Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku V Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Leszek Jantowski

Sędziowie: Hanna Rucińska

(del.) Elżbieta Milewska - Czaja

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2020 r. w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko S. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 4 października 2019 r., sygn. akt XV C 75/19

1.oddala apelację;

2.przyznaje kuratorowi A. P. wynagrodzenie w kwocie 1.620 zł (jeden tysiąc sześćset dwadzieścia złotych), które wypłacić tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku;

3.nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 1.620 zł (jeden tysiąc sześćset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Elżbieta Milewska – Czaja Leszek Jantowski Hanna Rucińska

Sygn. akt V ACa 70/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank Spółka Akcyjna w W. wniósł w dniu 19 października 2018 r. pozew przeciwko S. S., w którym domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 122.171,72 zł z dalszymi odsetkami:

od kwoty 89 739 zł 36 gr w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP (nie więcej jednak niż odsetki maksymalne) od dnia 18 października 2018 r. do dnia zapłaty,

od kwoty 4 432 zł 93 gr w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 19 października 2018 r. do dnia zapłaty,

od kwoty 23 037 zł 33 gr w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 19 października 2018 r. do dnia zapłaty.

Zarządzeniem z dnia 26 kwietnia 2019 r. ustanowiono dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego S. S. kuratora w osobie A. P..

W odpowiedzi na pozew z dnia 3 lipca 2019 r. kurator ustanowiony dla pozwanego, jako osoby nieznanej z miejsca pobytu wniósł o oddalenie powództwa w całości. Kurator podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Wyrokiem z dnia 4 października 2020 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej w W. przeciwko S. S. o zapłatę:

1.  oddalił powództwo,

1.  przyznał kuratorowi A. P. wynagrodzenie w kwocie 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych), które nakazał wypłacić do kwoty 2.000 zł z zaliczki uiszczonej przez powoda, zaś w kwocie 700 zł ze środków Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gdańsku,

2.  nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gdańsku 700 zł. (siedemset złotych) tytułem części wynagrodzenia kuratora.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie następujących ustaleń i rozważań:

W dniu 30 października 2013 r. powód zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością umowę kredytu nr (...). Powód udzielił spółce kredytu na 72 miesięcy w kwocie 113.472,34 zł.

Prawnym zabezpieczeniem spłaty kredytu pozostawała umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie oraz umowa poręczenia zawarta z pozwanym.

Sąd Okręgowy wskazał, iż w dniu 25 października 2015 r. powstały zaległości w sprawie należnych rat kredytu. W piśmie z dnia 5 stycznia 2016 r. powód wezwał kredytobiorcę do dobrowolnej spłaty zaległości, informując jednocześnie o możliwości restrukturyzacji zadłużenia. W piśmie z dnia 5 lutego 2016 r. powód wypowiedział kredytu umowę kredytu, postawiono całą należność w stan wymagalności na dzień 2 kwietnia 2016 r. W piśmie z dnia 19 kwietnia 2016 roku powód bezskutecznie wezwał kredytobiorcę do dobrowolnej zapłaty należności.

W dniu 17 października 2016 roku wystawiono wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) stwierdzający zadłużenie strony pozwanej.

Z ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji wynika, iż powód nie mógł zaspokoić wierzytelności z przedmiotu przewłaszczenia na zabezpieczenie. Co najmniej od dnia 28 października 2016 r. spółka nie posiada zarządu. W tym dniu wykreślono pozwanego z KRS jako jedynego członka zarządu spółki.

Sąd Okręgowy podał, że okoliczności faktyczne stanowiące podstawę wyroku były pomiędzy stronami bezsporne. Wynikały bowiem z załączonych dokumentów.

Zdaniem Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód w niniejszej sprawie dochodził roszczenia wynikającego z umowy kredytu bankowego unormowanego w art. 69 i nast. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2018 roku, poz. 2187 ze zm.), w związku z poręczeniem cywilnym udzielonym przez pozwanego. Zgodnie z treścią art. 879 k.c. przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Zobowiązanie dłużnika (spółki) w niniejszej sprawie polegało na terminowej płatności rat kapitałowo-odsetkowych, a następnie - po skutecznym wypowiedzeniu umowy - od dnia 2 kwietnia 2016 r. - zapłaty całej wymagalnej należności z tytułu udzielonego kredytu. Spółka temu obowiązkowi nie sprostała.

Sąd I instancji podzielił podniesiony przez kuratora zarzut przedawnienia roszczenia. Sąd Okręgowy wskazał, iż trzyletni termin przedawnienia (art. 118 k.c.), przewidziany dla roszczeń dochodzonych przez przedsiębiorcę, rozpoczął swój bieg w dniu 2 kwietnia 2016 r. Powód nie doprowadził do skutecznego przerwania biegu przedawnienia roszczenia poprzez wytoczenie powództwa przeciwko dłużnikowi. Takiego skutku nie odniosło w szczególności wypowiedzenie umowy ani wezwanie do zapłaty. Brak aktywności powoda w tym zakresie spowodował, że po upływie 3 lat od wymagalności, roszczenie stało się przedawnione. Powództwo wytoczone przeciwko poręczycielowi nie przerwało biegu przedawnienia roszczenia przeciwko dłużnikowi.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że poręczyciel jest uprawniony do podniesienia zarzutu przedawnienia wobec wierzyciela, który przysługuje dłużnikowi głównemu (art. 883 § 1 k.c.). W ocenie Sądu I instancji kurator pozwanego w sposób prawidłowy przywołał wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2008 r., sygn. akt I CSK 212/08, w którym wyjaśniono, że z zakresu regulacji art. 883 § 1 k.c. nie jest wyłączony zarzut przedawnienia roszczenia wierzyciela w stosunku do dłużnika głównego. Ze względu na niezależny bieg terminów przedawnienia roszczeń w stosunku do dłużnika głównego i w stosunku do poręczyciela możliwa jest sytuacja, że roszczenie główne ulegnie przedawnieniu wcześniej niż roszczenie w stosunku do poręczyciela, albo że uległoby ono przedawnieniu, gdyby nie podjęte przez dłużnika głównego działania, polegające na uznaniu roszczenia lub zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia. W każdym z tych wypadków poręczyciel jest uprawniony do zgłoszenia zarzutu przedawnienia, także wówczas, gdy termin przedawnienia upłynął po wytoczeniu przez wierzyciela powództwa przeciwko poręczycielowi. Prawo do podniesienia takiego zarzutu odpowiada konstrukcji poręczenia, które ma charakter akcesoryjny wobec zobowiązania zabezpieczanego.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy uznał, iż podniesienie zarzutu przedawnienia czyni wierzytelność powoda niezaskarżalną. Z tego względu powództwo polegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł w punkcie 2 i 3 sentencji wyroku, biorąc pod uwagę art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 zdanie 1 k.p.c. oraz stosowne rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości. Pozwany przegrał sprawę, zatem zobowiązany jest do uiszczenia wszystkich kosztów sądowych jak również kosztów należnych kuratorowi ustanowionemu dla pozwanego jako osoby nieznanej z miejsca pobytu. Sąd uznał za celowe przyznanie kuratorowi 50% stawki minimalnej z uwagi na istotne przyczynienie się do rozstrzygnięcia sprawy.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie art. 118 kodeksu cywilnego, poprzez jego błędne zastosowanie - co doprowadziło do uznania przez Sąd I instancji, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu podczas, gdy roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu w dniu wydania orzeczenia,

2.  naruszenia art. 881 k.c. poprzez jego pominięcie, skutkujące przyjęciem przez Sąd I instancji, że wytoczenie powództwa przeciwko pozwanemu nie doprowadziło do przerwania biegu przedawnienia.

Skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia,

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje,

3.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z wydruku z KRS dłużnika (...) Sp. z o.o. (odpowiadający odpisowi pełnemu) oraz postanowienia Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku VIII Wydział Gospodarczy z dnia 1 lutego 2018 r. (sygn. akt GD. VIII Ns-Rej KRS 32622/17/235) na okoliczność braku w składzie zarządu (...) Sp. z o.o., likwidacji (...) Sp. z o.o. oraz na okoliczność podjęcia przez powoda próby dochodzenia należności od (...) Sp. z o.o.

W odpowiedzi na apelację kurator wniósł o:

1.  oddalenie apelacji,

1.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania w tym zwrotu kosztów zastępstwa dla kuratora pozwanego S. S. według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie była uzasadniona.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury i doktryny w aktualnie obowiązującym systemie apelacji pełnej Sąd drugiej instancji, wskutek zaskarżenia apelacją wyroku sądu pierwszej instancji, rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia. Dokonuje własnych ustaleń faktycznych, jakkolwiek może poprzestać na zaaprobowanym materiale zebranym w pierwszej instancji. Jest przy tym związany zarzutami procesowymi przedstawionymi w apelacji, natomiast samodzielnie ustala podstawę materialnoprawną rozstrzygn i ęc i a.

Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy i przyjmuje je za własne, co czyni zbędnym ich ponowne przytaczanie.

Przechodząc do poszczególnych zarzutów apelacji, w pierwszej kolejności należało się odnieść do dalej idącego do zarzutu naruszenia art. 881 k.c. poprzez jego pominięcie i uznanie przez Sąd Okręgowy, że wytoczenie powództwa przeciwko pozwanemu nie doprowadziło do przerwania biegu przedawnienia. Gdyby bowiem zarzut ten był trafny, zarzut naruszenia art. 118 k.c. automatycznie również należało uznać za uzasadniony.

Zgodnie z art. 876 § 1 k.c. przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Powstanie i istnienie poręczenia zależne jest od istnienia i ważności zobowiązania głównego (art. 879 § 1 k.c.). Zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny wskazaną tezę potwierdza także treść art. 883 § 1 k.c., który pozwala poręczycielowi na podnoszenie wobec wierzyciela zarzutów ze stosunku głównego. Jest to podstawowa cecha poręczenia odróżniająca go, np. od gwarancji bankowej. O zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika (art. 879 § 1 k.c.). Co za tym idzie, poręczenie ma charakter akcesoryjny (por. Ciszewski Jerzy (red.), Nazaruk Piotr (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, WKP 2019). Akcesoryjność należy do essentialia negotii poręczenia i stanowi podstawową cechę poręczenia, odróżniającą je od instytucji pokrewnych (por. Gudowski Jacek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom V. Zobowiązania. Część szczegółowa, wyd. II, WKP 2017).

Zgodnie z treścią art. 881 k.c. w braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny. Przepis art. 881 k.c. statuuje odpowiedzialność poręczyciela ukształtowaną na zasadach solidarności z dłużnikiem głównym. Wskazany przepis znajduje zastosowanie, gdy należność główna stanie się wymagalna. Wówczas osoba uprawniona będzie mogła według swego wyboru dochodzić całości lub części świadczenia od dłużnika głównego i poręczyciela łącznie albo od każdej z tych osób z osobna. Do odpowiedzialności poręczyciela znajdą więc zastosowanie przepisy o solidarności (art. 366 - 378 k.c.), stosowane odpowiednio, z uwzględnieniem charakteru poręczenia. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji, powołując się na stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 4 grudnia 2008 r., sygn. akt I CSK 212/18, wytoczenie powództwa przeciwko poręczycielowi nie przerywa biegu przedawnienia roszczenia przeciwko dłużnikowi wierzytelności zabezpieczonej poręczeniem. Ze względu na niezależny bieg terminów przedawnienia roszczeń w stosunku do dłużnika głównego i w stosunku do poręczyciela możliwa jest sytuacja, że roszczenie główne ulegnie przedawnieniu wcześniej niż roszczenie w stosunku do poręczyciela, albo że uległoby ono przedawnieniu, gdyby nie podjęte przez dłużnika głównego działania polegające na uznaniu roszczenia lub zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia. W każdym z tych wypadków poręczyciel jest uprawniony do zgłoszenia zarzutu przedawnienia, także wówczas, gdy termin przedawnienia upłynął po wytoczeniu przez wierzyciela powództwa przeciwko poręczycielowi. Sąd Apelacyjny podziela przy tym pogląd Sądu Najwyższego, iż art. 881 k.c. w braku odmiennych postanowień stron kształtuje odpowiedzialność poręczyciela według tych samych zasad jak dłużnika solidarnego. Wobec powyższego, zastosowanie znajdzie art. 372 k.c., ograniczający skutki przerwy lub zawieszenia biegu przedawnienia w stosunku do jednego z dłużników solidarnych tylko do tego dłużnika. Sad Apelacyjny podziela pogląd, że sytuacja prawna poręczyciela przewidziana w konstrukcji ustawowej zawartej w art. 876 i nast. k.c. (a zatem bez dopuszczalnych modyfikacji wprowadzonych przez strony na podstawie art. 881 k.c.) nie może być całkowicie utożsamiana z sytuacją dłużnika solidarnego, co wynika już ze sformułowania, że poręczyciel odpowiada jak dłużnik solidarny, nie zaś, że jest dłużnikiem solidarnym. Jest to konsekwencja akcesoryjnej roli poręczenia, którego los w zasadzie zależy od bytu zabezpieczanego zobowiązania głównego (art. 879 § 1 k.c.) i które obejmuje odpowiedzialność poręczyciela za dług cudzy, a nie za dług własny (art. 876 § 1 k.c.). Takie jednokierunkowe powiązanie nie przystaje do położenia współdłużników solidarnych, których zobowiązania wobec wierzyciela są samodzielne i równorzędne. Jako kolejny przejaw akcesoryjności poręczenia uznaje się możliwość podniesienia przez poręczyciela przeciwko wierzycielowi zarówno zarzutów dotyczących stosunku między poręczycielem a wierzycielem, jak również wszelkich zarzutów przysługujących dłużnikowi, w tym zarzutu potrącenia. Sąd Apelacyjny miał również na uwadze treść art. 883 § 2 k.c., który stanowi, iż poręczyciel nie traci powyższych zarzutów, chociażby dłużnik zrzekł się ich albo uznał roszczenie wierzyciela. Wskazany przepis wyraża zasadę zakazu pogarszania położenia poręczyciela w wyniku czynności dokonywanych przez dłużnika i wierzyciela. Zdaniem Sądu Apelacyjnego możliwość podniesienia przez poręczyciela zarzutu przedawnienia roszczenia głównego jest przejawem wskazanej wyżej zasady. Co za tym idzie, wytoczenie postępowania przez powoda przeciwko poręczycielowi nie miało wpływu na bieg przedawnienia roszczenia wobec dłużnika głównego. Natomiast poręczyciel miał prawo podnieść zarzut przedawnienia roszczenia głównego, bowiem odpowiada konstrukcji poręczenia, które ma charakter akcesoryjny wobec zobowiązania zabezpieczanego.

Sąd Apelacyjny nie podziela przy tym argumentów skarżącego, powołującego się na treść glosy do wyroku SN z dnia 4 grudnia 2008 r., sygn. akt I CSK 212/08 w której wyrażono pogląd, iż wymaganie od wierzyciela, żeby zawsze pozywał zarówno dłużnika głównego, jak i wierzyciela, w sposób znaczący ogranicza swobodę wierzyciela do wytoczenia powództwa, w pewnych sytuacjach bowiem wytoczenie powództwa wobec dłużnika głównego może wiązać się z poważnymi utrudnieniami. Wskazuje się, że do takich utrudnień można w szczególności zaliczyć choćby: trudności z ustaleniem miejsca zamieszkania, niewypłacalność, długotrwałą chorobę dłużnika, czy też w przypadku gdy dłużnik jest osobą prawną, sytuację braku organów uprawnionych do reprezentacji oraz wadliwość w powołaniu takich organów. W takich sytuacjach wierzyciel zostaje obciążony koniecznością zmagania się z różnego rodzaju przeszkodami, w tym również z obstrukcją procesową czy też koniecznością ustanowienia kuratora w myśl art. 42 § 1 k.c. (vide: I. Hyb, Glosa do wyroku SN z dnia 4 grudnia 2008 r., I CSK 212/08. Transformacje Prawa Prywatnego, 2010). Przyjęcie przez Sąd Apelacyjny takiego poglądu oznaczałoby przyzwolenie na bierność wierzyciela w dochodzeniu swoich należności od dłużnika głównego. Powód jako wierzyciel korzysta ze swobody wyboru dłużnika, od którego dochodzić będzie spełnienia wymagalnych świadczeń pieniężnych. Jak słusznie wskazano w odpowiedzi na apelację, wytoczenie powództwa przeciwko dłużnikowi głównemu otwierało powodowi możliwość skierowania roszczenia przeciwko członkowi zarządu spółki z o.o. na podstawie art. 299 Kodeksu spółek handlowych, jeśli egzekucja sądowa przeciwko tej spółce okazałaby się bezskuteczna. Przy czym skarżący nie wytoczył powództwa przeciwko dłużnikowi, a jedynie wypowiedział umowę kredytu nr (...) oraz wezwał go do zapłaty. Co za tym idzie, nie doszło do skutecznego przerwania biegu przedawnienia roszczenia przeciwko dłużnikowi, natomiast roszczenie przeciwko dłużnikowi stało się przedawnione z dniem 31 grudnia 2019 r., tj. po upływie 3 lat od wymagalności.

W rezultacie Sąd Apelacyjny nie podzielił także zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 118 k.c., który miał polegać na jego błędnym zastosowaniu. W wywiedzionej apelacji skarżący wskazał, iż roszczenie powoda wynikające z umowy kredytu nr (...) stało się wymagalne w dniu 2 kwietnia 2016 r. i w tym dniu rozpoczął bieg termin przedawnienia, zarówno co do pozwanego poręczyciela, jak i dłużnika głównego - spółki (...) Sp. z o.o. Skarżący przyznał również, że termin przedawnienia w niniejszej sprawie wynosił trzy lata, jako roszczenia związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej. Powód wytoczył powództwo w dniu 19 października 2018 r. Zdaniem skarżącego nawet przy założeniu, iż wniesienie pozwu przeciwko poręczycielowi nie spowodowało przerwania biegu przedawnienia wobec dłużnika głównego, to termin przedawnienia, licząc od dnia 2 kwietnia 2016 r. (przy uwzględnieniu art. 118 k.c.), upłynął najpóźniej w dniu 31 grudnia 2019 r., natomiast Sąd wydał zaskarżone orzeczenie w dniu 4 października 2019 r

Zgodnie z art. 118 k.c. w aktualnym brzmieniu, „jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, tennin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata”. Przepis powyższy uzyskał aktualne brzmienie na podstawie art.l pkt. 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U z 2018 r. poz.1104). Zgodnie z zasada działania ustawy nowej wyrażoną w art.5 ust.l tej ustawy, „do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą”.

Do trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia powoda nie miał zastosowania art. 5 ust.2 powołanej ustawy, zgodnie z którym „jeżeli zgodnie ustawą zmienianą w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu”. Wykładnia gramatyczna tej regulacji prowadzi bowiem do wniosku, że jej zakres odnosi się wyłącznie do skróconych terminów przedawnienia (z 10 na 6 lat) nie odnosi się natomiast do trzyletniego terminu przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, który nie uległ skróceniu.

W rezultacie Sąd Apelacyjny podzielił argumentację skarżącego, iż przedmiotowe roszczenie uległo przedawnieniu z upływem 31 grudnia 2019 r., a zatem Sąd I instancji wydał zaskarżone orzeczenie w dniu, w którym upływ terminu przedawnienia jeszcze nie nastąpił. Jednakże, jak już wcześniej wspomniano, Sąd Apelacyjny orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Postępowanie apelacyjne polega na merytorycznym rozpoznaniu sprawy. Co za tym idzie, wyrok sądu drugiej instancji musi opierać się na jego własnych ustaleniach faktycznych i prawnych poprzedzonych ponowną oceną materiału procesowego. Sąd Apelacyjny miał na względzie, iż przedmiotowa sprawa została rozpoznana w dniu 24 listopada 2020 r., a więc gdy termin przedawnienia już upłynął. Możliwe jest, aby dłużnik główny oraz poręczyciel ponownie podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia w stosunku do wierzyciela, w sytuacji, kiedy zgłoszony po raz pierwszy zarzut przedawnienia mógł okazać się nieskuteczny, co też uczynił kurator w odpowiedzi na apelację. Wobec powyższego, pomimo błędnego ustalenia przez Sąd I instancji upływu terminu przedawnienia, należało uznać, iż w trakcie wydawania orzeczenia przez Sąd Apelacyjny roszczenie powoda pozostawało przedawnione.

Mając na uwadze powyższe, apelacja powoda jako niezasadna na mocy art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

Sąd jednocześnie przyznał kuratorowi wynagrodzenie za czynności w postępowaniu apelacyjnym. Wysokość wynagrodzenia ustalona została na podstawie § 1 ust.ł Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w postępowaniu cywilnym (Dz.U z 2018 r. poz.536) w zw. z § 2 pkt 6 z w zw. z § 10 ust.l pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz.U z 2015 r. poz.1800 z późn. zm.), jako iloczyn 40% x 5.400 zł x 75%.

Na podstawie art.83 ust.2 z zw. z art.l 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn. Dz.U. z 2020 r. poz.755) Sąd jednocześnie zasądził od powoda na rzecz Skarbu państwa zwrot wydatków związanych z wynagrodzeniem kuratora.

Na oryginale właściwe podpisy.