Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Lucyna Ramlo
Sędziowie:	SSA Grażyna Czyżak SSO del. Joanna Janiszewska-Ziołek (spr.)
Protokolant:	stażysta Anita Musijowska

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 r. w Gdańsku

sprawy A. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji A. Ł.

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu - IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 listopada 2015 r., sygn. akt IV U 1129/15

oddala apelację.

SSA Grażyna Czyżak SSA Lucyna Ramlo SSO del. Joanna Janiszewska-Ziołek

Syg. akt III AUa 338/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 sierpnia 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił ubezpieczonemu A. Ł. prawa do emerytury – z uwagi na okoliczność, że ubezpieczony nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na dzień 1 stycznia 1999r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił ubezpieczonemu jako pracę wykonywaną w szczególnych warunkach okresy: od 1 stycznia 1984r. do 10 sierpnia 1988r. w Przedsiębiorstwie Budowlano-Usługowym (...) Sp. z o.o. w D., od 11 września 1989r. do 31 października 1990r. i od 29 kwietnia 1991r. do 31 grudnia 1998r. w P. (...)w K., w łącznym wymiarze 13 lat, 4 miesięcy i 26 dni.

A. Ł. odwołał się od decyzji organu rentowego, wskazując, że przepracował 15 lat w warunkach szczególnych – domagając się uwzględnienia okresu zatrudnienia od 1 stycznia 1981r. do 30 kwietnia 1983r. jako kierowcy samochodu ciężarowego o całkowitej masie dopuszczalnej powyżej 3,5 tony.

Wyrokiem z 26 listopada 2015r. Sad Okręgowy w Elblągu oddalił odwołanie A. Ł..

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach.

A. Ł., urodzony (...), w okresie aktywności zawodowej do 31 grudnia 1998r. był zatrudniony:

- od 21 marca 1973r. do 14 lipca 1973r. w Spółdzielni Pracy Huta (...);

- od 4 października 1973r. do 30 kwietnia 1983r. w Przedsiębiorstwie (...) w C. filia D. (w tym od 24 października 1974r. do 7 października 1976r. odbywał zasadniczą służbę wojskową),

- od 2 maja 1983r. do 10 sierpnia 1988r. w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w D.,

- od 10 sierpnia 1988r. do 28 sierpnia 1989r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) Oddział D.,

- od 11 września 1989r. do 30 czerwca 2003r. w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) wK. w tym od 11 września 1989r. do 31 października 1990r. i od 29 kwietnia 1991r. do 30 czerwca 2003r.

Z dokumentacji osobowej ubezpieczonego z okresu jego pracy w Przedsiębiorstwie (...) w D. wynikało, że ubezpieczony został zatrudniony od 4 października 1973r. w charakterze robotnika transportowego/ładowacza. Następnie od dnia 1 kwietnia 1974r. powierzono mu obowiązku przodownika spedycji. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej został on zatrudniony na stanowisku ładowacza-spedytora. Z dniem 20 lutego 1979r. powierzono zaś ubezpieczonemu obowiązki kierowcy, z dniem 2 maja 1979r. obowiązki ładowacza-spedytora, a od 18 czerwca 1979r. ponownie kierowcy. Stanowisko ubezpieczonego jako kierowcy było wykazywane w dokumentacji z 31 stycznia 1980r., 30 września 1980r., 1 października 1980r., 1 kwietnia 1981r. i 6 października 1982r. Sąd Okręgowy ustalił również, że w aktach osobowych ubezpieczonego znajdują się niedatowane umowy o wykonanie dodatkowych czynności w zakresie załadunku i rozładunku, odpowiedzialności materialnej na samochodzie Ż. oraz wykonywania czynności spedycyjnych w pełnym zakresie.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy Sąd Okręgowy przyjął, że ubezpieczony od lutego 1979r. był kierowcą Ż., a po uzyskaniu prawa jazdy kat. C (od 12 września 1980r.) także jeździł samochodem marki R. i S..

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, w ocenie Sądu I instancji odwołanie A. Ł. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd przechodząc do rozważań natury prawnej powołał przepisy art. 24 ust. 1, art. 32 oraz przepis art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS tej ustawy. Sąd Okręgowy wskazał ponadto, że stosownie do § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie zaś z § 3 rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. W myśl zaś § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Analizując powyżej przytoczone częściowo przepisy Sąd Okręgowy wskazał, że ubezpieczony nabyłby prawo do wcześniejszej emerytury w przypadku łącznego spełnienia przesłanek:

- ukończenia wieku 60 lat

- legitymowania się łącznym okresem ubezpieczenia w wymiarze co najmniej 25 lat, przypadającym na dzień 01.01.1999r.;

- legitymowania się 15 letnim okresem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, przypadających na dzień 01.01.1999r.;

- nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu Państwa.

Sąd zauważył, że sporna w sprawie pozostawała jedna z przesłanek – a mianowicie przesłanka wykazania na dzień 1 stycznia 1999r. 15-letniego okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. W ocenie Sądu I instancji przeprowadzone postępowanie nie dało jednoznacznej podstawy do uznania, że ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach w okresie wskazywanym przez siebie w odwołaniu tj. od 1 stycznia 1981r. do 30 kwietnia 1983r . Sąd wskazał, w dalszej części swoich rozważań, że rodzaje prac i stanowisk uprawniających do obniżenia wieku emerytalnego wymienione zostały w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. Praca w szczególnych warunkach – w rozumieniu ww. § 2 rozporządzenia – to praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów prac wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia. Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach nie jest przy tym dopuszczalne, jak wskazał na to Sąd Okręgowy, zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie są zaliczane do prac w szczególnych warunkach. Tak więc jedynie stanowisko pracy, którego charakter odpowiada stanowisku wskazanemu w odpowiednim przepisie rozporządzenia Rady Ministrów może być uznane za pracę w szczególnych warunkach. W ocenie Sądu Okręgowego prace wykonywane w spornym okresie przez ubezpieczonego należało rozpatrywać w kontekście prac kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, ujętych w wykazie A, dziale VIII, poz. 2 załącznika do w/w rozporządzenia.

Sąd Okręgowy, mając na uwadze zeznania świadków jak i samego ubezpieczonego, przyjął, że ubezpieczony w trakcie zatrudnienia w (...) wykonywał obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowity pow. 3.5 tony, jednakże nie wykazał on jednak od kiedy, jak i nie wykazał jak długo pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodu marki S.. Sąd zauważył, że z akt osobowych nie wynika czy i od kiedy ubezpieczony został kierowcą samochodu m-ki S.. Z zeznań ubezpieczonego wynikało, że na samochód S. przeszedł „chyba w marcu 1981r.” Z samych zeznań ubezpieczonego wynikało więc, że samo posiadanie prawa jazdy kat. C (które uzyskał 12 września 1980r.) nie powodowało automatycznie zamiany samochodu dostawczego na samochód ciężarowy. Zdaniem Sądu Okręgowego - dokładnego okresu pracy świadczonej wyłącznie na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony nie można było ustalić także w oparciu o zeznania świadków. Świadkowie kojarzyli ubezpieczonego jako kierowcę samochodu S., ale jednocześnie z ich zeznań wynikało, że kierowcy jeździli zarówno małymi jak i dużymi samochodami w zależności od potrzeb. Świadek Z. B. pamiętał, że ubezpieczony jeździł także samochodem Ż.. Z kolei z zeznań świadka W. T. wynikało także, że kierowcy zastępowali się i małymi samochodami było wożone pieczywo i towar z masarni, a samochody Ż. nie miały „przypisanych” kierowców. Także sam ubezpieczony nie negował, że na polecenie kierownika czasami rozwoził rano pieczywo samochodem Ż..

Sąd I instancji podkreślił również, że z twierdzeń ubezpieczonego oraz z zeznań świadków wynikało, że praca ubezpieczonego jako kierowcy polegała przede wszystkim na odbieraniu i dostarczaniu towarów według określonego zapotrzebowania oraz na załadunku i wyładunku określonych towarów. Z osobowego materiału dowodowego wynikało, że nie przywiązywano zbyt dużej wagi do faktu, kto jakim samochodem jeździł. Wszystko zależało od zgłaszanego zapotrzebowania i ilości obecnych w bazie osób. Dodatkowo, na co zwrócił uwagę Sąd Okręgowy, zarówno ubezpieczony jak i świadkowie wskazywali, że przeciętnie dziennie pokonywali około 50-60 km, a przewaga prac polegającej jedynie na prowadzeniu pojazdu w pełnym wymiarze czasu pracy pojawiała się jedynie w przypadku tras ogólnokrajowych, na które powstawały zapisy na listach kolejkowych.

Odnosząc się do podnoszonej przez ubezpieczonego kwestii załadunku i rozładunku, to Sąd Okręgowy wskazał, że ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe o których mowa w wykazie A, dziale VIII, poz.1 załącznika do rozporządzenia z 7 lutego 1983r. dotyczą materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie o ogromnym ciężarze , a takie czynności ubezpieczony wykonywał sporadycznie jedynie przy wyładunku wagonów z węglem. W ocenie Sądu I instancji czynności za i wyładunkowe wykonywanych przez ubezpieczonego w spornym okresie nie można było kwalifikować wg. Działu VIII poz.1 powoływanego rozporządzenia

W konsekwencji Sąd Okręgowy, działając na mocy art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c. oddalił odwołanie stwierdzając, że A. Ł. nie wykazał, aby w okresie od 1 stycznia 1981r. do 30 kwietnia 1983r. wykonywał prace w szczególnych warunkach na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Apelacje od powyższego wyroku wywiódł A. Ł.. Skarżąc wyrok w całości ubezpieczony zarzucił Sądowi Okręgowemu błędną interpretację zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, iż nie pracował on w szkodliwych warunkach przez wymagany okres 15 lat - podczas, gdy w rzeczywistości warunek ten został przez niego spełniony.

Formułując powyższy zarzut ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie jemu prawa do spornego świadczenia emerytalnego.

W uzasadnieniu stanowiska zaprezentowanego w apelacji, ubezpieczony podniósł, iż Sąd Okręgowy skupił się na jego twierdzeniach, w których odmiennie wskazywał on na datę powierzenia jemu obowiązków kierowcy Stara (ubezpieczony nie pamiętał, czy od stycznia, czy też od marca1981r. przejął obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego). W ocenie apelującego nawet przyjęcie, że dopiero od marca 1981r. pracował on w szczególnych warunkach to wykazałby on staż pracy w wymaganym wymiarze. Ubezpieczony w dalszej części uzasadnienia podkreślał, iż jedynie sporadycznie zdarzało się jemu jechać mniejszym samochodem – i to na wyraźnie polecenie przełożonego, w sytuacjach wręcz awaryjnych. Okoliczność tę, w ocenie apelującego, należałoby traktować jako usprawiedliwiony wyjątek. W ocenie apelującego wyjątkowy zaś charakter prowadzenia pojazdów innych niż ciężarowych nie może być uznany za równoczesne wykonywanie w ramach dobowej miary czasu pracy czynności nie zaliczanych do prac w szczególnych warunkach. Apelujący podniósł nadto, że co prawda samochodem marki Ż. mógł jeździć kierowcaS., ale S. nie mógł jechać kierowca Ż. (na co wskazywał świadek T.) – stąd, zdaniem apelującego wynikało jego twierdzenie o „przypisaniu” jemu samochodu marki „S.’.

Interpretacja zgromadzonego materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Okręgowy, w odczuciu apelującego była krzywdząca i nie znalazła oparcia w zgromadzonych w sprawie dowodach. Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że Sąd Okręgowy wydając zaskarżony wyrok wyjaśnił wszystkie okoliczności istotne dla meritum sprawy, przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu, rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny podzielając w całości ustalenia faktyczne i rozważania prawne poczynione przez Sąd I instancji przyjął je za własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania. Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy nie naruszył zarówno norm prawa materialnego, jak i zasad postępowania, które uzasadniałyby uwzględnienie wniosków apelacji. Zaskarżone rozstrzygnięcie jest trafne i nie ma podstaw do jego zmiany. Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutu apelacyjnego, uznając przedstawioną w apelacji argumentację za zwykłą polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu niższej instancji.

Spór w przedmiotowej sprawie dotyczy świadczenia wyjątkowego, czyli przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku. Warunkiem nabycia przez ubezpieczonego prawa do tego świadczenia jest spełnienie wszystkich ustawowych przesłanek z art. 32 i 184 ustawy z 17 grudnia 1998r. (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.). Pomiędzy stronami sporna była kwestia legitymowania się przez A. Ł. okresem co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – Dz. U. z 1983r. , Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jak wskazuje orzecznictwo Sądu Najwyższego, przesłanki do przyznania świadczenia na warunkach szczególnych, jaką jest właśnie emerytura, o którą ubiega się apelujący, nie mogą być interpretowane rozszerzająco (tak m.in. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. II UK 2/11, M.P.Pr. z 2011 r. nr 12, poz. 663-664 oraz w wyroku z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. I UK 393/10, LEX nr 950426). Wobec szczególności tej regulacji do ubezpieczonego należał obowiązek udowodnienia wszystkich przesłanek do uzyskania prawa do świadczenia emerytalnego. Zgodnie bowiem z art. 232 k.p.c. w procesie cywilnym strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa zatem na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, zgodnie z art. 6 k.c., spoczywa na stronie, która wywodzi z tych faktów skutki prawne. W konsekwencji nie może zatem skorzystać z uprawnień emerytalnych w obniżonym wieku emerytalnym ten, który nie udowodnił, że wykonywana przez niego co najmniej 15 lat praca (przed 1 stycznia 1999r.), obywała się w warunkach szczególnych i to stale, w pełnym wymiarze czasu pracy (§ 2 ust. 1 w/w rozporządzenia z 7 lutego 1983 r.). Podkreślenia wymaga zatem to, że okresy pracy w warunkach szczególnych powinny zostać wykazane dowodami nie budzącymi wątpliwości. Dowodami tymi mogą być w szczególności: dokumenty wystawione przez pracodawcę, znajdujące oparcie w dokumentacji pracowniczej oraz świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach (o czym stanowi powołany (§ 2 ust. 1 w/w rozporządzenia z 7 lutego 1983 r.) lub nie budzące wątpliwości zeznania świadków - jeżeli ubezpieczony nie jest w stanie przedstawić odpowiednich dokumentów.

W rozpoznawanej sprawie trzeba podkreślić, że w oparciu o akta osobowe ubezpieczonego z okresu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w C. (filii w D.), nie można ustalić, aby A. Ł. w okresie od 1 stycznia 1981r. do 30 kwietnia 1983r. pracował stale jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Z posiadanych dokumentów, w tym z angaży płacowych i ze świadectwa pracy, wynika bowiem, że ubezpieczonemu powierzono obowiązki kierowcy od 20 lutego 1979r. i takie stanowisko zajmował on do dnia rozwiązania stosunku pracy z (...) Oddział w C.. W dokumentacji osobowej brak jest jednak informacji o powierzeniu ubezpieczonemu obowiązków kierowcy samochodu ciężarowego. Przeciwnie - wśród dokumentów chronologicznie gromadzonych w aktach osobowych, po wystawieniu w dniu 6 października 1982r. angażu płacowego, do akt dołączono umowę zawartą z ubezpieczonym o wykonywanie dodatkowych czynności załadunkowych „na samochodzie Ż.” oraz umowę o wykonywanie czynności spedycyjnych w pełnym zakresie. Z zeznań świadków, przesłuchanych przed Sądem I instancji (wbrew twierdzeniom apelacji) nie wynika, aby ubezpieczony po dniu uzyskania uprawnień do prowadzenia pojazdów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (tj. po 12 września 1980r.) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał obowiązki kierowcy takiego właśnie pojazdu. Ubezpieczony twierdzi w apelacji, że po tej dacie przydzielono jemu na stałe (...). Tymczasem z zeznań zarówno świadka Z. B., jak i W. T. wynika, że ubezpieczony jeździł również innymi pojazdami: samochodem marki (...), czasami w godzinach porannych także i (...), gdy istniała potrzeba rozwiezienia pieczywa po sklepach. Tej okoliczności nie zaprzecza również sam ubezpieczony. Apelujący podkreśla, że świadek W. T. potwierdził przed Sądem Okręgowym jego twierdzenia o „przypisaniu” jemu samochodu marki (...). Analizując zeznanie tego świadka należy zauważyć, że świadek opisując czynności pracownicze ubezpieczonego wymienił także prowadzenie samochodu ciężarowego marki (...), ale dodał jednocześnie, że ubezpieczony jeździł takimi pojazdami „około 10 lat”. Do zeznań świadka złożonym w tym zakresie należy podejść zatem ze szczególną ostrożnością, w sytuacji, gdy sam ubezpieczony twierdzi, że nie prowadził samochodów ciężarowych dłużej niż w okresie między 1981r. a 1983r. Ubezpieczony, jak i świadkowie zgodnie wyjaśniali, że do ich podstawowych obowiązków należało codzienne zaopatrywanie sklepów i to głównie w artykuły spożywcze, wykonywali oni przy tym czynności załadunkowe (rozładunkowe) oraz czynności spedycyjne; samej zaś „jazdy za kółkiem” było „około godziny dziennie” (jak zeznał ubezpieczony) – około „50 – 60 km dziennie” (jak to opisał świadek W. T.). Wyjazdy w dłuższe trasy po kraju wiązały się zaś z poleceniami wyjazdów służbowych (delegacjami), ale jak przyznał świadek Z. B. w zakładzie pracy była lista kolejkowa dla kierowców na takie wyjazdy albowiem były to wyjazdy łączące się z wyższymi zarobkami.

Sąd Apelacyjny zauważa, że oczywiście praca kierowcy nie musi polegać na ośmiogodzinnej, nieprzerwanej jeździe samochodem. Do czasu pracy kierowcy wliczeniu podlega też czas poświęcony na pewne czynności związane z obsługą techniczną samochodu czy też np. oczekiwaniem na załadunek oraz rozładunek towaru. Sytuacja taka nie dotyczy jednak niniejszej sprawy. W spornym okresie A. Ł. zatrudniony był jako kierowca z dodatkowymi obowiązkami spedytora oraz obowiązkami za - i rozładunkowymi. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika jasno, że w rozpoznawanej sprawie praca ubezpieczonego polegała na zapatrywaniu sklepów, pobieraniu towaru, jego ewidencjonowaniu, oraz rozwożeniu do poszczególnych placówek handlowych.

Podkreślenia w sprawie wymaga również to, że mimo skrupulatnego prowadzenia dokumentacji pracowniczej i wywiązania się z obowiązku wystawienia ubezpieczonemu świadectwa pracy, (...) Oddział w C. nie wydał ubezpieczonemu świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych (a w dacie rozwiązania stosunku pracy z ubezpieczonym pracodawca był już do tego zobligowany - w świetle przepisów w/w rozporządzenia Rady Ministrów, obowiązującego od 1 stycznia 1983r.). W ocenie Sądu Apelacyjnego powyższe pozwala pośrednio przyjąć, że pracodawcy w tamtej dacie wiadomym było, że praca A. Ł. nie spełniała kryteriów pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony nie wykonywał bowiem obowiązków kierowcy samochodów ciężarowych w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem sądów powszechnych, jak i Sądu Najwyższego nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika (tak m.in. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r., sygn. II UK 306/2007, OSNP z 2009 r., nr 21-22, poz. 290). Jak jednoznacznie ustalił to Sąd Okręgowy, ubezpieczony w ramach swoich obowiązków służbowych poza kierowaniem samochodem (pojazdami dostawczymi i ciężarowymi), przede wszystkim wykonywał czynności spedycyjne oraz za-i rozładunkowe. W świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. tylko czynności kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony stanowiły pracę w warunkach szczególnych zgodnie z pkt 2, Działu VIII Wykazu A załącznika do tego rozporządzenia. Wykonywane jednocześnie w ramach dobowego czasu pracy innych czynności wpływają na ustalenie, że ubezpieczony nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, czego wymaga § 2 ust. 1 powoływanego rozporządzenia.

Reasumując, za trafne należało uznać stanowisko Sądu Okręgowego, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie potwierdził, aby na dzień 1 stycznia 1999r. ubezpieczony posiadał co najmniej 15 - letni okres pracy w szczególnych warunkach. W konsekwencji słusznie należało uznać, że nie został spełniony wymóg z § 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. - co musiało skutkować odmową przyznania A. Ł. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Mając na uwadze przedstawioną argumentację Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.