Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Michał Bober (spr.)
Sędziowie:	SSA Grażyna Horbulewicz SSO del. Renata Żywicka
Protokolant:	stażysta Katarzyna Kręska

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2016 r. w Gdańsku

sprawy Centrum Medycznego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

z udziałem zainteresowanych: D. S., M. K. (1), A. B., A. P., M. K. (2) i Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o podstawę wymiaru składek

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 lipca 2015 r., sygn. akt VI U 2740/13

zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

SSO del. Renata Żywicka SSA Michał Bober SSA Grażyna Horbulewicz

UZASADNIENIE

(...) sp. z o. o. w B. odwołał się od decyzji organu rentowego orzekających, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne zainteresowanych: M. K. (3), D. S., M. K. (1), A. B. i A. P. z tytułu zatrudnienia u wnioskodawcy jako płatnika składek w okresach objętych tymi decyzjami stanowią podane w niej kwoty. Organ rentowy uznał, że w ramach umów cywilnoprawnych zawartych z (...) sp. z o. o. w B. zainteresowane świadczyły pracę na rzecz swojego pracodawcy, tj. Centrum Medycznego (...) sp. z o. o. w B., a zatem zgodnie z art. 8 ust. 2 lit. a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm.) traktowane są dla celów ubezpieczeń jak pracownicy i pracodawca w podstawie wymiaru składek na ich ubezpieczenia ma obowiązek uwzględnienia również przychodów uzyskanych z tytułu wykonywania przez nie pracy na podstawie umów cywilnoprawnych.

Pozwany wniósł o oddalenie odwołań.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy zmienił decyzje organu rentowego poprzez stwierdzenie, że podstawę wymiaru składek w okresach objętych zaskarżonymi decyzjami w odniesieniu do zainteresowanych stanowią kwoty zadeklarowane przez płatnika składek Centrum Medyczne (...) sp. z o. o. w B.. Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

Centrum Medyczne (...) sp. z o. o. w B. prowadzi szpital, poradnie wielospecjalistyczne, opiekę nad pacjentami przewlekle chorymi. W okresie objętym zaskarżoną decyzją spółka nie wykonywała świadczeń lekarskich w zakresie ginekologii i położnictwa. Centrum Medyczne (...) zawarła umowę ze spółką (...) na wykonywanie świadczeń lekarskich z zakresu ginekologii i położnictwa. Świadczenia lekarskie w powyższym zakresie miały polegać na samodzielnym sprawowaniu opieki lekarskiej, koordynowanej przez M. L. i A. M. (zarząd spółki N.), obejmującej w szczególności badanie stanu zdrowia pacjentów, wykonywania operacji ginekologicznych, rozpoznawanie chorób i zapobieganie im, leczenie i rehabilitację chorych, udzielanie porad lekarskich, opiekę nad pacjentami, konsultacje pacjentów. Do osobistego wykonywania świadczeń lekarskich z zakresu ginekologii (...). wyznaczył m.in. lekarzy M. L., A. M.. Centrum Medyczne (...) spółka z o. o. dzięki zawartej umowy o współpracy podpisało umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia na realizację usług medycznych również w zakresie ginekologii i położnictwa.

Zainteresowane: D. K. (poprzednie nazwisko S.), M. K. (1), A. B., A. P., M. K. (4) w okresach objętych zaskarżonymi decyzjami były zatrudnione w Centrum Medycznym (...) spółka z o. o. w B. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nie określony.

Zainteresowana A. B. w okresie objętym zaskarżoną decyzją była zatrudniona jako pielęgniarka koordynator na Oddziale (...). Do jej obowiązków należało: układanie grafików dyżurów, koordynacja pracy na Oddziale (...). Podlegała bezpośrednio PrezesowiJ. G. (1)Miała również podpisaną umowę zlecenia z (...). spółką z o. o. w B.. Na podstawie tej umowy wykonywała prace pielęgniarskie w zakresie ginekologii. Jej przełożonymi byli M. L. i A. M..

Zainteresowana M. K. (4) w okresie objętym zaskarżoną decyzją była zatrudniona w Centrum Medycznym (...) w Poradni jako pielęgniarka. Do jej obowiązków należała organizacja pracy Poradni. Podlegała bezpośrednio Prezesowi J. G.. W ramach umowy zawartej z (...) zainteresowana wykonywała pracę w gabinecie ginekologii, przygotowywała pacjentki ciężarne do badania, pacjentki do zabiegów. Z treści jej zeznań wynika, że N. zajmował się ginekologią, dlatego można było rozróżnić pacjentki (...) od pacjentek Centrum Medycznego (...).

Zainteresowana A. P. w okresie objętym zaskarżoną decyzją była zatrudniona jako pielęgniarka na oddziale dziennym Psychiatrii. Pracowała w systemie jednozmianowym 8 godzin dziennie Po południu świadczyła pracę w ramach umowy zlecenia zawartej ze spółką (...). Wykonywała czynności związane z przygotowaniem pacjentki do badania ginekologicznego, przygotowaniem dokumentacji. W Centrum Medycznym (...) jej przełożonym był Prezes J. G., w (...). lekarze A. M. i M. L..

Zainteresowana D. K. (poprzednie nazwisko S.) w okresie objętym zaskarżoną decyzją była zatrudniona na stanowisku rejestratorki w wymiarze czasu pracy ¾ oraz ratownika medycznego w wymiarze czasu pracy ¼. W spółce (...) świadczyła opiekę wyłącznie nad pacjentkami ginekologicznymi. Wykonywała zupełnie inne czynności. W Centrum Medycznym podlegała służbowo prezesowi J. G., w (...) jej przełożonym był M. L..

Zainteresowana M. K. (1) (poprzednie nazwisko P.) w okresie objętym zaskarżoną decyzją była zatrudniona na stanowisku pielęgniarki w poradni specjalistycznej ortopedycznej i alergologicznej W spółce (...). zajmowała się opieką nad pacjentkami ciężarnymi, pobieraniem krwi, ważeniem itp. W Centrum Medycznym podlegała służbowo prezesowi J. G., w (...) jej przełożonym był M. L..

Pacjentki, na rzecz których (...) wykonywał usługi medyczne z zakresu ginekologii i położnictwa nie były pacjentkami Centrum Medycznego (...). Dokumentacja medyczna była prowadzona przez lekarzy N. Prezes CM J. G. z uwagi na tajemnicę lekarską nie miał do nie dostępu. Na zabiegi ginekologiczne wykonywane w pomieszczeniach Centrum Medycznego (...) były kierowane pacjentki z rożnych poradni prowadzonych przez (...).

Sąd Okręgowy uznał omówione wyżej dowody za wiarygodne stwierdzając, że nie zawierają sprzeczności, wzajemnie się uzupełniają, tworzą spójną, logiczną całość, ich wiarygodność nie została podważona przez organ rentowy.

Przepis art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej stanowi, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło, jeżeli taką, umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy z którym pozostaje w stosunku pracy.

Sąd I instancji podkreślił, że na tle art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej pojęcie pracownika w zakresie ubezpieczenia społecznego nie pokrywa się ściśle z takim pojęciem, jakim posługuje się prawo pracy, a odczytywanie tego przepisu w związku z art. 6 ust. 1 pkt 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy systemowej prowadzi do oczywistego wniosku, iż rzeczywisty stosunek prawny regulowany wymienionymi w nim umowami cywilnymi, który niepodważalnie istnieje na gruncie prawa cywilnego, nie wywołuje skutków w zakresie prawa ubezpieczeń społecznych. Sąd Najwyższy przyjmuje również, że użyty w art. 4 pkt 2 lit. a ustawy systemowej termin „pracodawca” należy pojmować w znaczeniu, jakie nadaje mu art. 3 k.p., uznający za pracodawcę osobę fizyczną lub jednostkę organizacyjną, nawet nieposiadającą osobowości prawnej, jeżeli zatrudnia ona pracowników. Tak zdefiniowany pracodawca jest z mocy art. 4 pkt 2 lit. a ustawy systemowej płatnikiem składek dla wszystkich pracowników w rozumieniu tego aktu, a zatem także tych, o których stanowi art. 8 ust. 2 lit. a tej ustawy, w tym dla pracowników pozostających z nim w stosunku pracy i jednocześnie wykonujących na jego rzecz pracę w ramach umów cywilnoprawnych zawartych z osobą trzecią.

Umowy cywilnoprawne wymienione w art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej nie stanowią bowiem samodzielnych tytułów obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym pracownika ani nie powodują powstania zbiegu tytułów ubezpieczenia społecznego w rozumieniu art. 9 tej ustawy. Norma art. 8 ust. 2 lit. a umowy systemowej - poprzez wykreowanie szerokiego pojęcia „pracownika” - stworzyła szeroką definicję pracowniczego tytułu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Tytułem tym jest łączący pracodawcę z pracownikiem stosunek pracy oraz dodatkowo umowa cywilnoprawna zawarta przez pracownika z pracodawcą lub zawarta z osobą trzecią, ale wykonywana na rzecz pracodawcy.

Określone hipotezą normy art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej dwie sytuacje faktyczne, w jakich może się znaleźć osoba, do której przepis ten jest adresowany (pracownik wykonujący pracę na podstawie wymienionych umów cywilnoprawnych zawartych z pracodawcą oraz umów cywilnoprawnych zawartych wprawdzie z osobą trzecią, ale gdy praca jest świadczona na rzecz pracodawcy) mają równorzędny charakter z punktu widzenia skutków opisanych dyspozycją omawianej normy prawnej. Konsekwencje prawne na gruncie ustawy systemowej, wynikające z realizacji takich umów, muszą być takie same, co oznacza, że dla celów ubezpieczeń społecznych zarówno wykonywanie pracy na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych z pracodawcą, jak i zawartych wprawdzie z osobą trzecią, ale gdy praca wykonywana jest na rzecz pracodawcy, jest traktowane tak jak świadczenie pracy w ramach klasycznego stosunku pracy łączącego jedynie pracownika z pracodawcą.

U źródeł regulacji art. 8 ust. 2 lit. a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych legło dążenie do ograniczenia korzystania przez pracodawców z umów cywilnoprawnych celem zatrudnienia własnych pracowników dla realizacji tych samych zadań, które wykonują oni w ramach łączącego strony stosunku pracy, by w ten sposób ominąć ograniczenia wynikające z ochronnych przepisów prawa pracy (między innymi w zakresie reglamentacji czasu pracy) oraz uniknąć obciążeń z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne od tychże umów. Nadto chodziło również o ochronę pracowników przed skutkami fluktuacji podmiotowej po stronie zatrudniających w trakcie procesu świadczenia pracy, polegającej na przekazywaniu pracowników przez macierzystego pracodawcę innym podmiotom ,którzy zatrudniają tychże pracowników w ramach umów cywilnoprawnych w ogóle nieobjętych obowiązkiem ubezpieczeń społecznych (umowa o dzieło) lub zwolnionych z tego obowiązku.

Sąd Okręgowy podkreślił, że zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej nie dotyczy sytuacji, gdy pracownik zawiera ze swoim pracodawcą (lub podmiotem trzecim) umowę cywilną na dodatkową pracę na jego rzecz, czyli obok lub ponad dotychczasowe pracownicze zatrudnienie, a zakres czynności wynikających z umowy cywilnoprawnej jest różny od tych wskazanych w umowie o pracę.

Przechodząc od rozważań natury ogólnej na grunt niniejszej sprawy Sąd ten stwierdził, że zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż zainteresowane świadczące prace pielęgniarskie związane ze świadczeniami z zakresu ginekologii i położnictwa na rzecz (...). w istocie świadczyły pracę na rzecz zatrudniającego ich w ramach stosunku pracy pracodawcy Centrum Medyczne (...) spółki z o. o. w B..

Wskazał, że (...). w okresach objętych zaskarżonymi decyzjami zajmował się wyłącznie świadczeniami w zakresie ginekologii i położnictwa, których nie świadczy Centrum Medyczne (...). Umowa o współpracy pomiędzy (...), a Centrum Medyczne (...) sp. z o. o. wynikało wyłącznie z faktu, że Centrum nie świadczyło usług ginekologicznych i położniczych. Charakter pracy zainteresowanych w spółce (...) był odmienny od obowiązków wykonywanych w Centrum Medycznym (...). Różna była podległość służbowa. Pacjentki, na rzecz których N. wykonywał usługi medyczne, nie były pacjentkami Centrum Medycznego (...).

Dokumentacja była prowadzona przez lekarzy N.; prezes CM J. G. z uwagi na tajemnicę lekarską nie miał do niej dostępu. Na zabiegi ginekologiczne wykonywane w pomieszczeniach centrum były kierowane pacjentki z rożnych poradni prowadzonych przez (...).

Reasumując Sąd I instancji przyjął, że zainteresowane w ramach łączącego je stosunku pracy nie mogły wykonywać czynności objętych umowami zlecenia z tej przyczyny, iż rodzaj tych czynności związanych z ginekologią i położnictwem wykraczał poza zakres działalności pracodawcy. W ocenie tego Sądu brak podstaw do przyjęcia, że zawarcie umów o współpracy między (...), a centrum Medyczne (...) oraz zawarcie umów zlecenia z zainteresowanymi miało służyć obejściu przepisów prawa pracy w zakresie czasu pracy i o wynagrodzeniu za pracę wykonywaną w godzinach nadliczbowych.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie można też twierdzić, aby faktycznym beneficjentem pracy zainteresowanych był ich pracodawca, albowiem faktyczny zysk z czynności wykonywanych przez zainteresowane w ramach umowy zlecenia uzyskiwał zleceniodawca (...).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd ten orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając mu:

1) błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, polegający na przyjęciu, że przeprowadzone w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe nie wykazało, iż zasady wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 02 września 2009 r. w sprawie II UZP 6/09 mogą mieć zastosowanie do stanu faktycznego wynikającego z dokonanych ustaleń w niniejszej sprawie, konsekwencją czego jest naruszenie norm prawa materialnego, tj. art. 8 ust. 2 lit. a, art.18 ust. 1 lit. a, art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 121 ze zm.) w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 ze zm.),

2) naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy dokonał streszczenia postępowań: administracyjnego i sądowego-pierwszoinstancyjnego w niniejszej sprawie oraz zakwestionował przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że w ramach realizacji umów cywilnoprawnych zawartych z (...) sp. z o. o. w B. zainteresowane: D. S., M. K. (1), A. B., A. P. i M. K. (2) nie wykonywały pracy na rzecz Centrum Medycznego (...) sp. z o. o. w B., z którą pozostawały w stosunku pracy.

W konkluzji apelacji organ ten wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie jego uchylenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie w sposób skutkujący zmianą zaskarżonego wyroku i oddaleniem odwołań.

Z treści apelacji tej wynika, że skarżący podnosząc zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów, a w konsekwencji dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych ze zgromadzonym w tej sprawie materiałem dowodowym, w istocie zarzuca naruszenie prawa materialnego, tj. art. 8 ust. 2 lit. a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 121, nazywanej dalej ustawą systemową) poprzez jego niezastosowanie.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga bowiem, że zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i dokonania ustaleń faktycznych sprzecznych ze zgromadzonym materiałem dowodowym odnosi się do sfery oceny dowodów i ustalania stanu faktycznego, zaś kwestia oceny, czy zachodzą ustawowe przesłanki z art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej odnosi się do sfery stosowania prawa, a zatem subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod hipotezę danej normy prawnej.

Sąd II instancji zauważa, że użyty w art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej zwrot "działać na rzecz" opisuje sytuację faktyczną, w której należy zastosować konstrukcję uznania za pracownika. Jest nią istnienie trójkąta umów, tj. umowy o pracę, umowy zlecenia między pracownikiem, a osobą trzecią i umowy o podwykonawstwo między pracodawcą i zleceniodawcą. Pracodawca w wyniku umowy o podwykonawstwo przejmuje w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonanej na rzecz zleceniodawcy, przy czym następuje to w wyniku zawarcia umowy zlecenia/świadczenia usług z osobą trzecią oraz zawartej umowy cywilnoprawnej między pracodawcą i zleceniodawcą.

Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że zainteresowane na podstawie umów cywilnoprawnych w okresach objętych zaskarżonymi decyzjami wykonywały prace pielęgniarskie w zakresie ginekologii na rzecz zainteresowanej (...) sp. z o. o. w B., którą łączyła z ich pracodawcą, tj. C.M. (...) sp. z o. o. w B. umowa z dnia 01 stycznia 2009 r. na wykonanie świadczeń lekarskich z zakresu ginekologii i położnictwa. Dzięki tej umowie odwołująca realizowała zabiegi ginekologiczne zakontraktowane z Narodowym Funduszem Zdrowia.

W oparciu o powyższy stan faktyczny zasadne jest przyjęcie, że w niniejszej sprawie istnieje wskazany wyżej trójkąt umów, tj. umowa o pracę, umowa zlecenia (umowa o świadczenie usług, do której stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu) między pracownikiem, a osobą trzecią oraz umowa o podwykonawstwo między pracodawcą i zleceniodawcą.

Nie budzi również wątpliwości, że to pracodawca zainteresowanych tj. C.M. (...) sp. z o. o. w B. w wyniku wskazanej umowy z dnia 01 stycznia 2009 roku przejmował w ostatecznym rachunku rezultat wykonywanej przez nie w ramach umów cywilnoprawnych pracy.

Niezasadnie zatem Sąd Okręgowy przyjął, że zainteresowane w ramach zawartych z (...) sp. z o. o. w B. umów „zlecenia” nie wykonywały „pracy na rzecz pracodawcy” w rozumieniu art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej.

Wbrew stanowisku tego Sądu zachodzą ustawowe przesłanki z art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej do potraktowania zainteresowanych w okresach objętych zaskarżonymi decyzjami jak pracowników C.M. (...) sp. z o. o. w B. z tytułu wykonywania w tych okresach pracy na rzecz pracodawcy w ramach umów „zlecenia” zawartych przez nie z (...) sp. z o. o. w B..

Podstawowym skutkiem uznania zainteresowanych za pracowników w rozumieniu art. 8 ust. 2 lit. a ustawy systemowej jest objęcie ich w spornych okresach obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi: emerytalnym, rentowymi, chorobowym i wypadkowym tak, jak pracowników (art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy systemowej), a w konsekwencji ubezpieczeniem zdrowotnym (art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm., nazywanej dalej ustawą o świadczeniach opieki zdrowotnej).

Pracodawca tych zainteresowanych jest płatnikiem składek na pracownicze ubezpieczenia społeczne z tytułu wykonywania przez nie na jego rzecz pracy w ramach umów cywilnoprawnych zawartych z (...) sp. z o. o. w B. (por. uchwała S.N. z dnia 02 września 2009 r., II UZP 6/09, LEX nr 514221).

Do postępowania odrębnego z zakresu ubezpieczeń społecznych, w zakresie postępowania dowodowego, ma zastosowanie - bez żadnych ograniczeń - reguła wynikająca z art. 232 k.p.c., obowiązuje więc zasada kontradyktoryjności i dowodzenia swoich twierdzeń przez stronę.

W przedmiotowej sprawie to na C.M. (...) sp. z o. o. w B. spoczywał obowiązek wykazania, że organ rentowy nieprawidłowo ustalił wysokość podstawy wymiaru składek zainteresowanych w okresach objętych zaskarżonymi decyzjami, ponieważ to skarżąca z powyższego faktu wywodzi skutek prawny w postaci nieprawidłowego ustalenia kwot podstaw wymiaru składek w odniesieniu do tych zainteresowanych.

Zdaniem Sądu II instancji odwołująca w oparciu o przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody nie podważyła ustalonej przez organ rentowy w postępowaniu administracyjnym wysokości podstawy wymiaru składek na pracownicze ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne zainteresowanych w okresach objętych zaskarżonymi decyzjami. Organ rentowy bowiem prawidłowo, stosownie do art. 18 ust. 1 lit. a i art. 20 ust. 1 ustawy systemowej, w podstawie wymiaru składek na pracownicze ubezpieczenia społeczne tych zainteresowanych: emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe uwzględnił przychody osiągnięte przez nie z tytułu wykonywania zawartych z (...) sp. z o. o. w B. umów „zlecenia”. Prawidłowo również, w myśl art. 81 ust. 1 i 6 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, organ rentowy za podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne zainteresowanych przyjął tą podstawę wymiaru składek na ich ubezpieczenia emerytalne i rentowe, pomniejszoną o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek.

Wobec powyższego, uznając apelację organu rentowego za zasadną, na mocy art. 386 § 1 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA Grażyna Horbulewicz SSA Michał Bober (spr.) SSO del. Renata Żywicka