Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Jerzy Andrzejewski
Sędziowie:	SSA Grażyna Czyżak (spr.) SSA Daria Stanek
Protokolant:	Angelika Judka

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2012 r. w Gdańsku

sprawy G. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do świadczenia przedemerytalnego

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 16 stycznia 2012 r., sygn. akt VII U 2510/11

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni G. S. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 16 czerwca 2011 roku.

Sygn. akt III AUa 530/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 czerwca 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G., powołując się na art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 120, poz. 1252 ze zm.), odmówił ustalenia G. S. prawa do świadczenia przedemerytalnego, ponieważ do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów o promocji zatrudnienia była zatrudniona u pracodawcy przez okres krótszy niż 6 miesięcy, tj. przez okres 5 miesięcy i 7 dni.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła G. S.domagając się jej zmiany i ustalenia prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawczyni wskazała, iż w Zakładzie Pracy Chronionej (...) w M.była zatrudniona w okresach:

- od dnia 01 października 2008 r. do dnia 31 maja 2009 r. w wymiarze pełnego etatu;

- od dnia 01 czerwca 2009 r. do dnia 31 sierpnia 2009 r. w wymiarze połowy etatu;

- od dnia 01 września 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. w wymiarze pełnego etatu;

- od dnia 01 lipca 2010 r. do dnia 07 grudnia 2010 r. w wymiarze pełnego etatu, a umowę o pracę rozwiązała z powodu braku wpłat wynagrodzenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na argumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji. Ustosunkowując się do zarzutów podniesionych w odwołaniu organ ten wskazał, iż umowa o pracę zawarta w okresie:

- od dnia 01 października 2008 r. do dnia 31 maja 2009 r. w wymiarze pełnego etatu, ulegała rozwiązaniu na podstawie art. 30 § 1 pkt 4 k.p. (z upływem czasu na jaki została zawarta);

- od dnia 01 czerwca 2009 r. do dnia 31 sierpnia 2009 r. w wymiarze połowy etatu, ulegała rozwiązaniu na podstawie art. 30 § 1 pkt 4 k.p. (z upływem czasu na jaki została zawarta);

- od dnia 01 września 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. w wymiarze pełnego etatu, ulegała rozwiązaniu na podstawie art. 30 § 1 pkt 4 k.p. (z upływem czasu na jaki została zawarta);

- od dnia 01 lipca 2010 r. do dnia 07 grudnia 2010 r. w wymiarze pełnego etatu, ulegała rozwiązaniu na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w związku z art. 55 § 11 k.p.

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2012 r. w sprawie VII U 2510/11 Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 30 czerwca 2011 r. i ustalił G. S. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 07 czerwca 2011 r.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

G. S. urodziła się dnia (...) W dniu 07 czerwca 2011 r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o świadczenie przedemerytalne.

Na dzień złożenia wniosku ubezpieczona wykazała 36 lat, 7 miesięcy i 7 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

G. S.była zatrudniona w Zakładzie Pracy Chronionej (...) w M.na stanowisku szwaczki w okresach:

- od dnia 01 października 2008 r. do dnia 31 maja 2009 r. w wymiarze pełnego etatu, stosunek pracy ustał na podstawie art. 30 § 1 pkt 4 k.p.,

- od dnia 01 czerwca 2009 r. do dnia 31 sierpnia 2009 r. w wymiarze połowy etatu, stosunek pracy ustał na podstawie art. 30 § 1 pkt 4 k.p.,

- od dnia 01 września 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. w wymiarze pełnego etatu, stosunek pracy ustał na podstawie art. 30 § 1 pkt 4 k.p.,

- od dnia 01 lipca 2010 r. do dnia 06 grudnia 2010 r. w wymiarze pełnego etatu, stosunek pracy ustał na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w zw. z art. 55 § 11 k.p.

Od dnia 15 stycznia 2008 r. do 30 września 2008 r. G. S. była zarejestrowana jako osoba bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w M. i okresie od dnia 23 stycznia 2008 r. do dnia 30 września 2008 r. pobierała zasiłek dla bezrobotnych w wysokości 120 %.

Następnie od dnia 07 grudnia 2010 r. ubezpieczona jest nadal zarejestrowana jako osoba bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w M.. Zasiłek dla bezrobotnych pobierała od dnia 15 grudnia 2010 r. do dnia 14 grudnia 2011 r. w wysokości 120 %. W dniu 15 czerwca 2011 r. upłynął 6 miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

W okresie rejestracji w urzędzie ubezpieczona nie odmówiła przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych, robót publicznych w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia.

Decyzją z dnia 30 czerwca 2011 r. zaskarżoną w niniejszym postępowaniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ustalenia G. S. prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawczyni nie spełnia warunków do przyznania wnioskowanego świadczenia z uwagi, iż do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów o promocji zatrudnienia była zatrudniona u pracodawcy przez okres krótszy niż 6 miesięcy, tj. przez okres 5 miesięcy i 7 dni.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie G. S. zasługuje na uwzględnienie.

Sąd ten wskazał, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252) prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.), zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

W myśl ust. 2 za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa w ust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 roku Nr 39, poz. 353 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Sąd I instancji podniósł, że poza sporem było, iż G. S. jest nadal zarejestrowana w PUP w M. jako osoba bezrobotna, w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych; złożyła wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych, tj. w dniu 07 czerwca 2011 r., przy czym zaświadczenie z PUP otrzymała również w dniu 07 czerwca 2011 r. Sąd ten podkreślił także, iż wnioskodawczyni legitymuje się także stażem ubezpieczeniowym w wymiarze 36 lat, 7 miesięcy i 7 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Sąd Okręgowy zważył, że kwestią sporną pozostawało, czy G. S. spełnia przesłanki wymienione w art. 2 ust. 1 pkt 5 w/w ustawy uprawniające do przyznania świadczenia przedemerytalnego, a w szczególności, czy do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy.

Zdaniem tego Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe potwierdziło, iż ubezpieczona była zatrudniona w Zakładzie Pracy Chronionej (...) w M.na stanowisku szwaczki na podstawie czterech kolejno po sobie zawieranych umów o pracę na czas określony w okresach: od dnia 01 października 2008 r. do dnia 31 maja 2009 r., od dnia 01 czerwca 2009 r. do dnia 31 sierpnia 2009 r. od dnia 01 września 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. i od dnia 01 lipca 2010 r. do dnia 06 grudnia 2010 r.

Sąd I instancji podkreślił, iż czasookres zawieranych umów na czas określony jednoznacznie może potwierdzić brak przerw między rozwiązaniem poprzedniej, a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę. Sąd ten wskazał, że zgodnie z art. 25 (1) § 1 Kodeksu pracy zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony, jeżeli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas określony na następujące po sobie okresy, o ile przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę nie przekroczyła 1 miesiąca.

Przenosząc powyższą regulacje na grunt niniejszej sprawy wywodził, iż umowa na czas określony zawarta w dniu w dniu 01 września 2009 r. między G. S., a Zakładem Pracy Chronionej (...) w M.spowodowała, iż od dnia 01 września 2009 r. pomiędzy stronami umowy doszło do zawarcia umowy na czas nieokreślony.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy uznał, iż czasookres zatrudnienia G. S.w Zakładzie Pracy Chronionej (...) w M.od dnia 01 września 2009 r. do dnia 06 grudnia 2010 r. znacznie przekracza wymagany przepisami okres 6 miesięcy pozostawania w zatrudnieniu, gdyż wynosi ponad 14 miesięcy.

Sąd ten zważył, że w tym stanie sprawy do rozstrzygnięcia pozostała przesłanka, czy rozwiązanie stosunku pracy w trybie art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w zw. z art. 55 § 11 k.p. spełnia przesłankę rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia.

Podkreślił, iż G. S.rozwiązała stosunek pracy z Zakładem Pracy Chronionej (...) w M.w trybie z art. 55 § 11 k.p. z uwagi na naruszenie podstawowego obowiązku polegającego na nie wypłacaniu wynagrodzenia.

Z definicji wyrażeń ustawowych zawartej w art. 2 ust 1 pkt 29 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wynika, iż przyczyna dotycząca zakładu pracy oznacza rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników.

Definiowane pojęcie obejmuje cztery różne sytuacje, w których dochodzi do ustania zatrudnienia. Po pierwsze, jest to „rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników”, a jeśli pracodawca zatrudniał mniej niż 20 pracowników - zgodnie z przepisami Kodeksu pracy. Ustawodawca odsyła tu do dwóch unormowań (do ustawy o szczególnych warunkach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników oraz do Kodeksu pracy), z których żadne nie dotyczy stosunków służbowych, a ponadto posługuje się określeniem „pracownik” jako strony tych ostatnich, gdy tymczasem pracownik może być stroną tylko stosunku pracy. Po drugie, jest to rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych. Bez wątpienia wszystkie te przyczyny nie dotyczą „pracownika” i dlatego mieszczą się już w pierwszej z wymienionych sytuacji. Sąd I instancji przyjął, iż chodzi w nim o wszelkie przypadki rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodów tu wymienionych, które są dokonywane na innej podstawie niż ustawa z dnia 13 marca 2003 r. bądź Kodeks pracy. Może to być choćby art. 71 ust. 1 pkt 4 ustawy o z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.), zgodnie z którym rozwiązanie stosunku pracy z urzędnikiem służby cywilnej następuje „w razie likwidacji urzędu”. Po trzecie, jest to wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy bądź też w przypadku, gdy odrębne przepisy przewidują taki skutek jako następstwo przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy.

Przede wszystkim trudno łączyć wygaśnięcie stosunku służbowego ze śmiercią pracodawcy, gdyż tego rodzaju konsekwencja wchodzi w grę tylko wtedy, gdy pracodawcą jest osoba fizyczna, co w przypadku stosunków służbowych jest niemożliwe. Jeśli pracodawcą jest jednostka organizacyjna, możliwe jest przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. W takim przypadku nowy pracodawca powinien zaproponować pracownikom przejmowanym zatrudnionym na innej podstawie niż umowa o pracę nowe warunki pracy i płacy. W razie ich nieuzgodnienia lub niezaproponowania nowych warunków przez pracodawcę przejmującego dochodzi jednak, zgodnie z art. 23 (1) § 5 k.p., nie do wygaśnięcia, lecz do rozwiązania stosunku pracy (po upływie okresu równego okresowi wypowiedzenia). Biorąc powyższe pod uwagę, ten fragment definicji jawi się w znacznej części jako mało klarowny. Najbardziej jednoznaczna jest czwarta sytuacja. Chodzi tu o rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków przez pracodawcę (art. 55 § 11 k.p.). Istotne jest, iż skutki takiego rozwiązania zostały zrównane ze skutkami rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pracodawcę.

Sąd Okręgowy zauważył, że dla wszystkich omówionych wyżej sytuacji wspólne jest to, iż odnoszą się one do przypadków zakończenia stosunku pracy z przyczyn, które nie zostały wywołane przez pracownika bądź funkcjonariusza (choć ustawodawca tym określeniem się nie posługuje), w związku z czym utrata pracy nie powinna pozbawiać ochrony przewidzianej w komentowanej ustawie.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd ten wskazał, iż niewątpliwie rozwiązanie stosunku pracy przez G. S. z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków przez pracodawcę polegających na nie wypłacaniu pracownikowi wynagrodzenia (art. 55 § 11 k.p.) wyczerpuje przesłankę opisaną przez ustawodawcę jako z „przyczyn zakładu pracy”.

W konkluzji, Sąd I instancji, działając na mocy art. 477 (14) § 2 k.p.c. w związku z przywołanymi wyżej przepisami ustawy o świadczeniach przedemerytalnych orzekł, jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł ZUS/O. w G. zarzucając temu orzeczeniu naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 2 ust. 1 pkt 5, art. 2 ust. 3 pkt 3, art. 7 ust. 3 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 120, poz. 1252 ze zm.).

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy dokonał streszczenia postępowań: administracyjnego i sądowego-pierwszoinstancyjnego w niniejszej sprawie oraz wskazał, iż G. S. w dniu 07 czerwca 2011 r. przedłożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych zaświadczenie wystawione przez Powiatowy Urząd Pracy w M. w dniu 07 czerwca 2011 r., z którego wynika, że jest zarejestrowana jako bezrobotna i pobiera zasiłek dla bezrobotnych od dnia 15 grudnia 2010 r. i dopiero w dniu 15 czerwca 2011 r. upłynie okres 6 miesięcznego pobierania zasiłku dla bezrobotnych, a zatem przedłożone zaświadczenie z Powiatowego Urzędu Pracy nie spełnia przesłanek wynikających z treści przepisu art. 2 ust. 3 pkt 3 oraz art. 7 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

Organ ten zauważył, że stosownie do treści art. 7 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych Powiatowy Urząd Pracy w M. powinien wystawić zaświadczenie informujące o upływie 6 miesięcy pobierania przez G. S. zasiłku dla bezrobotnych dopiero po dniu 15 czerwca 2011 r. Wówczas, zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, G. K. powinna złożyć wniosek o ustalenie prawa do świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania dokumentu przez powiatowy urząd pracy.

Ponadto apelujący podniósł, że Sąd Okręgowy ustalił G. S. prawo do świadczenia przedemerytalnego od niewłaściwej daty, tj. od dnia 07 czerwca 2011 r. Mając na uwadze powyższe okoliczności i fakty stwierdził, że apelacja od zaskarżonego wyroku jest zasadna co do przyznania G. S. świadczenia przedemerytalnego za okres od dnia 07 czerwca 2011 r. do dnia 15 czerwca 2011 r.

W konkluzji apelacji organ rentowy wnosił o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku, tj. o oddalenie odwołania, ewentualnie

2) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. zasługiwała na uwzględnienie w sposób skutkujący zmianą zaskarżonego wyroku i ustaleniem G. S. prawa do świadczenia przedemerytalnego od dnia 16 czerwca 2011 r.

Z treści tej apelacji wynika, że organ rentowy kwestionował m.in. przyjęcie przez Sąd I instancji, że wnioskodawczyni spełniała, wynikające z treści: art. 2 ust. 3 pkt 3 i art. 7 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 120, poz. 1252 ze zm., nazywanej dalej ustawą o świadczeniach przedemerytalnych), przesłanki ustalenia jej prawa do świadczenia przedemerytalnego od dnia 07 czerwca 2011 r.

Apelujący nie kwestionował natomiast spełnienia przez G. S. łącznie wszystkich przesłanek ustalenia jej prawa do świadczenia przedemerytalnego po dniu 15 czerwca 2011 r., a zatem zaskarżony wyrok, co do prawa wnioskodawczyni do tego świadczenia po tym dniu, wobec jego nie zaskarżenia uprawomocnił się i niedopuszczalne jest w świetle przepisu art. 365 § 1 k.p.c. przeprowadzanie postępowania dowodowego w tej kwestii, nie tylko zaś dokonywanie ustaleń sprzecznych (por. wyrok S.N. z dnia 04 marca 2008 r. w sprawie IV CSK 441/07, publik. LEX nr 376385).

W tym kontekście za niedopuszczalny uznać należy podniesiony w treści apelacji zarzut naruszenia prawa materialnego, a w szczególności art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

Z treści przepisu art. 2 ust. 3 pkt 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych wynika przesłanka w postaci złożenia po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłków dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia wniosku o przyznanie jej tego świadczenia w terminie nieprzekraczającym 30 dni od wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Przepis art. 7 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych wymaga dołączenia do wniosku o przyznanie świadczenia przedemerytalnego dowodów uzasadniających prawo do tego świadczenia, w tym decyzji o utracie prawa do zasiłku dla bezrobotnych lub informacji o upływie 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w art. 2 ust. 3, a także dowody wymagane do ustalenia prawa do emerytury oraz jej wysokości, określone przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku Nr 153, poz. 1227 ze zm., nazywanej dalej ustawą emerytalną).

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych stanowi natomiast zasadę ustalania prawa do świadczenia przedemerytalnego od dnia następującego po dniu złożeniu wniosku wraz z dokumentami, o których mowa w ust. 3.

Zdaniem Sądu II instancji organ rentowy niewątpliwie zasadnie podważał miarodajność dołączonej do wniosku o przyznanie świadczenia przedemerytalnego informacji z Powiatowego Urzędu Pracy w M. z dnia 07 czerwca 2011 r. (k. 13 akt ZUS) o upływie 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w art. 2 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, ponieważ z porównania daty wystawienia tego dokumentu oraz podanego w nim okresu „pobierania” przez wnioskodawczynię zasiłku dla bezrobotnych wynika jednoznacznie, że nie potwierdza on 6 miesięcznego okresu pobierania przez wnioskodawczynię zasiłku dla bezrobotnych (na dzień 07 czerwca 2011 r. upłynęło dopiero 5 miesięcy i 24 dni pobierania tego zasiłku).

Tym samym zasadnie organ rentowy zarzucił naruszenie przez Sąd Okręgowy art. 7 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych poprzez przyjęcie, że do wniosku o ustalenie prawa do świadczenia przedemerytalnego ubezpieczona załączyła wymagany dokument z Powiatowego Urzędu Pracy poświadczający 6 miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Za niezasadny uznać zaś należy zarzut naruszenia art. 2 ust. 3 pkt 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, ponieważ stanowiony przez ten przepis 30 dniowy termin do złożenia wniosku o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w ogóle nie rozpoczął swojego biegu – zaświadczenie z Powiatowego Urzędu Pracy w M. z dnia 07 czerwca 2011 r. nie poświadcza wymaganego 6 miesięcznego okresu pobierania przez wnioskodawczynię zasiłku dla bezrobotnych, a jedynie okres 5 miesięcy i 24 dni.

W ocenie Sądu Apelacyjnego ustalenie G. S. prawa do świadczenia przedemerytalnego w okresie od dnia 07 czerwca 2011 r. do dnia 15 czerwca 2011 r. narusza natomiast, wynikający z art. 2 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, wymóg upływu co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości i nie jest przedmiotem sporu okoliczność, że ubezpieczona pobierała zasiłek dla bezrobotnych w okresie od dnia 15 grudnia 2010 r. do dnia 15 czerwca 2011 r., czyli przez wymagany okres co najmniej 6 miesięcy (art. 2 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych).

Tym samym Powiatowy Urząd Pracy w M. winien wystawić zaświadczenie informujące o upływie 6 miesięcy pobierania przez G. S. zasiłku dla bezrobotnych najwcześniej z dniem 15 czerwca 2011 r. i dopiero od tego dnia zacząłby swój bieg 30 dniowy termin do złożenia przez ubezpieczoną wniosku o przyznanie świadczenia przedemerytalnego z art. 2 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

Przy założeniu, że wnioskodawczyni złożyłaby wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego wraz z dokumentami, o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych najwcześniej tego samego dnia, tj. 15 czerwca 2011 r. jej prawo do tego świadczenia, stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, podlegałoby ustaleniu od następnego dnia, tj. od dnia 16 czerwca 2011 r.

Zasadnie zatem organ rentowy zarzucił naruszenie przez Sąd I instancji art. 7 ust. 1 ustawy o świadczenia przedemerytalnych poprzez ustalenie ubezpieczonej prawa do świadczenia emerytalnego od dnia 07 czerwca 2011 r.

Sąd II instancji zważył ponadto, że znajdujący odpowiednie zastosowanie na podstawie art. 11 pkt 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej stanowi, że świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W konsekwencji Sąd Okręgowy ustalając wnioskodawczyni prawo do świadczenia przedemerytalnego już od dnia 07 czerwca 2011 r., tj. zanim powstało prawo do tego świadczenia, naruszył również art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej w zw. z art. 11 pkt 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

Zasadnie zatem apelujący zarzucił, że ustalenie G. S. prawa do świadczenia przedemerytalnego w okresie od dnia 07 czerwca 2011 r. do dnia 15 czerwca 2011 r. nie znajduje materialno-prawnych podstaw.

Stosownie do treści art. 386 § 1 k.p.c. w razie uwzględnienia apelacji sąd drugiej instancji zmienia zaskarżony wyrok i orzeka, co do istoty sprawy.

Mając na względzie powyższe, działając na mocy art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji wyroku.