Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

POSTANOWIENIE

Dnia 30 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Grażyna Czyżak (spr.)

Sędziowie: SA Daria Stanek

SO del. Alicja Podlewska

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

o wysokość emerytury

na skutek skargi E. K. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lipca 2011 r. w sprawie III AUa 228/11

postanawia:

odrzucić skargę

Sygn. akt III AUa 2106/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 04 sierpnia 2010 r. Zakład (...) Oddział w E., powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił ponownego obliczenia świadczenia emerytalnego E. K. od kwoty bazowej obowiązującej w dniu przyznania nowej emerytury.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła E. K. kwestionując odmowę przeliczenia jej emerytury oraz wskazując, że spełnia ustawowe przesłanki z art. 53 ust. 4 ustawy emerytalnej (k. 2-3 akt sprawy IV U 887/10).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, że podstawa przeliczenia, na którą powołuje się skarżąca w odwołaniu, może mieć zastosowanie jedynie w odniesieniu do ubezpieczonych urodzonych przed dniem 01 stycznia 1949 r. (k. 7-8 akt sprawy IV U 887/10).

Wyrokiem z dnia 07 grudnia 2010 r. w sprawie VI U 887/10 Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie (k. 40 akt sprawy IV U 887/10).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 21 lipca 2011 r. w sprawie III AUa 228/11 Sąd Apelacyjny w Gdańsku III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację E. K. od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 07 grudnia 2010 r. w sprawie VI U 887/10 (k. 90 akt sprawy IV U 887/10).

W dniu 07 listopada 2012 r. E. K. wniosła z naruszeniem art. 405 zd. 2 k.p.c. skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lipca 2011 r. w sprawie III AUa 228/11 (k. 2-7 akt sprawy) do Sądu Okręgowego w Elblągu.

Skarżąca domagała się:

1)  wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Elblągu IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 07 grudnia 2010 r. w sprawie IV U 887/10,

2)  zmiany wyroku poprzez uznanie za zgodny z przepisami ustawy emerytalnej jej wniosku do ZUS o przeliczenie emerytury, przysługującego z tytułu ukończenia wieku 60 lat, według przepisów zawartych w art. 53 ust. 4 ustawy emerytalnej,

3)  zobowiązanie ZUS do wypłaty różnicy pomiędzy aktualnie pobieraną emeryturą, a świadczeniem w przysługującej jej wysokości, ustalonej na podstawie art. 53 ust. 4 ustawy emerytalnej, za okres od dnia złożenia przez nią wniosku.

W uzasadnieniu skargi o wznowienie E. K. wskazała, że pod koniec października wykryła, wydane w analogicznych sprawach, prawomocne wyroki: Sądu Najwyższego z dnia 07 kwietnia 2006 r. w sprawie I UK 229/05, Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu: z dnia 06 czerwca 2012 r. w sprawie III AUa 368/12, z dnia 28 czerwca 2012 r. w sprawie III AUa 430/12 i z dnia 09 sierpnia 2012 r. w sprawie III AUa 699/12 oraz Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 stycznia 2011 r. w sprawie III AUa 1054/10, dające podstawę do ponownego przeliczenia emerytury z uwzględnieniem nowej kwoty bazowej na podstawie art. 53 ust. 4 ustawy emerytalnej.

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2012 r. w sprawie IV U 2636/12 Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych stwierdził swą niewłaściwość i sprawę przekazał do Sądu Apelacyjnego w Gdańsku (k. 16 akt sprawy).

W odpowiedzi na skargę o wznowienie postępowania ZUS/Oddział w E. wniósł o jej odrzucenie oraz zasądzenie od ubezpieczonej na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów procesu (k. 25-25v. akt sprawy).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Apelacyjnego skarga E. K., jako nie oparta na ustawowej podstawie, podlega odrzuceniu.

Na wstępie Sąd II instancji wskazał, że przesłanki wznowienia postępowania są regulowane przez przepisy art. 401, 401 (1) i 403 k.p.c.

Z treści art. 409 k.p.c. wynika, że skarga o wznowienie powinna czynić zadość warunkom pozwu oraz zawierać m.in. podstawę wznowienia i jej uzasadnienie. Podkreślenia przy tym wymagało, że samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-403 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi. W rezultacie skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu także wtedy, gdy wskazana w niej podstawa faktycznie nie występuje (por. postanowienie S.N. z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie II PZ 11/08, publik. LEX nr 496408).

Z treści skargi o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lipca 2011 r. w sprawie III AUa 228/11 wynika, że jej podstawy prawnej skarżąca upatruje w treści art. 403 § 2 k.p.c.

Stosownie do treści art. 403 § 2 k.p.c. można również żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. jest uzależniona od łącznego zaistnienia trzech przesłanek, po pierwsze - wykrycia po uprawomocnieniu się wyroku nowych faktów, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim powołane, po drugie - możliwości ich wpływu na wynik sprawy oraz po trzecie - niemożności skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu (por. postanowienie S.N. z dnia 22 lutego 2012 r. w sprawie II UZ 54/11, publik. LEX nr 1168885).

Wznowienie postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. jest dopuszczalne jedynie w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, który dotyczy „tego samego stosunku prawnego”, tzn. gdy przedmiotem rozstrzygnięcia w tym wyroku są te same prawa i obowiązki, dotyczące tych samych podmiotów, wynikające z określonych norm prawnych, które pomiędzy nimi były przedmiotem rozstrzygnięcia w postępowaniu, którego wznowienia dotyczy skarga (por. postanowienie S.N. z dnia 26 marca 1999 r. w sprawie III AO 10/99, publik. LEX nr 36977).

Nie ulega wątpliwości, że w żadnym z powołanych przez skarżącą wyroków: Sądu Najwyższego oraz Sądów Apelacyjnych w Gdańsku i we Wrocławiu nie dotyczy „tego samego stosunku prawnego” w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c., ponieważ nie zachodzi wymagana tożsamość przedmiotowa i podmiotowa ze sprawą III AUa 228/11 zakończoną prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lipca 2011 r., której dotyczy skarga E. K..

Tym samym zasadne jest stwierdzenie, że nie zachodzi, stanowiona przez art. 403 § 2 k.p.c. podstawa wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem z dnia 21 lipca 2011 r. w sprawie III AUa 228/11.

W myśl art. 410 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. skarga o wznowienie postępowania nie oparta na ustawowej podstawie podlega odrzuceniu. Stosownie zaś do art. 410 § 1 zdanie drugie k.p.c. postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym.

Wobec stwierdzenia, że skarga E. K. nie jest oparta o ustawową podstawę wznowienia z art. 403 § 2 k.p.c. Sąd Apelacyjny na mocy art. 410 § 1 k.p.c. orzekł, jak we wstępie.