Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 sierpnia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Alicja Podlewska
Sędziowie:	SA Iwona Krzeczowska - Lasoń SA Daria Stanek
Protokolant:	sekr. sądowy Katarzyna Kręska

po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2020 r. w Gdańsku

sprawy G. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do rekompensaty

na skutek apelacji G. G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 lipca 2019 r., sygn. akt VII U 3372/18

oddala apelację.

SSA Daria Stanek SSA Alicja Podlewska SSA Iwona Krzeczowska - Lasoń

Sygn. akt III AUa 1268/19

UZASADNIENIE

Przedmiotem sporu było prawo G. G. do rekompensaty, którego przyznania pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. jej odmówił decyzją z 13.08.2018 r., argumentując, że nie udowodniła 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ubezpieczona domagała się zaliczenia jej do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w G. od 27.07.1998 r. do 12.05.2000 r. na stanowisku specjalista ds. księgowości, wskazując że wykonywała wówczas prace wymienione w wykazie A dział XIV poz. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze tj. prace szczególnie obciążające narząd wzroku i wymagające precyzyjnego widzenia – przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych.

Pozwany wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując stanowisko wyrażone w decyzji.

Wyrokiem z dnia 2.07.2019 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił odwołanie ubezpieczonej. Sąd I instancji stwierdził, że nie ma podstaw do zaliczenia ubezpieczonej do stażu pracy w warunkach szczególnych spornego okresu zatrudnienia, gdyż posługiwanie się przez nią komputerem dla ułatwienia pracy nie jest pracą „przy obsłudze” elektronicznego monitora ekranowego. Ta ostatnia polega na wykonywaniu pracy przy pomocy konkretnego narzędzia pracy (monitor). Skarżąca nie wykazała też, że była to praca o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagającym wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Sąd ustalił, że ubezpieczona nie pracowała przy komputerze w pełnym wymiarze czasu. Sąd Okręgowy stwierdził też, że ubezpieczona nie udowodniła, aby w trakcie pracy odczuwała zapachy farb i że miało to wpływ na jej złe samopoczucie. Reasumując, Sąd I instancji stwierdził, że skarżąca nie spełniła przesłanki z art. 21 ust 1 ustawy z dnia 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. 2017.664 j.t.) a tym samym nie spełniła przesłanki do prawa do rekompensaty.

Apelację od powyższego wyroku wniosła ubezpieczona zaskarżając go w całości i domagając się zmiany wyroku i uwzględnienia odwołania ewentualnie jego uchylenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu. Wniosła o przeprowadzenie dowodu z zeznań Świadka H. Z. i o zasądzenie od organu rentowego zwrotu kosztów postepowania przez Sądem I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Skarżąca zarzuciła naruszenie:

1. przepisów postepowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.

- art. 233 § 1 kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i zaniechanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, co doprowadziło do poczynienia przez Sąd Okręgowy dowolnych i wadliwych ustaleń faktycznych tj. 1) uznania, że praca ubezpieczonej w spornym okresie przy monitorach kineskopowych starej generacji nie była pracą wymienioną w wykazie A dział XIV poz. 5 załącznika do rozporządzenia; 2-3) ustalenia, wbrew treści zeznań świadków, że ubezpieczona nie wykonywała pracy przy komputerze w pełnym wymiarze czasu oraz że komputer nie był głównym narzędziem pracy skarżącej przy którym pracowała 8 godzin dziennie ; 4) pominięcia, że w spornym okresie były używane monitory kineskopowe o niskiej rozdzielczości, które szczególnie obciążały wzrok a nie monitory płaskie używane współcześnie;

- art. 232 kpc przez błędne przyjęcie, ze ubezpieczona nie wywiązała się z obowiązku udowodnienia pracy w warunkach szczególnych w spornym okresie;

- art. 227 kpc w związku z art. 217 § 1 kpc i art. 232 kpc polegające na pominięciu zgłoszonego wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań H. Z. w spornym okresie zatrudnienia w (...) jako specjalista z zakresu bhp.

2. przepisów prawa materialnego;

1) § 1 i 2 rozporządzenia „Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 7.02.1983 r.” w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że ubezpieczona nie spełnia warunków do nabycia prawa do rekompensaty, pomimo tego, że zebrany w sprawie materiał dowodowy ewidentnie wykazał, iż warunki te zostały spełnione;

2) § 21 ust 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11.10.2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że zaświadczenie zakładu pracy błędnie stwierdziło charakter i stanowisko pracy we wskazanym okresie, pomimo iż przesłuchani świadkowie zeznali, że kwestie szczególnych warunków były rygorystycznie przestrzegane i dokumentowane.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zawiera zarzutów skutkujących koniecznością zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Stosownie do art. 21 ustawy z 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. 2018.1924 j.t. –dalej nazywanej też „uoep”), rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U.2020.53 j.t. – dalej nazwanej też „ueirfus”), wynoszący, co najmniej 15 lat (ust.1); Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2).

Sąd I instancji ustalił, że pozwany przyznał ubezpieczonej od grudnia 2008 r. prawo do emerytury po ustaleniu, że spełniła ona przesłanki z art. 46 ust 1 w związku z art. 29 ust 1 pkt 1 ueirfus. Zgodnie z powołanymi przepisami prawo do emerytury nabywa kobieta urodzona po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969r., która nie przystąpiła do OFE i do dnia 31 grudnia 2008 r. ukończyła 55 lat oraz osiągnęła, co najmniej 30 letni staż ubezpieczeniowy. Ustalenie, że ubezpieczona powyższe warunki spełniła jest prawidłowe. Jak wynika, bowiem z dokumentacji w aktach pozwanego i jest to bezsporne, ubezpieczona w dacie (...) r. ukończyła 55 lat, legitymowała się ponad 30 letnim stażem ubezpieczeniowym, nie była też członkiem OFE.

Przepis art 21 ust. 2 uoep nie dotyczy każdej osoby uprawnionej do emerytury z FUS, lecz jedynie osób, które nabyły prawo do emerytur w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Nabycie prawa na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty i nie pozbawia osoby ubezpieczonej prawa do otrzymania takiej rekompensaty, co wynika z samej istoty regulacji odnoszących się do rekompensaty wskazanej w art. 2 pkt 5 uoep. W myśl tego przepisu rekompensata oznacza, bowiem odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej (vide np. wyrok SA w Łodzi z 14 grudnia 2015 r., III AUa 1070/15, wyrok TK z 25 listopada 2010 r., K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109). Celem rekompensaty jest zatem łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Inaczej rzecz ujmując, przesłanką wyłączającą prawo do rekompensaty zgodnie z art. 21 ust 2 uoep jest nabycie uprawnień do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Nabycie prawa do emerytury przez ubezpieczoną na podstawie art. 46 ust 1 w związku z art. 29 ust 1 pkt 1 ueirfus nie wyłącza zatem możliwość nabycia przez nią prawa do rekompensaty w oparciu o art. 21 ust 2 uoep.

Przypomnieć jednakże należy, że nabycie prawa do emerytury – również do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze – następuje z mocy prawa tj. automatycznie po spełnieniu ostatniego z wszystkich wymaganych prawem warunków niezbędnych do nabycia tego prawa. Dla zaistnienia przesłanki negatywnej, o której mowa w art. 21 ust 2 uoep wystarczające jest nabycie ex lege prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, bez względu na to czy doszło do realizacji tego prawa przez uprawnionego (tj. bez względu na to czy osoba taka wystąpiła o wypłatę świadczenia i czy do tej wypłaty doszło). Należało zatem ustalić, czy ubezpieczona spełniła ex lege warunki do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze

Do wniosku o świadczenie ubezpieczona dołączyła w 2008 r. dwa świadectwa pracy w warunkach szczególnych:

1)  wystawione 6.02.1998 r., w którym (...) w G. potwierdziły, że ubezpieczona była zatrudniona w tym zakładzie pracy od 21.07.1976 r. do 20.09.1976 r. i od 18.04.1978 r. do 30.11.1996r., przy czym w okresach: 21.07.1976 r. – 20.09.1976.r, 18.04.1978 r. - 14.08.1979 r., 24.03.1980 r. - 29.01.1986 r., 16.09.1986 r. - 24.10.1988 r., 1.1.1989 r. – 10.10.1994 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace na statkach morskich w żegludze międzynarodowej i w polskim ratownictwie okrętowym – pracownik wpisany na listę członków załogi tych statków – wykaz A dział VIII poz. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (Dz.U. 1983.43 ze zm.) na stanowisku II oficera (k. 21 a.e. plik I);

2)  wystawione 12.05.2000 r. przez (...) Zakłady (...) w G., które potwierdziły, że ubezpieczona była tam zatrudniona od 27.07.1998 r. do 12.05.2000 r. i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace szczególnie obciążające narząd wzroku i wymagające precyzyjnego widzenia – prace przy elektronicznych monitorach ekranowych na stanowisku specjalista ds. księgowości wymienione w wykazie A dział XIV poz. 5 pkt 5 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 19 z 6.08.1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (k. 29 a.e. plik I).

Pozwany nie dokonał wówczas żadnych ustaleń czy ubezpieczona legitymowała się stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze uprawniającym do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 46 w związku z art. 32 ueirfus albo na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ueirfus.

Zgodnie z przepisami art. 46 w związku z art. 32 ueirfus, prawo do emerytury przysługuje kobiecie urodzonej po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., która do dnia 31 grudnia 2008 r. osiągnęła wiek emerytalny 55 lat i ma wymagany 20 letni okres zatrudnienia w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz nie przystąpiła do OFE albo złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa. Natomiast na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ueirfus, prawo do emerytury przysługuje kobiecie urodzonej po 31 grudnia 1948 r., będącej pracownikiem, jeżeli w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęła okres ubezpieczenia 20 lat i okres zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze 15 lat, a ponadto ukończyła 55 lat oraz nie przystąpiła do OFE albo złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa. Do dnia 31 grudnia 2012 r. warunkiem nabycia prawa na podstawie art. 184 ueirfus było również rozwiązanie stosunku pracy. Z powyższych przepisów wynika, że zasadnicza różnica pomiędzy art. 184 ueirfus i art. 46 ueirfus polega na tym, że art. 184 dotyczy osób, które w dniu wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (1 stycznia 1999 r.) legitymowały się już wymaganymi okresami zatrudnienia, w tym okresem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, ale nie osiągnęły jeszcze wieku emerytalnego. Przepis art. 46 ueirfus ma zastosowanie do ubezpieczonych, którzy wymagany staż ogólny lub szczególny osiągnęli po wejściu w życie ustawy i wiek emerytalny (dla kobiet 55 lat) osiągnęli przed 31.12.2008r..

Przepis art. 32 ust. 1 ueirfus wprowadza – jako kryterium dyferencjacji wieku emerytalnego określonego w art. 27 ueirfus – rodzaj wykonywanej pracy (tj. szczególne warunki, w jakich jest ona świadczona lub szczególny jej charakter). Przepis ten nie precyzuje jednak szczegółowych przesłanek nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Aktem prawnym normującym tę problematykę jest z mocy odesłania zawartego w art. 32 ust. 4 ueirfus, rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. 1983.43 ze zm. – dalej „rozporządzenie”). W myśl art. 32 ust 4 ueirfus, wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepisami dotychczasowymi w rozumieniu powołanego unormowania są przepisy powołanego już rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. Zgodnie z § 1 ust 1 rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Dodać należy, że zgodnie z § 2 ust 1 rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Wskazać w tym miejscu jeszcze trzeba, że zgodnie z art. 32 ust 1a pkt 1 ueirfus, przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zgodnie z utrwaloną wykładnią zaprezentowaną w orzecznictwie, którą Sąd Apelacyjny w pełni podziela, norma art. 32 ust. 1a ueirfus znajduje zastosowanie jedynie w stosunku do osób nabywających prawo do emerytury po jego wejściu w życie, tj. po dniu 1 lipca 2004 r., które do tego dnia nie spełniły przesłanek stażowych prawa do emerytury w wieku obniżonym. Dopiero w sytuacji, gdy osoba ubiegająca się o świadczenie nie spełniła warunków stażowych przyznania emerytury w obniżonym wieku przed dniem 1 lipca 2004 r. - przy uwzględnieniu obowiązującego wówczas stanu prawnego - okresy niezdolności do pracy z powodu choroby przypadające po dniu 14 listopada 1991 r. nie mogą zostać zaliczone do okresu pracy w warunkach szczególnych (vide np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 2005 r., II UK 219/04, OSNP 2005 Nr 22, poz. 361, z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581, wyrok SA w Gdańsku z 9.11.2016r. III AUa 1066/16, LEX nr 2274397). W przepisie tym ustawodawca zapewnił ochronę ekspektatywy prawa podmiotowego dla osób, które w dniu 1 stycznia 1999 r. wypełniły warunki dotyczące stażu ogólnego i szczególnego. Ochrona tej ekspektatywy nie wygasła wskutek regulacji, dotyczącej ustalania okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych od dnia 1 lipca 2004 r. - w inny sposób. Toteż wykazanie na dzień 1 stycznia 1999 r. okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wymaganego przepisem art. 184 ustawy, wyłącza ustalanie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a ustawy (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2010 r., II UK 313/09, OSNP 2011 nr 19-20, poz. 260, z dnia 13 lipca 2011 r., I UK 12/11, LEX nr 989126, z dnia 18 maja 2012 r., III UK 99/11, LEX nr 1227193, z dnia 14 maja 2019 r., z dnia 14 maja 2019 r., III UK 122/18, LEX nr 2655529, z dnia 14 maja 2019 r., III UK 123/18, LEX nr 2673136, postanowienie z dnia 4 kwietnia 2019 r., III UK 227/18, LEX nr 2644634).

Poza sporem jest, że ubezpieczona w okresach wskazanych w świadectwie pracy w warunkach szczególnych z dnia 6.02.1998 r., wystawionym przez (...) w G. wykonywała w tym zakładzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A dział VIII poz. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze na stanowisku. Okresy te (21.07.1976r.– 20.09.1976.r, 18.04.1978 r. - 14.08.1979 r., 24.03.1980 r. - 29.01.1986 r., 16.09.1986 r. - 24.10.1988 r., 1.1.1989 r. – 10.10.1994 r.) wynoszą łącznie 15 lat 2 miesiące 23 dni. Pozwany przy ustalaniu uprawnień do rekompensaty niezasadnie – co wyjaśniono wyżej – odliczył ubezpieczonej od stażu pracy w (...) w G. w warunkach szczególnych okresy przebywania przez nią na zasiłkach chorobowych: 20.10.1993 r.- 16.12.1993r., 20.12.1993 r.-24.12.1993 r., 19.01.1994 r.-07.02.1994 r., 23.02.1994 r.- 08.03.1994 r., 14.03.1994 r.- 28.03.1994 r., 14.04.1994 r.-12.05.1994 r.- 07.06.1996r. – 10.10.1994 (ujawnione w świadectwie pracy z 30.11.1996 r. k. 19 a.e.) tj. łącznie 8 miesięcy 25 dni (vide raport ustalenia uprawnień do świadczenia k. 77-78 a.e.). W konsekwencji nieprawidłowo organ emerytalny ustalił, że ubezpieczona nie legitymowała się 15 letnim stażem pracy w warunkach szczególnych, uznając że staż ten wynosi 14 lat 3 miesiące 21 dni.

Staż ogólny ubezpieczeniowy apelującej na dzień 1.01.1999 r. wynosił ponad 20 lat (okresy składkowe: 17 lat 4 miesiące 10 dni i - stosownie do ograniczenia wynikającego z art. 5 ust 2a ueirfus - okresy nieskładkowe: 5 lat 9 miesięcy 33 dni okresów nieskładkowych (tj. 3 lata 2 miesiące 27 zasiłki chorobowe, okresy opieki nad dzieckiem 5 lat, 2 miesiące 27 dni) – vide decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z dnia 1.06.20016 r. (k. 69 a.s.)

Z powyższego wynika, że apelująca na dzień 1.01.1999 r. spełniła warunki stażowe wynikające z art. 184 w związku z art. 32 ueirfus tj. zarówno w zakresie ogólnego stażu ubezpieczeniowego (20 lat), jak i stażu pracy w warunkach szczególnych (15 lat), dnia 30.11.2008 r. rozwiązała stosunek pracy, z dniem (...)osiągnęła 55 lat, nie była członkiem OFE (świadectwo pracy k. 77 a.e. plik I, oświadczenie ubezpieczonej we wniosku o emeryturę k. 2 a.e. plik II). Reasumując, z dniem (...) ubezpieczona spełniła łącznie również warunki niezbędne do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ueirfus.

W konsekwencji stwierdzić należy, że wskutek niedostatecznych ustaleń faktycznych Sąd I instancji nieprawidłowo przyjął, że apelująca spełniła przesłankę negatywną wynikającą z art. 21 ust 2 ueop oraz że nie spełniła przesłanki pozytywnej z art. 21 ust 1 uoep. Z uzupełnionego stanu faktycznego sprawy wynika jednoznacznie, że ubezpieczona ma wymagany 15 letni staż pracy w warunkach szczególnych ( (...)), ale ponieważ ex lege nabyła prawo do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych (art. 184 w związku z art. 32 ueirfus), to nie nabyła prawa do rekompensaty. Rekompensata, jak wyjaśniono wyżej, stanowi bowiem odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze (art. 2 pkt 5 ueop). A contrario takie odszkodowanie nie należy się osobie, która prawo do takiej emerytury nabyła, nawet jeżeli tego prawa nie zrealizowała.

Zaznaczyć trzeba, że dokumentacja w oparciu, o którą Sąd odwoławczy uzupełnił stan faktyczny w powyższym zakresie nie była między stronami sporna. Nie było podstaw, aby odmówić jej wiarygodności.

W świetle powyższego zarzuty apelacji okazały się nieskuteczne. Zbędnym było weryfikowanie prawidłowości ustaleń Sądu I instancji w zakresie kwalifikacji zatrudnienia ubezpieczonej w (...) Zakłady (...) w G. jako pracy w warunkach szczególnych i uzupełnianie materiału dowodowego w kierunku wskazanym w apelacji.

Mimo wskazanych błędów w zakresie ustaleń faktycznych i prawnych wyrok odpowiadał prawu. Dlatego, na mocy art. 385 kpc, apelację należało oddalić.

SSA Daria Stanek SSA Alicja Podlewska SSA Iwona Krzeczowska-Lasoń