonego przez prawo (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 13 grudnia 2000r., II AKz 289/00). W literaturze wskazuje się ponadto, że ocena uporczywości i długotrwałości ma charakter zindywidualizowany i musi być dokonywana odmiennie, w zależności od konkretnego stanu faktycznego, jednakże zasadne jest uznanie za „długotrwałe” działań trwających w okresie przynajmniej 3 miesięcy. (M. Budyn-Kulik – Kodeks karny – komentarz, WK 2015, teza 4 do art. 218). W przedmiotowej sprawie naruszanie praw pracowniczych przez oskarżonego P. J. trwało kilkanaście miesięcy (od września 2016r. do października 2017r.). Rację ma Sąd Okręgowy uznając, że miało ono charakter uporczywy w rozumieniu art.218 § 1a kk. Jednak okolicznością o najistotniejszym znaczeniu, jest fakt, że oskarżony P. J. naruszał prawa pracownicze, mając możliwość wywiązania się z obowiązku płacenia składek. Podobnie miał możliwość regulowania należności podatkowych o jakich mowa w pkt. 12 zaskarżonego orzeczenia (pkt 3/ zarzutów apelacji). Nie sposób bowiem braku regulowania należności publicznoprawnych, w tym składek z tytułu ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego skutecznie tłumaczyć brakiem środków finansowych, skoro brak ów wynikał z działania oskarżonego na szkodę spółki, którą reprezentował, w szczególności zaniechania egzekwowania środków pieniężnych należnych spółce od innych podmiotów, przekazywania środków pieniężnych należących do spółki innym podmiotom bez żadnych ku temu podstaw prawnych oraz przywłaszczania takich środków. Takie zachowanie świadczy o złej woli i uporczywym naruszeniu praw pracowniczych, albowiem wykluczyć należy, że oskarżony nie odprowadzał składek z przyczyn od niego niezależnych. |
||
|
Wnioski |
||
|
Apelacja obrońcy oskarżonych: A. B. i D. B.: I. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej D. B. oraz A. B. od przypisanych im czynów; względnie I. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Apelacja obrońcy oskarżonego P. J.: - uniewinnienie oskarżonego a w razie uznania że sprawa wymaga uzupełnienia - uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. |
☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne. |
||
|
Apelacja obrońcy oskarżonych: A. B. i D. B. Ad. I. Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Ad. II. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia). Apelacja obrońcy oskarżonego P. J.: Ad. tiret pierwsze. Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Ad. tiret drugie. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia). |
||
|
1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
|
1. |
1. Częściowe naprawienie szkody przez oskarżoną D. B.. 2. Błędnie wskazana kwota należnego odszkodowania. 3. Istniejące orzeczenie związane z zasądzonym w pkt. 16 zaskarżonego wyroku odszkodowaniem. |
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
|
Ad. 1. W ocenie Sądu Apelacyjnego w przedmiotowej sprawie, w zakresie nałożonego na oskarżoną D. B. obowiązku naprawienia szkody koniecznym było zastosowanie art.440 kpk, zgodnie z którym orzeczenie podlega zmianie na korzyść oskarżonego, niezależnie od podniesionych zarzutów jeżeli utrzymanie go w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe. Sąd Apelacyjny w pełni podziela pogląd Sądu Najwyższego zawarty w wyroku z 1 kwietnia 2021r., IV KK 113/21: „W sytuacji gdy sprawca chociażby w części samodzielnie naprawił wyrządzoną szkodę, środek kompensacyjny przewidziany w art. 46 § 1 k.k. w tym zakresie nie może zostać orzeczony, albowiem środek ten zawsze związany jest z wielkością istniejącej, a więc nienaprawionej szkody.” Nadto, zgodnie z treścią art.415 § 1 zd.2 kpk, obowiązku naprawienia szkody nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. W pkt. 6 zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonej D. B. na rzecz pokrzywdzonej spółki kwotę 11.076,32 zł. Tymczasem – co jest okolicznością wynikającą wprost z pkt. 5 zaskarżonego orzeczenia, z kwoty 54.361,56 zł. oskarżona zwróciła na wezwanie syndyka (bez konieczności wszczynania jakiegokolwiek postępowania) kwotę 52.361,46 zł. Nienaprawiona szkoda w tym zakresie to zatem kwota 2.317,62 zł. Z kolei nienależne obciążenie spółki (...) kosztem eksploatacji należącego do oskarżonej samochodu (...) o nr rej. (...) było przedmiotem postępowania cywilnego. Postanowieniem z 21 listopada 2019r. w sprawie XV GUp 160/17 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zobowiązał D. B. do zwrotu kwoty 8.758,70 zł. na rzecz masy upadłości spółki (...) (k.1787 akt sprawy). Z uzasadnienia tego postanowienia wynika (k.1788-1790v akt sprawy), że dotyczy ona zwrotu kosztów poniesionych przez spółkę (...) w związku ze wskazanym samochodem. Zachodzi zatem tożsamość przedmiotowo - podmiotowa roszczenia, tj. tak co do należnej kwoty, jak i zobowiązanego do świadczenia skutkująca zaistnieniem klauzuli antykumulacyjnej o jakiej mowa w art.415 § 1 zd. 2 kpk. Ad.2. Z sumy należności wskazanych w pkt. 9 zaskarżonego orzeczenia wynika, że należności nieobjęte jakimikolwiek innym postępowaniem, którego stronami byłby oskarżony P. J. i pokrzywdzona spółka (...) łącznie stanowią kwotę 1.752.903,81 zł., nie zaś 1.752.963,81 zł. Na kwotę tę składają się następujące należności na rzecz spółki (...): 497.711.44 zł. oraz 1.196.207,31 zł. należne od spółki (...) spółka z o.o. Sp. K., 24.473,64 zł. należne od (...). K., 8.758,70 zł. należne od oskarżonej D. B. i 25.752,72 zł. należne od (...) Spółka z o.o. Część z tych należności była przedmiotem innych postępowań, ale nie ma tu zastosowania klauzula antykumulacyjna z art.415 § 1 zd. 2 kpk. Dla przyjęcia bowiem tożsamości roszczenia niezbędna jest nie tylko tożsamość co do należnej kwoty, ale również tożsamość zobowiązanego do świadczenia (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 17 maja 2023r., II AKa 25/22, wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 2012, V KK 9/12). W tym zakresie owej tożsamości podmiotowej brak. Ad.3. Klauzula antykumulacyjna ma również zastosowanie w zakresie odszkodowania zasądzonego w pkt. 16 zaskarżonego orzeczenia. Z treści uzasadnienia (k.1691-1695 akt sprawy) wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 20 września 2019r w sprawie XIV C 1241/19 (k.1690 akt sprawy) wynika bowiem, że przedmiotem powództwa Syndyka Masy Upadłości spółki (...) przeciwko P. J. o zapłatę była kwestia nierozliczonych przez oskarżonego P. J. środków pieniężnych pobranych z konta bankowego spółki (...). Również zatem i tym przypadku istnieje tożsamość przedmiotowo - podmiotowa roszczenia, skutkująca zaistnieniem klauzuli antykumulacyjnej o jakiej mowa w art.415 § 1 zd. 2 kpk, gdyż przedmiotem pozwu była należność o jakiej orzeczono w pkt. 11 zaskarżonego orzeczenia (pkt V aktu oskarżenia). |
|
|
1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
|
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
0.11. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|
Zaskarżony wyrok poza częścią zmienioną. |
|
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
|
Nietrafność zarzutów apelacyjnych. Brak przesłanek z art.439 § 1 kpk. |
|
|
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
0.0.11. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|
Pkt 6, 15 i 16 zaskarżonego wyroku w zakresie obowiązku naprawienia szkody. |
|
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|
|
Jak w rubryce 4. |
|
|
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
|
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
|
1.1. |
Nie dotyczy. |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
4.1. |
Nie dotyczy. |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
1Koszty Procesu |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|
III. |
Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 3 i 4, art.3 ust.1, art.6 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonym: A. B., D. B. i P. J. tytułem opłat za postępowanie odwoławcze w wysokości odpowiednio: 1220 zł., 1780 zł, i 3.300 zł. oraz obciążył każdego z nich 1/3 wydatków tego postępowania. Uznał bowiem, że brak jest podstaw do zwolnienia ich od obowiązku ich ponoszenia. |
|
1PODPISy |
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Gdańsku
Osoba, która wytworzyła informację: Włodzimierz Brazewicz, Andrzej Czarnota
Data wytworzenia informacji: