Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 sierpnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku V Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Anna Daniszewska

po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2021 r. w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko Z. R.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego Z. R.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 8 lipca 2020 r., sygn. akt I C 1268/18

I.  oddala apelację;

II.  przyznaje ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku na rzecz radcy prawnego A. P. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym

SSA Anna Daniszewska

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt V ACa 641/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. wniósł o zasądzenie od pozwanych H. i Z. R. kwoty 89.479,23 zł z odsetkami.

W uzasadnieniu wskazano, że zaległość pozwanych wynika z czynności bankowych objętej umową na kredyt hipoteczny nr (...) z dnia 29 maja 2009 r. Wobec niewywiązywania się z obowiązku spłaty zadłużenia strona powodowa pismem z dnia 5 września 2017 r. wypowiedziała umowę stawiając ją w stan wymagalności. Wskazano, iż na zadłużenie pozwanych składa się należność główna w kwocie 79.687,64 zł, odsetki umowne naliczone od dnia 31 stycznia 2017 r. do dnia 14 listopada 2017 r. w wysokości 5.208,66 zł oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od dnia 31 stycznia 2017 r. do dnia 11 kwietnia 2018 r. w wysokości 4.012,75 zł oraz kwota 570,18 zł tytułem należnych opłat i prowizji.

Nakazem zapłaty w sprawie VI Nc-e 718280/18 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu. Pozwani wskazali, iż kwestionują roszczenie co do zasady, jak i co do wysokości. Kolejno podkreślili, iż nie doręczono im żadnych dowodów i z tego powodu nie są w stanie odnieść się do twierdzeń powoda.

Pismem z dnia 5 listopada 2018 r. powód sprostował żądanie pozwu wskazując, iż odsetki umowne w kwocie 5.208,66 zł zostały naliczone za okres od dnia 1.01.2017 r. do dnia 16.10.2017 r. natomiast odsetki za opóźnienie w kwocie 4.012,75 zł naliczone zostały za okres od dnia 30.06.2017 r. do dnia 11.04.2018 r.

W piśmie z dnia 22 czerwca 2020 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu podniesiono zarzut nieskuteczności wypowiedzenia umowy kredytu hipotecznego.

Wyrokiem z dnia 8 lipca 2020 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku:

1. zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda 89.479,23 zł wraz z

- odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od kwoty 79.687,64 zł od dnia 12 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 9.221,41 zł od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

2. odstąpił od obciążania pozwanych kosztami postępowania,

3. nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Gdańsku radcy prawnemu A. P. kwotę 3.600 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:

W dniu 29 maja 2009 r. (...) Bank S.A. zawarł z pozwanymi Z. R. i H. R. umowę kredytu hipotecznego nr (...) na podstawie której bank zobowiązał się postawić do dyspozycji kredytobiorcy kredyt w kwocie 197.999,51 zł wypłacany w dwóch transzach. Zgodnie z § 2 umowy pierwsza transza miała zostać przeznaczona na spłatę kredytu budowlano-hipotecznego w (...) S.A. w kwocie 82.887,70 zł, uiszczenie opłaty za ubezpieczenie w kwocie 892,57 zł, na uiszczenie składki z tytułu ubezpieczenia od ryzyka utraty wartości nieruchomości w kwocie 4.949,99 zł, na pokrycie składek ubezpieczeniowych w kwocie 5.125,99 zł, na uiszczenie kosztów związanych z ustanowieniem hipoteki w kwocie 472,96 zł oraz uiszczenie składki z tytułu Pakietowego Ubezpieczenia na wypadek odmowy wpisu hipoteki w kwocie 594 zł, natomiast druga transza w kwocie 103.077 zł miała zostać przekazana kredytobiorcom na dowolny cel konsumpcyjny i przelana na rachunek kredytobiorcy.

Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej i na dzień sporządzania umowy wynosił 10,90 % w skali roku, na które składa się suma obowiązującej stawki DBLN i marży Banku, która wynosi 6,72% (§ 1 pkt 3 umowy). Spłata kredytu miała nastąpić w 120 równych miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych. Na dzień sporządzenia umowy odsetki karne kredytu wynosiły 21% i ulegają zmianie w przypadku zmiany wskaźnika DBPLN na zasadach określonych w § 13 umowy i są nie większe niż odsetki maksymalne, których wysokość nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP (§ 1 pkt 2 i 4 umowy). Niniejsza umowa nie podlega rygorowi ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 20 lipca 2001 r. (§ 1 pkt 8 umowy).

Wysokość rat odsetkowych miała zostać określona w harmonogramie spłat, który miał zostać przesłany w dniu następnym po dniu uruchomienia poszczególnych transz. Każdorazowy harmonogram określa wysokość rat spłaty przez okres dwóch lat (§7 pkt 1 umowy). Spłata miała następować w terminach, kwotach i na rachunek wskazany w aktualnym harmonogramie spłat (§10 pkt 1 umowy). W przypadku niespłacenia przez Kredytobiorcę w terminie całości lub części raty spłaty wynikającej z umowy kredytu, niespłacona kwota staje się zadłużeniem przeterminowanym. Bank nalicza od wymaganego kapitału odsetki karne w wysokości podwójnego oprocentowania umownego z zastrzeżeniem §1 ust 4 (§14 pkt 1 i 2 umowy). Kredytobiorca miał uprawnienie do wcześniejszej spłaty kredytu, za którą bank mógł pobrać opłatę określoną §11 pkt 2 umowy (§11 pkt 1 i 2 umowy).

W dniu 29.12.2016 r. podpisano aneks do umowy, w którym stwierdzono, iż na tę datę zadłużenie pozwanych z tytułu zawartej umowy wynosiło 7.903,56 zł. Strony umowy dokonały kapitalizacji wierzytelności w postaci zaległości w kwocie 7.903,56 zł oraz kapitału kredytu w kwocie 79.193,12 zł. Wymagane wierzytelności z tytułu odsetek i kosztów miały zostać doliczone do kwoty kapitału kredytu. Bank udzielił kredytobiorcy karencji w spłacie rat stałych w pełnej wysokości na okres 1 miesiąca (§ 1 aneksu).

Kredyt został uruchomiony w dniu 4 czerwca 2009 r. i powód wypłacił pozwanym kwotę 197.999,51 zł. Po zawarciu aneksu pozwani zaprzestali spłaty rat kredytu w całości i do chwili obecnej nie spłacili reszty kredytu.

Pismami z dnia 7 kwietnia 2017 r. pozwani zostali wezwani do zapłaty zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy. Pismami z dnia 5 września 2017 r. powód złożył pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu pozwanym przedmiotowej umowy. Pozwani odebrali wypowiedzenie w dniu 14 września 2017 r. W treści pism wskazano, że w przypadku spłaty wymagalnych należności na podany rachunek bankowy Bank rozważy możliwość cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Pismem z dnia 14 listopada 2017 r. powód wezwał pozwanych do zapłaty zaległych należności obejmujących: kwotę 79.687,64 zł tytułem należności kapitałowej, kwotę 5.208,66 zł tytułem odsetek umownych, kwotę 736,72 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej, kwotę 385,14 zł plus 3,54 zł tytułem kosztów i opłat za czynności Banku.

W dniu 12 kwietnia 2018 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), w którym stwierdził, że wymagalne zadłużenie pozwanych względem niego na ten dzień wynosi 89.479,23 zł, na którą to kwotę składa się należność główna w wysokości 79.687,64 zł, odsetki umowne naliczone od dnia 1.01.2017 r. do dnia 16.10.2017 r. w kwocie 5.208,66 zł, odsetki za opóźnienie naliczane od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 30.06.2017 r. do dnia 11.04.2018 r. w kwocie 4.012,75 zł oraz opłaty i prowizje w kwocie 570,18 zł.

Na podstawie uchwały nr IV Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia (...) Bank z dnia 18 czerwca 2009 r. (spółka przejmująca) doszło do połączenia ze (...) Bank S.A. z siedzibą w K. (spółka przejmowana) i podpisania aktu notarialnego z dnia 18 czerwca 2008 r. przed notariuszem w W. M. K. za rep. A nr (...).

Pozwani mają rozdzielność majątkową i znajdują się w trudnej sytuacji majątkowej. Z majątku pozwanych prowadzone są liczne postępowania egzekucyjne, wynagrodzenie pozwanego jest zajęte przez komornika sądowego. Pozwani posiadają nieruchomość, z której prowadzona była egzekucja, umorzona wobec jej bezskuteczności. Pozwany poważnie choruje i ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności.

Wyżej wymieniony stan faktyczny Sąd meriti ustalił na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów oraz częściowo zeznań pozwanej. Dokumenty prywatne nie budziły wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony co do ich prawdziwości. Sąd dał wiarę co do zasady zeznaniom pozwanej.

Powód żądał kwoty 89.479,23 zł wraz z odsetkami od kwoty 79.687,64 zł od dnia 12 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 9.221,41 zł od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty. Sąd Okręgowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd Okręgowy zważył, iż zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W niniejszej sprawie powód wykazał stosownymi dokumentami, że dokonał wypłaty kwoty kredytu oraz że pozwani zaprzestali spłaty kredytu i jaka kwota pozostała im do spłaty.

Sąd Okręgowy zważył, iż zawarta przez pozwanych umowa nie podlegała obowiązującej w chwili zawarcia ustawie o kredycie konsumenckim z dnia 20 lipca 2001 r. (Dz.U. Nr 100, poz. 1081). Zgodnie z art. 3 ust 1 pkt ustawy tej nie stosowało się do umów o kredyt konsumencki o wysokości większej niż 80.000 zł. Pozwani zawarli umowę o kredyt na kwotę 197.999,51 zł.

Pozwani wnosząc o oddalenie powództwa podnieśli zarzut nieskuteczności wypowiedzenia umowy kredytu hipotecznego. W uzasadnieniu zaakcentowali, iż w wezwaniu do zapłaty z dnia 7 kwietnia 2017 r. nie wskazano kwoty, której zapłaty domagał się powód oraz, iż w wypowiedzeniu umowy nie wskazano podstawy prawnej.

W ocenie Sądu Okręgowego, powyższe argumenty nie są zasadne i w żaden sposób nie uzasadniają wniosku o oddalenie powództwa. Wbrew powyższym twierdzeniom, w wezwaniu do zapłaty z dnia 7 kwietnia 2017 r. wskazane zostały wprost kwoty, w zapłacie których pozwani byli w zwłoce. Kolejno dokonane wypowiedzenie umowy z dnia 5 września 2017 r. w sposób jasny, zrozumiały i precyzyjny wskazuje, iż przyczyną dokonania wypowiedzenia jest brak uregulowania zaległości. W oświadczeniu tym podane zostały kwoty, które powinny zostać przez pozwanych uiszczone. Zawarte w oświadczeniu pouczenia również w sposób jasny wyjaśniają konsekwencje braku spłaty zadłużenia. W ocenie Sądu Okręgowego, tak sformułowane oświadczenie o wypowiedzeniu umowy spełnia wymagania art. 75 ust 1 prawa bankowego i nie stanowi nadużycia prawa podmiotowego w rozumieniu art. 5 k.c.

Sąd meriti podkreślił, iż z zeznań pozwanej jasno wynika, iż miała ona świadomość niespłacania zadłużenia wobec trudnej sytuacji życiowej, w której znalazła się wraz z mężem. Pozwana rozumiała treść wypowiedzenia umowy o kredyt hipoteczny i konsekwencje z tym związane. Pozwani nie wykazali, że mieli wątpliwości co do treści otrzymanego wypowiedzenia, o czym zeznała w sposób wyczerpujący pozwana.

Podniesiony przez pozwanych zarzut przedawnienia również nie mógł się ostać. Pozwani w żaden sposób nie uzasadnili przesłanek ewentualnego przedawnienia. Badając powyższe Sąd Okręgowy miał na uwadze fakt, iż oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało pozwanym doręczone w dniu 14 września 2017 r., a zatem umowa została skutecznie wypowiedziana z upływem 30-dniowego terminu wypowiedzenia tj., z upływem 14 października 2017 r. Natomiast pozew o zapłatę złożono w dniu 20 kwietnia 2018 r., a zatem od daty wypowiedzenia nie upłynął nawet rok. Zgodnie z art. 118 k.c. w brzmieniu obowiązującym w dacie wypowiedzenia umowy termin przedawnienia wynosił lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Zatem roszczenie powoda, w związku z prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej, mogłoby ulec przedawnieniu w terminie 3 lat. Jednakże wobec złożenia pozwu termin ten uległ przerwaniu.

Sąd Okręgowy zważył, iż zakwestionowanie roszczenia przez pozwanych co do zasady również nie podlegało uwzględnieniu, albowiem pozwani w żaden sposób nie wykazali powyższego. Twierdzenia pozwanych o oszukaniu ich przez powoda nie zostały w żaden sposób wykazane, nie przedstawiono na powyższe żadnych dowodów. Również pozwana w złożonych zeznaniach nie podała szczegółów ewentualnego oszustwa oraz na czym miałoby ono polegać. Pozwana wyjaśniła, iż kredyt miał stanowić dla pozwanych zabezpieczenie, a wobec problemów zdrowotnych oraz związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą przyczynił się do utraty płynności finansowej i braku możliwości zaspokojenia powoda.

Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo na podstawie art. 69 ust. 1 Prawa bankowego w zw. z art. 481 § 1-21 k.c. Wysokość roszczenia dochodzonego przez powoda w niniejszym postępowaniu wynikała w sposób niebudzący wątpliwości z dołączonych do sprawy przez powoda dokumentów, co pozwoliło na zasądzenie roszczenia zgodnie z żądaniem pozwu. Odsetki Sąd meriti zasądził zgodnie z art. 481 § 1-21 k.c. w wysokości odsetek maksymalnych naliczanych od kwoty głównej oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty dochodzonych odsetek umownych i karnych opisanych w umowie. Analiza postanowień umowy wskazuje jednoznacznie, iż opisane w umowie odsetki od zadłużenia przeterminowanego miały być naliczane w wysokości odsetek maksymalnych określonych w art. 481 § 21 k.c.

Sąd Okręgowy odstąpił od obciążania pozywanych kosztami postępowania na mocy art. art. 102 k.p.c., bowiem doszedł do przekonania, że sytuacja materialna pozwanych jest bardzo trudna. Również stan zdrowia pozwanego jest na tyle poważny, iż będzie generował dla pozwanych duże koszty związane z koniecznością podjęcia i kontynuowania leczenia. Powyższe okoliczności dają, w ocenie Sądu Okręgowego, podstawę do uznania, że w niniejszej sprawie zachodzi szczególny wypadek uzasadniający nieobciążanie strony przegrywającej kosztami procesu.

W punkcie 3 wyroku nakazano wypłacenie radcy prawnemu reprezentującemu pozwanego wynagrodzenia, którego wysokość ustalono w oparciu o § 8 pkt 6 rozporządzania Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 68).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany Z. R., zaskarżając wyrok w części tj. w pkt 1 i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie przez Sąd Okręgowy wniosku o przesłuchanie pozwanego w miejscu zamieszkania z uwagi na zły stan zdrowia, co ograniczyło prawo pozwanego do obrony swoich praw oraz miało wpływ na przyczynienie się do wyjaśnienia istoty sporu w sprawie i na wynik sprawy.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, względnie zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. A. P. kosztów postępowania poniesionych przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu oraz kosztów zastępstwa procesowego z uwzględnieniem postępowania przez I i II instancją, które to koszty nie zostały uiszczone w całości, ani w części.

Na podstawie art. 102 k.p.c. skarżący wniósł o nieobciążanie go kosztami postępowania w przypadku nieuwzględnienia apelacji.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że Sąd drugiej instancji w systemie apelacyjnym jest instancją merytoryczną, co oznacza, że Sąd ten ma obowiązek poczynić własne ustalenia faktyczne i ocenić je samodzielnie z punktu widzenia prawa materialnego ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2000 r., III CKN 812/98, OSNC z 2000 r. Nr 10, poz. 193). Sąd drugiej instancji może ponownie przeprowadzić dowody przeprowadzone w pierwszej instancji, może również podzielić ustalenia sądu pierwszej instancji i przyjąć je za podstawę własnego orzeczenia. Może także przeprowadzić nowe dowody ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2000 r., II UKN 385/99, OSNP z 2001 r., nr 15, poz. 493).

W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny – opierając się na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach – uznał, że Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny i ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Wobec tego Sąd Apelacyjny ustalenia te w pełni podziela i uznaje, że ocena materiału dowodowego odpowiada warunkom ustanowionym przez prawo procesowe oraz odzwierciedla – przy zastosowaniu wymagań przewidzianych w art. 233 § 1 k.p.c. – tok rozumowania sądu orzekającego.

W kontekście powyższego zauważyć należy, że w swojej apelacji pozwany postawił jedynie zarzut naruszenia art. 299 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., który pozostaje jednakże nietrafny.

Przede wszystkim przepis art. 227 k.p.c. zasadniczo nie może być przedmiotem naruszenia przez sąd, ponieważ nie jest on źródłem obowiązków ani uprawnień jurysdykcyjnych, lecz w istocie określa wolę ustawodawcy ograniczenia kręgu faktów, które mogą być przedmiotem dowodu w postępowaniu cywilnym. Odnosząc się natomiast do art. 299 k.p.c. należy przypomnieć, że zgodnie z jego treścią, jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron. Dowód z przesłuchania stron ma więc wyłącznie charakter subsydiarny. Żądając przeprowadzenia tego dowodu wykazać należało, że pozostają w sprawie fakty przytoczone przez strony, lecz niewyjaśnione innymi dowodami. Wywodu takiego nie przedstawił pozwany ani w toku postępowania przed Sądem Okręgowym, ani też w toku postępowania apelacyjnego.

W treści odpowiedzi na pozew, w której dowód ten został pierwotnie zawnioskowany, nie tylko nie zakreślono bezpośredniej tezy dowodowej, ale w żaden sposób, w tym choćby w treści uzasadnienia, nie wskazano na jakie dokładnie okoliczności faktyczne miało zostać przeprowadzone przesłuchanie pozwanego. W istocie, w treści uzasadnienia odpowiedzi na pozew nie odwoływano się do żadnych skonkretyzowanych okoliczności faktycznych – poza okolicznościami związanymi z sytuacją zdrowotną pozwanego oraz faktem braku środków finansowych na koszty (k. 145-146), które mogłyby podlegać dowodzeniu.

Podobnie w piśmie pełnomocnika pozwanego z dnia 22 czerwca 2020 r. (k. 211-212), pomimo złożenia wniosku o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania pozwanego w miejscu zamieszkania z uwagi na stan zdrowia, również nie tylko nie sprecyzowano tezy dowodowej, ale też nie wskazano - dla wykazania jakich faktów przesłuchanie to miałoby zostać przeprowadzone. Treść tego pisma w zakresie, w jakim dotyczy okoliczności faktycznych sprawy odnosiła się jedynie do treści zapisów aneksu nr (...), oświadczenia powoda o wypowiedzeniu umowy oraz wezwania do zapłaty z 7 kwietnia 2017 r., przy czym wywody w tym zakresie zmierzały do podważenia skuteczności wypowiedzenia umowy, a więc oceny prawnomaterialnej tych okoliczności faktycznych, a nie zakwestionowania okoliczności wynikających z ww. dokumentów.

W rezultacie, w ocenie Sądu Apelacyjnego, pomimo złożenia wniosku o przesłuchanie pozwanego, nie zakreślono dla tego wniosku tezy dowodowej odnoszącej się do faktów podlegających wykazaniu, a mających znaczenie dla rozstrzygnięcia.

Co prawda w apelacji podnoszono, że pozwany ma posiadać pełniejszą wiedzę niż pozwana - która została przesłuchana przed Sądem I instancji - co do tego „w jakich okolicznościach została zawarta umowa kredytu z powodem; jakie były ustalenia w sprawie odpowiedzialności pozwanych za zaciągnięty kredyt i jej wysokości w stosunku do każdego z pozwanych; w jakim celu był zawierany aneks nr (...) do umowy kredytu hipotecznego”, jednakże, wbrew zarzutom apelacji, tak przedstawiona argumentacja nie stanowi o zasadności przeprowadzenia przesłuchania pozwanego, a przez to o uchybieniu Sądu I instancji w tym zakresie.

Okoliczności, dla wykazania których - według apelacji - winien zostać przesłuchany pozwany podlegały – w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy – ustaleniu w oparciu o niebudzące wątpliwości dokumenty, które nie były ani nie są podważane przez skarżącego. Co istotne na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego okoliczności w tym zakresie w ogóle nie były kwestionowane przez pozwanych, którzy – jak to opisano powyżej - podważali jedynie skuteczność wypowiedzenia umowy kredytu. W apelacji nie wskazano zaś jakie konkretne ustalenia faktyczne, inne niż dotychczas poczynione, miałyby zostać dokonane w oparciu o dowód z przesłuchania pozwanego.

W tym stanie sprawy, w ocenie Sądu Apelacyjnego, przeprowadzenie tego dowodu – w sytuacji braku możliwości stawiennictwa pozwanego na rozprawie - nie było konieczne, skoro pozwany zarówno wówczas, jak i obecnie nie wskazał istotnych okoliczności faktycznych, na jakie miałby zostać przesłuchany.

Domaganie się przez stronę dopuszczenia dowodów na okoliczności, które nie mają znaczenia w sprawie bądź w dopiero w celu poszukiwania ewentualnych dowodów, które mogłyby być przydatne dla wykazania słuszności prezentowanych przez nią hipotez, nie może być przez sąd uwzględniane, gdyż prowadziłoby to do przewlekłości postępowania sądowego ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2015r., I CSK 580/14, LEX nr 1771078).

Reasumując,argumentacja apelacji nie mogła zostać uwzględniona. W rezultacie, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną, o czym orzekł jak w punkcie I wyroku.

W punkcie II wyroku Sąd Apelacyjny przyznał ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku na rzecz radcy prawnego A. P. kwotę 2.700 zł powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym (§ 8 pkt 6 i § 16 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu).

SSA Anna Daniszewska