Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku V Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Leszek Jantowski (spr.)

Sędziowie: SA Hanna Rucińska

SA Barbara Rączka - Sekścińska

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2021 r. w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. akt XV C 466/20

1.oddala apelację;

2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Barbara Rączka – Sekścińska SSA Leszek Jantowski SSA Hanna Rucińska

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt V ACa 140/21

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. wniósł pozew w postępowaniu nakazowym, w którym domagał orzeczenia nakazem zapłaty, że pozwana (...) sp. z o.o. w G. zapłaci powodowi w terminie dwóch tygodni od dnia jego otrzymania kwotę 273.440,03 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 19.319,40 zł od 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 26.108,27 zł od 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 57.958,37 zł od 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 30.481,70 zł od 20 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.327,89 zł od 25 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 12.719,60 zł od 25 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 444,79 zł od 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 6.548,52 zł od 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 30.481,70 zł od 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 12.719,60 zł od 25 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.264,86 zł od 25 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 9.262,09 zł od 1 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.264,86 zł od 1 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 117,14 zł od 1 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 546,64 zł od 1 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 38.155 zł od 1 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty.

Nadto domagał się zasadzenia od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana jest zobowiązana do uiszczania opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa przy ul. (...) w obrębie (...) jako działki nr (...) (wcześniej (...)), (...) (wcześniej (...)), (...) (wcześniej (...)), (...) (wcześniej (...)) i (...)opisanych w księgach wieczystych o numerach: (...), (...), (...), które zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z 5 kwietnia 2018 r. (sygn. akt I C 125/16) i wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z 29 listopada 2017 r. (sygn. akt I C 159/16) od 1 stycznia 2014 r. wynoszą: za działkę o nr (...) – 2.382 zł, za działkę o nr (...) – 21.843,60 zł, za działkę o nr (...) – 138,09 zł, za działkę (...) – 125.340 zł. Podniósł, że dochodzona pozwem należność wynika z zaległości z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste wyżej wymienionych działek, zaś opłaty za lata 2014-2018 w stosunku do działek o nr (...) powinny być dokonane do 24 stycznia 2019 r., a w stosunku do działek (...) do 19 stycznia 2018 r., natomiast za kolejne lata do 31 marca każdego roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z 25 lutego 2020 r., wydanym w sprawie o sygn. akt XV Nc 30/20, Sąd Okręgowy w Gdańsku orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W zarzutach od nakazu zapłaty pozwana (...) sp. z o.o. w G. zaskarżyła przedmiotowy nakaz zapłaty w części obejmującej kwotę 42.596,40 zł oraz odpowiednio w części obciążającej pozwaną w całości kosztami postępowania i kosztami zastępstwa procesowego wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty w zaskarżonej części i oddalenie powództwa. Nadto pozwana domagała się zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, włącznie z kosztami zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zarzutów od nakazu zapłaty pozwana wskazała, że uznaje zasadność powództwa w zakresie dotyczącym: opłat za działki o nr (...) w latach 2017-2018 tj. łącznie kwoty 29.031,95 zł, opłat za działki o nr (...) za rok 2019 tj. łącznie kwoty 50.345,73 zł, opłat za działki o nr (...) (obecnie o nr (...)) i o nr (...)(po podziale o nr (...) i (...)) za rok 2015 tj. łącznie kwoty 51.494,90 zł.

Natomiast zakwestionowała wysokość zobowiązania:

- co do działek o nr (...) (obecnie o nr (...)) i o nr (...) (obecnie o nr (...)) za rok 2017 w zakresie kwoty 12.326,70 zł podnosząc, że na poczet opłat w 2017 r. dokonała wpłaty w wysokości 20.000 zł,

- co do działek o nr (...) (obecnie o nr (...)) i o nr (...)(po podziale (...) i (...)) za rok 2014 w zakresie kwoty 2.397,12 zł podnosząc, że w 2014 roku dokonywała wpłat na kwotę 13.339,83 zł oraz 574,45 zł tj. łącznie 13.914,28 zł,

- co do działki o nr (...) (po podziale (...) i (...)) za rok 2016 w zakresie kwoty 22.102,87 zł wskazując, że w dniu 24 maja 2016 r. sprzedała działki o nr (...) i w związku z tym opłaty w 2016 r. powinny zostać naliczone proporcjonalnie za okres 5 miesięcy (5/12 opłaty rocznej), a nadto, że w 2016 r. dokonała wpłat w kwocie: 9.500 zł, 6.000 zł i 552 zł tj. łącznie 16.052 zł,

- co do działek o nr (...) (obecnie o nr (...)) i o nr (...) (obecnie o nr (...)) za rok 2018 w zakresie kwoty 5.769,71 zł podnosząc, że w 2018 roku dokonywała wpłaty na kwotę 6.449,70 zł.

Ponadto zdaniem pozwanej powód nie uzasadnił, ani nie wykazał wysokości zgłoszonych żądań.

W piśmie procesowym datowanym na 4 czerwca 2020 r. powód podniósł, że wskazane w zarzutach od nakazu zapłaty wpłaty pozwanej zostały zarachowane przez powoda w ten sposób, że:

- wpłatę z 31 marca 2014 r. zarachowano na należność z terminem płatności na 31 marca 2014 r.,

- wpłatę z 23 kwietnia 2014 r. zarachowano co do kwoty 569,79 zł na należność z terminem płatności na 31 marca 2014 r., a co do kwoty 4,66 zł na odsetki za nieterminowe zapłaty,

- wpłatę z 5 maja 2015 r. (data zaksięgowania płatności z 4 maja 2015 r.) zarachowano co do kwoty 15.386,63 zł na należność z terminem płatności na 31 marca 2015 r., a co do kwoty 114,66 zł na odsetki za nieterminową spłatę,

- wpłatę z 18 maja 2016 r. zarachowano na należność z terminem płatności na 31 marca 2016 roku,

- wpłatę z 25 maja 2016 r. (data zaksięgowania płatności z 24 maja 2016 r.) zarachowano co do kwoty 9.400,84 zł na należność z terminem płatności na 31 marca 2016 r., a co do kwoty 99,16 zł na odsetki za nieterminową zapłatę,

- wpłatę z 4 listopada 2016 r. zarachowano co do kwoty 92,26 zł na należność z terminem płatności na 20 czerwca 2016 r., co do kwoty 0,64 zł na odsetki za nieterminową spłatę, co do kwoty 1,06 zł na należność z terminem płatności na 27 grudnia 2017 r., co do kwoty 55,23 zł na odsetki za nieterminową zapłatę z 15 maja 2016 r., co do kwoty 1,81 zł na notę odsetkową,

- wpłatę z 3 kwietnia 2017 r. (data zaksięgowania płatności z 31 marca 2017 r.) zarachowano co do kwoty 9.262,09 zł na należność z terminem płatności na 31 marca 2017 r., co do kwoty 5,33 zł na notę odsetkową, co do kwoty 67,62 zł na należność z terminem płatności na 27 grudnia 2017 r., co do kwoty 340,94 zł, 546,64 zł, 1.318,59 zł, 116,99 zł, 117,14 zł, 7.673,30 zł, 546,64 zł na należności z terminem płatności na 31 marca 2017 r., co do kwoty 4,41 zł i 0,31 zł na noty odsetkowe nieterminowej zapłaty,

- wpłatę z 25 czerwca 2018 r. zarachowano co do kwoty 6.348,65 zł na należność z terminem płatności na 31 marca 2018 r. i co do kwoty 101,05 zł na notę odsetkową nieterminowej zapłaty.

Do powyższego pisma powód załączył zawiadomienia o zarachowaniu wpłat – wszystkie datowane na 4 czerwca 2020 r.

W piśmie procesowym datowanym na 16 października 2020 r., sporządzonym w wykonaniu zobowiązania sądu do doprecyzowania zarachowań wpłat pozwanej oraz ustosunkowania się do okoliczności wystawienia zawiadomień o zarachowaniu w dniu 4 czerwca 2020 r., a zatem po wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty przez pozwaną, powód wskazał, że zarachowania wpłat pozwanej dokonał w następujący sposób:

1.  wpłata w kwocie 9.492,10 zł z 31 marca 2014 r.:

⚫

39,64 zł dotyczy roku 2014, działki nr (...) przy ul. (...),

⚫

9.452,49 zł dotyczy roku 2014, działek nr (...) przy ul. (...)i (...);

2.  wpłata w kwocie 574,45 zł z 23 kwietnia 2014 r.:

⚫

39,64 zł dotyczy roku 2014, działek nr (...) przy ul. (...) i (...),

⚫

530,15 zł dotyczy roku 2014, działek nr (...) przy ul. (...) i (...),

⚫

4,76 zł dotyczy odsetek za nieterminową zapłatę;

3.  wpłata w kwocie 15.501,29 zł z 5 maja 2015 r.:

⚫

15.386,63 zł dotyczy roku 2015, działki nr (...) przy ul. (...) i (...),

⚫

114,66 zł dotyczy odsetek za nieterminową zapłatę;

4.  wpłata w kwocie 552,00 zł z 18 maja 2016 r.:

⚫

0,33 zł dotyczy roku 2016, działki nr (...) przy ul. (...) i (...),

⚫

546,64 zł dotyczy roku 2016, działek nr (...) przy ul. (...),

⚫

5,03 zł dotyczy odsetek za nieterminową zapłatę;

5.  wpłata w kwocie 6.000 zł z 18 maja 2016 r.:

⚫

6.000,00 zł dotyczy roku 2016, działki nr (...) przy ul. (...) i (...);

6.  wpłata w kwocie 9.500,00 zł z 25 maja 2016 r.:

⚫

9.400,84 zł dotyczy roku 2016, działki nr (...) przy ul. (...) i (...),

⚫

99,16 zł dotyczy odsetek za nieterminową zapłatę;

7.  wpłata w kwocie 152,00 zł z 4 listopada 2016 r.:

⚫

93,26 zł dotyczy roku 2016, działek nr (...) przy ul. (...),

⚫

1,06 zł dotyczy roku 2017, działki (...) przy ul. (...),

⚫

58,74 zł dotyczy odsetek za nieterminowa zapłatę;

8.  wpłata w kwocie 11 775,34 zł z 3 kwietnia 2017 r.:

⚫

9.262,09 zł dotyczy roku 2017, działki (...) przy ul. (...),

⚫

67, 62 zł dotyczy roku 2017, działki (...) przy ul. (...),

⚫

457,93 zł dotyczy roku 2017, działki nr (...) przy ul. (...) i (...),

⚫

546,64 zł dotyczy roku 2018, działek nr (...) przy ul. (...),

⚫

1 318,59 zł dotyczy roku 2018, działki nr (...) przy ul. (...) i (...),

⚫

5,33 zł dotyczy odsetek za nieterminowa zapłatę;

9.  wpłata 8 224,66 zł z 03 kwietnia 2017 r.:

⚫

7 673,30 zł dotyczy roku 2017, działki nr (...) przy ul. (...) i (...),

⚫

546,64 zł dotyczy roku 2017, działek nr (...) przy ul. (...),

⚫

4,72 zł dotyczy odsetek za nieterminową zapłatę;

10.  wpłata 6 449,70 zł z 25 czerwca 2018 r.:

⚫

6 348,65 zł dotyczy roku 2018, działki nr (...) przy ul. (...) i (...),

⚫

101,05 zł dotyczy odsetek za nieterminową zapłatę.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2020 roku Sąd Okręgowy w Gdańsku:

I.  uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Okręgowego w Gdańsku z 25 lutego 2020 r., wydany w sprawie XV Nc 30/20, w części co do kwoty:

⚫

42.596,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od kwoty:

–

12.326,70 zł liczonymi od 20 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty,

–

30.269,70 zł liczonymi do 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;

⚫

1.121,76 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz

⚫

532,68 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa

i w tym zakresie powództwo oddalił;

II.  zasądził od powoda Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. na rzecz pozwanej (...) sp. z o.o. w G. kwotę 5.216 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie następujących ustaleń i rozważań:

Powód jest właścicielem nieruchomości położonych w G. przy ul. (...) w obrębie nr (...), oznaczonych jako:

- działka o nr ewidencyjnym (...) (poprzednio o nr (...)), dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...),

- działka o nr ewidencyjnym (...) (poprzednio o nr (...)) i (...) (poprzednio o nr (...)), dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...),

- działka o nr ewidencyjnym (...) (poprzednio o nr (...)), dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...),

- działka o nr ewidencyjnym (...) (poprzednio działka o nr (...), która następnie decyzją Prezydenta Miasta G. została podzielona na działki o nr (...)), dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...).

Pozwana jest użytkownikiem wieczystym w/w wymienionych działek, przy czym:

- 22 października 2013 r. zbyła prawo użytkowania wieczystego działki o nr (...),

- 22 listopada 2013 r. zbyła prawo użytkowania wieczystego działki o nr (...) oraz udział wynoszący ¼ w prawie użytkowania wieczystego działki o nr (...),

- 20 stycznia 2014 r. zbyła udział wynoszący ¼ w prawie użytkowania wieczystego działki o nr (...),

- zaś 24 maja 2016 r. zbyła prawo użytkowania wieczystego działki o nr (...) i udział wynoszący ½ w prawie użytkowania wieczystego działki o nr (...).

Wyrokiem z 5 kwietnia 2018 r., wydanym w sprawie I C 125/16, Sąd Rejonowy w Gdyni ustalił, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w G.:

- stanowiącej w dacie wypowiedzenia tj. 14 października 2013 r. działkę o numerze (...) (obecnie (...)), objętą księgą wieczystą o nr (...), począwszy od 1 stycznia 2014 r. wynosi 2.382 zł,

- stanowiącej w dacie wypowiedzenia tj. 14 października 2013 r. działkę o numerze (...) (obecnie (...)), objętą księgą wieczystą (...), począwszy od 1 stycznia 2014 r. wynosi 21.843,60 zł,

- stanowiącej w dacie wypowiedzenia tj. 14 października 2013 r. działkę o numerze (...) (obecnie (...)), objętą księgą wieczystą (...), począwszy od 1 stycznia 2014 r. wynosi 138,09 zł.

Wyrokiem z 29 listopada 2017 r., wydanym w sprawie I C 159/16, Sąd Okręgowy w Gdańsku ustalił, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej w G. przy ul. (...), oznaczonej jako działka nr (...) (po podziale (...)), zapisanej w KW nr (...) oraz działka o nr (...) zapisana w KW nr (...), wynosi 125.340 zł, z tym że użytkownik wieczysty zobowiązany jest do wniesienia opłaty za rok 2014 w kwocie 52.416,18 zł, za rok 2015 w kwocie 88.878,09 zł, a za rok 2016 w kwocie 125.340 zł.

Pozwana w latach 2014-2018 wpłaciła na rzecz Urzędu Miasta G. z tytułu użytkowania wieczystego:

- 31 marca 2014 r. kwotę 13.339,83 zł i 23 kwietnia 2014 r. kwotę 574,45 zł - tj. łącznie 13.914,28 zł;

- 4 maja 2015 r. kwotę 15.501,29 zł;

- 18 maja 2016 r. kwotę 552 zł i 6.000 zł, 24 maja 2016 r. kwotę 9.500 zł i 4 listopada 2016 r. kwotę 152 zł - tj. łącznie 15.052 zł;

- 31 marca 2017 r. kwotę 20.000 zł;

- 25 czerwca 2018 r. kwotę 6.449,70 zł.

Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy wskazał, że dokonano ich przede wszystkim w oparciu o dowody z dokumentów złożonych do sprawy.

W uzasadnieniu co do oceny dowodów Sąd I instancji wskazał, że dokumentom urzędowym dał wiarę co do tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), zaś dokumentom prywatnym co do tego, że osoba podpisana na dokumencie złożyła oświadczenie zawarte w jego treści (art. 245 k.p.c.). Dowody te nie budziły w ocenie Sądu meriti żadnych wątpliwości co do swojej autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a ponadto, co zasługiwało na podkreślenie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Rozpoczynając swoje rozważania prawne Sąd Okręgowy wskazał, że strona powodowa w toku postępowaniu dochodziła zapłaty kwoty 273.440,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi od wyszczególnionych w pozwie kwot i dat wnosząc o rozstrzygnięcie sprawy nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym. Sąd Okręgowy w Gdańsku, w sprawie o sygn. akt XV Nc 30/20, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym zgodny z w/w żądaniem pozwu. Strona pozwana w myśl art. 493 §1 w zw. z art. 480 ² i w zw. z art. 480 ³ k.p.c. skutecznie zaskarżyła ww. nakaz zapłaty w części co do kwoty 42.596,40 zł oraz odpowiednio w części obciążającej pozwaną w całości kosztami postępowania i kosztami zastępstwa procesowego – tj. co do kwoty 1.121,76 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz kwoty 532,68 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa - wnosząc w tym zakresie zarzuty. Natomiast w pozostałym zakresie – tj. co do kwoty 230.843,63 zł i odpowiadającej jej kwocie kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa - przedmiotowy nakaz zapłaty uprawomocnił się. Stosownie do treści art. 493 §4 k.c., jeżeli zachodzą podstawy do odrzucenia pozwu lub umorzenia postępowania, sąd z urzędu postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i wydaje odpowiednie rozstrzygnięcie. W innym przypadku sąd wydaje wyrok, którym w całości lub części utrzymuje nakaz zapłaty w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu.

Kontynuując swój wywód Sąd meriti wskazał , że materialnoprawną podstawą przedmiotowego roszczenia był przepis art. 238 k.c. w myśl którego użytkownik wieczysty przez cały czas trwania użytkowania wieczystego uiszcza opłatę roczną. Natomiast zgodnie z unormowaniem art. 71 ust. 4 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U.2020.65 t.j.), który w swej treści doprecyzowuje powołany wyżej art. 238 k.c., opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Z powyższego wynika, że opłaty roczne za użytkowanie wieczyste mają charakter cywilnoprawny i są rodzajem ekwiwalentu za korzystanie z gruntów Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Wobec powyższego Sąd wskazał, że użytkownik wieczysty, który nie wywiązał się ze swojego obowiązku uiszczania opłaty rocznej ponosi odpowiedzialność kontraktową określona w art. 471 k.c., zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Sąd Okręgowy podkreślił w swoich rozważaniach prawnych, że zgodnie z zasadami procesu cywilnego wyrażonymi w treści art. 232 k.p.c., 3 k.p.c. oraz 6 k.c. ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach. Wskazano, że istota tej zasady sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest w konsekwencji to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodniła przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem,

W dalszym motywach uzasadnienia - z odwołaniem się do poglądów judykatury - podkreślono, że treść art. 6 k.c. precyzyjnie określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Zastrzeżono jednocześnie, że Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Wskazano że, Sąd nie ma również obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach procesu, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne .

Sąd Okręgowy wskazał że stosownie do reguł rozkładu ciężaru dowodu w procesie cywilnym, powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa tj. okoliczności prawo tworzące, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda.

Bezsporna była w ocenie Sądu Okręgowego, podstawa dochodzonego żądania, a zatem to, że strona pozwana była użytkownikiem wieczystym przedmiotowej nieruchomości, zaś powód był jej właścicielem i w związku z tym z tego tytułu przysługiwało mu prawo żądania opłaty rocznej. Zarzuty złożone przez pozwaną spółkę w toku postępowania I instancyjnego, koncentrowały się na zakwestionowaniu wysokości żądania co do kwoty 42.596,40 zł wraz z należnymi od niej odsetkami, kosztami postępowania i kosztami zastępstwa procesowego. Strona pozwana wskazała, że w latach 2014-2018 dokonała na rzecz powoda wpłat w łącznej wysokości 71.917,27 zł, na dowód czego przedłożyła stosowne potwierdzenia przelewów, przy czym z przedstawionych przez nią szczegółowych wyliczeń wynika, że nie zostały one uwzględnione przez powoda co do kwoty 42.596,40 zł.

W ocenie Sądu a quo, pozwana poprzez skuteczne zgłoszenie zarzutu spłaty świadczenia skutecznie zakwestionowała wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia co do kwoty 42.596,40 zł i w związku z tym ciężar wykazania, że żądanie było zasadne również w powyższej wysokości spoczywał na stronie powodowej. Tym samym, zdaniem Sądu Okręgowego, powód powinien był przedstawić szczegółowe rozliczenie, w którym po pierwsze wskazałby, wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste wraz z informacją o roku i działce, której ona dotyczy, a w przypadku, gdy któraś z tych kwot została pomniejszona o wpłatę pozwanej - dokonać pomniejszenia tej opłaty o konkretną kwotę wpłaty ze wskazaniem daty jej dokonania. Suma powyższych wartości tj. opłat rocznych co do konkretnych działek i lat, zarówno w pełnej wysokości, jak i pomniejszonych o wpłaty pozwanej, powinna była odzwierciedlać dochodzoną w sprawie wysokość roszczenia. W konsekwencji zdaniem Sądu Okręgowego, to powód winien był, wobec przerzucenia na niego ciężaru dowodu w tym zakresie udowodnić prawidłowe zarachowanie wpłat pozwanej i wytoczenie powództwa co do kwoty uwzględniającej częściową zapłatę opłat rocznych. Zdaniem Sądu Instancji, powód nie sprostał powyższemu.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy uznał, że brak było podstaw do przyjęcia, ażeby zaistniały przesłanki uzasadniające utrzymanie w mocy nakazu zapłaty wydanego w sprawie XV Nc 30/20 w zaskarżonej części. Wskazano w uzasadnieniu Sądu meriti, że w przypadkach uzasadnionych wątpliwości nie można było przyjmować za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych, które nie zostały potwierdzone dowodami. W rozpatrywanej sprawie Sąd I instancji doszedł do przekonania, że przedstawione przez powoda dane dotyczące zarachowania budziły wątpliwości.

W rozwinięciu tego zagadnienia wskazano, że przytoczone przez powoda w piśmie z 15 października 2020 r. numery działek nie odpowiadały ani numerom działek powołanych uprzednio w uzasadnieniu pozwu, ani numerom wskazanym w orzeczeniach określających wysokość opłaty rocznej, ani nawet w przypomnieniach o obowiązku zapłaty wystosowywanych przez powoda do pozwanej. Sąd Okręgowy w dalszych motywach wskazał, że dokonał stosownej weryfikacji podanych numerów działek w elektronicznych odpisach zupełnych ksiąg wieczystych przedmiotowych nieruchomości i doszedł do wniosku, że:

- kwoty wskazane przy zarachowaniu co do opłaty dotyczącej działki nr (...) położonej przy ul. (...) dotyczyły w istocie działki określonej aktualnie numerem (...),

- kwoty wskazane przy zarachowaniu co do opłaty dotyczącej działki nr (...) położonej przy ul. (...) i (...) dotyczyły w istocie działki określonej aktualnie numerem (...),

- kwoty wskazane przy zarachowaniu co do opłaty dotyczącej działki nr (...) położonej przy ul. (...) dotyczyły w istocie działki określonej aktualnie numerem (...).

Jednocześnie wskazano w uzasadnieniu na istotną kwestię, że z pisma datowanego na 4 czerwca 2020 r. wynikały inne wartości zarachowań niż ze sporządzonego pisma datowanego na dzień 16 października 2020 r. Sąd Okręgowy zauważył też przy tym, że w piśmie z 16 października 2020 r.:

- brak było uwzględnienia wpłaty pozwanej z 31 marca 2014 r. na kwotę 3.847,73 zł;

- z wyszczególnienia zarachowania wpłaty z 23 kwietnia 2014 r. wynikało, że zarachowano kwotę 574,55 zł, przy czym pozwana wpłaciła kwotę 574,45 zł;

- zarachowanie co do kwoty 457,93 zł przy wpłacie 11.775,34 zł z 3 kwietnia 2017 r. dotyczyło roku 2017, zaś w piśmie z 4 czerwca 2020 r. wskazano, że kwota ta dotyczyła należności z 2018 r.; poza tym również sam fakt zarachowywania kwoty 546,64 zł oraz kwoty 1.318,59 zł z powyższej wpłaty dokonanej w 2017 r. na należności wymagalne dopiero w 2018 r. również, w ocenie Sadu I instancji, budziło wątpliwości,

- powód zarachował wpłatę 11.775,34 zł z 3 kwietnia 2017 r. do kwoty 11.658,20 zł, brak było tym samym zarachowania kwoty 117,14 zł (kwota ta ujęta była jednak w piśmie z 4 czerwca 2020 r. ze wskazaniem, że zarachowano ją z terminem płatności na dzień 31 marca 2018 r.);

- przy wpłacie w kwocie 9.492,10 zł z 31 marca 2014 r. powód wskazał, że zarachował ją co do kwoty 39,64 zł na należności z roku 2014 dotyczącej działki nr (...) (obecnie jak wynikało z ustaleń Sądu Okręgowego była to działka nr (...)), zaś jak wynikało z odpisu zupełnego księgi wieczystej o nr (...) oraz z samego uzasadnienia pozwu, pozwana była użytkownikiem wieczystym tej działki od czerwca 2017 r.;

- podobnie przy wpłacie 552 zł z 18 maja 2016 r. oraz wpłacie 152 zł z 4 listopada 2016 r. powód zarachował częściowo powyższe należności na należności z 2016 r. dotyczące działki o nr (...) (obecnie o nr (...)) pomimo, że nie była ona wówczas objęta użytkowaniem wieczystym przez pozwaną.

Wskazane przez Sąd Okręgowy niejasności budziły wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o właściwym zarachowaniu wpłat pozwanej. Dodatkowo Sąd Okręgowy uwzględnił również to, że powód sporządził zawiadomienia o zarachowaniu wpłat pozwanej, dokonywanych pomiędzy 2014, a 2018 rokiem dopiero 4 czerwca 2020 r., a więc już po wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty.

Podkreślono w uzasadnieniu Sądu a quo, że w przytoczonych powyżej rozbieżnościach zarachowań wpłat pozwanej Sąd ten nie był w stanie dokonać stosownych operacji rachunkowych celem zweryfikowania prawidłowości twierdzeń powoda. Wskazano natomiast, że sam powód nie przedstawił, nawet pomimo zobowiązania sądu I instancji w tym zakresie, szczegółowego rozliczenia wpłat pozwanej. Samo podanie kwoty wpłaty dokonanej przez pozwaną z informacją, że została ona zarachowana na należność z określonym terminem płatności, a w późniejszym piśmie także dodatkowo wskazanie przy poszczególnych kwotach numeru działki, której dotyczy należność, nie pozwalała, w ocenie Sądu meriti, na weryfikację zarachowania wpłat z dochodzoną w niniejszej sprawie kwotą roszczenia.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy uznał, że twierdzenia powoda dotyczące zarachowania wpłat pozwanej budziły na tyle szerokie wątpliwości, że nie sposób było je uznać prawdziwe, wskazując przy tym, że powód sam nie sporządził na potrzeby niniejszego postępowania stosownego rozliczenia rachunkowego dochodzonej kwoty, a nawet nie przedstawił w sposób klarowny i jasny wszelkich niezbędnych danych do dokonania takich obliczeń w toku postępowania w I instancji. Z uwagi na brak takiego rozliczenia i powołane wyżej wątpliwości Sąd Okręgowy uznał, że nie została wykazana wysokość dochodzonego roszczenia w zaskarżonym przez pozwaną zakresie.

W rezultacie Sąd Okręgowy uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 lutego 2020 roku, wydany w sprawie XV Nc 30/20 w części:

- co do kwoty 42.596,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od kwoty 12.326,70 zł liczonymi od dnia 20 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 30.269,70 zł liczonymi do dnia 1 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty

- co do kwoty 1.121,76 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego

- oraz co do kwoty 532,68 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa

i w tym zakresie oddalono powództwo.

O kosztach postępowania wywołanego wniesieniem zarzutów od nakazu zapłaty przez pozwaną Sąd Okręgowy orzekł w punkcie II. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 §1 zdanie 1 k.p.c. wskazując na to że pozwana wygrała co do zaskarżonej zarzutami kwoty w całości, dlatego to powód winien był zwrócić jej poniesione przez nią koszty, tj. kwotę 1.599 zł uiszczonej opłaty od zarzutów, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (§2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

Apelację od przedmiotowego wyroku wywiodła strona powodowa.

Zaskarżyła go w całości i zarzuciła:

- naruszenie przepisów prawa procesowego których uchybienie miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia i doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy tj. art. 232 i 233 k.p.c. poprzez sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym polegającym na:

⚫

błędnym uznaniu, że twierdzenia powodowa dotyczące zarachowania wpłat pozwanej budzą wątpliwości, że nie sposób uznać je za prawdziwe,

⚫

błędnym uznaniu wbrew zebranemu w sprawie materiałowi dowodowemu w tym pismach z dnia 04.06.2020 , 24.06.2020 i 16.10.2020, że powód nie sporządził stosownego rozliczenia rachunkowego dochodzonej kwoty, a nawet nie przedstawił w sposób klarowny i jasny wszelkich niezbędnych danych do dokonania takich obliczeń, iż roszczenia powoda zostały zaspokojone,

⚫

błędnym uznaniu, iż powód nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia w zaskarżonym zakresie.

Wskazując na powyższe zarzuty, strona skarżąca wniosła o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości poprzez zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwoty 42.596,40 zł złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

od kwoty 12.326,70 zł od dnia 20 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty,

od kwoty 30.269,70 zł od dnia 01 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,

2)  zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu za obydwie instancje wg norm przepisanych,

ewentualnie

3)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów dotychczasowego postępowania.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o:

1)  oddalenie apelacji w całości;

2)  zasądzenie na rzecz pozwanego od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje:

Apelacja nie była uzasadniona.

Sąd Apelacyjny podziela poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne, podziela także dokonaną przez ten Sąd ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz ocenę prawną odnośnie do braku udowodnienia żądania w zakresie zakwestionowanym przez stronę pozwaną.

Przechodząc do zarzutów apelacji, podkreślenia wymaga, że zarówno zarzut naruszenia wyrażonej w art. 233 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów, jak i zarzut naruszenia art.232 k.p.c. koncentrowały się na wadliwym – zdaniem skarżącego - przyjęciu, że powód nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia w zaskarżonym zakresie.

Po pierwsze należy zwrócić uwagę na brak korelacji pomiędzy kwotą dochodzoną pozwem a przedłożonymi przez stronę powodową dokumentami w postaci wezwań do zapłaty z dnia 7 czerwca 2019 r. (k.8), 4 września 2019 r. (k.0), 21 października 2019 r. (k.10) orz 20 listopada 2019 r. (k.81).

Z treści pozwu wynika, że powód domagał się zasądzenia kwoty 273.440,03 zł wraz ze stosownymi odsetkami ustawowymi, przy czym suma kwot, od których domagał się zasądzenia odsetek wynosi 250.720,43 zł. W uzasadnieniu pozwu wyjaśnił z kolei, że pozwany zalega z zapłatą należności:

1.za działkę (...) ( wcześniej (...))

za rok 2014 – 14.219,75 zł,

za rok 2015 – 25.394,88 zł,

za rok 2016 – 36.570 zł,

za rok 2017 – 36.570 zł,

za rok 2018 – 36.570 zł,

za rok 2019 – 36.570 zł,

za rok 2020 – 36.570 zł,

co daje łącznie 222.464,63 zł;

2. a)za działkę (...) za rok 2014, podzielona na (...) 14.130,24 zł, (...) do 19.01.2014 189,23 zł, od 20.01.2014 2.297,34 zł

b) za działkę (...)

za rok 2015 23.487,34 zł

za rok 2016 32.844,43 zł

po podziale (...) ((...), (...))

za rok 2015 345,78 zł i 2.266,90 zł

za rok 2016 3.965,57 zł

co daje łącznie 79.526,83 zł

3. za działkę (...) (wcześniej (...))

za rok 2017 1.585,-zł

za rok 2018 1.585,- zł,

za rok 2019 1.585,-zł

za rok 2020 1.585,-zł

łącznie 6.340,-zł

4. za działkę (...) (wcześniej (...))

za rok 2017 1.396,57 zł,

za rok 2018 2.382,-zł,

za rok 2019 2.382,-zł

za rok 2020 2.382,-zł

łącznie 8.542,57 zł

5.za działki (...) (wcześniej (...), (...))

za rok 2017: 21.981,69 zł,

za rok 2018:21.981,69 zł,

za rok 2019: 21.981,69 zł,

za rok 2020: 21.981,69 zł

łącznie 87.926,76 zł

Suma zaległości pozwanego wskazanych w uzasadnieniu pozwu wynika 404.800, 79 zł. Z uzasadnienia nie wynika jednak, jakie ostatecznie zaległości: za którą nieruchomość i za jaki rok zostały objęte żądaniem pozwu; innymi słowy, jaka część z deklarowanych zaległości jest dochodzona w niniejszym procesie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie sposób także ustalić tego jednoznacznie na podstawie analizy przedłożonych wezwań do zapłaty. I tak, z wezwania z 7 czerwca 2019 (k.8) wynika, że obejmuje ono działki (...) (punkt 1 i 2):

za rok 2014 – 30.836,56 zł

za rok 2015 – 51.494,90 zł

za rok 2016 – 73.380, zł

za rok 2017 – 73.380 zł

za rok 2018 – 73.380 zł,

za rok 2019 – 73.380 zł

co daje łącznie 375.851,46 zł.

Wezwanie z 4 września 2019 r. (k.9) obejmuje działki (...) ((...)), (...) ((...)), (...) ((...)) (punkt 4 i 5 w) w łącznej kwocie 28.142,26 zł.

Z kolei w wezwaniu z 21 października 2019 r. (k.10) skorygowano kwoty objęte wezwaniem z 7 czerwca 2019 r. i wyjaśniono, że dotyczy ona działek (...), zaś korekta ma nastąpić od roku 2017, zaś opłata za obie działki ma wynosić 38.155 zł; nie wyjaśniono jednak, co z opłatami za rok 2015 i 2016.

Wezwanie z 13 września 2019 r. (k.79) opiewa z kolei na kwotę 379.596,40 zł należności głównej oraz odsetki 20.467,65 zł, łącznie 410.064,05 zł.

Jedynym wezwaniem, które koreluje z kwotą żądania głównego w niniejszej sprawie jest wezwanie datowane na 20 listopada 2019 r. (k.81) oraz odsetki 25.285,24 zł, łącznie 299.206,64 zł. Brak jest w tym wezwaniu objętej żądaniem pozwu kwoty 26.108,27 zł (jest kwota 36.108,27 zł), ponadto w wezwaniu jest kwota 481,37 zł noty odsetkowej oraz opłaty 12.719,60 zł z terminem płatności do 31.03.2019 r.

Trafnie jednak zarzucił pozwany, że nie wynika z tego wezwania w sposób precyzyjny, jakich nieruchomości (ze wskazaniem numerów działek lub numerów ksiąg wieczystych) i jakiego okresu dotyczą wskazane w nim zaległości. W rezultacie ustalenia faktyczne w tym zakresie możliwe były jedynie na podstawie okoliczności przyznanych przez pozwanego (art.229 k.p.c.).

Z poczynionych ustaleń wynika, że pozwany dokonał w okresie objętym żądaniem pozwu wpłat na sumę 71.917,27 zł, z czego:

w 2014 r. – 13.914,28 zł

w 2015 r. – 15.501,29 zł

w 2016 r. – 15.052 zł

w 2017 r. – 20.000 zł

w 2018 r. – 6.449,70 zł

Odnosząc się do poszczególnych pozycji wezwania z 20 listopada 2019r. (k.81) pozwany nie kwestionował pozycji zawartych w punktach 9-12 wezwania (z wymagalnością na dzień 25 stycznia 2019 r :1.327,89 zł, 12.719,60 zł 12.719,60 zł, 2.264, 86 zł; łącznie 29.031,95 zł; podobnie nie kwestionował pozycji 14-18 z wezwania (z datą wymagalności 1 kwietnia 2019, opłaty za rok 2019); słusznie zauważył pozwany, że z treści pozwu nie wynika, aby pozycja 13 była objęta żądaniem pozwu. Jeżeli chodzi o pozycję 1 wezwania (k.81) 30.481,70 zł z datą wymagalności 20 stycznia 2018 r., to koreluje ona z wezwaniem z 21 października 2019 r. (k.10) dotyczącym działek (...) na kwotę 36.570 zł + 1.585,-zł = 38.155 zł; pozwany wykazał, że na poczet tej zaległości wpłacił 20.000 zł. Różnica pomiędzy 38.155 zł a 20.000 zł wynosi 18.155 zł i taka kwota winna być objęta żądaniem zamiast 30.481,70 zł (punkt 1 wezwania z 20 listopada 2019 r.). 30.481,70 zł - 18.155 zł = 12.326,70 zł i jest to wykazana przez pozwanego zawyżona kwota żądania.

Pozwany także w sposób logiczny i przekonywujący wyjaśnił (k.105) – w kontekście pozycji objętych punktem 2-7 wezwania (k.81), że odnośnie do opłat za rok 2014 zobowiązania za działkę (...) wynosiły 14.219,75 zł, a w przypadku działki (...) (podział na (...) i (...)) 14.130,24 zł oraz 189,23 zł i 2.297,34 zł, łącznie 30.836, 56 zł, z czego zapłacono 13.339,83 zł i 574,45 zł. Różnica pomiędzy 30.836, 56 zł a13.339,83 zł i 574,45 zł to kwota 16.922,28 zł; a zatem pozycja numer 4 wezwania z 20 listopada 2019 r. (odnosząca się prawdopodobnie do zaległości za rok 2014, o czym świadczy sygnatura dokumentu źródłowego) była zawyżona o 2.397,12 zł.

Pozwany nie kwestionował opłat naliczonych za rok 2015 (punkt 2 wezwania k.81), natomiast za rok 2016 przekonywująco wyjaśnił, iż opłata za działkę numer (...) (po podziale (...) i (...)) za rok 2016 winny być proporcjonalnie obniżone (k.105-106) do okresu, w którym strona pozwana była użytkownikiem wieczystym tych działek (przez 5 miesięcy). Tym samym opłata w kwocie 32.844,43 zł winna wynosić 13.685,17 zł (5/12 x 32.844,43 zł = 13.685,17 zł) co daje różnicę 19.159,26 zł, zaś opłata 3.965,57 zł winna wynosić 1.652,32 zł (5/12 3.965,57 zł = 1.652,32 zł); różnica 2.313,25 zł, Łącznie zatem do zapłaty za rok 2016, uwzględniając opłatę 36.750 zł za działkę numer (...) (obecnie (...)) pozostaje kwota 51.907, 05 zł (36.750 zł + 13.685,17 zł + 1.652,32 zł). Pozwany uiścił w roku 2016 łącznie 16.052 zł. Różnica 51.907, 05 zł i 16.052 zł to 35.855,05 zł, zaś żądanie pozwu obejmowało kwotę 57.958,37 zł (punkt 6 wezwania k.81). Różnica to 22.103,32 zł, jednak pozwany zakwestionował niższa kwotę 22.102,87 zł.

Jeżeli chodzi o opłaty za rok 2018, to pozwany wykazał, iż opłat za ten rok wynosiły : za działkę numer (...) (obecnie (...)) 36.570 zł, za działkę (...) (obecnie (...)) 1.585 zł, łącznie 38.155 zł. Pozwany za rok 2018 uiścił 6.449,70 zł, a zatem do zapłaty pozostaje 31.705,30 zł. Należności za rok 2018 w wezwaniu z 20 listopada 2018 r. (k.81) wymienione są w pozycjach 3. (44,79 zł), 5. (6.548,52 zł) oraz 7 (30.481,7 zł) i wynoszą łącznie 37.475,01 zł, podczas gdy do zapłaty pozostaje kwota 31.705,30 zł. Różnica to 5.769,71 zł.

Suma kwot 5.769,71 zł + 22.102,87 zł + 12.326,70 zł + 2.397,12 zł wynosi 42.596,40 zł.

Sąd Apelacyjny podziela przy tym i przyjmuje za własne rozważania Sądu pierwszej instancji, że skoro pozwana wykazała dokonanie wpłat na łączną kwotę 71.917,27 zł to na powodzie spoczywał ciężar dowodu (art. 6 k.c.) wykazania, że żądanie pozwu było zasadne również w wysokości objętej zakresem zaskarżenia zarzutami od nakazu zapłaty. Słusznie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy, że powód powinien był przedstawić szczegółowe rozliczenie, w którym wskazałby wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste skorelowaną z danymi dotyczącymi konkretnej działki oraz roku, za który została zaliczona opłata a w przypadku, gdy kwoty te zostały pomniejszona o wpłatę pozwanej - dokonać pomniejszenia tej opłaty o konkretną kwotę wpłaty ze wskazaniem daty jej dokonania. Trafnie wskazał Sąd pierwszej instancji, że suma powyższych wartości tj. opłat rocznych co do konkretnych działek i lat, zarówno w pełnej wysokości, jak i pomniejszonych o wpłaty pozwanej, powinna była odzwierciedlać dochodzoną w sprawie wysokość roszczenia oraz, że powód takiego precyzyjnego rozliczenia nie przedstawił.

Jak już to bowiem wskazano, w uzasadnieniu pozwu powołuje się na wyższe zadłużenie pozwanego aniżeli objęte żądaniem pozwu. Z treści wezwania z 20 listopada 2019 r. (k.81) nie wynika jednoznacznie, które punkty wezwania dotyczą których nieruchomości (ze wskazaniem numerów działek lub numerów ksiąg wieczystych) i jakich okresów; za dalece niewystarczające należy uznać do bliżej niesprecyzowanego numeru dokumentu oraz daty jego wystawienia. Nie było zatem podstaw do kwestionowania dokonanej przez pozwanego analizy tego wezwania i korelacji wymienionych w nim kwot z wykazanymi wpłatami. Jak słusznie przy tym zwrócił uwagę Sąd Okręgowy nie spełniają także powyższych kryteriów dane przedstawione przez powoda czy to w piśmie datowanym 24 czerwca 2020 r. (k.165-167), czy tez w piśmie datowanym 16 października 2020 r. (k.179-180). Trafnie wskazał Sąd Okręgowy – na co także zwrócił uwagę pozwany, że przytoczone przez powoda w piśmie z 16 października 2020 r. numery działek nie odpowiadały ani numerom działek powołanych uprzednio w uzasadnieniu pozwu, ani numerom wskazanym w orzeczeniach określających wysokość opłaty rocznej, ani nawet w przypomnieniach o obowiązku zapłaty wystosowywanych przez powoda do pozwanej. Nie uszło także uwadze Sądu pierwszej instancji, ż z pisma datowanego na 24 czerwca 2020 r. wynikały inne wartości zarachowań niż ze sporządzonego pisma datowanego na dzień 16 października 2020 r. Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne rozważania Sadu pierwszej instancji dotyczące rozbieżności i niejasności w sposobie zarachowania wpłaconych przez pozwanego kwot.

Słusznie także Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to, że powód sporządził zawiadomienia o zarachowaniu wpłat pozwanej, dokonywanych w latach 2014 - 2018 r. (k.148-159) dopiero 4 czerwca 2020 r., a więc już po wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty.

Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne stanowisko Sądu a quo, że z uwagi na wszystkie wyżej wskazane rozbieżności i niejasności, obejmujące uzasadnienie pozwu, treść kolejnych wezwań do zapłaty oraz wyjaśnień co do sposobu zarachowania nie sposób było dokonać stosownych operacji rachunkowych celem zweryfikowania prawidłowości twierdzeń powoda. Trafnie wskazał Sąd Okręgowy, że samo podanie kwoty wpłaty dokonanej przez pozwaną z informacją, że została ona zarachowana na należność z określonym terminem płatności, a w późniejszym piśmie także dodatkowo wskazanie przy poszczególnych kwotach numeru działki, której dotyczy należność, nie pozwalała na korelację zarachowania wpłat z dochodzoną w niniejszej sprawie kwotą roszczenia.

W rezultacie w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy prawidłowo uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 lutego 2020 roku, wydany w sprawie XV Nc 30/20 w części:

- co do kwoty 42.596,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od kwoty 12.326,70 zł liczonymi od dnia 20 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 30.269,70 zł liczonymi do dnia 1 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty

- co do kwoty 1.121,76 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego

- oraz co do kwoty 532,68 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa

i w tym zakresie oddalił powództwo.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie wyżej cytowanych przepisów oraz art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z wyrażoną w art.98 k.p.c. zasada odpowiedzialności za wynik procesu. Skoro apelacja została oddalana, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego, których wysokość ustalona została na podstawie § 2 pkt. 5 w zw. z § 10 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( t. jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 265).

Barbara Rączka – Sekścińska Leszek Jantowski Hanna Rucińska

Na oryginale właściwe podpisy.