Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Maria Sałańska - Szumakowicz
Sędziowie:	SSA Jerzy Andrzejewski SSO del. Alicja Podlewska (spr.)
Protokolant:	Aleksandra Portaszkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2013 r. w Gdańsku

sprawy R. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o wysokość kapitału początkowego

na skutek apelacji R. D.

od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 4 września 2012 r., sygn. akt VI U 1676/11

zmienia zaskarżony wyrok i przyjmuje do ustalenia wysokości kapitału początkowego ubezpieczonego R. D. okres zatrudnienia od 01 grudnia 1988 r. do 30 czerwca 1990 r. w Zakładzie (...) w B..

Sygn. akt III AUa 1874/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 maja 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. dokonał ustalenia wartości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczonemu R. D.. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych -od dnia 1 stycznia 1985 roku do dnia 31 grudnia 1994 roku wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 60,58%

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony wnosząc o uwzględnienie przy wyliczeniu wartości kapitału początkowego okresu zatrudnienia od dnia 1 grudnia 1988 roku do dnia 30 czerwca 1990 roku, wskazując, iż w tym okresie pracował jak pracownik agenta R. M., a macierzystym zakładem agenta była firma (...).

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 4 września 2012r., wydanym w sprawie VI U 1676/11, oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach.

Ubezpieczony R. D. (urodzony w dniu (...)) w dniu 17 lipca 2011 roku złożył w pozwanym organie rentowym wniosek o ustalenie kapitału początkowego. Zaskarżoną decyzją pozwany organ rentowy dokonał ustalenia kapitału początkowego ubezpieczonego, którego wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 60,58%, okres zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładzie (...) został ubezpieczonemu uwzględniony od dnia 1 lipca 1990 roku.

W okresie od dnia 1 grudnia 1988 roku do dnia 30 czerwca 1990 roku ubezpieczony R. D. wykonywał zatrudnienie w oparciu o umowę nazwaną umową o pracę w Zakładzie (...) w B. przy ulicy (...), ubezpieczony zajmował stanowisko elektromechanika. Wynagrodzenie ubezpieczonego w umowie nazwaną umową o pracę zostało określone jako wynagrodzenie prowizyjne. R. M. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Handlu (...) w B. w okresie od dnia 24 listopada 1988 roku do dnia 30 czerwca 1990 roku jako agent prowadzący Zakład Usługowy nr (...) w B.. Ubezpieczony do zakładu (...) przeszedł w drodze porozumienia, po wcześniejszym zatrudnieniu w przedsiębiorstwie (...) Na podstawie zawartej przez R. M. umowy z przedsiębiorstwem (...). R. M. miał przekazywać składki na ubezpieczenie społeczne za pracowników do (...)u”.

Ubezpieczony wykonując pracę dla R. M. otrzymywał procent od wykonanego przerobu. Działalność R. M. jako agenta polegała na naprawianiu sprzętu AGD w ramach odpłatnych usług gwarancyjnych. Od lipca 1990 roku R. M. opłacał składki za pracowników bezpośrednio do organu rentowego i ten okres pracy został odwołującemu uwzględniony do okresów jego ubezpieczenia. W zakładzie (...) pracował również M. C., ten okres zatrudnienia nie został mu uwzględniony do okresów ubezpieczenia. Okres zatrudnienia R. M. na podstawie umowy agencyjnej nie został uwzględniony do okresów jego ubezpieczenia z uwagi na brak zgłoszenia do ubezpieczenia społecznego.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy zważył, że wywiedzione odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd wyjaśnił, że ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227) wprowadziła pojęcie tzw. kapitału początkowego. Dla ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 r. ma on stanowić swoistą rekompensatę za składki ubezpieczeniowe wpłacone do końca 1998 r. Zarówno te osoby, jak i płatnicy składek zobowiązani są do przekazania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, w terminie i trybie ustalonym przez ten organ, dokumentacji umożliwiającej wyliczenie kapitału. Dokumentacja do ustalenia kapitału początkowego, powinna zawierać: wniosek o ustalenie kapitału początkowego (formularz ZUS Kp-1), kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych przebytych do 31 grudnia 1998 r. (ZUS Rp-6), zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (ZUS Rp-7) albo legitymację ubezpieczeniową zawierającą wpisy o zatrudnieniu i wynagrodzeniu lub numer NKP w przypadku osób, które indywidualnie opłacały składkę na ubezpieczenie społeczne, świadectwa pracy, zaświadczenia oraz inne dowody potwierdzające okresy składkowe i nieskładkowe.

Zgodnie z § 21 obowiązującego do listopada 2011 roku rozporządzenia Rady Ministrów dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń ( Dz. U. Nr 10 poz. 49) środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia.

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony odnośnie okresu zatrudnienia w Zakładzie (...) przedłożył wprawdzie dokumenty w postaci umowy o pracę, jak również w aktach organu rentowego znajduje się jego świadectwo pracy dotyczące spornego okresu zatrudnienia, jednak w ocenie Sądu Okręgowego, wykonywanie przez ubezpieczonego pracy w oparciu o stosunek pracy budzi zasadnicze wątpliwości, nadto tego okresu wykonywania przez ubezpieczonego zatrudnienia nie można rozpatrywać w oderwaniu od stosunku łączącego R. M. z przedsiębiorstwem (...)

Według zeznań złożonych przez R. M. jak i przedłożonych przez niego dokumentów, świadka z przedsiębiorstwem (...) miała łączyć umowa agencyjna. Zgodnie z treścią przepisu art. 1 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 19 grudnia 1975 roku o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia ( Dz. U. z 1975 roku nr 45, poz. 232) obowiązkowe ubezpieczenie społeczne określone ustawą zwane dalej „ ubezpieczeniem” obejmuje osoby wykonujące stale i odpłatnie pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia zawartej z jednostkami gospodarki uspołecznionej. (2)Umową agencyjną lub umową zlecenia w rozumieniu ustawy zwaną dalej „ umową" jest umowa na podstawie której osoba ją zawierająca zobowiązuje się do wykonywania określonych czynności w imieniu jednostki gospodarki uspołecznionej lub na rzecz tej jednostki. (3) Pracę uważa się za wykonywaną stale, jeżeli trwa nieprzerwanie co najmniej 6 miesięcy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 28 w/w ustawy: jeżeli po upływie roku kalendarzowego okaże się, że w ciągu tego roku przeciętny miesięczny dochód z wykonywania umowy nie osiągnął połowy najniższego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej, składki opłacone za ten rok podlegają zwrotowi, a tego roku nie wlicza się do okresu ubezpieczenia wymaganego do uzyskania świadczeń na podstawie ustawy. Kwotę składek podlegającą zwrotowi pomniejsza się o kwotę pobranych w ciągu tego roku zasiłków przewidzianych w art.6 ust. 1 pkt. 2 i 3.

Sąd Okręgowy wyjaśnił, iż z zeznań złożonych przez świadka R. M., okres jego zatrudnienia w oparciu umowę agencyjną nie został mu uwzględniony do okresów ubezpieczenia, co oznacza, iż wykonywana przez niego praca na podstawie umowy agencyjnej nie była pracą wykonywaną stale, nieprzerwanie przez okres 6 miesięcy, bądź też przeciętny miesięczny dochód z wykonywania umowy agencyjnej nie przekroczył połowy najniższego wynagrodzenia i opłacone z tego tytułu składki zostały zwrócone.

Sąd Okręgowy zauważył, iż brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających fakt opłacenia składek za ubezpieczonego R. D. przez pracodawcę R. M. w okresie od dnia 1 grudnia 1988 roku do dnia 30 czerwca 1990 roku, które według oświadczeń świadka miały być przekazywane do ZUS za pośrednictwem (...)u”. Sąd ten wyjaśnił, że ubezpieczonego i świadka R. M. nie mógł de facto w spornym okresie łączyć stosunek pracy, skoro R. M. nie odprowadzał za ubezpieczonego składek na ubezpieczenie społeczne do organu rentowego, lecz przekazywał je przedsiębiorstwu (...). Zgodnie z treścią przepisu art. 33 ust. l obowiązującej wówczas ustawy z dnia 25 listopada 1986 roku o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych ( -tekst jednolity Dz. U. z 1989 roku, nr 25 poz. 137) składki na ubezpieczenie społeczne pracowników opłacały zakłady pracy z własnych środków za okres trwania ubezpieczenia społecznego każdego pracownika.

Sąd I instancji wskazał, że okres zatrudnienia ubezpieczonego w zakładzie (...) został mu uwzględniony od dnia 1 lipca 1990 roku - z momentem zgłoszenia ubezpieczonego przez pracodawcę do ubezpieczenia społecznego, co oznacza, iż dopiero od tej daty ubezpieczonego i świadka łączył stosunek pracy. Także okres wykonywania zatrudnienia w zakładzie (...) przez świadka M. C. nie został świadkowi zaliczony do okresów ubezpieczenia z uwagi na brak zgłoszenia świadka do ubezpieczenia społecznego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 ust.2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych za okresy składkowe uważa się przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. następujące okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Nadto jak wynika z wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 maja 2008 roku ( sygn. akt III AUa 1397/07) nawet fakt rzeczywistego odprowadzania składki na ubezpieczenie społeczne, która była składką nienależną nie czyni z okresu, za który została ona opłacona okresu składkowego a jedynie skutkuje roszczeniem o zwrot nienależnie uiszczonej składki.

Wobec powyższego z uwagi na brak opłacenia składek na ubezpieczenie społeczne za odwołującego sporny okres zatrudnienia nie mógł zostać mu uwzględniony przy ustalaniu kapitału początkowego.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji orzeczenia, na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł ubezpieczony. Kwestionował zasadność rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego, zarzucając błąd w zakresie ustaleń faktycznych, iż w spornym okresie nie był pracownikiem R. M. i nie zostały odprowadzone za niego z tego tytułu składki na ubezpieczenia społeczne. Wyjaśnił, iż wszyscy agenci wpłacali składki za swoich pracowników za pośrednictwem firmy (...), co wynikało z umowy agencyjnej. Ponadto okoliczność zatrudnienia i opłacania składek w sposób pośredni potwierdzają dowody z kart zasiłkowych, zeszyt wypłat wynagrodzeń. Pozwany wielokrotnie kontrolował firmę (...) i nie mogła zaistnieć sytuacja nieodprowadzenia składek. Nadto agent nie musiał go zgłosić do ubezpieczeń społecznych, gdyż został przeniesiony do R. M. z firmy (...) w drodze porozumienia zakładów pracy i dlatego płaceniem składek zajmował się D..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja R. D. zasługuje na uwzględnienie w sposób skutkujący zmianą zaskarżonego wyroku i przyjęciem do ustalenia wysokości kapitału początkowego ubezpieczonego okresu zatrudnienia od 1 grudnia 1988r. do 30 czerwca 1990r. w Zakładzie (...) w B..

Na wstępie Sąd Apelacyjny wskazuje, iż prawidłowe rozstrzygnięcie każdej sprawy uzależnione jest od spełnienia przez Sąd orzekający dwóch naczelnych obowiązków procesowych, tj. przeprowadzenia postępowania dowodowego w sposób określony przepisami kodeksu postępowania cywilnego oraz dokonania wszechstronnej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Rozstrzygnięcie to winno również znajdować oparcie w przepisach prawa materialnego adekwatnych do poczynionych ustaleń faktycznych. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia ma natomiast na celu ustalenie, czy w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania Sąd pierwszej instancji sprostał tym wymogom. Istotą postępowania apelacyjnego jest zbadanie zasadności zarzutów skierowanych przeciwko orzeczeniu sądu pierwszej instancji. Sąd odwoławczy orzeka jednak w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, dokonując na nowo jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych w postępowaniu przed sądami obu instancji dowodów. Jako Sąd merytoryczny, bazując na tym samym materiale dowodowym, co Sąd pierwszej instancji, Sąd odwoławczy może czynić własne, odmienne ustalenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2003 r., sygn. akt IV CKN 1752/00, LEX nr 78279, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2002 r., sygn. akt II CKN 615/00, LEX nr 55097).

Mając na względzie powyższe Sąd Apelacyjny wskazuje, iż w jego ocenie Sąd Okręgowy dokonał oceny materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie
z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji - poczynił nieprawidłowe ustalenia faktyczne i prawne.

Wadliwie Sąd I instancji ustalił, iż ubezpieczonego z R. M.w spornym okresie nie łączył stosunek pracy. Okoliczność zawarcia i realizowania umowy o pracę począwszy od dnia 01 grudnia 1988r. do 30 czerwca 1990r. wynika jednoznacznie z dowodów z dokumentów i dowodów osobowych z: 1) umowy o pracę z dnia 01 grudnia 1988r. zawartą z agentem R. M.- kierownikiem Zakładu Usługowego nr 364a (...)na czas nieokreślony (k. 36 a.s.), 2) świadectwa pracy ubezpieczonego z 31 maja 2006r. obejmującego okres od 01 grudnia 1988r. do maja 2006r. ( k. 8 a.r.), 3) zeszytu wypłat wynagrodzeń prowadzonego przez R. M., z którego wynika, iż w spornym okresie miał dwóch pracowników: ubezpieczonego i M. C., który to zeszyt był pracownika ZUS w B.skontrolował w latach 90 tych (k. 9 a.s.), 4) kalkulacji finansowej sporządzonej przez Przedsiębiorstwo Handlu (...)w B.dla agenta R. M., za okres od grudnia 1988r. do czerwca 19990, w którym w „informacjach dodatkowych” uwzględniono zatrudnienie dwóch pracowników (k. 11 a.s.), 5) karty zasiłkowej ubezpieczonego - pracownika agencji (k. 36 a.s.), 6) z zeznań świadków: pracodawcy - R. M.( k. 38-38 a.s.), współpracownika M. C.(k. 39), A. B.( k.39-40 a.s.). Z wszystkich powyższych dowodów wynika jednoznacznie, iż również w spornym okresie ubezpieczony był zatrudniony na pełen etat w zakładzie (...)na stanowisku elektromechanika wykonując naprawy sprzętu AGD za wynagrodzeniem prowizyjnym. W świetle powyższych dowodów nie budzi wątpliwości Sądu II instancji, iż strony umowy o pracę – ubezpieczony i R. M.realizowały obowiązki umowne na warunkach wynikających z art. 22 § 1 kp. Stąd stwierdzenie Sądu Okręgowego, iż wykonywanie przez ubezpieczonego pracy w oparciu o stosunek pracy budzi zasadnicze wątpliwości” jest dowolne, nie mające oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym przez ten Sąd. Na podstawie prawidłowo zebranego materiału dowodowego, Sąd I instancji w powyższym zakresie dokonał wadliwych ustaleń faktycznych.

Podkreślić należy, iż nie jest istotną dla rozstrzygnięcia konkretnej sprawy okoliczność odprowadzenia przez R. M. składek na ubezpieczenie społeczne skarżącego, w sytuacji gdy ubezpieczony wykazał iż przedmiotowy stosunek pracy był wówczas realizowany. Opłacanie składek nie jest elementem przedmiotowo istotnym dla istnienia stosunku pracy. Przypomnieć należy stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2007r. (sygn. akt II UK 185/06), zgodnie z którym „uzależnienie uznania okresu zatrudnienia wykonywanego w poprzednim stanie prawnym za okres składkowy od opłacenia przez pracodawcę składek, kłóciłoby się z zasadą równego traktowania wszystkich ubezpieczonych sformułowaną w art. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych” oraz że „dla uznania okresu zatrudnienia wykonywanego przed wejściem w życie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. z 2009r. Dz. U. Nr 153, poz. 1227 ze zm. – dalej jako ustawa emerytalna) za okres składkowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a tej ustawy nie jest wymagane wykazanie przez osobę ubiegającą się o emeryturę lub rentę faktu opłacenia przez pracodawcę składek na pracownicze ubezpieczenie społeczne. Zgodnie z § 21 i 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładu pracy o zatrudnieniu, a także zeznania świadków. Nie ma tu mowy o obowiązku przedkładania dowodów stwierdzających zgłoszenie do ubezpieczenia i opłacanie składek. Zapisy w ewidencji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o zgłoszeniu lub braku zgłoszenia do ubezpieczenia pracownika przez pracodawcę mającego taki obowiązek mogą być brane pod uwagę przy ocenie wiarygodności dokumentu lub innego dowodu stwierdzającego zatrudnienie. Jeżeli fakt pozostawania w zatrudnieniu został udowodniony, okres tego zatrudnienia jest okresem składkowym nawet w przypadku, gdy pracodawca nie zgłosił pracownika do ubezpieczenia”. Powyższe stanowisko, z uwagi na treść przepisu art. 174 ust 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS, zachowuje pełną aktualność również przy ustalaniu wysokości kapitału początkowego.

Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu Apelacyjnego, wiarygodne były twierdzenia ubezpieczonego, iż zakład pracy odprowadził za niego w spornym okresie składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu stosunku pracy. Ubezpieczony okoliczność tę wykazał: 1) zeznaniami świadka R. M., który podał, iż należne za pracowników składki wpłacał za pośrednictwem (...), na podstawie wyliczeń księgowej D., 2) zeznaniami świadka M. C., który potwierdził, że D. odprowadzał składki do ZUS również za pracowników R. M. – agenta, 3) dowodem z zaświadczenia firmy (...) z B. z dnia 25 kwietnia 2008r. z którego wynika, iż R. M. był agentem prowadzącym Zakład Usługowy nr (...) A w okresie od 24 listopada 1988r. do 30 czerwca 1990r. (...) oraz że składki na ubezpieczenie społeczne były przekazywane przez D. do ZUS zgodnie z ustawą z dnia 19 grudnia 1975r. o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na rzecz jgu na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia (Dz.U. nr 45 poz. l231 ze zm.), 4) dowodem z kalkulacji finansową przedsiębiorstwa (...), z której wynika, że poza kalkulacją agent odprowadzać miał do D. składki na ubezpieczenia społeczne zatrudnionych u siebie dwóch pracowników ( k.11 a.s.), 5) dowód z kart zasiłkowych prowadzonych przez D., w których odnotowano, iż ubezpieczony był zatrudniony jako „pracownik obcy agenta” w Zakładzie Usługowym nr (...) A od 01 grudnia 1988r., oraz że korzystał z zasiłku chorobowego w lutym 1989r. (k. 36 a.s.). W ocenie Sadu Apelacyjnego powyższe dowody logicznie się uzupełniają i nie ma żadnych podstaw aby odmówić im wiarygodności. Sąd Okręgowy bezpodstawnie zatem przyjął, iż ubezpieczony nie wykazał faktu odprowadzenia za niego przez pracodawcę do ZUS składek na ubezpieczenia społeczne. Podkreślić także należy, iż zasadność twierdzeń skarżącego wynika również z treści przepisu § 19 rozporządzenia Rady Ministrów z 29 stycznia 1990r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego orz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (Dz.U 7/1990r. poz. 41 ze zm.), zgodnie z którym składkę na ubezpieczenie społeczne pracowników zatrudnionych przez agenta w zakładzie prowadzonym na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia w imieniu jednostki gospodarki uspołecznionej opłaca agent za pośrednictwem jednostki gospodarki uspołecznionej, która zawarła umowę.

Nie ma znaczenia dla oceny istnienia stosunku pracy ubezpieczonego z R. M., okoliczność czy agent za s i e b i e odprowadzał składki na ubezpieczenia społeczne na podstawie przepisów powołanej ustawy z dnia 19 grudnia 1975r. Ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji dotyczące tej kwestii nie mogły mieć wpływu na ocenę zasadności żądania skarżącego, a zatem były zbędne (art. 227 kpc a contrario).

Z powyższego materiału dowodowego, w ocenie Sądu Apelacyjnego, wynika jednoznacznie, iż w spornym okresie ubezpieczony pozostawał z R. M. w stosunku pracy, a pracodawca odprowadzał za niego składki na ubezpieczenie społecznego z tego tytułu. W konsekwencji okres zatrudnienia pracowniczego od 1 grudnia 1988r. do 30 czerwca 1990r. w Zakładzie (...) w B. winien być uwzględniony ubezpieczonemu do ustalenia wysokości kapitału początkowego jako okres składkowy. Zgodnie bowiem z art. 173 ustawy emerytalnej, dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek ustala się kapitał początkowy. W myśl art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Stosownie do treści art. 174 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy: 1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6, 2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5, 3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2. Stosownie do przepisu art. 6 ust. 2 pkt 1a ustawy emerytalnej, za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991r. okresy zatrudnienia, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne – zatrudnienia na obszarze Państwa Polskiego w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tych okresach pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy albo rentę chorobową. Z powyższych przepisów wynika, iż okres zatrudnienia w wymiarze pełnego etatu przed dniem 15 listopada 1991r na podstawie stosunku pracy jest okresem składkowym, dlatego sporny okres winien być uwzględniony skarżącemu przy ustaleniu kapitału początkowego.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 386 § 1 kpc, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.